சங்கரலிங்கம் தன்னைக் கண்ணாடியில் பார்த்தார். வலதுபுறக் கன்னம் மேலே எழுந்திருந்தது. நாக்கு மெல்ல நகர்ந்து மேலுதட்டுக்கடியில் ஊறி மறுபக்கமாகக் கீழிறங்க நரைத்த முடி முகத்தில் கொத்துக்கொத்தாக எழுந்தெழுந்து அடங்கியது.
பெருமூச்சுடன் நாற்காலியில் பின்னால் சாய்ந்துகொண்டு கைகாட்டினார். “ஆரம்பிக்கலாம்”
நன்றி – அரூ இணைய இதழ்
A translation of B.Jeyamohan’s Tamil short story Vanangaan (2015). The Tamil story can be read here.
My name is Vanangaan. It means ‘he who does not bow’, a stubborn stiffneck. Yes, that’s really my name. If you want my full name, it’s K.Vanangaan Nadar. No, it’s not my clan-god’s name or anything like that. No one in my family has had this name before me. No one in my caste or kin has such a name. I haven’t met another man with this name. Why, I have never met a single person who has even heard of this name.
It was my father who gave me this name. From the day he gave me this name till the day he died, for twenty-seven years, he kept talking about my name. After getting my engineering degree, my first job was in Bhilai, far to the north. To their ears, our names are all the same. However, the Tamils and Malayalees there used to ask me about my name.
It has been four years since I have come back to Tamil Nadu after retirement. I have a house in the suburbs of Nellai where I live with my wife and daughter. My daughter and son-in-law are disgruntled to hear me use my full name everywhere. Why don’t you just call yourself ‘K.V.Nadar’, they ask. That’s how they refer to me. I don’t, I prefer to use my full name everywhere. If someone looks up in surprise and asks me about it, then I proceed to tell them its story.
My father’s name was Karuthaan. It means ‘darkie’. Did he also have a surname? Nadar? Well, don’t ask me that. You have no idea about the caste order of those days. There were many kinds of Nadars. Those with lands to their name and pride in their hoary clans would call themselves Nadars. They had homes with courtyards and outhouses and orchads; fields and haystacks and cowsheds. They paid tribute to kings.
For the rest, it was an extravagance to even have a name of your own. My father was born dark, he became Karuthaan. His brother had a large lip, so he was Sundan. His sister was a little more light-skinned than the rest, so she became Vellakutty. It was just like how you would name dogs. I’m not talking about the caste landowners’ dogs, they had fine names. I’m talking about the streetdogs.
My grandfather’s name was Ezhaan. Seventh. He could have been the seventh child. His mother had had nine children, two survived – that’s right, just like dogs. I have seen grandfather’s sister Kunji when I was young. A dark, crooked old crone, but she had a tough body. Though withered and shrunk and shriveled and humped, she lived till eighty. Till she died, she worked in the fields – bearing loads of manure on her head, fetching water for the vegetables, planting banana trees. She was hauling a whole cluster of bananas to the local market, when, with an ache in her chest, she stopped to rest outside a palm sugar shop. She lay down, closed her eyes, and with an expression on her face as if she was enjoying an agreeable breeze of wind, she died.
My grandfather worked as a yearly-wage labourer in the house of a land-owning, upper-caste Karai Nair in town. Their people owned lands and groves all over town. They had two managers, also from the Nair caste, called Kariyastha Nairs, who took care of all the property. For harvesting cocounuts and braiding baskets from coconut fronts, they had fellows from the Kaippalli caste. To pound the grain, women from the Achari caste. Pulayars took care of the rice fields. For all the other menial jobs, there were Nadars. Each caste of workers had its own leader, an overseer. This man was the soverign king of his little kingdom with power to slaughter and bury at will, no questions asked. The rest were consigned to live as the lowest of the low, under the very land his feet stepped on.
In that order of things, everybody was below somebody else. One of the markers of your place in the structure was splittle. Your saliva. If the overseer spat on the wage slave, the wage slave could not wipe it off as long as the overseer was still there. If the manager spat out a long, red stream of chewed-up betel nut juice on the overseer in a fit of anger, then the overseer would have to stand there take it with a meek smile. But the manager waited with a spittoon ready for his master, the Nair, and whenever a member of the Nair’s family puckered up his betel-chewing mouth in readiness to spit, he had to bring it forward under the man’s face. And if someone from the king’s clan visited, the Karai Nair himself had to carry the spittoon and deferentially follow at the heels of the guest.
There were no daily-wage labourers in those days. The wages were grain, given twice a year during the harvest. You brought the grain home, dried it, and stored it in pots. If you occasionally husked and boiled a little to make some hot gruel, it might last you for two or three months. It took a lot of mental fortitude to make that grain last till the famine month of Aadi. On all other days, you had to make do with the gruel that was doled out of the huge cauldrons at the landlord’s house, along with cassava mash and sour greens. That was only for lunch. At dusk, after the day’s work, you could make a detour into the forest and forage for something that you could cook and eat. That was dinner. Mostly root vegetables. Sometimes greens. If you were lucky, you got a rabbit, or a mongoose, or a bandicoot.
It was a life where you were unaware of the existence of any part of your body except for your stomach. Like an evil spirit seething with unquenched rage, your stomach kept simmering all over. I have heard my grandmother say that hunger is like when the roof’s on fire. Whatever comes to your hand, you fling onto it and try to put it out, there’s no need to wait and examine whether it is worth losing or not. For hunger is the greatest torment that there is.
My grandfather started going to work the day he started walking. He has no memory of a day when he did not work. Backbreaking work that was peppered with thrashings and an unending volley of abuse was followed by an abject weariness at the end of the day that made him drop off to sleep right where he stood. He woke up before dawn the following day to kicks and thrashes to do it all over again. This was all the life he knew. The only knowledge he had about society was how deep he had to bow before different classes of people. His picture of society was simply a hierarchy of deference.
One day, during work, my grandfather hid in the bushes to eat his mid-morning meal. It was the month of the harvest, my grandmother had made him some rice gruel the previous day. She fermented the leftovers overnight and brought it along with her in a little pot. My grandfather loved the sour, fermented day-old cooked rice. While he was hurriedly gobbling it up, the grandson of the Karai Nair happened to go that way to the Sastha temple along with the manager. He was fifteen. He spotted my grandfather eating in the bushes.
When my grandfather saw him, he got up and brought his hands close to his chest and bending over like a manacle, sat down on his haunches and kept his eyes cast down. The little pot with the gruel was next to him. What passed through the boy’s mind, I don’t know, but with his foot, he kicked some mud into the pot. “Eat!” he said. When my grandfather hesitated a little, the overseer brought down his switch on his back and started hitting him repeatedly.
Like a man possessed, my grandfather lifted the pot to his lips and in a single gulp, downed everything in the pot. Then, retching and heaving, he sunk back on his haunches and arched his body into the ground. The boy kicked mud on my grandfather again, and left the place sniggering. The manager and the overseer joined him in his mirth.
At a distance, my father, Appa, was carrying loads of rice seedlings. To his eyes, my grandfather’s bent, shrunken body looked like a pile of dung. He could smell the stench, he thought. He could see the foul odour and the worms rise from it. At that time, he was filled with an unbearable hatred his father. His heart longed for the man’s death, right then, right there. His tears spilling over into the sludge of rice fields, he turned and walked away.
That night, he spoke to his mother in the presence of his father. “I’m going,” he said. “Ask your son where,” replied my grandfather. “No more place for me here. My food lies elsewhere,” said my father. “That’s right, as if you have food set aside for you waiting somewhere. It’s your good fortune that you get some gruel here. If you don’t want to starve and die in the street, just do your work and be,” replied my grandfather, not looking at him.
“So when every passing dog kicks up mud into my gruel, should I drink it?” Appa burst out. “You sinner, you dare to speak about our master?” cried out my grandfather. “Our lord, our master who feeds us?” and in rage, he picked up the first thing lying around, a broomstick, and started hitting my father over and over. “You are not my son! No, you are a thankless dog… you are not my son at all!” he shouted breathlessly.
The coarse sticks from the broom poking him all over, his body burning, my father stormed out of the hut and sat in the pit dug for planting the little coconut tree. When it was well and truly dark, my grandmother came outside. “Let it go, child… you know his nature. You come in, I will give you some steamed tubers…” she put her arm around him and led him back into the house. They ate the steamed tubers to quench their hunger and slept. But at midnight, Appa woke up and left the house.
However, they caught him easily. When he entered the main road in Nattalam, the man lying on a haystack keeping guard caught sight of him. At the same time, his dog also saw him. It bounded out barking and caught hold of him. The guard came behind the dog and tying him up with the cloth around his waist, dragged him back to his master’s house.
The next morning, the first thing the landlord saw was my father lying outside, bruised and mudstreaked. My father’s overseer was summoned, he got twenty strokes with a switch. They dragged my grandfather there and buried him waist deep in the manure pit. He brought this hands together imploringly. “Master, golden master… he is naive, he does not know what he’s doing. Take heart, please take heart, don’t kill him…” he wailed.
The landlord had the habit of petting his elephant, the tusker Kochaiyappan, every morning. The animal was brought to his front yard in the morning and stayed there restrained through the day, it would be taken back only in the evening. In those days, it was considered auspicious to have a tusker standing in front of your house, its big ears gently fanning back and forth. The servant Nanan Nair brought out a big platter with jaggery and coconut for the elephant. An idea struck the landlord.
“Bring him,” he said. They bound my father’s hands and legs and brought him to the landlord. In accordance with his instructions, they hammered down a stake deep in the space between the four legs of the elephant, and tied my father to that post. My father screamed and flailed in panic. Once he was under the elephant, it was as if his breath had stopped; his sheer terror was visible only by the gentle tremor on the surface of his body. In some time, there was shit and piss coming out of him.
The landlord sat there laughing for a while and then got up. “Let him be there till dusk. Let Kochaiyappan decide whether he should be killed or not,” he said, and left. Appa slowly came back to his senses. In some time, his fear disappeared. Till the end of his days Appa used to marvel at this memory – how his mind became so clear, how he could succinctly remember every little thing that happened that day.
Each leg of the elephant was like the base of a red cotton tree that grows in the jungle, full of cracks and folds; massive and rounded like a felled trunk that had been planted there. It had toenails like the white undersides of cut rootlets. As time passed the toenails started looking like the teeth of a massive demon. They seemed to be sneering at my father. Over his head, the underbelly of the elephant loomed like the stone roof of a low cave. Its penis was like an enormous plough.
Twice, the elephant brushed my father with its trunk; my father thought it was a blow and jumped in terror. After that, the elephant left him alone. With three legs firmly planted on the ground, the animal lifted and shifted his fourth foot on the ground; you could see the underside of the foot then. It was like a huge bundle of clothes. My father noticed that it was shifting its weight often, now on this leg, now on that, and thumping the ground with his big foot. When it tore apart a sugarcane stalk, the animal landed on its foot sending soil flying into the air, Appa yelped, “Ayyo!” Then he observed how the animal was placing the stalk against its foot very carefully. Huge balls of dung landed on the ground behind him with a thump, with the scent of warm, moist vegetation rising off them. Urine the colour of moss poured down on the piles of dung like a mountain stream. Appa’s body had the rank stink of elephant piss.
In the evening when the elephant was taken away, Appa kept lying there. They dragged him away and secured him to a coconut tree with some rope. They brought out my grandfather who was neck deep in the manure pit, and gave him a blow, “Get out of here.” The hot manure pit had burned his skin. His shrunk skin peeling off his body like on a cooked stork, he beat his fists on his chest and cried aloud, “Spare my son, golden master! My keeper, my god… my lord, spare my son, I beg you!” Wailing thus, and getting many more blows in return, he left the place.
All through the night, my father loosed the bonds on his hands bit by bit with his teeth. Then with a sharp stone, he cut the rest of the bonds. He escaped into the darkness of the midnight. This time, he avoided all the roads and thoroughfares. He sneaked his way through the plantations and bushes and fields.
While he ran, his heart with filled with revulsion towards his father. He kept spitting in disgust all the way. The next day, he wondered what fate was in store for his father. “Motherfucker, let him die,” he told himself. It was only sixteen years later when, one day, we were all eating day-old rice together that Appa realized that, even in the throes of prolonged hunger, his father had never touched old rice since that fateful day. He had dissolved into tears then. As Appa used to say “If a man is born wretched, even his revenge can’t be wrecked upon anything except his own body and stomach and soul.”
Appa went from Nattalam to Karungkal and from there to Thingalsandhai. From there, to Nagarcoil. He was eight years old then. He had no truck with books and learning, he couldn’t read or write. He knew nothing about the world outside Nattalam where he had lived till then. Not even second-hand knowledge. In those days, you could reach those towns only by dusty country roads where only carts could travel. There were fields on both sides, occasionally interrupted by small towns. Most of the area was rocky jungle land. Since there were plenty of jackals and wolves in the area, people rarely ventured out at night.
However there is something such as a blissful ignorance. It has a strength beyond what one might imagine. This is one of the lessons that I have learned in all my years of existence. When a man is utterly guileless, God has to to slacken some of his merciless laws for him. He doesn’t have an option. It was on the back of that strength that my father managed to go so far.
When I mentioned this one day, Appa laughed. “Go on now, you senseless fellow. My whole body reeked of elephant. Do you think wild creatures would come near you if you smell like an elephant? How else do you think I managed to escape from the landlord’s yard? Twelve dogs they had on guard, twelve. They took one sniff at the elephant odour coming off my body and promptly scarpered away, their tails tucked between their legs.” My father was like that till the end; his rationality always trumped everything else.
The next evening, Appa reached Nagarcoil. He would have walked thirty-five kilometres. He was used to hunger; his dark, slender frame was used to all kinds of deprivations. When there was a forest fire, Appa used to say, there were always some branches that wouldn’t burn, but lie on the forest floor, burnt and blackened with soot. They used such sticks in their fields. They were diamond-bodied, it was said. No matter what you did, they would neither bend nor break. Appa was like that.
Appa has no memory of what he thought of Nagarcoil. Like an animal, he walked through the streets of the city looking for something to eat. His body was covered with mud and slush. He had covered his loins with a sheath from the betelnut tree tied around his waist. However you should have seen my father. It is rare to see a man more handsome than he. He looked a bit like Denzel Washington. He had kind, gentle eyes. Back then, his eyes would have been even more beautiful. They would have been like rounded stones lying at the botton of a jungle stream – dark, cool, lusturous.
There was an idli stall run by a man called Ganesan near Parvathipuram. Appa scraped the leftovers from the used banana-leaf plates heaped outside his shop, ate it and went to sleep right there. Ganesan was a good businessman who could drive a hard bargain. He knew it as soon as he saw Appa that this boy could work like a bull. He summoned the boy into the shop and gave him a wide-mouthed vessel full of day-old rice and leftovers. Once his stomach had come to it senses, Appa could stand straight. He told Ganesan his name. However, despite repeated questioning, he refused to state the name of his town or any other details. Ganesan realized that he would never be able to get a word more out of this fellow.
Appa worked there for four years. Every morning, he would wake up early and walk a furlong to a stream from where he would fetch pot after pot of water to fill a big wooden trough. Then there was work in the idli stall, till it closed at ten in the morning. After that, he would bring the dishes to the trough and clean them thoroughly with sand and ash. A second round of fetching water. In the evening, after the shop closed business for the day, he washed all the dishes again. It was midnight by the time he finished. He was the last one out every night, locking up the stall behind him.
Tired to the bone, he dropped off to sleep the minute he stretched himself out on the raised narrow porch at the back. However he was up when he heard the first chimes of the church bells in the morning. Ganesan used to often recall the one time when it was raining heavily, and how Appa slept through the downpour like a log though he was soaked to the bone. Appa never got sick. He only ate leftovers – he thoroughly scraped the bottoms of the dishes before washing them and made a meal out of it. No one ever called him aside to give him food.
However, Appa had escaped the violence and abuse of his former days. With regular food, his stomach filled out and his limbs became strong as iron. “A strapping figure, just like the demi-god Maadan, eh? You pube?” Chellappan of the betel-leaf stall used to say affectionately. However Appa now faced new insults. He was never allowed to touch freshly cooked food. Once, when the banana leaf covering a heap of cooked rice flew away, Appa took up another leaf and went towards the food. Ganesan flew out at him. “Hey! No! Don’t touch it! Get out! Out, now!” he hollered.
From that day onwards, he started seeing his new limitations. Except for the narrow sliver of a porch at the back, he was not allowed to sit down anywhere, in front of anybody. Nobody ever gave anything directly to his hand. It would be placed down, he had to pick it up. When he walked on the street, there were always a few people who hollered at him from a distance, “Get out of the way!”
However Appa was happy. He was growing strong, in body and in mind. He had learned to read on his own, and started reading every last piece of paper that passed through his fingers. He learned to do arithmetic. He had even learned to read English letters and started reading a few words here and there. When he was thirteen, he found a new job in Ambrose’s tea stall opposite the court in Nagarcoil. There, he worked as a server. Sometimes, he even cooked the food.
When he was fifteen, a school teacher who had made his acquaintance as a customer at the tea stall saw him reading a page from a tattered English newspaper. “Thambi, till which class did you study in school?” he enquired. “I have never gone to school,” said Appa. “Never?” he asked. “No.” He looked at Appa for a while keenly and asked, “Then how did you read English? Did you work for some white man?” “No, I learnt to read it on my own.”
He could not believe his ears. However, he had no other choice but to believe what he had seen. He said, “Karuththan, how old are you?” Appa was twenty then. “I think you can sit for the first form exams. I will give you the books. You just have to study for four or five months.” Appa read the books he gave him and in a month’s time, he knew them by heart. Till the end, I was astounded by his mental acumen. When he was eighty-two, eight months before he died, he sought out the new pastor at the church here and started learning Latin from him. The pastor still says that if he had only lived a couple of years more, he would have become a great Latin scholar.
Appa wrote the first form exam – that would correspond to our sixth grade – in the Scott Christian College and passed it in the first attempt. He kept working at the same tea stall and studied for the ESSLC exam, also passing that successfully. That is, our eighth grade level. After that, he had paid the fees to appear for the Matriculation exam. Since he was diligent with his duties at work, Ambrose the tea-stall owner had faith in him.
It was in 1921 that Appa met the man whose memory he kept on his lips, every day, every hour, in wonder, in awe, till the last day of his life. On the twelfth of July at eleven in the morning. It was a blazing hot day. A man, maybe twenty-five or twenty-six, dressed in a black coat and a white pleated dhoti, a white bow tie fastened around his neck in the manner of lawyers, entered the stall and sat on the bench. “Get me a cup of hot tea, son,” he said.
In those days, only Nadars used to visit that shop. There were very few lawyers among Nadars back then. Even the few Nadar lawyers were from Bungalow Street, they were London Mission Christians. They walked and talked like Anglo-Indians. They treated the other Nadars worse than the upper caste fellows did. But you could make out from one look that this man was from the south, from Vilavancode. His counteance, his gestures, were all typically provincial. He had undone the buttons of his coat for the heat and lifted his collar high above his neck. He had rolled up the sleeves of his coat till his elbow.
Appa said, “On that day, I did not know who he was. However at first glance, my heart figured him out. Even today the sight of him that day fills my eyes – the way he came in and sat and jiggled his legs and blew on his hot tea and he drank it… if you had seen the way he held himself, you’d have thought was a rural Nadar alright. With his shirt off you would think that he’d scale up ten toddy-palms in the blink of an eye… the Bungalow Street lawyers would have laughed in his face if they had seen the way he was swirling his tea and blowing on it.”
When he was paying for the tea and making enquiries about Abraham’s office, he noticed the book in Appa’s hands. “What is that book?” he asked in the lilting manner typical of Vilavancode folks. “Matric… I have paid the fees for the exam,” he said. “Oh,” he had replied, and getting the directions he needed, left the place. This man’s name was A. Nesamony. He was from a town called Palliyadi near Thuckalay, hailing from the Peruvattar family that owned a little land and some orchads. His father’s name was Appavu Peruvattar. He had completed a BA degree at the Maharaja College in Thiruvananthapuram and a BL degree at the Law College there, and was a bar-at-law at the Nagarcoil court.
Yes, the selfsame man. The man now known as Marshal Nesamony and held in reverence by the Nadars of Kanyakumari as their leader even today. In his time, he was the face of the Congress Party in Travancore; he was the party, the party was him. He won the elections and became the Member of the Legislative Assembly from Travancore. He was instrumental in the forming of the modern day Kanyakumari district and its unification with the post-independence state of Tamil Nadu, he founded the Travancore Congress to facilitate this. At one point, he was the leader of the Tamil Nadu Congress Party. Till the end, he was a Member of the Indian Parliament.
There was a major scuffle the very first day Nesamony went to court. With his legal briefs in hand, he entered the court.There were seven or eight chairs and four three legged stools laid out there. Though the stools were ostensibly meant for the juniors, it always happened that the Nadars ended up perching on the stools. Nesamony went directly to a chair and sat down. The public proscecuter M.Sivasankaran Pillai saw him sitting on the chair; it brought a scowl to his face. He left the place. No one sat near Nesamony. When he realized that he had been sitting there all by himself for half an hour, he realized something was wrong.
The bench clerk Paramasivam bent down discreetly and told him what the source of the problem. The Nadars may sit on the stools. That was how it was. Blood rushing to his head, Nesamony got up and started shouting. “Sons of bitches! If the damned, if the downtrodden don’t have a place here, then what justice is it going to serve?” he hollered, and grabbing the stool, took it out and threw it in the middle of the yard in front of the court. Room after room he went, seizing all the stools, one after another, and flinging them out in the yard.
When Appa was in the tea stall, a clerk from the court came running. “That Palliyadi fellow is making trouble there… he’s off his head.” Some more people came running. There’s going to be murder, they prophesied. “Ah, the son of Palliyadi Peruvattar… he doesn’t know to behave himself. Young blood!” said an old man. In some time Nesamony arrived there, drenched in sweat, short of breath, his clothes askew. “Tea!” he ordered. When Appa gave him the tea, he downed it in one gulp, and flinging a coin on the table, left the place.
In some time, twenty or so goons from Vellamadam came to the tea stall, looking for Nesamony. They pulled out Appa and enquired about him, threatening him with dire consequences. They went high and low, all over Nagarcoil, looking for him. The court was adjourned that day. The whole town talked of this incident. “These Vellamadam fellows, hacking and murdering people is child’s play for them,” they said. It had been far too long since the town saw a good murder, they said.
The next day, Nesamony arrived in a Thiruvananthapuram Pioneer bus from Palliyadi, along with fifty men armed with sticks and sickles. He entered the court with his legal briefs in hand, surrounded by these men. The men stayed in the yard outside the court. Slowly, the place started filling up. At one point, the upper caste Vellala and Nair lawyers had to flee the place surreptiously though the back entrance.
For the next few days, the court was not in operation. The town was panicky. People in the tea stalls and houses could not stop talking about this. The church got involved. The Bishop came forward to talk to the judges, there was talk of submitting an appeal to the resident British officer. This proposal was threatening to the upper caste lawyers. Many of those who had come forward with bravado in the beginning backed out. Even though a few junior lawyers without a case kept protesting, the seniors backed out.
When the court was in session again, there were new chairs that had been bought and laid out for everybody. Nesamony and his friends gathered as a big group outside the tea stall and drank tea. Appa made tea that day. A hundred and seventy eight teas.
Then, Appa saw Nesamony burgeon in front of his own eyes and become an important figure. He slowly stopped coming to drink tea; It became necessary to take tea to his office. When there was no one else in the stall to deliver the tea, Appa himself went there. There were always groups of people gathered outside of Nesamony’s office. You took the tea and walked past the women squatting on the floor, wailing and crying, and the people from the village arguing furiously, and then you would catch sight of Nesamony, shirtless, his white shirt and bow tie hanging on the nail behind him, his legs propped up on a chair in front of him, laughing and talking loudly. It was typical of Vilavancode folks to talk as loud as humanly possible all the time.
There were always some people in there. “Tea for everybody!” he would say. In a day, it would come to two or three hundred teas. At one point, they just hired a boy to make tea for the visitors. Wheever Appa crossed that office, he would hear Nesamony’s laugh and that loud, Malayalam-inflected voice. He would always wonder if the man ever went to court and pleaded cases. However, he was known as the most brilliant lawyer in all of Travancore. They believed that the case would be won if he only so much as came and stood in court.
Nesamony joined the Travancore Congress Party. At first he contested in the city council elections and was elected its President. After that, it became increasingly rare to find him in his legal office. That was when Appa passed the Matric exam. The schoolteacher Chellappan who was his friend told him one day that the British Government was seeking applications for government jobs in Tirunelveli. He encouraged Appa to apply. Appa had not thought about that till then. He was thirty-three years old. He had no intention of getting married either. His only interest was to go to the town’s Mission Library every day without fail and read.
“You’ll certainly get the job… there are very few candidates who have passed the Matric exam and know as much as you do…” said the teacher. Without much hope, Appa submitted an application.
He received an order to appear for an interview at Tirunelveli. The man who interviewed him was an Iyengar, a Brahmin from Madurai. He asked all the questions in English. Appa answered him in English too. “Did you study at the Mission School?” he asked. “No, I have never been to school,” he said. Iyengar nodded, his face showed his displeasure.
Appa returned thinking that he would not get the job. But in a month, he received a letter stating he had the job. Iyengar had given him the second place. He went to Madurai directly and started his new job. After the eight-month training period, he was transferred to the Survey Department in Tenkasi. All towns were the same to Appa, he knew nothing about Tenkasi. From Madurai, he promptly took the train to Tenkasi and started his new position.
The day he joined work, he realized that he was not welcome there. The Survey Department’s main office was in Tenkasi. After he had signed in there, he was told to go to Ilanji. Not a single person in the office gave him a smile. “These days anyone can get a job by sucking some white man’s cock,” Irulandichervai, the man who stamped the seal on his order, grumbled loudly. Many people smiled at their desks without turning.
It was only when Appa went to Ilanji in a horse-cart that he realized why he had been assigned there. The whole of that province was, indirecty and directly, under the control of the jamin, a feudatory state, at Injikkudi. There was no law or order there apart from the jamindar’s – feudal landlord’s – orders. The lands could belong to anyone, it could have been earned by anyone, be registered in anyone’s name. If the jamin’s men wanted, they could take it. They could change any registration to their name. It was the practice there that any officer who came to that town had to be the jamin’s slave, there was no other option.
The office was locked. It was an old, low-roofed tiled structure standing by the dirtroad, behind a stone wall. There were all kinds of wild bushes growing wantonly around it. Something like a footpath snaked through the wilderness. Ilanji is a rainy place; all kinds of creepers climbed up the walls of the building and covered the roof completely. He made enquiries there and had the thalaiyari Sankara Thevar – a man appointed by the government as his dogsbody – open the door for him. The building had not been opened for seven or eight months; the whole place reeked of bat droppings. Appa swept the place and cleaned it himself.
Sankara Thevar gave him the complete picture on the first day itself. Appa went with him to call on the jamindar. The bungalow of the jamin stood in huge garden, on the bank of a stream, in the midst of tall coconut trees. At the entrance, near the gate, was the jamin’s office. The clerk and the others used to be there. The jamindar used to come there in the morning once, sign all the necessary papers, and leave for the day.
On either side of the long path leading away from the office, there were metalworked cages housing animals from the jamindar’s personal zoo. He had a few bears, some pythons and a leopard in them. Apart from these, there were other creatures as well – civets, porcupines, jackals, wolves, black monkeys. The office was always filled with the stench of their spit and urine.
The jamindar of Injikkudi was a keen hunter. He had employed a few Pathani Muslims for the express purpose of taming the horses he would ride on his hunts. He also had on hand some tribal men who laid out the traps for the animals. He had the habit of throwing his enemies into the cages with the bears and pythons and leaving them in there through the night. Sankara Thevar said that many such people had died horribly, torn limb to limb by the bear. A small boy had died of fright upon coming face to face with the python in his cage.
When Appa and the Thevar came to the gate, the accountant, a Pillai, came out and addressed Appa. “Hey, you are a Nadan, no? Look at you, coming in like that… stand out there. Don’t climb on the porch. Take off your slippers and put them in the corner over there.” Appa stood outside the office. At eight o’clock everyone in the office was served a glass of pathaneer. Everybody else got their palm drink drink in a earthen cup; only Appa was served in the folded scoop of a broad palm leaf. They told him to dispose of the leaf outside the building after he was done with his drink.
He had to wait there till ten o’clock. After standing for an hour, Appa sunk down to sit on his haunches. At ten o’clock, a davali-peon came in and announced the arrival of the jamindar Periyakaruppa Thevar. The jamindar had had this man dressed in the same livery worn by the davalis in the government’s court. In some time, just like in a court, a liveried footman marched in ‘left-right’ with a silver staff. He shouted unintelligible sounds that made no sense, but had the ring of English to it. Behind him came two men bearing band instruments, the bugle player blowing recklessly into the mouthpiece.
Finally the jamindar Periyakaruppa Thevar emerged, followed by a few attenders. He wore the uniform of a British lieutenant that he had got tailored for himself. There was a pistol in the holder on his waist, white gloves on his hands, and hunting boots on his feet; he came in shifting his portly frame with great difficulty. When he entered, everybody in the room got up and raised cries of praise enthusiastically. He had his right hand raised at shoulder level like Hitler’s soldiers. This performance seemed to be an everyday routine there.
When the jamindar climbed on the steps leading up to the office, he laid his eyes on Appa. Appa was wearing a white shirt buttoned up to the neck and a black coat over it; a pleated dhoti covered his lower body. He had placed his turban on his head like a hat. That was the uniform of all the government officers of those days. “This is a new one. He’s from Travancore. A Nadar,” said the accountant Pillai.
Without warning, the jamindar, started hitting Appa over and over with the cane in his hand. He was bubbling with rage. “Khabardar! Beware…you fool…” he thundered. He ordered the thalaiyariSankara Thevar to shackle up Appa and lash him which a whip. Pillai intervened and tried to pacify the jamindar. He explained that Appa was a government official and it would not be possible to restrain him or lash him. It was only when the subdued jamindar, huffing and heaving, let loose a long string of expletives, that the reason for his rage became apparent. He did not like seeing a Nadar stand in front of him dressed like that.
When he went in, Pillai admonished him and made him take off his turban and shirt. The jamindar would not hesistate to take off your head, he said. His ears burning with fear and humiliation, Appa complied and removed his turban and shirt. He crossed his arms over his bare chest. Red welts streaked across his body where the cane had caught him. When the jamindar came out again, he looked at Appa with malevolence. “Know your place and act accordingly, and you might leave with your head on your shoulders. Understood?” he said, and spat on Appa.
Appa turned and walked away silently, the jamindar’s spit trailing down his body. The spit burned his through body like acid. When he came back to his office, he sunk into a chair, and broke down crying. Sankara Thevar watched with a mild sneer on his face. That whole day and through the night, Appa sat just like that in his chair. Vague, shapeless thoughts flitted in and out of his mind. However, by the next morning, his mind had hardened like stone.
Appa stayed in the office building itself. There was a pond and a toilet in the office premises. He dug himself a woodfire stove at the back. He got his own utensils, rice and lentils, and made his own meals. The peon Kandasamy came in every day to assist him. Sankara Thevar came in when he pleased. Most of his work was at the jamin.
In a month, Appa had read all the files. The Iyer who had worked there before him had toed the jamindar’s line and hung on for eight months, after that he had pleaded for a transfer and vacated the place. Since then, no one had looked at the records. Appa started taking stock of everything carefully and compared the documents with their originals. Subsequently, he wrote a long letter to the jamindar. He pointed out the corrupt records, and instructed the jamindar to register the actual accounts and documents with immediate effect.
In a few days, the thalaiyari came and informed Appa that the jamin’s clerk wanted to see Appa in his office. Appa refused. In two days, he was told that the jamindar himself wished to meet him. Appa refused again. He could imagine how this would have upset the regular course of events at the jamin’s office.
The next day, Sankara Thevar came in with another Thevan who carried a spear in his hand. “Look, it would be good for you if you came with us right now. Wouldn’t look very nice if we have to drag you back kicking and screaming, eh?” he said. Appa responded with barely suppressed rage. “Take me if you can. We’ll know whether the British government – you know, the one the sun never sets on? – has the power to take care of its servants or not.”
The thalaiyari’s face turned ashen. He had never thought about him that way. The black man standing in front of him was a representative of the white man’s great empire! Cannons, helmets, rifles, horses, documents with official seals… he did not say a word more. He stood there for a while twirling his mustache and left. While leaving, he turned his head once to look at Appa.
The very next day, Appa signed the order dismissing Sankara Thevar from his duties. In the afternoon, when Thevar sallied into the office with stick in hand and twirling his mustache, his body giving off the faint reek of liquor, the peon Kandasamy gave him an official-looking brown document. “What is this?” he asked in panic; he could not read. “You’ve been dismissed by the Nadar,” said Kandasamy. Sankara Thevar was petrified and stunned. He had no idea that such a thing was even possible. He came up to Appa and shoved the document in his face. “What on earth is this?” “It’s a government order. It’s not meant to be manhandled like that,” said Appa. Thevar’s hand froze in mid-air. His face turned white. “You don’t need to come in anymore. You can attend to your duties at the jamin full time,” said Appa.
Sankara Thevar opened his mouth to say something, but closed it like a fish almost immediately and walked out in a daze. The next day he came back along with his wife Vandimalaichi and begged and pleaded with Appa. “Sami, master, lord, this wretched man drinks everything he earns. I make do with what little I can palm off and fill our stomachs a little with gruel. Show mercy, don’t hit us where it would hurt us the most!” Vandimalaichi pleaded with a child on her hips. The child watched the scene avidly. An older child, completely naked, stood next to her clutching her waist, digging his nose and staring at them. Thevar hid behind a pillar and watched the proceedings out of the corner of his eye.
“Alright, I’ll make an exception for you. I’m not the sort to fling mud into anyone’s food,” said Appa. To Thevar, “But look. You should come in here every day. You can leave only when I tell you to. You should do what I say. You’re responsible for everything that happens in this office. Got it? “Alright,” he said. “From now, you should always call me ‘sir’. This is a government order. It says so in this document.” “Alright, saar,” said Thevar. Unexpectedly, he made a smart salute.
The next day, the clerk at the jamin summoned Thevar and asked him why he had not produced Appa before them the previous day. Thevar was firm. “Look here, I am a government servant. My government is one that controls even the sun above. You can do whatever you want outside. In my office, saar is my boss. I am his servant. If saar orders me to, I will certainly chop off ten heads in a flash and pile them up in front of him. You shouldn’t mistake me then.”
“Will you chop off my head if he orders you to?” asked the accountant Pillai. “Then? The government tells me to do anything and everything saar orders me to do. You’re just a weakling Pillai. If saar orders it, I would even behead the jamin.” said Thevar. The accountant’s eyes almost jumped out of its sockets. This is an empire that has cast a spell to hold the sun in place, you know? See this notice?” and showed him the dismissal order Appa had given him the previous day. Pillai did not dare to touch it. When Thevar went back to the office, he recounted this tale to Appa.
For a month, this state of affairs continued. When the third notice was dispatched, the accountant came with the notice in hand to meet Appa. “What?” demanded Thevar of Pillai who was trying to sidle into the office unnoticed. “Saar is working, don’t you see? Let him call you, you can go then. Stay here,” he said. The accountant’s face turned pale. Then when he came in, he could not speak. Appa explained the problems with the accounts. “It’s always like this here. The government knows,” he responded weakly.
“Alright. Then I will write to the government,” said Appa. “No one writes to the government from here…” said the accountant. “Then? I need to do my job,” Appa replied. The accountant did not know what to say. “Periyakaruppa Thevar is a favourite of the British collector. He only has to say a word, and the white master will come running here. Did you know that our jamindar Thevar is the collector’s hunting partner?” threatened Pillai. Appa said, “I don’t bother with such things. I will write to them. Let the collector do what he thinks is right. Please let the Thevar know that I am doing my job.”
The accountant Pillai wondered whether Appa was off his rocker. Why did he wish to die foolishly? He knew how many people the jamin had killed and buried noiselessly. “Nadar, you look a bit like my son… let me tell you something. Don’t do this, okay? Apply for leave and get out of here. Get a transfer, go someplace else that’s more suited for you, get married to a good Nadar girl and be happy with your children. This is a town of murderers, they’ll hack you limb to limb and bury your body without a trace. Killing a man is child’s play for our Thevar.”
Appa replied decidedly, “Look, I’ve climbed out of a manure pit to get here. I’ve seen things that are far worse than death. I’m not going to be afraid of anything ever again. Your accounts and calculations may mean many things to you. You can play games with it, meet any ends with it. Me, I’ve just started climbing and got a foothold. This is my foothold now. It belongs to me and the seven generations that will come after me. When I go up, they climb with me. If I let go now, all eight generations fall down, see? So go tell the Thevar that Nadar is ready to die. Go!”
The accountant sat there for a moment, dazed and shocked and then left. Sankara Thevar cautioned Appa. “Saar, please don’t go out. They may be hiding in the shadows waiting to hack at you,” he said. Appa stayed inside. The next morning, the jamindar cantered in on his horse and alighted in front of Appa’s office. The huntsmen who accompanied him stood outside. He was dressed in hunting clothes like an Englishman. Appa did not get up. He did not welcome him in. The jamindar leapt up the steps leading up to the office with a long rifle in his hand. He stood outside Appa’s office and aimed the muzzle at Appa’s face. His hand was on the trigger.
For a moment then, Appa stared at death in the face. Then he said, “Shoot if you want to. It’s a lucky English officer who dies in service in his English office.” The jamindar lowered his gun. “Shoot! If you are such a pussy plucker, if you really think you have the license to kill and loot at will, shoot me and leave. But if I die, it won’t end so simply. You’re stirring up a hornet’s nest! We’ll come for you in droves. Wave after wave, our generations will keep coming for you. Let’s see how many people you can shoot,” said Appa. When he spoke those words, he felt like an audience of thousands was in that room, hanging on to his every word.
The jamindar had not excepted this show of nerve from Appa. He couldn’t think straight after that. His hands trembled. He lowered his gun in hesitation. Appa seized the opportunity.”You think you can shoot me and escape. I am the officer who is supposed to levy the taxes here. It’s not like you think, a collector cannot close this case at his will and pleasure. The white man will find you and hang you. If they decide to hang you, then they would have to give away your lands to someone else, and your cousins will line up to give evidence against you. How would you like that?” he said.
The jamindar slowly regained his poise: his face became still, his eyes narrowed into cunning slits. “You are a cunning fox… but we have had these smarts for ten generations and we’ve played all kinds of games with it. Let’s see. You are an officer in these premises only, yes? Try and step out. An elephant will stomp you to death. A Thevan who is passing you on the street will hack you. What can you do? Let’s see…” he said and left the building, stomping on the steps. He clambered on to his horse and cantered away, the horse’s hooves splashing mud and sludge in its wake.
Appa did not stir out of the office at all. Sankara Thevar had informed him that there were people hiding everywhere, waiting to kill him if he went out. The peon Kandasamy went on leave. But Sankara Thevar stayed behind in the office, armed with his spear. He ate what Appa cooked. At night, he kept guard on the porch, covering himself with a sack cloth; he did not so much as wink. During the day, he slept on the porch. But even the sound of a garden lizard was enough to rouse him to alertness; he sat up with his spear, ready to attack.
For twenty-seven days, this state continued. Appa never set foot outside of the office premises. Thevar went to the post-office, spear in hand, and brought in the letters, he also took back the outgoing mail. He bought all the groceries for Appa. Since he had the ‘government order’ as evidence in his pocket, he walked about with his head held high, unafraid of anyone.
Appa waited for days. Death waiting in front of him, hiding just out of his sight. It was then that, one night, Appa had a dream. That Nesamony came to his tea shop to drink a cup of tea. “Then, how are you, son?” he asked in a loud voice, lifting his coat collar high above his neck. Appa woke up with a start. Immediately, he wrote a long letter to Nesamony detailing the events that had transpired.
Appa thought that Nesamony might take the letter to the collector at Nellai, and maybe he could expect to get help from the police. However on the fifth day, a big group of about a hundred people came from Tenkasi to Ilanji, armed with sickles and spears. Leading the group, was an elephant. Loud cheers – “Victory to the Congress Party! Victory to Mahatma Gandhi! Victory to Pandit Nehru! Victory to Subash Chandra Bose! Jai!”
Appa was in the office in the afternoon when he heard the shouts and hoots and came out to see what was going on. Thevar stood at the gate with a sickle. “Please go in, sir. No man will cross this threshold when I am still alive,” he said. The first thing Appa saw was the tusker elephant that had mushroomed there like a boulder, blocking the gate. He did not understand what was going on. It was only after that that he saw Nesamony.
“Thevar, this is my Nesamony, the lawyer,” Appa said. “Who?” asked Thevar. “My leader!” said Appa and rushed out. Nesamony caught him in an embrace, heart to heart.”You’re born to a father, son, you showed them! You stood up to them! Son, we should always stand up, up in their face, anywhere. Let’s show them… let’s see who raises a finger againt you when you go out. Get up on the elephant,” he said.
Appa protested, “Ayyo!” “Son, I am ordering you to get up there now. Up!” He signaled to the mahout and the elephant bent down its front foot like a step. Appa climbed on its leg and holding on to its ear, threw his other leg around its neck and sat on its head. It was like sitting on a huge rock.
When the mahout signaled, the elephant rose. Appa went up high. All through his living days, over and over, Appa fervently kept describing that single motion – how many times, and in how many words! That movement up above would have been three feet tops. However it happened for an eon in Appa’s mind.
He kept moving up. Higher, higher, higher. The ground slipped under his feet and went lower and lower. The office, its tiled, sloped roof, went low. The branches of the trees went low. The streets, the men, all descended far below him. The sky with its light came low to receive him. He was surrounded by light. The light of the skies. Light that fills the clouds, light that makes the clouds brim over.
When the elephant started moving, Appa felt like he had turned into an elephant himself. “You know what an elephant is only when you climb on it. An elephant is power, understand? You feel like you can invade a fortress with a tiny pin… you should feel the way an elephant walks. That’s what you call a gait. Such majesty!” Appa could never find the words to describe that experience entirely. Appa walked on the sky, swaying, his gait gentle and majestic.
The group with Appa on the elephant at its head went through all the streets of Ilanji, shouting slogans. When the people at the jamin realized what was going out, the gates of the jamin were closed. “Break it open!” ordered Nesamony. When the elephant lifted a leg and gave the gate an almighty push, the gate opened and promptly swung off its hinges. The elephant walked right to the entrance of the jamin bungalow. When the animals in the zoo smelled an elephant in the premises, they became restless. The bears and leopard walked around in circles. The jungle cats slunked in the corners of their cages and hissed in fear.
Appa was far above the rooftops of the jamin bungalow. He kicked at its tiled roof with his foot. The crowd cheered and hollered. For half an hour they stood there and chanted slogans. Victory to Mahatma Gandhi! To Pandit Nehru! To Subash Chandra Bose, to Kamaraj, to Nesamony! Then they went back to Appa’s office on the elephant.
Appa got off the elephant in front of his office. He felt like there were still some remnants of the elephant’s movements left over on his body. He felt a pleasurable ache in both his thighs. When he kept his legs apart and walked, he felt like he was floating on thin air. “Do you know? On that that my gait changed. After that, my gait always had that elephantine sway in it!” Appa used to say. After dropping Appa off at the office, Nesamony and his group took leave. “No one will lay so much as a finger on you from now on. Be strong!” said Nesamony, before he left.
Yes, after that Appa worked in Ilanji for seven years. He lodged complaints about the jamindar’s financial irregularities. The lands were measured again and partitioned to the right people. At one point, the jamindar’s cousins started working in Appa’s favour and helped him in many ways. When Appa walked on the street, the people who crossed him on the street moved aside and greeted him courteously. They always gave him a wide berth, almost wide enough to fit an elephant.
“In their eyes, I was still travelling around on the elephant,” said Appa. “Because there was always an elephant in my heart. There was an elephant in my gait, see.” The elephant became a part of his name. He always called himself Aanai Karuththaan Nadar, Karuththan Nadar the elephant, even in his letters to me. “A man on an elephant can never bend in front of another. He will not be accommodative and play nice and let people walk over him. Understood?”
Appa got married when he was working in Ilanji. I was born. When I was about to be named, the name struck him suddenly. “Vanangaan”. A stubborn stiffneck. One who does not bow his neck in submission anywhere. Amma asked, “What’s that? It’s a weird name.” “No, that’s going to be his name. Vanangaan Nadar,” said Appa. My father gave me an inviolable order at birth.
When I was seven months old, my father took me to Palliyadi to visit Nesamony. Nesamony was reading the newspaper in his living room. He entered Appaavu Peruvattar’s big house and stood in the front hall, facing its famous son. When he asked Appa to sit down, Appa dragged forward a chair, sat down and placed me in the man’s arms. “What’s his name?” asked Nesamony. Appa told him. His face broke into a smile.
அழகுக்கடைக்கு முன்னால் ஒரு ஆண்பிள்ளை இவ்வளவு நேரமா நிற்பது? ஃபிலோமினா பொறுமையிழந்தாள். கூட்டத்திலிருந்து நகர்ந்து பத்ரகாளிக்கு அடியில் போய் கைகட்டிக்கொண்டு நின்றாள். அவள் தலைக்கு மேல் தூணின் பொந்தில் ஏற்றி வைக்கப்பட்டிருந்த அகல்விளக்கின் தீ காற்றில் படபடத்தது. எதிரே ஊர்த்வதாண்டவர் ஒரு காலை தூக்கி மறந்துவிட்டவர்போல் கனவில் ஆழ்ந்திருந்தார்.
ஆரன் உடைந்த தமிழில் உற்சாகமாக பேரம்பேசிக்கொண்டிருந்தான். ஃபிலோமினா அங்கு இல்லை என்று உணர்ந்ததும் சுற்றும் முற்றும் பார்த்து அவளை கண்களால் அடைந்து, “உனக்கு எதுவுமே வேண்டாமா? நிச்சயமா?” என்று கேட்பது போல் ஒரு புருவத்தை உயர்த்தினான். ஒன்றும் தேவையில்லை, சீக்கிரம் வா என்று அவள் நெற்றி சுருக்கி தலையசைத்தாள். இன்னும் விரைப்பாக கைகளை கட்டிக்கொண்டு தலையை திருப்பிக்கொண்டாள்.
பாய்ந்துகொண்டிருந்த குதிரைவீரர்களைத்தாண்டி மண்டபத்தின் உள்ளே வரிக்கோடுகளாக வெளிச்சம் கற்தரையில் விழுந்தது. வேறு வெளிச்சம் இல்லை. கல்லும் நிழலும்தான். பித்தளைப் பாத்திரங்களும் ஜவுளிகளும் செறிந்த கடைகளைச் சுற்றி எல்லோருமே பெண்கள். எல்லோரும் ஆரனை கொஞ்சம் வேடிக்கையாய் பார்ப்பதுபோலத்தான் இருந்தது. கடைக்காரரே, அவன் ‘அண்ணா இது என்ன’ என்று ஒரு புசுபுசு குஞ்சலத்தை பந்துகள் ஆட கையில் எடுத்து கேட்டபோது சிரிக்கத்தொடங்கிவிட்டார்.
தன்னைநோக்கித்தான் சிரிக்கிறார் என்று தெரிந்தாலும் சட்டைசெய்யாமல் அவனும் அவருடன் சேர்ந்து முகத்தை சாய்த்து நாணத்துடன் சிரித்தான். சற்றே நகர்ந்தபோது கடைக்கூரையிலிருந்து தொங்கிய ஒற்றை பல்ப்பின் ஒளி நேரடியாக அவன் முகத்தில் விழுந்தது. ஃபிலோமினா நின்ற இடத்திலிருந்து மீண்டும் அவனை பார்த்தாள். ஒரு வாரத்துக்கு முன் புதிதாக பார்த்தவள் போல்.
பொன்னும் தவிட்டுமாக சுருள்சுருளாக தலைமுடி. திறந்த முகம். இளஞ்சிவப்பு நிறம். கூர்மையான மூக்கு. பேசும்போது மேலும் கீழும் வேடிக்கையாக ஏறி இறங்கிய மரவட்டை புருவங்கள். ஆனால் அவளுக்கு அவன் கண்களை நோக்கித்தான் அப்போதும் பார்வை போனது. கன்றுகுட்டிக் கண்கள். தேன் நிறமானவை.
ஃபிலோமினா சட்டென்று கடைமுகப்புக்குச்சென்று “போதும், வா,” என்ற உத்தரவுடன் அவன் கையைப் பிடித்து இழுத்தாள். சுற்றியிருந்த பெண்களை கண்டுகொள்ளாதவளாக பொந்துபோல் நீண்ட கற்தெருவின் இருளுக்குள் அவனை இட்டுச்சென்றாள். “ஃபான்சி ஸ்டோரில் ஆம்பிளைக்கு என்ன வேலை?” என்று அதட்டினாள். “ஃபான்சி ஸ்டோரா? அப்படின்னா?” என்றான் ஆரன். அய்யோ இதுகூட தெரியாதா, என்னத்த இங்க்லீஷ் பேசி வளர்ந்தியோ, என்று சலிப்புத்தட்டும் குரலில், “அழகுசாதனபொருட்கள விற்குற கடைகள எங்க ஊர்ல அப்படித்தான் சொல்வாங்க,” என்றாள்.
ஆரனுக்கு அந்த வார்த்தையைக் கேட்டதும் ஒரே பரவசம். “நிஜமாவா! நிஜமாவா!” என்று கேட்டுக்கொண்டே வந்தான். அவனை அது என்னவோ செய்தது. சொக்கிப்போனவன் போல அந்த வார்த்தையை சொல்லிக்கொண்டே வந்தான். “ஃபான்ஸி ஸ்டோர்! நிஜமாவே அப்படியொரு பேரா?” கருங்கல் இருளிலிருந்து துலங்கி வந்த வெள்ளி அம்மன் முகங்களைப் பார்த்து, “இதுவும் ஃபான்ஸி ஸ்டோரா?” என்றான். ஜடை அலங்காரங்களும் ரவிக்கை பார்டர்துணிகளும் விளக்கொளியில் மின்னி மறைந்தன. “எத்தனை நிறங்கள்! எவ்வளவு அழகு!”
“எல்லாம் ஜிகினாப்பா,” என்றாள் ஃபிலோமினா. பொறுமையிழக்கவா சிரித்துவிடவா என்று தெரியவில்லை அவளுக்கு. “இங்க இந்துக்கள் வீட்ல அவுங்க சாமிய அலங்காரம் செய்றதுக்காக வாங்கிக்குவாங்க.” “மேடம் எதுவும் பாக்குறீங்களா?” என்று இருளுக்குள்ளிருந்து ஒரு குரல். “அண்ணா, இது என்ன?” என்று ஆரன் தனக்குத்தெரிந்த ஒரே தமிழ் சொற்றொடருடன் நிற்க அவன் தோள்வரைகூட வராத ஃபிலோமினா அவன் கையில் அடித்து, “நீ சிற்பம் பாக்கணும்னுதான புதுமண்டபத்துக்கு கூட்டிகிட்டு வந்தேன்? கடைக்குக் கடை இதப்பாரு, அதப்பாருன்னு நின்னா, அப்புறம் எங்கிட்டு? வா, இங்க ஒரு பெரிய நந்தி இருக்கு அத ஒக்காந்து வர,” என்றாள்.
ஏழுகடல் தெருவுக்குள் பீறிட்டு வழிந்த ஒளிக்கு எதிராக வந்து அவர்கள் நின்றபோது, கடகடவென்று கால்கள் முன்னும் பின்னும் ஆட ஓடிக்கொண்டிருந்த தையல் மிஷின்களின் ஒலி ஒரு கணம் நிற்க தையல்காரர்கள் அனைவரும் அவர்கள் இருவரையும் தலைதூக்கி பார்த்தார்கள். மீனாட்சியம்மன் கோயிலின் சந்தடியில்தான் பிழைப்பு என்பதால், மானுடத்தின் பற்பல அரிய மாதிரிகளை பார்த்துப்பழகி ஓய்ந்த கண்கள்தான் என்றாலும், இந்தக்காட்சி அவர்களுக்கே சற்று புதுமையாக இருந்தது.
ஆறடி உயரத்துக்கு நளினமான உடற்கட்டுடன், இளஞ்சிவப்பு குர்த்தாவும் ஜீன்ஸும் தோளில் ஜோல்னா பையுமாக, விரல்களை மடித்து மடித்து பேசிய ஒரு வெள்ளைக்கார இளைஞன். சாம்பல் நிறச் சுடிதாரும், வயிறுவரை வழிந்த நைலான் ஷாலும், கறுத்த முகமும், வழித்துவாரிய பின்னலுமாக அவன் அருகே குட்டையான தட்டையான உள்ளூர்ப் பெண்.
அவர்களுடைய பார்வையை உணராதவளாக ஃபிலோமினா அங்கிருந்த சிற்பங்களை சுட்டிக்காட்டினாள். இரண்டாள் உயரத்துக்கு ஒரு வாராகி. ஒரு துவாரபாலகன். வெளியே கூசும் வெயிலில் நின்றாலும் தவம்போல் அசையாமலிருந்த நந்தி. “இவ்வளவு இருக்கு பாரு,” என்றாள்.
ஆரன் வாராகியின் சிற்பத்தை அண்ணாந்து பார்த்தான். அவன் தலைதாழ்த்தியபோது அப்படியொரு சிலையின் இருப்பையே கண்டுகொள்ளாதவர்போல அதன் அடியில் ஒரு தையற்காரர் அமர்ந்திருப்பதை கண்டான். தடித்த கண்ணாடியும் காதில் கடுக்கனும் காதிடுக்கில் பென்சிலுமாக இருந்தவர் தையல் மெஷீனில் நூல் பொருத்திக்கொண்டிருந்தார். ஆரன் பைக்குள்ளிருந்து ஒரு வரைபுத்தகத்தை உருவி கிட்டத்தட்ட அவர் காலடியில் முட்டி மடக்கி அமர்ந்தான். முதுகை வசதியான தூண் ஒன்றில் தோய்வாக சாய்த்துக்கொண்டு வரையத்தொடங்கினான்.
அவன் தூணையும் சிற்பத்தையும் வெறும் கோட்டோவியமாகத்தான் வரைந்தான் என்று ஃபிலோமினா பார்த்தாள். தலைக்குமேல் எங்கோ மேகத்துக்குள் உறைந்த கனவுபோல். அந்தச் சிற்பத்தின் காலடியில் யாரோ படைத்திருந்த ஒற்றைச் செண்பகப்பூவை மட்டும் தெளிவாக தங்கமும் சிவப்புமாக வரைந்தான். ஒரு தீமொட்டு. அந்த நிறத்தின் நிழல் கல்லில் விழுந்தது. கல்லே சிவப்பும் மஞ்சளுமாக கமழ்வதுபோல்.
அந்தக் கல்லின் ஒளியில் தையற்காரரை வரைந்தான். ஃபிலோமினாவும் அருகேயே அமர்ந்து உள்ளங்கையில் கன்னத்தைத்தாங்கி தாளில் நகர்ந்த பென்சில்முனையை பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். கீழிருந்து மேல்நோக்கி வரைந்ததால் மெஷீனை ஓட்டிய அவர் பாதங்கள் பெரிதாகவும், உச்சந்தலை சிறிதாகி கல்லோடு மேலே கரைந்துவிட்டது போலவும் தோன்றியது.
ஏதோ ஒரு கணத்தில் அவள் நிமிர்ந்து பகல் ஒளியின் பின்னணியில் தையல்மெஷீனை ஓட்டிக்கொண்டிருந்தவரை பார்த்தாள். பின் மறுபடியும் தாளை பார்த்தாள். தாளில் பார்த்தால் அவரை யாரோ அதே கல்லில் செதுக்கிவைத்ததுபோல் இருந்தது. தூசுபடிந்த கால்நகங்கள், வளைந்த விரல்கள், ஒடுங்கிய மார்பு, கண்ணாடிவிளிம்பு, எல்லாம் படத்திலிருந்து புடைத்து வந்தன. அதுவரை அங்கு நிகழ வாய்ப்பளிக்கப்படாத ஒரு சிற்பம் போல. புதிதாய்த் தோன்றிய தெய்வம் போல.
எங்கு போனாலும் இப்படித்தான். நேற்று மீனாட்சியம்மன் கோயிலுக்கு கூட்டிச்சென்றிருந்தாள். அவளுக்குத்தெரிந்த வரலாற்றுத்துணுக்குகளை சொல்வதுவரை தலையை ஆட்டி ஆட்டித்தான் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். பார்த்தால் சிற்பங்களை விட்டுவிட்டு அங்கு வந்தவர்களைத்தான் விதவிதமாக வரைந்து வைத்திருந்தான். கைகூப்பி கண்மூடி கும்பிட்டவர்கள். தோள்களில் சோர்ந்து தூங்கிய குழந்தைகள். அரட்டையடித்துக்கொண்டிருந்த பட்டர்கள். கைவளை அடுக்கி நடக்கமுடியாமல் இடுப்பைப்பிடித்த நிறைமாதக்காரி. நெற்றிக்குறிகள். நகைகள். புடவை மடிப்புகள். பூக்கூடைகள். நெய்விளக்குகள். ஊதுபத்திச்சுருள்கள். சிவகாமியம்மையின் உதட்டோர புன்னகையை பார்த்துக்கொண்டிருந்த ஃபிலோமினாவுக்குக்கூட அந்த வண்ண வரைபடத்தில் இடம் இருந்தது.
“ஏதோ சிற்பம் வரையணும்னுதானே வந்த? அத விட்டுட்டு எல்லா வேலையும் செய்யுற நீயி,” என்று மற்றொருநாள் ஃபிலோமினா சொன்னாள். அழகர்கோயில் போய்விட்டுவரும் வழியில் ஆனைமலை பக்கம் வற்றிய கண்மாயைப் பார்த்து அதை வரைய வேண்டும் என்று ஆரன் கேட்க, நடுப்பாதையில் பேருந்தை நிறுத்தச்சொல்லி ஓட்டுனரிடம் திட்டுவாங்கி இறங்கிச்சென்றிருந்தார்கள். ஒரு உடைந்த பாலத்தின் மீது தொற்றி உட்கார்ந்து அவன் வரைந்துகொண்டிருந்தான். ஃபிலோமினா பின்னால் நின்று இப்படி சலித்துச்சொண்டிருந்தாள்.
“தெக்கால கேரளா பக்கமா போனா அழகழகான ஊரெல்லாம் இருக்கு. இல்ல நார்த்ல பனிமலை பாலைவனம்னு எங்கியாச்சும் போ. இந்த ஊர்ல என்ன இருக்குன்னு இப்படி வளச்சு வளச்சு வரையுற? எல்லாம் வறண்டு போன பூமி,” என்றாள்.
“இல்ல, உங்க ஊரோட ஒளி ரொம்ப அழகாயிருக்கு,” தாளிலிருந்து கண்ணை எடுக்காமல் அதற்கு பதில சொன்னான் ஆரன். அவன் விரலுக்கடியிலிருந்து வண்ணம் ஒழுகிக்கொண்டிருந்ததுபோல காணும் நொடியில் தாள் நீலமாகிக்கொண்டிருந்தது.
வானில் பொட்டு மேகமில்லை. நீலப்புடவையை யாரோ ஒருகணம் உதறியதுபோல் கானலாக படபடத்தது. ‘உஷ்’ஷென்று பின்மதிய வெய்யில் கொட்டியது. ஃபிலோமினா ஷால்நுணியை தலையில் போர்த்திக்கொண்டாள். வெயிலுக்கெதிராக கண்களை மறைத்துக்கொண்டாள்.
வெயிலை சுத்தமாக உணராதவன் போல் இருந்தான் ஆரன். “ஒளிய இப்படி வண்ணமா வரையறதெல்லாம் ஒண்ணுமே இல்ல. ஒளிய வெறும் ஒளியா வரையணும். அதிலேயே எல்லா நிறங்களையும் கொண்டுவரமுடியும் தெரியுமா…” நிமிர்ந்து புன்னகைத்து, “நம்மால இப்ப பார்க்கமுடியாத வண்ணமெல்லாம் கூட அதுல வரும்…”
“அக்னி நட்சத்திரம் வெயில் காயுது, ஒளியாம் ஒளி” என்று ஃபிலோமினா மூச்சுக்கடியில் சிடுசிடுத்தாள். ஆனால் படம் விரிய விரிய அவள் முகம் மாறியது. மீண்டும் அந்த வியப்பு. அவன் கண்முன்னால் தெரிந்ததைத்தான் தாளில் வரைந்துகொண்டிருந்தான். ஆனால் தாளில் இன்னொன்றும் இருந்தது. அது என்ன, அது என்ன என்று கண்கள் தாளை துழாவின.
வானைத் தொட்டு விளையாட ஆசைப்படும் சிறுவன் குதிகாலெழ நிலத்தில் எம்புவதுபோல் எழுந்த மலைகள். அலையலையாக கண்ணை வந்து அடைந்த கண்மாய் நிலம். வற்றிய கண்மாயை தாளில் பார்க்க வானையே கிண்ணமாக கவிழ்த்து வைத்தாற்போல் இருந்தது. வானத்தின் விரிவையும் விசாலத்தையும் கனிவையும் காத்திருப்பையும் அவன் நிலத்துக்கு சூட்டியிருந்தான். மேகங்களுக்குக் காத்திருக்கும் வானுக்குப் புரியாதா நீருக்குக் காத்திருக்கும் நிலத்தின் ஏக்கத்தை? இரண்டு கண்களைப்போல் அவை குரல் எழாத காதல் பார்வையை நீட்டித்துக்கொண்டிருந்தன. அந்தக் காத்திருப்பின் கண்ணியத்தையெல்லாம் தன் தலையில் சூட்டிக்கொண்டு பசுமையற்ற வெளியில் ஒற்றைப் பனைமரம் நிமிர்வுடன் நின்றுகொண்டிருந்தது.
சுற்றிவர கைவிடப்படுதலின் அத்தாட்சிகள். ஆபாசமாக வானை மறித்த ஃபிளக்ஸ்போர்டுகள். உடைந்த பாலங்கள். கைவிடப்பட்டிருந்த கிணறு. அதிலிருந்து ஏதோ காலத்தில் தண்ணீர் இறைத்து நிறைத்து இப்போது வடிவிழந்த குடம். எங்கும் படபடக்கும் பிளாஸ்டிக். ஒரு மனிதமுகம் கூட இல்லாத வெற்றுவெளி. எல்லோரும் ஒட்டுமொத்தமாக கைவிட்டுச்சென்ற நிலம்.
ஆனால் எல்லாவற்றையும் விளக்குபோல் ஏற்றிவைத்தது அந்த ஒளி. வெளியே இல்லாத, ஓர் ஊற்றுக்கண் திறந்ததுபோல் எங்கிருந்தோ சரிந்து வந்த, அந்த மாய ஒளி. எங்கிருந்து வந்தது அது? சாதாரண வெயில் அல்ல. சூரிய வெளிச்சம் அல்ல. வானிலிருந்து வரும் ஒளியே அல்ல.
சட்டென்று ஒரு கணத்தில் ஃபிலோமினா அதனை கண்டுகொண்டாள். இல்லை, அந்தப் படத்தில் அவன் கொண்டுவந்திருந்தது நிலத்தின் ஒளியை. கீழிருந்து மேல்நோக்கி எழுந்த வெளிச்சம் அது. நிலத்தையே கலமாக்கி அவன் படத்தில் ஒரு விளக்கை ஏற்றி வைத்திருந்தான்.
அன்று பேருந்தில் திரும்பிச்செல்லும்போது ஃபிலோமினா வெகுநேரம் பேசாமலே வந்தாள். நகர நெரிசலின் தூசு மூக்கை குடைந்தது. அவள் கண்கள் நீர்படிந்தே இருந்தன. சிம்மக்கல்லின் தட்டுமுட்டைத் தாண்டி மெஜுரா காலேஜின் பாலம் ஏறி இறங்கி பழங்காநத்தம் தாண்டி மூலக்கரையின் விரிந்த வயல் வெளிகளுக்கு வந்தபோதுதான் அவள் தன் குரலை கண்டுகொண்டாள். முன்சீட் ஜன்னலோரத்திலிருந்து புதுக்காற்று புசுபுசுவென்று அடித்துக்கொண்டிருந்தது. காற்றில் ஆரனின் கூந்தல் படபடத்தது. ஃபிலோமினாவின் ஷால் பறந்தது. தூரத்தில் ஜோடிக்குன்றுகள் எழுந்து வந்தன.
“எங்க ஊரு உண்மையிலேயே நீ வரஞ்ச மாதிரி அவ்வளவு அழகாவா இருக்கு?” ஃபிலோமினா அவளுக்குள்ளேயே கேட்டுக்கொள்வதுபோல் சின்னக்குரலில் கேட்டாள்.
“அதிலென்ன சந்தேகம்?” என்றபடி முன்சீட்டிலிருந்து திரும்பினான் ஆரன். வெயிலில் அலைந்ததில் முகம் நன்றாக சிவந்திருந்தது. கண்கள் சூட்டில் தகதகத்துக்கொண்டிருந்தன. “சத்தியமா சொல்றேன். நான் பார்த்த ஊர்களிலேயே உங்க ஊர்தான் அழகு.” புன்னகையுடன் அவள் கையை விளையாட்டாக தட்டினான். இரண்டு வாரம்கூட ஆகவில்லை. அவர்கள் பேசிக்கொள்ளும்போது கைதட்டிக்கொள்வது வழக்கமாகிவிட்டிருந்தது.
அப்புறம் ஏதோ தோன்ற, “இத நான் போற எல்லா ஊர்லையும் சொல்லுவேன்னு நினைக்காதே,” என்றான். வெட்க பாவனையில் சிரிப்பை பொத்தினான். விரல்கள் சங்குப்பூவைப்போல் நளினமாக பூத்து கவிழ்ந்தன.
அவளும் சிரித்தாள். கன்னங்கள் குன்றுகளாகி நின்றன. முகத்தில் அம்மைத்தழும்புகள் குழிந்தன. சிரித்தபோது வாயிலிருந்து தெற்றிச் சிதறிவிழுந்த முன்பற்கள் அவள் முகத்தை இடமிருந்து வலம் குறுக்காக வெட்டியது. முக அமைப்பை ஒரு கணம் குடைசாய்த்தது. குதூகலத்தில் நாய்குட்டியைப்போல இருந்தாள். பருத்த உருவம் சிரிப்பில் குலுங்கியபோது ஓட்டுச்சக்கரத்தை சுழற்றிக்கொண்டிருந்த டிரைவரும் அந்தக்காட்சியை திரும்பிப்பார்த்து புன்னகைத்தார்.
இங்கு ஒன்றைச் சொல்லியாக வேண்டியிருக்கிறது. ஃபிலோமினா தேவதாஸ் அழகியல்ல. நான் சொல்லவில்லை. இது அவளைச்சார்ந்தவர்கள் அனைவரும் ஏற்றுக்கொண்டுவிட்ட உண்மையாக இருந்தது. இருளிலிருந்து ஒளியை பிரித்து, அண்டகோடிகளை வானில் அமைத்து, எண்ணற்ற பேதங்களை சமைத்த ஒருவனின் இருப்பை எப்படி உண்மையென்றும், இயல்பென்றும், அவர்கள் ஏற்றுக்கொண்டார்களோ, அப்படியே ஃபிலோமினாவின் அழகின்மையையும் ஏற்றுக்கொண்டார்கள்.
அதெப்படி சொல்லலாம்? அழகையெல்லாம் அளவெடுத்துப்பார்க்க மீட்டர் ஏதாவது இருக்கிறதா என்ன? என்று நாம் உடனே பதிலுக்கு கேட்கலாம். அவரவர் கண்ணுக்கு அதுஅது அழகு, என்று சமாதானம் சொல்லலாம்.
இருந்தாலும் அழகென்று ஒன்று நம்மை மீறி அத்துவானவெளியில் எங்கேயோ இருக்கத்தான் செய்கிறது. ஃபிலோமினாவுக்கு சாந்தமேரி அம்மா. பெற்ற தாயேதான். அவர்களுக்கே “பாப்பா இன்னுங்கொஞ்சம் அழகா பெறந்திருக்கலாம் இல்ல?” என்ற விசனம் இருந்தது. பிறகு நாம் ஏது சொல்ல?
விஷயம் இதுதான். ஃபிலோமினா டிகிரி முடித்து ஐந்து வருடங்கள் ஆகிறது. வரன் அமையவில்லை. இத்தனைக்கும் திருநகர் அமைதிச்சோலை பூங்காவைச் சேர்ந்த திருவாளர் எம்.எஸ்.தேவதாஸ் எம்.ஈ. அப்போதே நூறு பவுன் நகை போடக்கூடியவர்தான். இருபது வருடங்களுக்கு முன்னால் நூறு பவுன் என்றால் பார்த்துக்கொள்ளுங்களேன்?
குடும்பம் தரமான குடும்பம். சொக்கத்தங்கம் என்று ஃபாதர் ஜெபராஜ் எங்கு வேண்டுமென்றாலும் பைபிளில் அறைந்து சத்தியம் செய்வார். ஆனால் உள்ளூரில் மாப்பிள்ளை அமையவில்லை. திருச்செந்தூரிலிருந்தும் தூத்துக்குடியிலிருந்தும்கூட வந்து பார்த்துவிட்டார்கள். என்ன காரணம் என்றால் என்ன சொல்ல முடியும்? அமையவில்லை, அவ்வளவுதான்.
குடும்பத்தாரும் முதலில் மனதுக்குள் தான் சொல்லிக்கொண்டார்கள். பின்பு ஒருவருக்கொருவர் பேசிக்கொள்ளும்போது உனக்கும் தெரிந்ததுதானே என்பதுபோல் சொன்னார்கள். பிறகு வெளிப்படையாகவே “பாப்பா இன்னும் கொஞ்சம் அழகா பிறந்திருக்கலாமில்ல?” என்றார்கள்.
இவ்வளவு ஆணித்தரமாக சொல்ல ஃபிலோமினாவுக்கு உருவத்திலோ உடலிலோ ஏதாவது குறைபாடு இருந்ததா என்றால் அதுவும் இல்லை. ஆனால் அவளிடம் ஏதோ பொருந்தாமல் இருந்தது. ஏதோ ஒன்று கூடக்குறைய இருப்பதுபோல். சாந்தமேரியே அதை உணர்ந்து அடிக்கடி சொல்வாள். “ஏய், நேரா நட! கூன் போடாம நில்லு! அப்படி விழிச்சு விழிச்சு பாக்காத!” ஆனால் சரியாக என்னவென்று அவளாலும் சொல்லமுடியவில்லை.
ஃபிலோமினாவின் தங்கை பிரிசில்லா வளர வளரத்தான் அது என்னவென்று அவர்கள் ஓரளவேனும் கண்டுகொண்டார்கள். குறிப்பாக இருவரையும் சேர்த்துவைத்து பார்க்கும்போது. பிரிசில்லாவும் கருப்பு, குள்ளம்தான் என்றாலும் பதினான்கு வயதிலேயே அவளுக்கு வளர்ந்த பெண்ணுக்கான முதிர்ச்சி வந்துவிட்டது. கருவண்டு முகம். அப்பாவின் கோலிக்குண்டு கண்கள். அம்மாவின் திருத்தமான களை. வளர்த்தியான உடல். அதை கரகம்போல் பாங்காக எடுத்துச்செல்லத் தெரிந்திருந்தது அவளுக்கு. மேரிமாதா குழந்தை ஏசுவை தூக்கிவைத்திருக்கும் பாந்தத்துடனே எப்போதும் இருந்தாள். கண்ணசைவும் கையசைவும் உடலசைவும் ஒரு பாதியை மறுபாதி சரியாக சமன் செய்தது. அவளை நோக்கி எல்லா நல்வார்த்தைகளும் வந்தன. லட்சணம், திருத்தம், களை, அழகு, நேர்த்தி, பூர்த்தி என்று. இவளுக்கு வரன் தேட எந்த சிரமமும் இருக்காது என்று சாந்தமேரி இரகசியமாக பெருமூச்சு விட்டாள்.
பிரிசில்லாவின் உடலில் இருந்த இயல்பான சமன்பாடு ஃபிலோமினாவில் என்றுமே தோன்றியதில்லை. பாந்தமில்லாமல் பருமனாக இருந்தாள். சுழலும் பரிசலைப்போல் நடந்தாள். என்னேரமும் ஏதோ ஒரு பக்கத்திலிருந்து ஒரு பறவைக்கூட்டம் படபடபடவென்று வெடித்துவெளிவரும் என்பதுபோல் அவள் உடலில் ஒரு ததும்பல் இருந்துகொண்டே இருந்தது.
உடலில் குடிகொண்ட அந்த சமனின்மை முகத்தில் இன்னும் கூர்மையாக வெளிப்பட்டது. களைகளைப்போல் பிசுறுபிசுறாக வடிவமற்ற புருவங்கள். சற்றே ஒற்றைக்கண் பார்வை. இடதுபக்க யானைக்காது. சிரிக்கும்போது முந்தியடித்து தெறித்த முன்பற்கள். எல்லாம் சேர்ந்ததில் அவள் முகம் ஒரு கியூபிஸ்ட் ஓவியத்தைப் போல் துண்டுதுண்டாக வெட்டப்பட்ட விந்தையான உணர்வை அளித்தது. குடும்பத்திலும் பெண்கள் முகத்தை திருத்தி அழகுபடுத்திக்கொள்வது பாவம் என்ற நம்பிக்கை இருந்தது. ஆகவே அவள் தன்னை அழகாக்கிக்கொள்ள எந்தப் பெரிய பிரயத்தனமும் எடுத்துக்கொள்ளவில்லை.
சரி, தான் அழகியல்ல என்ற பிரக்ஞை ஃபிலோமினாவுக்கு இருந்ததா? சங்கடமான கேள்வி. அதற்கு யார் பதில் சொல்வது? ஃபிலோமினாவிடமே சென்று நாம் அதை கேட்கக்கூடாதல்லவா?
இவ்வளவு வேண்டுமென்றால் சொல்லலாம். பள்ளி நாடகத்தில் ஃபிலோமினா என்றுமே பாரதமாதா வேடத்துக்கு தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டதில்லை. குழந்தையாய் இருந்தபோதும் யாரும் அவள் கன்னத்தைக் கிள்ளி அவளுக்கு மட்டுமென்று ஒரு சாக்லேட்கூட கொடுத்ததில்லை. அவளுக்கு யாரும் காதல் கடிதங்கள் எழுதியதில்லை. அவள் காதுபடவே சொந்த வீட்டு மனிதர்கள் “பாப்பா இன்னும் அழகா பிறந்திருக்கலாமில்ல?” என்று வாரத்துக்கொருமுறையாவது சொல்லாதவர்களும் இல்லை.
எல்லாவற்றையும்விட வருடத்தில் எட்டு மாதங்கள் அவள் தலைக்கு மேல் ஒரு பொட்டு மேகமில்லாமல் சலனம் மாறாத நீலமாய் வானம் விரிந்திருந்த நிலத்தில் அவள் வாழ்ந்தாள். ஒவ்வொரு நாளும் மாலைச்சூரியன் சிவந்து சிவந்து சப்பாத்திக்கள்ளி காயாகி அவள் கண்முன்னால் கண்மாய்க்குள் மறைந்தான். அப்போது வான் எருக்கம்பூவாக, பின் செவ்வரளியாக, பின் பவளமல்லியின் மருதாணி விரலாக நெகிழ்ந்து நிறம் மாறி இருண்டது. அரிதான மழைநாட்களில் நீர்பரப்பில் சாரல் தெறிக்க கண்மாய்க்குள் கெண்டைமீனும் கொக்குகளும் ஊறின. குன்றும் மேகமும் கலந்தன. அவள் வாழ்ந்த நிலத்தில் நிலவுகூட தங்கமானது. பாப்பாவும் இன்னும் சற்று அழகாக பிறந்திருக்கலாம்.
ஆனால் அப்படிப்பார்த்தால் ஃபிலோமினாவின் சுற்றத்தில் வாழ்ந்த பெண்களும் அப்படியொன்றும் பேரழகுப்பிறவிகள் இல்லை. எங்கும் இருப்பது போலத்தான். சாதாரண உலகில் அசாதாரண கனவுகளை பொருத்திக்கொண்டு வாழ முடியுமா என்று சோதனைசெய்துகொண்டிருந்தவர்கள். பெரும்பாலும் தோல்வியுற்றார்கள். தோல்வியுற்றாலும், பரவாயில்ல, என்ன இப்ப? நீதானே ஜெயிச்ச? இருந்துட்டு போக, என்று எதிரே இருப்பவனிடம் “காய்” விடாமல் சோழிமுத்துப்பற்கள் தெரிய சிரித்தவர்கள். ஃபிலோமினாவும் அப்படித்தான். திருமணம் ஆகவில்லை என்பதற்காக சிரிப்பு வந்தால் வராதே என்றா சொல்ல முடியும்?
அப்போதுதான் ஒருநாள் ஃபாதர் ஜெபராஜ் ஆரனை வீட்டுக்கு கூட்டிக்கொண்டு வருவதாக சொன்னார். ஆரன் பாஸ்டரான தன்னுடைய அமெரிக்க நண்பரின் மகன். கல்லூரி முடித்த கையுடன் இந்தியாவை சுற்றிப்பார்க்க வந்திருந்தான். கலைக்கல்லூரியில் படித்திருந்தான். மூன்று வாரம் பசுமலை காட்டேஜில் தன்னுடன் தங்கி மதுரைக்கோயில் சிற்பங்களை பார்க்க ஆசைப்படுகிறான். ஃபிலோமினா வரலாறு டிகிரிதானே படித்திருக்கிறாள்? அவள் சும்மாதானே இருக்கிறாள்? கூட்டிச்சென்று ஊரில் எல்லாவற்றையும் காட்டினால் என்ன, என்றார்.
சாந்தமேரியும் தேவதாசுக்கும் அந்த நெட்டையான வெள்ளைக்கார இளைஞனை பார்த்தபோது முதலில் விந்தையாக இருந்தது. மதுரை புறநகருக்கு வெள்ளைக்காரர்களெல்லாம் வருவதில்லை. கிட்டத்தட்ட ஒரு புது ஜீவி. அவனிடம் எப்படி பேசவேண்டும், அவன் என்ன சாப்பிடுவான், எங்கு உட்காருவான், அவர்களுடைய பின்கட்டு அவனுக்கு சரிவருமா என்று ஒரே பரபரப்பு. சாந்தமேரி தனக்குத்தெரிந்த நான்கு ஆங்கிலச் சொற்றொடர்களை நாளெல்லாம் மறுபடியும் மறுபடியும் சொல்லிப்பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். ஃபாதருடன் ஆரன் ஒருவழியாக விஜயம் செய்தபோது பக்கத்துவீட்டார்முதல் பாங்க் காலனி ஐயர்மார்கள் வரை கூடி நின்று கூச்சப்படாமல் அவனை விழித்து விழித்து வேடிக்கை பார்த்தார்கள்.
ஆனால் வந்த முதல் நாளிலேயே அவர்களுக்கு ஆரனை பிடித்துப்போய்விட்டது. அவன் அதிகம் பேசவில்லை. கழுத்தைக் குழைத்து, கண்ணில் குழிவிழ சிரித்து, நெற்றியில் விழுந்த பொன்நிற சுருள்முடியை விரல்களால் அழகாக விலக்கி, கன்றுக்குட்டி கண்கள் வழியாக அவர்களைப் பார்த்து புன்னகைத்துகொண்டே இருந்தான். அந்த வீடு அவனுக்கு குகைபோல் சிறியதாக இருந்தாலும் குறையில்லாதவன்போல் பாந்தமாக அமர்ந்து சாந்தமேரி சுட்ட தோசைகளை வெள்ளைக்காரத்தனமாக இரண்டுகைகளாலும் பிய்த்துத் தின்றான். இரண்டு ‘சுவீட்’ட்டுகள் வைத்தாலும் அலுத்துக்கொள்ளாமல் சாப்பிட்டான். அவளுடன் அடுப்பறைக்குச்சென்று நின்று தலைகுனிந்து பேசினான். அவள் அலறுவதை பொருட்படுத்தாமல் பாத்திரங்களை கழுவிக்கொடுத்தான்.
“பக்கத்து வீட்லையும் பாத்திரம் வெளக்க ஆளு கேக்கறாங்களாம்,” என்று ஃபிலோமினா குரலில் சிரிப்பைப் பொத்தியபடி சொன்னாள். “இவ உங்கள கிண்டல் பன்றா பாருங்க,” என்று உடனே பிரிசில்லா சத்தமாக சொன்னாள். இரண்டு பெண்களும் விழுந்து விழுந்து சிரிக்க ஆரன் தட்டை துடைத்துக்கொண்டே அவர்களுடன் சேர்ந்து சிரித்தான்.
அந்தக்காலத்தில் தானும் கொஞ்சம் வரைகலை பழக்கம் உடையவர் என்று அன்று தேவதாஸ் ஆரனிடம் சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். எஞ்சினியரிங் மாணவராக இருந்தபோது மதுரையின் பழைய கட்டடங்கள் சிலவற்றை நகலாக வரைந்து வைத்திருந்தார். பூச்சி அரித்த பழைய தாள்களை பரணிலிருந்து எடுத்து தன்னுடைய சிறந்த படைப்பென்று கருதிய புனித மேரி தேவாலயத்தின் படத்தை காட்டிக்கொண்டிருந்தார். “எங்க? வேலையில சேர்ந்ததும் எல்லாம் விட்டுப்போச்சு. அப்புறம் கல்லியாணமும் ஆச்சு… மொத்தமா போச்சு,” என்று சலித்தார்.
“தம்பிக்கு கல்யாணம் ஆயிடிச்சா?” என்றாள் சாந்தமேரி. ஆரனின் முகம் சிவப்பானது.
“அவுரு பாக்க சின்னப்பையனால்ல இருக்காரு, இப்பத்தான் படிப்பையே முடிச்சிருக்காரு, நீயென்ன?” என்றார் தேவதாஸ். “நீங்க என்ன அப்பா மாதிரி சர்ச்சு தொழிலுக்கு வராம ஓவியம் சிற்பம்னு இந்தப்பக்கம் வந்துட்டீங்க?”
அந்தக் கேள்விக்கும் ஆரன் நெளிந்தான். ஃபாதர், “அவங்கெல்லாம் அமெரிக்காகாரங்க. இண்டிபெண்டெண்ட். அப்பா ஒண்ணு சொன்னா இவுங்க நேர் எதிரா ஒண்ணுலதான் போய் நிப்பாங்க. நம்மாளு இப்போதைக்கு எல்லாத்தையுமே சந்தேகிக்குற தாமஸ்” என்றபடி ஆரன் முதுகில் தட்டினார். ஆரனிம் முகம் இனி சிவக்க முடியாது என்பது போல் பழுத்திருந்தது.
“ஆமா, அந்தப் படத்த பாத்ததும் நீங்க உண்மையிலேயே இஞ்சினியர்தானான்னு அவருக்கும் சந்தேகம் வந்திருச்சுப்பா,” என்றாள் ஃபிலோமினா. எல்லோரும் சிரித்தார்கள்.
ஃபாதர் ஆரனிடம், “நீங்க ஏன் ஃபோட்டோகிராஃபி பன்றதில்ல?” என்றார்.
அந்தக்கேள்விக்கும் முதலில் வெறுமனே புன்னகைத்தான். பின், “ஃபோட்டோகிராஃபி முயற்சி பண்ணி பாத்தேன். பிடிக்கல. கையால வரையறதுதான் பிடிச்சிருக்கு. நான் கொஞ்சம் பழைய ஆளுன்னுதான் நினைக்கறேன்,” என்றான். ஆங்கிலத்தில் அவன் சொன்ன வார்த்தைகள் ஃபிலோமினாவுக்கு பிடித்திருந்தது. “ஐ திங்க் ஐ அம் அன் ஓல்ட் சோல்.”
“ஃபோட்டோகிராஃபிக்கும் பெயிண்டிங்குக்கும் என்ன வித்தியாசம்?” என்றாள்.
“ம்ம்… நிறைய வித்தியாசம் இருக்கு…” ஆரனின் பார்வை பட்டாம்பூச்சியாய் படபடத்து அவள் மேல் வந்து நிலைத்தது. “ஆனா முக்கியமான்னு பாத்தா ஒளி தான்.”
“காமராவுல லைட் டிடெக்டர் இருக்கு. அது வெளிய இருக்குற ஒளியால தான் படத்த உருவாக்குது. அதுக்கும் ஒரு அளவு இருக்கு. ஒரு தற்செயல்த்தன்மை இருக்கு. இயற்கையில ஒளி எங்க விழுதுன்னு நாம தீர்மானிக்கமுடியாதில்ல?
“ஆனா பெயிண்டிங்ன்றப்ப நாம பாக்குறதுதான். நாம வரையறதுதான். அதுக்குள்ள நாமளே நமக்கான ஒளிய உருவாக்கிட முடியும்.” பேசப்பேச அவன் கண்களுக்குப்பின்னால் மெழுகுவர்த்திச்சுடர் போல் ஒன்று அசைந்துகொண்டிருந்ததை அவள் கண்டாள்.
“‘உலகிற்கு ஒளிதரும் விளக்கு நீங்களே’,” என்று தான் உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்து ஃபாதர் சன்னமாக சொன்னார். ஆரன் அவர் பக்கம் சொடுக்கென்று திரும்பினான். ஃபிலோமினா மீண்டும் அவனைக்கண்டபோது அவன் தலை குனிந்திருந்தது.
“சரியான அப்பாவி. உனக்கே தம்பி மாதிரில்ல இருக்கான்,” அன்றிரவு படுத்துக்கொண்டதும் ஃபிலோமினாவே பிரிசில்லாவிடம் அவனைபற்றிய பேச்சை எடுத்தாள்.
“அம்மா ரொம்ப நம்பிக்கையோட இருக்காங்க, நீயென்னன்னா இப்படி சொல்ற?” சிரிப்பை அடக்கமுடியாமல் கேட்டாள் பிரிசில்லா. “‘தம்பிக்கு கல்யாணம் ஆயிடிச்சா?” அம்மாவைப்போலவே பேசிக்காட்டினாள்.
பெரியப் பேச்சாடீ பேசுற, என்று அதட்ட வாயெடுத்த ஃபிலோமினா, “ஐயோ அவன் என்னவிடயும் சின்னப்பையன். சரியான தம்பிப்பாப்பா,” என்று போர்வையை இழுத்துவிட்டுக்கொண்டு சுவர்பக்கமாகத் திரும்பி கண்களை மூடிக்கொண்டாள்.
“ரொம்ப காலம் முன்னால இந்த ஊர்ல மலையத்துவஜ பாண்டியன்னு ஒரு ராஜா இருந்தான். அவனுக்கு ஒரே மக. அவ பேரு மீனாட்சி. மகன் இல்லாத குறைய தீக்க ராஜா மகளையும் மகனாட்டமே வளத்தானாம். அவ மொரட்டுத்தனமா ஆம்பளகணக்கா வில்லும் வீரமுமா வளந்தா. சுத்தியிருக்கற ஊரையெல்லாம் சண்டைபோட்டு அடக்கினா. அவளுக்கேத்த மாப்பிள்ளன்னு உள்ளூருல யாருமில்ல. தூரதேசத்துலர்ந்துதான் வருவான்னு குறி சொன்னாங்க.
‘சொன்னதுபோலவே சிவனும் வந்தாரு. அழகன்னா அழகன் அப்படியொரு அழகன். எந்த பிராந்தியத்திலும் பார்க்க முடியாது. கைலாசத்துல என்னவோ சடமுடியும் கப்பரையும் பாம்பும் கணங்களுமா ஜாலியாத்தான் இருக்குறவரு. இந்தம்மாளுக்கு அப்படி வந்தா ஆகுமா? அதுனால அழகனா கோலம் தரிச்சு வராரு.
‘வந்து நின்னா, ஊருக்குள்ள வடிவா, சொக்கா, சுந்தரான்னு ஒரே ஆரவாரம். யார்ரா அது புதுசா எம் ஊருக்குள்ள? உங்கொட்டத்த அடக்குறேன் பாருன்னு பாஞ்சு போனா மீனாட்சியம்ம.
‘அவரு ஆயுதம் எதையும் எடுக்கல. சும்மா இவளையே பாக்குறாரு. அத அவ பாக்கறா. வில்லையும் வேலையும் எடுக்கலாம்னா அவளுக்குக் கை வெளங்கவேயில்ல. கண்ணும் அவன் பார்வைக்கு முன்னால எழும்பமாட்டேங்குது. வெட்கம்! ஒரு வழியா கண்ண ஒசத்தி பாத்தா அவன் அப்பவும் அப்படியே கண்வாங்காம பாத்துக்கிட்டிருக்கான். அவ்வளவு அழகு. அவ சிரிச்சுபுடறா.
‘சிவன் அவள இங்க வெச்சு கல்யாணம் பண்ணிகிட்டாரு. அப்புறம் இங்கேயே தங்கிட்டாரு. இப்பவும் அந்த ஐதீகம் இருக்கு… இந்தூரப் பொறுத்தவரையில இப்பவும் அவதான் மகாராணி.’
கம்பத்தடி மண்டபத்தில் மீனாட்சி திருக்கல்யாண சிற்பத்தை வரைந்துகொண்டிருந்த ஆரனைப் பிடித்து ஒரு முதியவர் நீ யார், எந்த ஊர், என்ன செய்கிறாய் என்று விசாரித்து, ஃபிலோமினாவை ஏற இறங்கப் பார்த்து, “ஓ க்றிஸ்டியன்ஸா?” என்று தெளிவுபடுத்திக்கொண்டு, சினேகபாவத்துக்கு வந்ததும் தானே முன்வந்து கோயிலின் ஐதீகக் கதையை சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். ஃபிலோமினாவுக்கு நன்கு தெரிந்த கதைதான். இருந்தாலும் கேட்டாள். முதியவர் நன்றாகத்தான் ஆங்கிலம் பேசினார். ஆனால் அந்தக்கதையை மட்டும் குழந்தைத்தனமாக சொல்லிக்கொண்டிருந்த பாணி புன்னகை வரவழைத்தது.
“இந்துக்கதைகளெல்லாமே கல்யாணத்தப்பத்தியதா இருக்கே?” என்றான் ஆரன்.
“ஆமா தம்பி. கல்யாணம், கோலாகலம், திருவிழா, இதெல்லாம் இல்லாம என்னத்த வாழ்க்கை?” என்றார் தாத்தா. “மீனாட்சியோட கல்யாணத்தையே இங்க நாங்க ஒவ்வொரு வருஷமும் கொண்டாடுவோம்.”
உடனே பொறிதட்டியவன்போல், “இவங்க பேருகூட அதுதான். ஃபிலோ-மீனா!” என்றான் ஆரன். ஃபிலோமினா முகம்பிளக்க சிரித்தாள்.
“இந்த ஊருல பொறந்த அத்தன பொண்ணுங்களுமே எங்களுக்கு மீனாட்சியம்மதான் தம்பி,” என்றார் தாத்தா. அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்து, “இதுல மதமெல்லாம் வராது” என்றார்.
கடைசி வாரத்தில் ஒரு நாள் அவனே அந்தப் பேச்சை எடுத்தான். “ஃபிலோமினா, உங்க ஊர்லல்லாம் எப்படி, ஏற்பாட்டு கல்யாணம்தானே? உங்களுக்கு கல்யாணம் ஏற்பாடாகலையா?”
அவர்கள் மேல ஆடி வீதியில் கல்லில் சாய்ந்து அமர்ந்திருந்தார்கள். ஆரன் மேலை கோபுரத்தை வண்ணஓவியமாக வரைந்துகொண்டிருந்தான். சரியாக வரவில்லை. பக்கங்களைத் திருப்பி மீண்டும் மீண்டும் வரைந்தான். கோபுரக்காற்றில் மரங்கள் சலசலத்தன. ஒரு வட இந்தியப் பயணக்குழு நிறத்தொகையாக கோபுரத்தின் பிம்பம்போல அவர்கள் அருகே அமர்ந்திருந்தது. பெரியவர்கள் குறுகுறுப்பாகப் பார்க்க குழந்தைகள் சுற்றி ஓடிஓடி விளையாடினார்கள்.
ஃபிலோமினா காலை மடக்கி சுடிதாரை இழுத்துவிட்டுக்கொண்டாள். “பாத்துட்ருக்காங்க… ஒண்ணும் அமையல,” என்றாள். “போன வாரம்கூட ஒருத்தங்க வந்தாங்க. சிவகாசிக்காரங்க. இந்து குடும்பம். இப்ப யாரும் அப்படி கொடுக்கறதில்லன்னு அப்பா யோசிச்சாரு… ஆனா அவங்களே வேண்டாம் சரி வராதுன்னு பதில் எழுதிட்டாங்க.” ஃபிலோமினா தோளை குலுக்கினாள். “அது கெடக்குது. நீ சொல்லு. உனக்கு கெர்ள்ஃபிரெண்ட்ஸெல்லாம் கிடையாதா?” விளையாட்டுத்தனமாக மாறியது அவள் குரல்.
அவன் முகம் சிவந்து தூரிகையை கீழே வைத்து அப்பாலே பார்த்தான். கழுத்து நெளிந்தது. “இல்ல, எனக்கு பெண்களை பிடிக்காது,” என்றான்.
“ஐய்யோ!” என்று ஃபிலோமினா கருத்த முகத்தில் பல் தெறிக்க கடகடவென்று சிரித்தாள். “என்னைக் கூடவா?”
அவன் சட்டென்று திரும்பி அவள் கையை பிடித்தான். திடீரென்று அப்படி செய்வான் என்று அவள் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை. யாரும் பார்க்கப்போகிறார்களே என்று சுற்றிப்பார்ப்பதற்குள் அவனுடைய கண்களில் இருந்த நெகிழ்வின் தீவிரம் அவளை கலங்கவைத்தது. “உன்னையா?” அவன் பார்வை நாய்குட்டியின் ஈரமூக்கைப்போல் இருந்தது. “உன்னை சொல்வேனா? உன்னைத்தான் எனக்கு ரொம்ப பிடிக்குமே?” என்றான்.
அன்றிரவு அதை பிரிசில்லாவிடம் சொன்னபோது, “ஏதாவது லவ் ஃபெயிலியர் கேஸா இருக்குங்க்கா,” என்று உலகைப் பார்த்துசலித்த பாட்டியைப்போல் சொன்னாள்.
ஒருநாள் கோயில் மண்டபத்தின் கல்குளிர்ச்சியில் அமர்ந்தபடி, தன்னுடைய சொந்த ஊரில் தான் வரைந்த படங்களை ஃபிலோமினாவுக்கு காண்பித்தான் ஆரன். வெளியே காய்ந்த வெயில் ஒளிச்சிதறல்களாகவே மண்டபத்திற்குள் நுழைந்தது. அவ்விடங்கள் மட்டும் சற்றே வெம்மையுடன் இருந்தன. மற்றபடி கோயில்கல்லில் இதமான குளிர் உறைந்திருந்தது.
அமெரிக்காவின் வடகிழக்கு எல்லையின் வெர்மாண்ட் மாகாணத்தில் ஸ்ப்ரிங்ஃபீல்ட் என்ற ஊரில்தான் ஆரன் பிறந்தான். அந்த ஊரில் வருடத்தில் முக்கால் பகுதி நாட்கள் ஒளியே கிடையாது என்றான் ஆரன்.
அவர்களுடையது மிகப்பெரிய வீடு. கிட்டத்தட்ட மாளிகை. அப்பா பாஸ்டர். பாதிநாள் ஊரில் இருக்கமாட்டார். அம்மா நோயாளி. பாதிநாள் படுக்கையை விட்டு எழும்பமாட்டார். வேலைக்காரர்களிடமிருந்து ஒளிந்துகொள்ள வசதியாக நிறைய இடங்கள் இருந்த வீடு அது. குளிர் உறைந்த, இருட்டான இடங்கள். “பெரிய சிலுவைவடிவில் ஒரு சவப்பெட்டிகூட இருக்கும், அதில்தான் நிறைய ஒளிந்துகொள்வேன்,” என்றான் ஆரன்.
அங்கு நிறைய காடுகளும் வருடத்தில் பாதிநாள் பனியும் இருக்கும். பனிக்காலத்தில் நாளெல்லாம் இரவெல்லாம் பனி பொழிந்துகொண்டே என்றான். நில்லாமல் பொழியும் நிசப்த இசை. அப்போது வானில் ஒளியே இருக்காது. சாம்பல்நிற கோட்டு போர்த்தியதுபோல் இருக்கும் உலகம். நிறங்கள் இருக்காது. ஒளியில்லாததால் நிழல்களும் இருக்காது. நிழல்கள் இல்லாததால் காட்சியிலும் ஆழம் இருக்காது.
அம்மா இறந்தபிறகு வீட்டில் இருக்கப்பிடிக்காமல் சுற்றியிருக்கும் காடுகளில் அலைகையில் பனியேந்திய மேப்பிள் மர வரிசைகளை வரைந்து வரைந்து ஓவியம் கற்றுக்கொண்டான். பிறகு பல ஊர்களை வரைந்திருந்தான். பிட்ஸ்பர்கின் கரிச்சுரங்கங்கள். நியூ யார்க் நகரின் சப்வேக்கள். தென்பிராந்திய கருப்பினத்தவர்களின் பொந்துவீடுகள். இந்த ஊரில் அவன் கண்ட ஒளியையும் வண்ணங்களையும் அவன் இதற்கு முன்னால் கண்டதுமில்லை, வரைந்ததுமில்லை. “உங்க ஊர் மொத்தமுமே ஒரு ஃபான்சி ஸ்டோர்!” என்றான்.
ஃபிலோமினா அவன் உற்சாகத்தைக்கேட்டு புன்னகைத்தாள். உண்மைதான். அவன் எங்கு நிறங்கள் செறிந்திருப்பதைக்கண்டாலும் நின்றுவிடுவான். சித்திரை வீதியை ஒரு முறை சுற்றி வர மூன்று மணி நேரமாகும் என்று பிரிசில்லாவிடம் பெருமூச்சுவிட்டபடி சொன்னாள். வெங்கலம், குங்குமம், பறக்கும் ஹெலிகாப்டர் பொம்மை, வெற்றிலை, மயில் இறகு, சுங்குடி சேலை, கரும்பு, மருதாணி, மல்லிகைப்பூ, காதில் மாட்டும் தொங்கட்டான் என்று எதைக்கண்டாலும் நின்றுவிடுவான். நாகப்பட்டினம் அல்வா கடையில் அல்வாவின் நிறத்தை வைத்து ஒரு ஆராய்ச்சி. கடைவீதியில் செண்பகப்பூவின் நிறத்தையும் மணத்தையும் வைத்து இன்னொரு ஆராய்ச்சி.
அன்று பேருந்தில் திரும்பி வரும்போது ஜன்னலிலிருந்து ஃபிலோமினா அதைப்பார்த்து உற்சாகமாக சுட்டிக்காட்டினாள். தென்கரை கண்மாய் நிரம்பியிருந்தது. மாலைச்சூரியன் சிவந்த பிழம்பாக அதில் இறங்கிக்கொண்டிருந்தது. கண்மாய்நீர் தீயின் வண்ணத்தில் அலையடித்தது. மேமாதம் கிட்டத்தட்ட முடிந்துவிட்டது, ஆகவே கண்மாய்க்கு தண்ணீரை திறந்துவிட்டிருக்கவேண்டும். அப்படியென்றால் மேற்கே மழை தொடங்கிவிட்டது. இன்னும் இரண்டு நாட்களில் மதுரைக்கு வந்துவிடும். ஆரன் கிளம்புவதற்குள் வரவேண்டும்.
“ஃபிலோமினா, நீ ஏன் எப்பவுமே கருப்பு சாம்பல் தவிட்டுநிறம் இதுல மட்டும் டிரெஸ் பண்ற? ஏன், வண்ணம் பிடிக்காதா?” என்றான் ஆரன்.
ஃபிலோமினா அஸ்தமன ஒளி முகத்தில் பட்டதுபோல் சிவந்தாள். பின் உடனே அவனை நோக்கித்திரும்பி அவன் கையைத் தட்டி, “ஆமா. உனக்கு எப்பப்பாரு நிறங்கள்தான்,” என்றாள்.
ஆரன் சிரித்தான். “இன்னிக்கி உங்க வீட்ல சாப்பிட சொல்லி உங்க அம்மா சொன்னாங்க. இன்னும் ரெண்டு நாள்ல கிளம்பறேன்ல, அதான் எல்லோருக்கும் ஒரு சின்ன அன்பளிப்பு வாங்கியிருக்கேன். அதான் உன்கிட்ட முன்கூட்டியே கேட்டுகிட்டேன்…” என்றான்.
சாந்தமேரிக்கு சிவப்பு நிறத்திலும், பிரிசில்லாவுக்கு பச்சை நிறத்திலும், ஃபிலோமினாவுக்கு வான்நீல நிறத்திலும், மஞ்சள் புள்ளிகள் வைத்து சுங்குடிச்சேலைகள் வாங்கியிருந்தான். தேவதாசுக்கும் ஃபாதருக்கும் வேட்டிசட்டை. “எங்கணப்போயி வாங்கினிங்க? நல்லா ஏமாத்தியிருப்பாக. பாப்பாவ கூட்டிப்போக வேண்டியதுதான?” என்று சாந்தமேரி அங்கலாய்த்தாள்.
அன்று விருந்துச்சாப்பாடு. சாப்பிட்டு எழுந்து கைகழுவ வெளியே செல்கையில் எதிரில் ஃபிலோமினா வந்தாள். “புடவை பிடிச்சிருக்கில்ல?” என்று கேட்டான். “எதுக்கிதெல்லாம்? சும்மா பெரியதனம்…” என்றாள் ஃபிலோமினா. தன் கைமூட்டால் அவன் கையை இடித்தபடி சென்றாள்.
கடைசி நாளன்று மதியம் அவன் கேட்டதுபோல் பரங்குன்ற மலையடிவாரத்துக்கு கூட்டிச்சென்றாள். வழிகேட்டு இருவரும் மலையின் மேற்கு முகத்தில் ஏறினார்கள். மரங்கள் செறிந்திருந்த மலைப்பாறைப்பாதை. கற்படிகள். ஆட்களே இல்லை.
அன்று வானம் மேகம் செறிந்திருந்தது. காற்றில் ஈரம். நாசியில் மண்வாசம். தூரத்தில் எங்கேயோ மழை. ஏற ஏற தூரத்தில் நாகமலையின் கோட்டுக்கப்பால் மேகங்களையும் மழைச்சரிவுகளையும் ஒளிக்கோடுகளாக பார்க்கமுடிந்தது.
படிகளைவிட்டு மலையின் முகத்திலேயே நேரடியாக ஏறினார்கள். எதிரே தென்கரைக்கண்மாய் ராட்சத முகமொன்றில் பதித்த நீலக்கண் ஏதோ சொல்ல வருவதுபோல் அவர்களை கீழிருந்து கண்கொட்டாமல் நோக்கியது. ஆரன் வரைந்துகொண்டிருந்தான். மேலே குன்றின் முகத்தில் ஒரு படையாக குரங்குகள் இறங்கி வந்தன. குட்டிகள் அம்மாக்களின் அடிமடியை பற்றியிருந்தன. ஃபிலோமினா மிரண்டு நகர்ந்தாள். ஆனால் அவை ஒன்றும் செய்யாமல் ஒதுங்கிச் சென்றன. ஆரன் அங்கேயே அமர்ந்து அவற்றை வரையத்தொடங்கினான்.
காற்று மாறியது. மழை நெருங்குவதுபோல் இருந்தது. “வா, இறங்கலாம், மழை வரும்,” என்றாள் ஃபிலோமினா. ஆரன் தன்னுடைய தாள்களை நேர்த்தியாக நளினமாக அடுக்கி கவனமாக தோல்பைக்குள் செறித்து வைத்து கைப்பையில் போட்டுக்கொண்டான். பையிலிருந்து இன்னும் மெல்லிய செண்பகவாசம் வந்தது.
அவன் ஒரு நீளமான காகிதக்குழாயை எடுத்தான். அதை ஃபிலோமினாவிடம் கொடுத்தான். “இது உனக்காக,” என்றான்.
மழை பொட்டுப்பொட்டாகத் தொடங்கியது. ஃபிலோமினாவுக்கு அதை திறந்துபார்க்க நேரமில்லை. தலையை ஷாலால் போர்த்தியபடி மரங்கள் செறிந்த கற்படிகளை நோக்கி வேகமாக நகர்ந்தாள். ஆரன் பின்தொடர்ந்தான்.
மலையின் அடிவாரத்துக்கு வந்தபோது மெல்லிய சாரலாகியிருந்தது மழை. கோடைமழையின் வருகையை அறிவிக்கும் நீர்ப்பதக்காற்றும் குளிரும் கிளம்பியிருந்தது. மெல்லிய பனிமூட்டம். ஆரன் ஃபிலோமினாவை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
“நாள காலையிலேயே புறப்படணுமில்ல?” என்றாள் ஃபிலோமினா.
“ஆமா, ஆறு மணிக்கெல்லாம் ரயில். சென்னைக்கு. அங்கிருந்து தில்லி. எட்டாம்தேதி டேராடூன் போறேன்.”
“சரி, அப்போ பார்க்கலாம்.” ஃபிலோமினா மெல்ல அவன் கையை தட்டினாள். “ஏதாச்சும் வேணும்னா வீட்டுக்கு ஃபோன் பண்ணு.” சம்பிரதாயமான விடைபெறும் வார்த்தைகள். வேறென்ன சொல்வது? இருவரும் முழித்து முழித்து பார்த்தார்கள்.
அவன் பார்வை மாறவே மாறாதா என்று ஃபிலோமினா வியந்தாள். நாய்குட்டியின் மூக்கைப்போல ஒரு பார்வை. பின்னால் நின்ற அசைவு அறியாத மலைக்குன்றின் நிறத்தில் கண்கள். கல்லும் தேனும் கலந்ததுபோல்…
ஏதோ ஒரு கணத்தில் அவன் “சரி, பார்க்கலாம்,” என்று சொல்லி புன்னகைத்து திரும்பி கூட்டத்துக்குள் மறைந்தான். அவள் சற்று நேரம் அங்கேயே நின்றாள். பின் அவளும் திரும்பி வீட்டுக்குப்போனாள்.
அன்று இரவு ஃபிலோமினா உடனே தூங்கிவிட்டாள்.
அதிகாலையில் முழித்தபோது, தான் எங்கே இருக்கிறோம் என்று ஒருகணம் நினைவுதப்பினாள். காற்றுவெளியில் விழித்துக்கொண்டதுபோல். கட்டிலிலிருந்து காலை கீழே ஊன்றினால் அது மேகப்பஞ்சில் பதியும் என்பதுபோல். அது தன்னுடைய அறைதான், தன் படுக்கைதான் என்ற பிரக்ஞை வர கொஞ்ச நேரம் பிடித்தது. எழுந்தபோது வெளியே மழை சாற்றிக்கொண்டிருந்தது. இருட்டாகவே இருந்தது.
குளிக்கும்போதுதான் ஆரன் அன்று கிளம்பிக்கொண்டிருப்பான் என்றும், உடனே அவன் முந்தைய நாள் கொடுத்த படக்குழாயும் நினைவுக்கு வந்தது. கூந்தலைக்கூட சரியாக உலர்த்தாமல் நைட்டியில் கைகளைத் துடைத்தபடி தன்னுடைய அறைக்குச்சென்று அந்தக்குழாயை திறந்தாள்.
பிரிசில்லா பக்கத்து கட்டிலில் எழுந்து உட்கார்ந்து இந்த வேளையில் இவள் என்ன செய்கிறாள் என்று கண்களிலிருந்து தூக்கத்தைத் துடைத்தபடி பார்த்தாள். ஃபிலோமினா குழாயிலிருந்து எடுத்த தாளை படுக்கையில் விரித்ததை அவள் முதுகு மறைத்தது. அவள் மூச்சை உள்ளிழுக்கும் சப்தத்தைக் கேட்டுத்தான் பிரிசில்லா முழுவதுமாக முழித்துக்கொண்டாள். “அக்கா? என்னக்கா? என்னாச்சுக்கா?” பாய்ந்து எழுந்து வந்து அவள் தோளைப் பிடித்து கன்னத்தோடு கன்னம் வைத்து அந்தக் காட்சியை பார்த்தாள். அவளும் பேச்சறுந்து நின்றாள்.
ஃபிலோமினாவின் படுக்கை அளவுக்கே பெரிய தாளில் வரையப்பட்டிருந்தது அந்த ஓவியம். கண்ணை நிறைக்கும் வான்நீலப்பின்னணி. அதிலிருந்து தாளைக் கிழித்து பாய்ந்து எழுந்து வருவதுபோல், மண் நிறத்தில் ஒரு குதிரை.
அந்தக்குதிரை தன் தலையை கம்பீரமாக பின்னால் தள்ளியிருந்தது. ஏதோ அரிய நறுமணத்தை நுகர்வதுபோல் மூக்கை உயர்த்தியிருந்தது. அன்பு மிகுதியில் கைகளை விரித்து பாய்ந்தோடி வருவதுபோல முன்னங்கால்களை ஒன்றின்மேல் ஒன்று தூக்கியபடி உடலே ஓர் அசைவென நிகழ்த்தி நிறுத்தியிருந்தது. அந்த அசைவுடன் குதிரையின் ஒவ்வொரு பாகமும் எப்படியோ ஒத்திசைந்து சமன் கொண்டிருந்தது.
தன்னுடைய வெளிப்பாட்டை தானே கண்டு ஆச்சரியப்படுவதுபோல் இருந்தது அதன் முகபாவம். பாதி கனைப்பில் தலை திருப்பி சிலுப்பி வாய் திறந்து ஐயோ! என்று களிப்புடன் சிரித்தது. பல்வரிசை அதன் முகத்தை இரு துண்டுகளாக வெட்டியது.
அந்தக் குதிரை தன் முகத்தைத்திருப்பி ஃபிலோமினாவின் கண்களை சந்தித்தது. மின்மினிக்கண்கள். பொன்நிறத்தில் இரண்டு ஒளிப்புள்ளிகள். பிரிசில்லா மெதுவான குரலில், “ஓ!” என்றாள். அவள் குரல் வண்ணத்துப்பூச்சிபோல் படபடத்தது. “அக்கா! அக்கா! உனக்கு தெரியல?” என்றாள். “பாரு! பாரு!” ஃபிலோமினா அப்போது அதை பார்த்துவிட்டிருந்தாள்.
அதன் பிடரி மயிர் பின்னலாக நீண்டது. விலாப்பகுதியில் பளபளக்கும் தோல் நெளிநெளியாக வழிந்தது, அவள் அணியும் ஷாலைப்போலவே. மினுமினுக்கும் கண்களும் விளையாட்டில் சுழலும் வாலும் சிரிப்பில் திறந்த வாயும் தெறித்த குதிரைப்பற்களும் அவள் நன்கு அறிந்தவை. கண்ணாடிகளுக்கப்பால், நீர்பிம்பங்களுக்கப்பால், மலைகளுக்கப்பால், மேகங்களுக்கப்பால், ஒரு முகம், எங்கேயோ வாழும் ஒன்று…
ஃபிலோமினா நிமிர்ந்தாள். “உன் மஞ்ச பிளௌஸ் எங்கடீ?” என்றாள். பிரிசில்லா புரியாமல் திக்கினாள் “அக்கா… என்ன கேட்ட?”
ஆனால் ஃபிலோமினா காத்திருக்கவில்லை. எழுந்து போய் அவள் அலமாரியை திருப்பிப்போட்டாள். தேடி பிரிசில்லாவின் ரவிக்கை ஒன்றை எடுத்தாள்.
தேன் நிறமா? செண்பகப்பூ நிறமா? அல்லது மின்மினியின் ஒளிநிறமா? அவள் அந்த மஞ்சள் ரவிக்கையை கைகளில் ஏற்றி அணிந்து கண்ணாடியில் சரிபடுத்திக்கொள்வதை பிரிசில்லா என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் பார்த்துக்கொண்டு பதைபதைக்க நின்றாள்.
ஃபிலோமினா நீலநிறப்புடவையை எடுத்துப் பிரித்து விறுவிறுவென்று உடுத்தினாள். ஆகாயநீலம். மஞ்சள் நிறத்தில் ஒளிப்புள்ளிகள். மடிப்புகள் சரியாக விழாதபோது பிரித்து மீண்டும் கட்டினாள். பொறுமையின்றி உச் என்றாள். பிரிசில்லா அவளையறியாமலேயே ஓடிவந்து காலருகே அமர்ந்து அடிமடிப்புகளை சரிசெய்தாள்.
நீவி மடிப்புகளை சீராக அடுக்கி முந்தானையிட்டதுமே ஃபிலோமினா வேறொருத்தியாக வளர்ந்துவிட்டது போலிருந்தாள். அந்த வேறொருத்தி கைகளில் வளையல் அடுக்கினாள். கண்ணுக்கடியில் மையிட்டுக்கொண்டாள். கூந்தலை காதோரம் எடுத்துச் சுருட்டி பின்தலையில் ஒருநொடியில் பொருத்திக்கொண்டாள்.
குரல் கம்ம, “அக்கா அல்லிப்பூ மாதிரி இருக்க தெரியுமா,” என்றாள் பிரிசில்லா. அந்த வார்த்தைகள் தன் வாய்க்குள் எங்கிருந்து வந்தது என்று அவளே வியந்தாள். அங்கு நடப்பது எல்லாமே தன் வயதை மீறிய ஒன்று என உணர்ந்தாள். ஃபிலோமினாவுக்கு எதுவுமே காதில் விழுந்ததாகத் தெரியவில்லை.
மிகுந்த யோசனைக்குப் பிறகு, இன்னும் மெதுவாக, “அக்கா, இந்நேரத்துக்கு அந்தப் பையனோட டிரெயின் கிளம்பியிருக்கும்னு நினைக்குறேன்,” என்றாள் பிரிசில்லா. ஃபிலோமினா கண்ணாடிக்குள்ளிலிருந்து, “ம்?” என்றாள்.
நிறைவடைந்ததும், பிரிசில்லா நோக்க, அவள் நிதானமாக வீட்டின் நீளத்தைக் கடந்து நடந்து வந்தாள். வாசல் கதவைத் திறந்து போட்டு நிலைப்படியில் நீலப்புடவை சரசரக்க நின்றாள். சாரல் நின்று மேகங்கள் பிரிந்துசென்றுகொண்டிருந்தன. மழை புத்துயிர் புகட்டியிருந்த சாலையில் அவள் பாதத்தை வைத்தபோது மேகங்களுக்கு இடையே ஒரு ஒளிக்கீற்று பிளந்து வந்து பேரழகியாகத் தெரிந்த ஃபிலோமினாவைத் தொட்டது.
(நன்றி – சொல்வனம்)
நான் சிறுவனாக இருந்தபோது மதுரையில் நிறைய மழைபெய்ததாக நினைவு. ஆம், சித்திரை, ஆடி, ஐப்பசி, மார்கழி என என் நினைவுகளின் மதுரை மழை அலுக்காத ஊராகவே இருக்கிறது. என் நினைவுகளில் கண்மாய்க்கள் நிரம்பி வழிகின்றன; வைகையில் வெள்ளம் பெருகிப் புரண்டு செல்கிறது. ஊரே புதிதாய் பிறக்கிறது.
அல்லது மழை நாட்களும் வெள்ளப்பெருக்கும் மட்டுமேயான நினைவுகளாக என் நினைவுகள் இருக்கலாம். ஏனென்றால் சிறுவயதில் மழைநாட்கள் மாயம் நிறைந்தவை. மண்ணை உசுப்பிவிட்டு புதையுண்ட வாசங்களையும் பெயரறியா ஆசைகளையும் கிளப்பிவிடுபவை. இப்போதும் ஒரு மழை அடித்தால், ஒரு மண்வாசம் கிளம்பினால், அந்தப் பழைய மழைநாட்களும் மீண்டும் கிளர்ந்தெழுந்து வருகின்றன.
மழைநாளன்று வெளியே செல்ல முடியாது. வீட்டினுள் ஒட்டி அம்மாவுடன் ஒண்டி இருக்க வேண்டியிருக்கும். மழைநாட்கள் எல்லாவற்றையும் கழுவிவிட்டுவிடுகிறது. புத்துயிர்களாக்குகிறது. மழைத்துல்லியத்தில் எல்லாவற்றையும் சரியான வடிவத்தில் பார்த்துக்கொள்ள முடிகிறது. சொல்லப்போனால் இன்று நான் உலகம் முழுவதும் தனியனாக மழைநாட்களுக்காகத்தான் அலைந்துகொண்டிருக்கிறேன்.
இப்போது மதுரையில் அதிகம் மழை பெய்வதில்லை என்று சொல்கிறார்கள். எல்லா ஊர்களிலுமே இப்போது மழை குறைந்து வருகிறது. இன்னும் சற்று மழை பெய்தால் நன்றாகத்தான் இருக்கும். நாம் புதியவர்களாக மாறுவதற்கு நமக்கிருக்கும் ஒரே நல்வாய்ப்பு, இந்த மழைநாட்கள் தான் அல்லவா…
இது நடந்த போது எனக்கு பதினோரு வயதிருக்கும். அப்போதே நானும் அம்மாவும் மட்டும் தான். அன்று நாளெல்லாம் மழை விடாது பேய்ந்தது. விளாச்சேரி கண்மாய் நிரம்பியிருந்த காட்சியை மாலையில் நானும் அம்மாவும் பின்வாசல்கட்டில் நின்றபடி பார்த்தோம். வயல்பரப்பைத் தாண்டி திருப்பரங்குன்றம் மலைக்கோட்டு முழுதாக மறைத்தபடி சாரைசாரையாக மழை.
அன்று ஐந்து மணி முதல் மின்சாரம் இல்லை. இனி எப்போது வரும் என்று சொல்ல முடியாது. அந்தி எப்போது சாய்ந்ததென்றே தெரியவில்லை. பெரியம்மா வாசல் கதவையும் பூட்டிவிட்டார்கள். கார்த்திகை மாதத்து அகல் மட்டும் வாசல் அறையில் எரிந்துகொண்டிருந்தது, அருகே பெரியப்பா சாய்வுநாற்காலியில் வழுக்கை தலையை வருடியபடி மறுகையால் விசிறிக்கொண்டிருந்தார். நாங்கள் சாப்பிட்டுவிட்டு டார்ச் விளக்கை சொடுக்கி சொடுக்கி விளையாடிக்கொண்டிருந்தோம். காயத்ரி அக்கா கைவிரல்களை மடித்து விரித்து அந்த ஒளியில் வெவ்வேறு மிருகங்களை வரவழைத்தபடி இருந்தாள். கிளி, மான், வரையாடு, சிம்மம்…
வாசல் அறையிலிருந்து ஓர் உறுமல். பெரியம்மா உள்ளறையிலிருந்து புடைவை மடிப்புகள் விசுவிசுக்க படபடத்தபடி வரும் சப்தம். தட்டை பெரியப்பாவிடம் கொடுத்துவிட்டு பெரியம்மா நிமிர்ந்தபோது வாசல்கதவின் ஜாலியில் விழுந்த பெரிய நிழல்களைக்கண்டு நான் திரும்பினேன்.
இப்போது கண்ணை மூடினாலும் அந்தக் காட்சியை என்னால் பார்க்க முடிகிறது. இங்கிருந்து ஒளி அடித்துப் பார்ப்பதுபோல ஒரு பிரமை. அங்கே, ஒரு சுவர் ஓவியம் போல, நித்தத்துக்கென பதிந்துவிட்டது அந்த நிழல். அதன் முன்னால் ஒரு நிக்கர் போட்ட சிறுவனாக நான்.
சித்தி வந்து நின்றார். பெரியப்பா தட்டைப்பார்த்து நிமிர்ந்து பெரியம்மாவை பார்த்தார். மெல்லிய குரலில், “பொடிதான். சாம்பார் கெட்டுப்போச்சு. சட்னி அரைக்கல. அதுக்குள்ள கரண்ட் போயிடுத்து,” என்றார்கள் பெரியம்மா. சொல்லிவிட்டு இரண்டடி பின்னால் எடுத்து வைத்தார்கள். நாங்கள் எல்லோரும் ஆவலாக பார்த்துக்கொண்டிருந்தோம். ஆனால் பெரியப்பா எதுவும் சொல்லாமல் தோசையை சாப்பிடத்தொடங்கினார். சாப்பிட்டுக்கொண்டே “சீனு ராத்திரி வர்றானா, எப்படி?” என்றார். பெரியம்மா சித்தியை பார்த்தார்கள். “இல்லண்ணா. இனிமே தான் வரணும்.” என்றார் சித்தி. பெரியப்பா “ம்,” என்றார்.
எல்லாம் அவ்வளவு துல்லியமாக நினைவிருக்கிறது. அன்று யார் எங்கு நின்றார்கள், என்ன சாப்பிட்டார்கள், என்ன சொன்னார்கள், எல்லாமுமே. அது அவ்வளவு கடினமும் அல்ல. அன்றைய உலகில் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு செயல்வட்டம். அதை யாரும் மீறிச்செல்ல முடியாது. இடமும் உணவும் பேச்சுவார்த்தையும் அளவெடுத்தே கொடுக்கப்படும். நாடகப்பாத்திரம் போல. ஆகவே யார், எப்போது, என்ன செய்திருக்க முடியும் என்று ஊகிப்பது மிகவும் சுலபம். அவர்களுக்கு வேறு வழியே இல்லை என்று மட்டும் மனதில் நிறுத்திக்கொண்டால் போதும்.
இன்று யோசித்துப்பார்த்தால், எப்போதுமே, எல்லாமே, அப்படித்தான் என்று சொல்லத்தோன்றுகிறது. இந்த முகம், இந்த டையபிட்டிஸ், இந்த பழுத்தமூக்கு, வழுக்கைத்தலை, இந்த முன்கோபம்… எல்லாமே. ஒரு வட்டம். அதைத்தாண்டி அவ்வளவு எளிதாக யாரும் சென்றுவிட முடியாது.
பெரியப்பா சாப்பிடுவதை நாங்கள் பார்த்துக்கொண்டிருப்பதை கண்டு அவர் எச்சல்கையாலேயே இங்க வாங்கடா என்று எங்களை அழைத்தார். “டார்ச்ச அணச்சு அணச்சு என்ன விளையாட்டு? பாட்டரி போயிடுமில்ல?” என்று மரப்பட்டை குரலில் எங்களை பார்க்காமல் சொன்னார். நாங்கள் ஒன்றும் சொல்லாமல் வரிசையாக நின்றோம்.
பெரியப்பாவின் மகள் பன்னிரெண்டு வயதான காயத்ரி அக்கா எங்களில் மூத்தவள். பெரியப்பாவின் மகன் சந்துருவுக்கும் எனக்கும் ஒரே வயது, பதினொன்று. கடைசியாக சீனு சித்தப்பாவின் மகன் குட்டி ஆதித்யா. ஏழு வயசு. “அக்கா சொவத்துல சிங்கம்புலியெல்லாம் பண்ணிக்காட்டுனா,” என்று ஆதித்து சொல்ல அக்கா என் பின்னால் கையை நுழைத்து அவனை உதைத்தாள்.
“சரி, எல்லாரும் வரிசையா உக்காருங்கோ,” பெரியப்பா அன்று நல்ல ‘மூட்’டில் இருப்பதுபோல் தெரிந்தது. நாங்கள் நிலைப்படிமீது அமர்ந்து கைகளை கட்டிக்கொண்டோம். பெரியம்மா வந்து கூஜாவிலிருந்து தண்ணியூற்ற பெரியப்பா தட்டிலேயே கை அலம்பினார். பெரியம்மா தட்டை எடுத்தவுடன் துண்டின் முனையைக்கொண்டு வாய்துடைத்து வேட்டியை நீவிவிட்டபடி பின்னால் சாய்ந்தார். வழுக்கைத்தலை விளக்கின் ஒளியை வாங்கி மின்னியது.
நான் முழித்தேன். என் பக்கத்தில் சந்துரு நெளிந்தான். பெரியப்பா மதுரை கல்லூரியில் ஆங்கில பேராசிரியர். பொதுவாக எங்களை இப்படி அழைத்தார் என்றால் “ஹோம்வர்க் ஏதும் இல்லையா?” என்ற வழக்கமான கேள்வியை கேட்பார். இல்லை என்றால், உன் பள்ளியில் என்னதான் சொல்லிக்கொடுக்கிறார்கள் என்று அடுத்த வசனத்தை பேசிவிட்டு பதிலுக்கு காத்திருக்காமல் சென்றுவிடுவார். அவ்வப்போது ஏதாவது தெரியாத வார்த்தையை சொல்லி அகராதியில் அர்த்தம் பார்த்துவிட்டு வரும்படி சொல்வார். இர்ராஸ்சிபில். இண்டிக்னண்ட். இப்படி ஏதாவது. எப்போதாவது – எங்களுக்கு ஜுரம் வந்தால் – நாங்கள் படுக்கையில் படுத்து வெடவெடக்கையில், தன் உள்ளங்கையை எங்கள் நெற்றி மீது வைத்துவிட்டுச் செல்வார். சொரசொரப்பாக இருக்கும். மூச்சை அழுத்துவதுபோல் முகத்தில் கனக்கும். அப்போது மட்டும் ஏன் வந்து தொடுகிறார் என்று கோபமாக வரும்.
பெரியப்பாவும் நாங்களும் அதிகம் சந்தித்துக்கொள்ளமாட்டோம். அதிகாலையில் அவர் முகக்ஷவரம் செய்யும்போது, குளிக்கும்போது, பூஜைக்கு உட்காரும் போது, நாங்கள் வெளியேவே வரமாட்டோம். மொட்டைமாடியிலேயே பந்தலுக்கடியில் படித்துக்கொண்டோ, விளையாடிக்கொண்டோ இருப்போம். அம்மாவும் அந்த நேரத்தில் முன்னால் சென்று அபசகுனமாக நிற்கமாட்டாள். ஒவ்வொரு நாள் சீனு சித்தப்பா பின்னிரவில் வீட்டுக்கு வந்தால் மாடியில் ஓர் ஓரமாக படுப்பார். உச்சி வெயிலுக்கு முன்னால் அவர் எழுந்துகொள்வதில்லை. அந்த நாட்களில் சித்தியும் மேலே வந்துவிடுவார்கள். பூஜை முடிந்தவுடன் ஆளுக்கு ஒரு கல்கண்டு கிடைக்கும். அதையும் பெரியம்மா தான் விநியோகம் செய்வார்கள். பெரியப்பா அதற்குள் பஸ் ஏறி கல்லூரிக்கு கிளம்பியிருப்பார்.
மற்ற நேரங்களில் பெரியப்பா அந்த சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்துகொண்டு தன்னுடைய டைரியில் எழுதிக்கொண்டிருப்பார். பெரும்பாலும் கணக்கு தான். தன்னிடம் இரண்டு உயர்தர பார்க்கர் பேனாக்கள் இருந்தது. யாரோ முன்னாள் மாணவன் பரிசாக கொடுத்தது. அதற்கென பிரத்யேகமாக ஆசாரியைக்கொண்டு ஒரு குட்டிப்பெட்டியை வடிவமைத்து சாய்வு நாற்காலியின் மரக்கைப்பிடியில் பொறுத்திவைத்திருந்தார். ஒவ்வொரு நாளும் அதில் மையூற்றி வைக்கும் வேலை என் அம்மாவுடையது. வேறு யாரும் அதைத்தொடக்கூடாது. அம்மா மையூற்றுவதை ஓரக்கண்ணால் பெரியப்பா பார்ப்பதை நான் கவனித்திருக்கிறேன், ஒரு சொட்டு சிந்தாமல் ஊற்றுவாள். பெரியப்பா என்ன நடந்தாலும் அம்மாவை ஒரு வார்த்தை சொன்னதில்லை. அவருக்கு எப்போதுமே அம்மாவை ரொம்ப பிடிக்கும்.
எல்லாமே விளையாட்டாகத்தான் ஆரம்பித்தது. பெரியப்பா கொட்டாவி விட்டபடி, “நான் ஒரு தலைப்பு கொடுக்கறேன். அத பத்தி ஒரு பத்து நிமிஷம் எல்லாரும் யோசிக்கணும். அப்பறம் அத பத்தி ஆளுக்கொரு கதை சொல்லணும். சரியா?” என்று சொன்னார். நாங்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக்கொண்டோம். “ஆமா, அப்படியாவது சத்தம் போட்டு அழிச்சாட்டியம் பண்ணாம இருக்கும் எல்லாம்,” என்று சொல்லியபடி பெரியம்மா வெளியே வந்து தோசை சாப்பிட ஆரம்பித்தார்கள். அம்மா அவர்களுக்கும் சித்திக்கும் தோசை வார்த்துப் போட்டபடி, உள்ளே வெளியே என்று தலைக்காட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். சித்தி, பெரியப்பா என்ன தலைப்பு சொல்லப்போகிறார் என்று கேட்க ஆர்வமாக வந்து எங்கள் அருகே உட்கார்ந்தார்.
பெரியப்பா கொஞ்சம் யோசித்துவிட்டு ஒரு ஆங்கில பழமொழியை சொன்னார். “ஏ பிரெண்ட் இன் நீட் ஐஸ் ஏ பிரெண்ட் இண்டீட்”. ஆபத்தில் உதவுபவனே நண்பன். இந்த பழமொழியை ஒட்டி ஒரு நீதிக்கதையை எதிர்பார்த்தார். வார்த்தைகளை இழுத்து இழுத்து பழைய பாணியில் கவனமாக உச்சரித்து சொன்னார். பெரியப்பாவின் ஆங்கில உச்சரிப்பில் அவருடைய பழைய ஆக்ஸ்ஃபோர்ட் அகராதியின் மேல் படிந்த தூசுதும்பின் சாயல் இருக்கும்.
இந்த நிகழ்வை என் மனைவியிடம் சொன்னபோது – இப்போது அவள் இல்லை, பிரிந்துவிட்டாள் – ஆனால் அன்று சிரித்தாள். “உங்க பெரியப்பாவுக்கு அறிவே இல்லியா? பத்து வயசு குழந்தைகளுக்கு எதுக்கு இப்படி குசுவடச்ச பலூன் மாதிரி ஒரு பழமொழி? அதுக்கு மேல ஒரு கத வேற,” என்றாள். வாஸ்தவம் தான். ஆனால் பரிசு கொடுப்பதாகச் சொன்னாரே. அதுதான் எல்லாவற்றையும் மாற்றிவிட்டது.
ஆம். “நல்ல கதையா யோசிச்சு சொல்லணும். பெஸ்ட்டு கதைக்கு ஒரு பரிசு வெச்சிருக்கேன்,” என்றபடி கைப்பிடி மரப்பெட்டியைத் திறந்து இரண்டு பார்க்கர் பேனாக்களில் ஒன்றை உருவினார். சிவப்பு நிறப்பேனா. அகல் ஒளியில் மாணிக்கத்தை போல் ஜொலித்தது. நான் ஒலியெழவே மூச்சை உள்ளிழுத்தேன். “நெஜமாவே இந்தப்பேனா தான் பரிசா, பெரியப்பா?” என்று கேட்டேன். பெரியப்பா என்னைப்பார்த்து உதட்டை ஒருபக்கமாக தாடைநோக்கி கோணலாக இழுத்தார். அவர் சிரிப்பதே அவ்வளவுதான். “ம்ம்.”
நான் உடனே எழுந்து மாடிப்படியில் சென்று உடகார்ந்து யோசிக்க ஆரம்பித்தேன். சித்திக்கு ஒரே சிரிப்பு. “இந்தப்பயலுக்கு பேனா பிரைசுன்னதும் என்ன ஆச பாரு. மன்னி, நாளையிலேர்ந்து இவனுக்கும் நீங்கதான் மையூத்தி வெக்கணும் பாத்துக்கோங்கோ.” அம்மா தோசை திருப்பியும் கையுமாக வெளியே வந்து பரிமாறியப்படி என்னை பார்த்து புன்னகைத்தாள். இப்போது நினைத்தாலும் அந்த புன்னகையின் முழுமை எனக்குள் நிகழ்கிறது. மழையோசை. மாசறுக்கும் நீர்வழிகள். அம்மாவின் புன்னகை. அனைத்தையும் கரைத்து அழிக்கும் அந்தப்புன்னகை.
பத்து நிமிடத்தில் எனக்குத்தெரியும், என் கதைக்கு தான் பரிசு கிடைக்கும் என்று.
மற்ற மூவரும் கூடத்தின் நடுவே எழுந்து நின்று கதை சொல்லி முடிக்கும்வரை நான் இருப்புக்கொள்லாமல் நகத்தை கடித்தபடி காத்திருந்தேன். முதலில் காயத்ரி வந்து கதை சொன்னாள். தெரிந்த கதை தான். சுதாமா ஒரு கைப்பிடி அவல் மட்டுமே எடுத்துக்கொண்டு கிருஷ்ணனை பார்க்கச் செல்கிறான். அவனுடைய பரிதாப நிலையை புரிந்துகொண்ட கிருஷ்ணன் அவன் வீடு திரும்புவதற்குள் அவன் வீட்டையே பொன்னால் இழைத்துவிடுகிறான். ஆகவே துன்பத்தில் உதவிய நண்பனே நண்பன். நடுக்கூடத்தில் நின்று சொல்லி முடித்துவிட்டு காயத்ரி நாற்பக்கமும் திரும்பி கைத்தட்டல் எதிர்பார்த்து நின்றாள். எல்லோரும் தட்டினார்கள். பெரியப்பா, “கதை நன்னாத்தான் இருக்கு. ஆனா நீ கேட்ட கதையை சொல்லச்சொல்லல. சொயம்மா யோசிச்ச கதைய சொல்லச்சொன்னேன்,” என்றார். எல்லோரும் சிரித்தார்கள். அப்பாடி, எனக்குத்தான் பேனா என்று கட்டிவைத்திருந்த மூச்சை வெளியே விட்டேன்.
ஆதித்யா கதைசொல்ல வந்தான். தலையை ஆட்டி ஆட்டி பள்ளிக்கூடத்தில் தன்னுடைய நண்பனை பற்றி சொல்லி, “அவன் தினோம் எனக்கும் சேர்த்து திம்பண்டம் கொண்டு வருவானா, அதுனால எனக்கு அவனை ரொம்ப பிடிக்குமா,” என்று முடித்தான். சித்தி சிரித்தாள். அவனை கட்டி அணைத்து முத்தமிட்டாள்.
சந்துருவின் கதை என்னை கொஞ்சம் பதற வைத்தது. ஒரே வகுப்பில் இரு நண்பர்கள். அவர்களுக்கு ஒரு முரட்டு கணக்கு வாத்தியார். வகுப்பில் பேசினால், தவறாக கணக்கு போட்டால், வீட்டுப்பாடம் செய்யாமல் வந்தால், முழங்காலில் அடி பின்னி வாங்கிவிடுவார். ஒரு நாள் நண்பர்களில் ஒருவன் வீட்டுப்பாடம் செய்த நோட்டுப்புத்தகத்தை வீட்டிலேயே மறந்து வைத்துவிட்டு வந்திருப்பான். முந்தின நாள் கால்பந்து விளையாடிய போது மைதானத்தில் விழுந்ததில் கால், மூட்டு எல்லாம் புண்ணாகியிருக்கும். அதற்கு மேல் அடிவாங்க வேண்டுமே என்று பயம். மற்றோருவன் அதை புரிந்துகொண்டு தன்னுடைய நோட்டில் அவன் பெயரை எழுதி கொடுத்துவிட்டு, தான் அன்று அடி வாங்கிக்கொள்வான். சந்துரு சொல்லி முடித்ததும் அம்மா, பெரியம்மா எல்லோரும் கைதட்டினார்கள். பெரியப்பா கூட ‘ம்ம்’ சொன்னார்.
என் முறை வந்தது. நான் தொண்டையை கனைத்து என் கதையை சொல்லத்தொடங்கினேன்.
இரண்டு நண்பர்கள். இணைபிரியாதவர்கள். ஒருவன் பலசாலி. விளையாட்டுகளில் கில்லாடி. ஆனால் மூளையற்றவன். மற்றோருவன் புத்திசாலி. ஆனால் நோஞ்சான். ஒரு நாள் புத்திசாலி மாடியறையில் தனியே இருக்கும்போது அறை தீப்பற்றிக்கொள்கிறது. கீழே இறங்கிவர வழி இல்லை. இவனுக்கு ஜன்னலிலிருந்து குதிக்கும் தைரியமா உடல்பலமோ இல்லை. ஒரு தோளில் தீப்பற்றிக்கொண்டுவிடுகிறது. அப்போது அவனுடைய பலசாலி நண்பன் பாய்ந்து மேலேறி வந்து அவனை மீட்டு கீழே இறக்கிக்கொண்டுவருகிறான். தன்னுடைய காயங்களை ஒரு பொருட்டென கொள்ளாமல் தோளிலேயே அவனை சுமந்துகொண்டு ஆஸ்பத்திரிக்கு ஓடுகிறான்.
நான் ஆவேசமாகச் சொல்லி நிறுத்திய இடத்தில் சுற்றி பார்த்தபோது எல்லோரும் வாய்பிளந்து என்னையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பதை கண்டேன். பெரியப்பா, “ஆமாம்.. இவனவிட ஒரு நல்ல நண்பன் கிடைக்கமாட்டான். தன் உயிரையே பணயம் வச்சுல்ல காப்பாத்தியிருக்கிறான்,” என்றார். வயிற்றை தடவியபடி புன்னகைத்தார்.
“இல்ல பெரியப்பா. கதை இன்னும் இருக்கு. என்ன ஆகும்னா, இதெல்லாம் நடந்து முடிஞ்சத்துக்கப்பறம், இரண்டுபேரும் ஒருத்தர ஒருத்தர் பார்த்து பேசிக்கவே மாட்டா.”
பெரியப்பா புருவங்களை சுருக்கினார். “ஏன்?”
“இல்ல பெரியப்பா, அந்த புத்திசாலி பையன் இருக்கான்ல? என்னதான் ஃபிரெண்டா இருந்தாலும் என் உயிர காப்பாத்தினவன்னு ஒரு இது இருக்குமில்ல அவனுக்குள்ள? கண்ணாடியில தன்னோட மூஞ்சிய பாக்குறப்பல்லாம் அது ஞாபகம் வந்துகிட்டே இருக்குமில்ல? ஆம்பிளையா எப்படி அவனுக்கு சமானமா நிப்பான்? காப்பாத்தினவனுக்குள்ளையும் அது இருக்குமில்ல. எப்படியானாலும் உன் உசுர நான் தான் காப்பாத்தினேன்னு. அதான் அப்படி சொல்றேன். அதுக்கப்புறம் அவாளால முன்னமாதிரி ஃபிரெண்ட்ஸா இருக்க முடியாது. நடுவுல அந்த ஹெல்ப் பண்ணது வந்துகிட்டே இருக்கும்,” என்றேன்.
வெளியே மழை ஒழுகிக்கொண்டிருந்தது. பெரியப்பா என் கண்களை நேருக்கு நேர் பார்த்தார். அகல் திரியின் கடைசிச்சுருள் தீப்பிடிக்க சுடர் கரகரத்து எழுந்ததில் பெரியப்பாவின் கண்களில் உறைந்திருந்த குரோதத்தின் ஜுவாலை தெரிந்தது. தீயின் ஒளி முகத்தில் நீர் போல் வழிந்திறங்கியது. “பெரியப்பா” என்று ஒரு அடி பின்னால் எடுத்து வைப்பதற்குள் அவர் எழுந்து நின்றார். ஆறடி உருவத்தின் அகல்நிழல் பின்சுவற்றில் ஏறி ஏறிச்சென்று கூரையை தொட்டது. அந்த நிழல்கை ஓங்கியதைத்தான் முதலில் பார்த்தேன். காயத்ரி அலறினாள். ஒரு சிவப்பொளி சிதறி அணைந்து தெறித்தது. பெரியப்பா கையில் இருந்த பார்க்கர் பேனா சிதல் சிதலாக கீழே நொறுங்கிக்கிடக்க மை வழிந்துகொண்டிருந்தது. நான் நிமிர்ந்து பெரியப்பாவின் முகத்தை பார்த்தேன்.
முகத்தின் மேலேயே அறை விழுந்தது. நான் தரையோடு சுருண்டேன். “வலிக்கறது! பெரியப்பா, வலிக்கறது! போதும்!” என்று கெஞ்சினேன். எப்போதோ “ம்ம்..ம்ம்” என்று நாய்க்குட்டியைப்போல் முனக ஆரம்பித்தேன்.
பெரியப்பா பேசவே இல்லை. சக்தியெல்லாம் சேமித்து அடிக்கவேண்டும் என்று கங்கணம் கட்டியவர்போல் ஓசையில்லாமல் அடித்துக்கொண்டிருந்தார். பெரியப்பாவிடம் முன்பும் அடி வாங்கியிருக்கிறேன். நாங்கள் எல்லோரும் வாங்கியிருக்கிறோம். ஆனால் கன்னத்தில் ஒரு அறை. அல்லது விசிறிக்கட்டையால் ஒரு அடி. இப்படி அல்ல. பெரியம்மாவும் சித்தியும் ஒரு மூலையில் ஒடுங்கியிருந்தார்கள். அனுபவத்தில் நடுவே வரக்கூடாது என்று தெரிந்திருந்தது. ஆதித்து அழுதுகொண்டிருந்தான். மற்ற இருவரும் நடுவறைக்கு ஓடி ஒழிந்துகொண்டார்கள். அம்மா மட்டும் தூணோடு ஒட்டி உட்கார்ந்துவிட்டாள். என்ன நடக்கிறது என்றே புரியாதவள் போல்.
பெரியப்பா அப்போது அம்மாவை திரும்பிப் பார்த்து, “பண்ண உதவியெல்லாம் நடுவுல வந்துக்கிட்டே இருக்குமாம். ஆம்பிளையா சமமா நிக்கணுமாம். உசுரக் கொடுத்து ஒருத்தன் உன்ன வெச்சு காப்பாத்துவானாம், உனக்கு அது கசக்குதோ? ஜாடையா கத சொல்லி குத்திக்காமிக்கரியோ?” என்றார். அந்த வார்த்தைகளில் அம்மாவின் முகம் சிறுத்துப்போனது. ஆனால் அவள் அழவில்லை. அப்படியே கண் பிதுங்கி அமர்ந்திருந்தார்கள். அந்தக்கோபத்திலும் அவர் அம்மா பக்கம் கை ஓங்கவில்லை என்று நன்றாக நினைவிருக்கிறது. அவர் அடித்துக்கொண்டிருந்தது என்னைத்தான்.
நான் அழுதுகொண்டே பின்வாசலுக்கு ஓடுவதைக்கண்டு அம்மா எழுந்துவருவார்கள் என்று நினைத்தேன், ஆனால் யாருமே வரவில்லை. வீட்டுக்குள் பெரியப்பா இன்னும் சத்தம்போட்டுக்கொண்டிருந்தார். ஏதோ பொருள் சுவரை அடித்து நொருங்கும் சப்தம் கேட்டது. வெகுநேரத்துக்கு நான் தனியாக இருட்டுக் குளியறையில் முட்டிக்கிடையில் முகம்புதைத்து தேம்பித்தேம்பி அழுதுகொண்டிருந்தேன். என்னால் நிறுத்தவே முடியவில்லை. ஏன் அந்தக் கதையை சொன்னேன், ஏன் அந்தக் கதையை சொன்னேன், என்று என்னை நானே கேட்டுக்கொண்டே இருந்தேன்.
பின்னிரவில், எப்போதோ மழைவிட்டபிறகு இனிமேல் அழ கண்ணீர் இல்லை என்று ஆனபோது நான் வெளியே வந்தேன். அப்போது வீடு நிசப்தமாக இருந்தது. நான் நிலைப்படியைத்தாண்டி துணிக்காயும் கொடிகளைத்தாண்டி வயல்பரப்புகளின் எல்லையில் சென்று நின்றேன். கன்னத்தில் அழுத தடத்தின் உப்புக்கரை கரகரவென்றது. வாயில் உப்பு தட்டியது. காற்றில் தூரல், மண்ணில் மழைவாசம். நிலம் தலைகீழாக திறந்துபோட்டதுபோல் வீச்சடித்தது. நீர்வழிந்து காற்றும் வானமும் புத்தம்புதியதாக இருந்தன. மழைநாள் முடிவில் தூரத்தில் திருப்பரங்குன்றத்தின் இரட்டை மலைகளின் விளிம்பு இப்போது துல்லியமாகத் தெரிந்தது.
(நன்றி – பதாகை இதழ், அக்தோபர் 2019 )
பின்மதிய இடைவேளையில் அட்சயாதான் வந்து சொன்னாள். “ஐஷூ ரொம்ப அழறாப்பா. என்னன்னே தெரீல…”
கண்கள் விரிய லட்சுமி ஒரு கணம் அவளை ஏரிட்டுப் பார்த்தாள். காற்றில் தும்பிக்கைகள் அலைய வினோத்தின் ரெக்கார்ட் நோட்புக்கில் ஹைட்ரா படத்தை வரைந்துகொண்டிருந்தவள் அதை அப்படியே போட்டுவிட்டு அட்சயாவுடன் ஓடினாள்.
அப்போதெல்லாம் ஒவ்வொருநாளும் காலை பத்தரை மணி இடைவேளையில், அது முடியவில்லை என்றால் லஞ்ச் பிரேக்கிலாவது, லட்சுமி ஐஷ்வர்யாவை சென்று பார்த்துவிடுவாள். அல்லது இவளைப் பார்க்க அவள் வந்துவிடுவாள். ஆனால் அன்று மட்டும் லட்சுமிக்கு ஐஷ்வர்யாவை சந்திக்க முடியாமல் போயிற்று. ஏனோ, காலையிலிருந்து வேலை. கிளாஸ் மானிட்டர் பொருப்புகள்.
முதலில் யூனிட் டெஸ்ட் தாள்களை கணக்கிட்டு டோட்டல் போட்டுத் தரச்சொல்லி உத்தரவு வந்தது. மதியம் போகலாம் என்றால் அன்று காலாண்டு பரிட்சைக்கு முந்தய வெள்ளிக்கிழமை. ரெக்கார்ட் நோட்டுகளை முடித்துத்தர வேண்டிய கடைசி நாள். வரிசையாக ஆளாளுக்கு வந்து “ஏய் ஒரு படம்தான் போட்டுத்தாயேன்” என்று நின்றார்கள். லட்சுமி “முடியாது” என்று சொல்லத் தெரியாத குட்டி. பீடி பீரியடிலும் தும்பிக்கைகளாக வரைந்துகொண்டிருந்தாள்.
ஐஷ்வர்யாவும் லட்சுமியும் எட்டாம் வகுப்புவரை ஒரே பெஞ்சில் ஒன்றாகவே படித்தவர்கள். ஐஷூ-லச்சு என்று இணை பெயராகத்தான் அறியப்பட்டார்கள். லட்சுமியின் ஹீரோ பேனாவை அந்த வகுப்பிலேயே பயன்படுத்தக்கூடிய ஒரே ஆள் ஐஷ்வர்யா மட்டும் தான் என்பது வித்யா விஹார் பள்ளியின் எட்டாம் வகுப்பு வரிசையே அறிந்த விஷயம்.
ஒன்பதாம் வகுப்பில், விதி – கிருஷ்ணகுமாரி டீச்சரின் கட்டளையை அப்படியும் சொல்லலாம் – அவர்களை வெவ்வேறு செக்ஷன்களில் பிரித்துவிட்டது. ஒன்றாம் வகுப்பிலிருந்து ஒன்றாகவே பிள்ளைகள் சேர்ந்து படித்தால் ஒட்டிக்கொண்டுவிடுவார்கள், கவனம் குறையும் என்ற தர்க்கத்தின் அடிப்படையில் அந்த வருடம் எல்லா வகுப்புகளிலும் செக்ஷன்களை கலைத்துப் பிரித்தார்கள். விளைவாக லட்சுமி நைன் – ஏ. ஐஷ்வர்யா நைன் – சி.
வகுப்புகளாவது பக்கம் பக்கமாக இருந்ததா என்றால் அதுவும் இல்லை. அப்போது பள்ளிக்கூடத்தின் ஒரு பகுதியை இடித்துக்கட்டிக்கொண்டிருந்தார்கள். ஆகவே நைன் – ஏ மேலே மூன்றாம் மாடியிலும், நைன் – சி கீழே ஆடிட்டோரியம் பின்னாலேயும் அடியும் முடியுமாக இருந்தது. ஆகவே அன்று மதியம் ஐஷ்வர்யாவை பார்க்க, துப்பட்டாவும், தலைப்பின்னலும், அதிலிருந்து அவிழ்ந்து தொங்கிய கருநீலக்கலர் ரிப்பனும் முதுகுக்குப் பின்னால் படபடக்க, லட்சுமி படிகளில் தாவித்தாவி குதித்து கீழ் தளத்துக்கு ஓடினாள்.
நைன் – சி வகுப்பின் பின் வரிசையின் கடை ஓரத்தில் பெஞ்சு மீது உடலையே கூடென்றாக்கிக்கொண்டு தலையை கவிழ்த்து படுத்திருந்தவள்தான் ஐஷ்வர்யா என்று லட்சுமி கண்டுகொள்ள ஒரு நொடி பிடித்தது. வெள்ளைச்சீருடையிட்ட அந்த உரு நடுங்குக்கொண்டிருந்தது. கருநீல துப்பட்டாவின் முனை துவண்டு இருபக்கமும் தொங்கியது. உள்ளே அவள் விசும்பியிருக்கவேண்டும், உடலே தூக்கிப்போட்டு அதிர்ந்தது. லட்சுமி ஓடிப்போய், “ஐஷூ! ஐஷூ! ஏய், என்னடீ ஆச்சு? கேக்கறேன்ல?” என்று அவள் தோளை பிடித்துக் குலுக்கினாள். ஐஷ்வர்யா பந்தாகவே கிடந்தாள். ஒன்றும் சொல்லவில்லை. தலையைக்கூட நிமிரவில்லை.
வகுப்பில் பத்து பேர்களுக்கு மேல் இருக்கவில்லை. முதல் பெஞ்சில் சில பையன்கள். இன்னும் சிலர் ஜன்னலோரமாக நின்று சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். ஐஷ்வர்யா பக்கத்தில் உட்காரும் திவ்யா அங்கே இருந்தாள்.
“திவ்யா என்னடீ ஆச்சு இவளுக்கு?” என்று லட்சுமி குரல் கொடுத்தாள்.
திவ்யா கும்பலுக்குள்ளிருந்து எட்டிப்பார்த்து தோள் குலுக்கினாள். “உடம்பு சரியில்லன்னு லஞ்ச் பிரேக்லியே பின்னால போயி படுத்துகுட்டா… தெரியல” என்று நின்ற இடத்திலிருந்தே பதில் சொல்லிவிட்டு உடனே தலையை உள்ளிழுத்துக்கொண்டாள்.
என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் லட்சுமி பதறி சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். “கிருஷ்ணகுமாரி மேடத்துட்ட போய் சொல்லலாமா?” என்று அட்சயா கேட்டாள்.
குனிந்த உருவிலிருந்து ஒரு கை மட்டும் பிரிந்து வந்து லட்சுமியின் கையைத் தேடி கெட்டியாக பிடித்துக்கொண்டது. “வேண்டாமே… ப்ளீஸ்?”
ஐஷ்வர்யா தலை நிமிர்ந்தாள். முகமெல்லாம் சிவந்து கன்னங்களில் உப்புக்கரை தீட்டியிருந்தது. “திட்டுவாங்க…” குரல் கெஞ்சி சிறுத்தது. அழுகையானது.
“என்ன ஆச்சுன்னு சொன்னா தானப்பா ஏதாச்சும் செய்ய முடியும்?” என்றாள் லட்சுமி. பதற்றத்தில் அவள் குரல் அதிர்வாக தொனித்தது.
அந்தக்குரலின் ஆணைக்கு கட்டுப்பட்ட பாவைபோல் ஐஷ்வர்யா இலேசாக எழுந்து திரும்பி குர்த்தாவை இழுத்துவிட்டுக் காட்டினாள். நீளமாகத்தொங்கிய அவள் பின்னலுக்கடியில் பெரிய செம்பருத்திப்பூவாக ஒரு குருதித்தடம் பதிந்திருந்தது. எழுந்தபோது மரபெஞ்ச்செல்லாம் சிவப்பான பசபசப்பு. அதன் வீச்சம் எழ என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் ஐஷ்வர்யா பதறி உடனே அதன் மேலேயே திம்மென்று உட்கார்ந்தாள். அவளால் அதன்பின் யார் கண்ணையும் சந்திக்க முடியவில்லை.
லட்சுமி ஒரு நொடி தயங்கினாள். எழுந்து சென்றாள். முன்பெஞ்சு அருகே நின்றவனிடம், “பிரவீன்… பசங்களையெல்லம் கொஞ்சம் ஒரு ஃபைவ் மினிட்ஸ் வெளிய இருக்க சொல்றியா? ப்ளீஸ்?” என்றாள். பிரவீன் முழித்தான். ஆனால் ஒன்றும் கேட்கவில்லை. அவள் சொன்னதை செய்தான்.
லட்சுமி நோட்டுப்புத்தகத்திலிருந்து தாள்களை கிழித்தாள். ஐஷ்வர்யாவை எழச்சொல்லி அவள் உட்கார்ந்த இடத்தை வழித்து எடுத்தாள். மூன்று நான்கு முறை எல்லாத் தடமும் போக துடைத்தாள். இரத்தம் படிந்த தாள்களை மடித்து மடித்து இன்னொரு தாளில் சுருட்டி யாரோ சாப்பிட்டு குப்பையில் போட்டிருந்த காலி சிப்ஸ் பாக்கெட்டில் போட்டு அதையும் சுருட்டி ஓர் ஓரமாக வைத்தாள். அதை எங்கே போடுவதென்று அவளுக்குத் தெரியவில்லை. மற்ற எல்லோரும் எட்டியே நின்று வேடிக்கை பார்த்தார்கள். யாரும் பக்கத்தில் வரவில்லை.
அடுத்து என்ன செய்வதென்றும் அவளுக்குத் தெரியவில்லை. “ஐஷூ, வீட்டுக்குப் போறியா?” என்றாள். ஐஷூ விசும்பினாள். அந்நேரத்தில் அவள் வீட்டில் யாரும் இருக்கமாட்டார்கள் என்று லட்சுமிக்குத் தெரியும். தவிர இந்த நிலையில் வெளியே எப்படி போவது?
“பேசாம டீச்சர்ட்டையே சொல்லிடலாமா?” என்று மீண்டும் அட்சயா கேட்டாள். “எந்த டீச்சர்?” என்றாள் லட்சுமி. ஒவ்வொரு பெயராக அவர்கள் மனதில் ஓடியது.
“செங்கொடி மிஸ் இன்னைக்கி லீவாச்சே?” என்றாள் அட்சயா. “வேற யார்ட்ட சொல்றது? சங்கரலிங்கம் சார்ட்டையா?” என்றாள் லட்சுமி. அதை யோசிக்கவே அவளுக்கு சிரிப்பாக வந்தது. ஐஷ்வர்யாவைப் பார்க்க அவளும் கண்ணீரை மீறி சிரித்துக்கொண்டிருந்தாள்.
“சரி. ஒண்ணு பண்ணு,” என்றாள் லட்சுமி. “இன்னொரு நேப்கின வச்சுகிட்டு இங்கியே உக்காரு. இன்னும் ரெண்டு பீரியட்தானே? சாய்ந்தரம் நானும் கூட வரேன். சேர்ந்தே வீட்டுக்குப் போகலாம். பஸ் வேண்டாம். ஆட்டோல போயிடலாம்,” என்றாள்.
ஐஷ்வர்யா பயந்த பார்வையுடன் பார்த்தாள். “ஏற்கனவே ரெண்டு வெச்சிருக்கேன்,” என்றாள்.
“பரவால்ல, மேல ஒண்ணு வெச்சுக்க,” என்றாள் அட்சயா.
ஐஷ்வர்யாவுக்கு பதட்டம் குறையவில்லை. “இதோட எப்பிடி டாய்லெட்டுக்கு போவேன்? எல்லாரும் பாப்பாங்களே?” என்றாள். அப்போது மூன்றரை மணி பெல் அடித்தது. கதவைத்திறந்து எல்லோரும் உள்ளே நுழையத்தொடங்கினார்கள்.
லட்சுமியின் அனிச்சையாக அதைச்செய்தாள். இரண்டு தோள்களிலிருந்து இரண்டு பின்களையும் நடு நெஞ்சிலிருந்து மூன்றாவது பின்னையும் சிவப்பு மானிட்டர் பேட்ஜையும் கழட்டி கருநீலநிற துப்பட்டாவை இழுத்து உதறினாள். இரண்டாக மடித்தாள். ஐஷ்வர்யாவை இழுத்து அவள் இடுப்பைச் சுற்றி கட்டி முடி போட்டாள்.
ஐஷ்வர்யா உடல் மெலிந்தது. இரண்டு கட்டு சுற்ற முடிந்தது. சொறுகிவிட்டு, “போ, ஒண்ணும் தெரியாது. இங்கியே திரும்ப வந்து உட்காரு. யாராவது கேட்டா உடம்பு சரியில்லன்னு சொல்லிக்கோ. கரெக்டா அஞ்சரைக்கு நான் வரேன், சரியா? நான் வரவரைக்கும் நீயா எங்கியும் போகாத. என்ன?” என்றாள். ஐஷ்வர்யா மௌனமாக தலையசைத்தாள். வெள்ளை குர்த்தாவில் லட்சுமி வகுப்பைவிட்டு வெளியேறினாள்.
அப்போதெல்லாம் வித்யாவிஹார் பள்ளியில் வாரத்துக்கு ஒரு முறை இந்த ‘வெள்ளைச்சீருடை’ தினம். மாணவிகள் மற்ற நாட்களில் கருநீல சல்வாரும் துப்பட்டாவும் இளநீலக்கட்டம் போட்ட குர்த்தாவும் போட்டுவர வேண்டும். வெள்ளிக்கிழமை மட்டும் வெள்ளைக் குர்த்தா. வெள்ளை கான்வாஸ் ஷூ. மாணவர்களுக்கும் இதே நியமம், என்ன சல்வார்-குர்த்தாவுக்கு பதிலாக பாண்ட்-சட்டை. துப்பட்டா கிடையாது.
ஒவ்வொரு நாளும் பள்ளிக்கூடத்துக்குள் ஒரு கூட்டம் ஆசிரியர்கள் மாறி மாறி ஷிஃப்ட் போட்டு பிள்ளைகளை கண்போனபோக்கில் நிறுத்தி சீருடைகளை சரிபார்ப்பார்கள். நுணுக்கி நுணுக்கி நோட்டமிடுவார்கள். நகங்களை வெட்டியிருக்க வேண்டும். ரிப்பனை முறுக்கியிருக்க வேண்டும். முகத்தில் முடி வளர்ந்திருந்தால் மழித்திருக்க வேண்டும். துப்பட்டாவை பெரிய பதாகையாக மடித்து பின் குத்தி நிலைநிறுத்தப்பட்டிருக்கவேண்டும். அதன் முனை காற்றில் பறக்காதபடிக்கு தோளுக்குப்பின்னால் முடித்துவிடப்பட்டிருக்க வேண்டும். வெள்ளைச் சீருடை பளீரென்று ஒரு பொட்டு கறையில்லாமல் முகத்திலறையும்படி இருக்கவேண்டும்.
உடலோடு ஒட்டிய வெள்ளை குர்த்தாவின் நுணி கால்களில் படபடக்க லட்சுமி படியேறிச்சென்றாள். மூன்று மாடிகள். மூச்சு வாங்க ஓடி வகுப்பை அடைந்தாள். நல்ல வேளை அடுத்த வகுப்புக்கான ஆசிரியர் வரவில்லை. கழுத்திலிருந்து நெஞ்சுக்குள் வேர்வை வழிந்தது. தன்னுடைய இருக்கையை அடைந்தபோது எல்லோரும் அவளையே பார்த்தார்கள். பிரீதி “துப்பட்டா எங்கடீ?” என்றாள். “நீ மொதல்ல தள்ளு…” என்று அவளுக்கும் ஜெனிஃபருக்கும் நடுவே தன்னை பொருத்திக்கொண்டாள் லட்சுமி.
மேசை மேல் அவள் பாதியில் விட்டுச்சென்ற ஹைட்ரா தும்பிக்கைகளை ஆர்வமாக துழாவியபடி காத்திருந்தது. எத்தனை ஆனந்தம்! நொடிப்பொழுதில் லட்சுமிக்கு முகமெல்லாம் குன்றும் குழியுமாய் பிளந்தது. ஒருநொடிக்கு அவளும் எங்கேயோ நெல்குருத்துபோல் ஆடிக்கொண்டிருந்தாள். அந்நேரம் ஜென்னிஃபர் “கைல என்ன?” என்றாள். சிரிப்பு மறைய “ம்ம்?” என்று குனிந்தாள். இரண்டு கைகளிலும் எதையோ கெட்டியாக பிடித்துக்கொண்டிருந்ததை அப்போதுதான் உணர்ந்தாள். இடது கையில் ரத்தம்படிந்த தாள்களை சுருட்டிவைத்திருந்த சிப்ஸ் பாக்கெட். வலதுகையில் சிவப்பு நிற மானிட்டர் பேட்ஜ்.
என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் சிப்ஸ் பாக்கெட்டை தன்னுடைய ஸ்கூல் பேக்கின் ஒரு மூலையிலேயே அமுக்கி வைத்தாள். வீட்டுக்குப்போய் தூரப்போடலாம். கைகூட கழுவவில்லையே? அதனால் என்ன, பேப்பர்தானே? ஒன்றும் வியாதியெல்லாம் தொத்திக்கொள்ளாது… அவள் மானிட்டர் பேட்ஜை மீண்டும் நெஞ்சில் குத்திக்கொண்டிருந்தபோதே வைஸ் பிரின்சிபல் கிருஷ்ணகுமாரி டீச்சர் வகுப்பில் நுழைந்தார்.
அது அவருடைய வகுப்பு என்பதையே லட்சுமி மறந்துவிட்டிருந்தாள். இறுக்கிப் போர்த்திய முந்தானையும் இழுத்துக்கட்டிய கொண்டையுமாக அவருடைய குட்டி உருவம் உள்ளே உருண்டு வந்தது. வெறப்பா கைய கட்டிகிட்டு நிக்குற ஹைட்ரா! லட்சுமிக்கு சிரிப்பாக வந்தது. “ஏய், குனி. அவுங்க கண்ல பட்ட சாவுதான்,” என்று பிரீதி காதை கடித்தாள்.
கிருஷ்ணகுமாரி டீச்சர் அனாவசியமாக எந்த உடலசைவையும் செய்வதில்லை. கை உயர்த்துவதில்லை. குரல் உசத்துவதில்லை. கண்ணோட்டத்திலேயே வகுப்பை கட்டுக்குள் கொண்டுவரும் ஆற்றல் கொண்டிருந்தார். இப்போதும் கண்ணாடிவிளிம்பிலிருந்து இரண்டுபக்கமும் தொங்கிய திரி ஊசலாட கண்களை உயர்த்தி வகுப்பை நோட்டம் விட்டார் டீச்சர். உடனே சலசலப்பு அடங்கியது. அமைதி.
வரலாற்றுப் பாடம் தொடங்கியது. சுதந்திரப்போராட்டப்படலம். காந்தி இரண்டாம் வட்டமேசை மாநாட்டுக்கு 1931-ல் லண்டன் செல்கிறார். கச்சையாகக்கட்டிய ஒற்றைக் கதராடையில் லண்டன் குளிரையும் அங்குள்ள பிரிட்டிஷாரையும் எதிர்கொள்கிறார் காந்தி. பிறகு அரிஜனங்களுக்காக உண்ணாவிரதம் மேற்கொள்கிறார். அரிஜனமும் பொதுஜனம் அல்லவா? அவர்களுக்கும் கைகொடுத்து உதவவேண்டியது கடமையல்லவா? 1932-ல் பூனா ஒப்பந்தம் கையொப்பமாகிறது. 1935-ல் இந்திய அரசுச் சட்டம்… கிருஷ்ணகுமாரி டீச்சர் ஆண்டுகளையும் நிகழ்வுகளையும் மென்மையாக பிசகில்லாமல் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக அடுக்கிச் செல்வதே வரலாற்றுப்பாடம் எடுக்கும் வழிமுறை. மாணவர்கள் அவற்றை அப்படியே வார்த்தை மாறாமல் எழுதிக்கொண்டிருந்தார்கள். 1937-ன் தேர்தல்களுக்கு வந்த போதுதான் நீல அலையாகத்தெரிந்த மாணவிகள் பக்கத்தில் ஒரு வெண்ணிற உருவை கண்டுகொண்டார்.
“லக்ஷ்மி!”
வெள்ளை குர்த்தாவை இழுத்துவிட்டுக்கொண்டு லட்சுமி நீலத்திரைக்குமேல் எழுந்தாள். விரல்களை இறுக்கி மடித்து தலை கவிழ்ந்தாள். எல்லோரும் திரும்பினார்கள்.
“ஒய் ஆர் யூ நாட் இன் யூனிஃபார்ம்?” டீச்சரின் குரல் அறை முழுவதும் ஒலித்தது.
லட்சுமி ஒன்றும் சொல்லாமல் நிமிர்ந்து டீச்சரின் கண்களை சந்தித்து மீண்டும் தாழ்த்திக்கொண்டாள்.
கிருஷ்ணகுமாரி டீச்சர் அவள் பெஞ்சை நோக்கி விடுவிடுவென்று நடந்து வர லட்சுமி தன்னை அறியாமலேயே பின்வாங்கினாள். கிருஷ்ணகுமாரி டீச்சர் பையன்கள் சேட்டைசெய்தால் நடுவகுப்பிலேயே தொப்புள்சதையை பிடித்து திருகுவார். அப்போது அவளையும் அப்படி செய்யுமளவுக்கு அவர் உடலில் வேகம் இருந்தது.
ஆனால் டீச்சர் அப்படியேதும் செய்யவில்லை. அவளை அடைந்தார். தாழ்வாக, நெருக்கமாக, சீரலாக, அவர்கள் இருவருக்கு மட்டுமே தெரிந்த ஆபாசம் பேசும் குரலில், “ஏய், துப்பட்டா எங்கடீ?” என்றார்.
அவள் அப்போதும் பதில் சொல்லாமல் நின்றாள்.
டீச்சரின் பார்வை அவள் மீது ஊறிச்சென்றது. அவர் பார்வை பட்ட இடங்களிலெல்லாம் கண்களாக முளைத்துவிட்டதுபோல் இருந்தது லட்சுமிக்கு.
“ஸிட் டௌன்,” என்றார்.
தோள்களை குறுக்கியபடி லட்சுமி உட்கார்ந்தாள். தலையை குனிந்தாள்.
ரெக்கார்ட் நோட்டிலிருந்து ஹைட்ரா எல்லா கைகளையும் ஆட்டியது. அழாதே, அழாதே என்பதுபோல்.
“ஏய் துப்பட்டாவ என்னடீ பண்ண? அவங்கட்ட சொல்லித்தொலைக்க வேண்டியதுதானே?” என்று முணுமுணுத்தாள் பிரீதி. லட்சுமியால் ஒன்றும் சொல்ல முடியவில்லை. வினோதும் கார்த்தியும் திரும்பி பரிதாபமாக பார்த்தார்கள்.
“ஹைட்ரா ஆழத்தில் வாழும். ஹைட்ரா தண்ணீரில் நீந்தும். ஹைட்ராவுக்கு கண் தெரியாது. ஹைட்ராவுக்கு கை மட்டும் தான் உள்ளது. ஒரு கை வெட்டப்பட்டால் ஹைட்ராவுக்கு அந்த இடத்தில் மற்றொரு கை முளைக்கும்.” பாடத்தின் வரிகளை லட்சுமி தனக்குள் அனிச்சையாக மறுபடியும் மறுபடியும் சொல்லிக்கொண்டே இருந்தாள். வார்த்தைகளை அப்படி இடைவிடாமல் சொல்லிக்கொண்டிருப்பது வரை அழுகை வராது என்று அவளுக்குத்தெரியும்.
வகுப்பு முடிந்த கையோடு டீச்சர் லட்சுமியை எழுப்பினார். மூன்று மாடிகள் இறங்கி கீழ்தளத்துக்கு அவர்களுடைய அறைக்கு கூட்டிச்சென்றார். தலைகுனிந்தபடியே லட்சுமி அவரை பின்தொடர்ந்து இறங்கினாள்.
தன்னுடைய அறையிலிருந்து லட்சுமியை அவள் அப்பாவுக்கு போன் போட்டுத்தரச்சொன்னார் டீச்சர். போனில் மென்மையாக, நிதானமாக, ஆனால் வலுவாக பேசினார். “ஆமா சார். ப்ளீஸ் கம் இம்மிடியட்லி… இல்ல, பதட்டப்பட ஒண்ணுமில்ல, ஆனா நீங்க வந்தா பெட்டர்.”
லட்சுமி அறையின் ஒரு மூலையில் அதே வெள்ளை குர்த்தாவில் உட்கார்ந்திருந்தாள். தன்னுடைய தாள்களில் மூழ்கியிருந்த கிருஷ்ணகுமாரி டீச்சர் அவ்வப்போது நிமிர்ந்து கண்ணாடிச்சில்லுக்கு மேலிருந்து அவளை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு மீண்டும் வேலையில் மூழ்கினார். அவருக்குப்பின்னால் ஒரு சட்டகத்தில் ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர் கண்சொக்கி நான் இங்கு என்ன செய்துகொண்டிருக்கிறேன் என்பதுபோல் இருந்தார். பக்கத்திலே வெண்சேலையில் சாரதாதேவி அந்த அரங்கை பரிவோடு பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.
டீச்சர் நிமிர்ந்தார். “நீ உள்ள ஷிமீஸ் போடுறதில்லியா?” என்றார்.
லட்சுமி குனிந்து தோளுக்குள் விரலை விட்டு ஆடையை இழுத்துவிட்டுக்கொண்டாள்.
குர்த்தாவுக்கடியில் அதே வெண்ணிறத்தில் பருத்தி ஒற்றையாடையாக ஷிமீஸ் போட்டிருந்தாள். அதற்கடியில் உள்ளாடை. பொதுவாக இந்த அமைப்புக்கு மேல் துப்பட்டாவும் இருக்கும். இன்று இல்லை. ஓடி வியர்வையில் தோலோடு ஒட்டியதால் எந்த ஆடையும் தனியாகத் தெரியவில்லை. அவள் ஏதும் சொல்லவில்லை.
குரல் மாறியது. “காலையில துப்பட்டா போட்டுட்டுதான வந்த… எதுக்கு கழட்டுன? யாராவது பாத்தா தப்பா நெனைப்பாங்கல்ல? அதானே டீச்சர் கேக்கறேன்?”
ஆனால் அதற்கும் அவள் ஏதும் சொல்லவில்லை. தலை குனிந்தபடியே இருந்தது.
கிருஷ்ணகுமாரி டீச்சர் கண்களை சுறுக்கினார். “கேக்கறேன்ல? அங்க என்ன தனியா யோசனை? இப்படி கொஞ்சம் இறங்கி வர்ரது.”
லட்சுமி கண்கள் படபடக்க நிமிர்ந்து தலையசைத்தாள். கைவிரல்களை மடியில் முஷ்டியாக மடக்கிக்கொண்டாள். மேசை மீதிருந்த தூசின் மேல் ஹைட்ராக்கள் நெளிந்தன. கைகள் காற்றை அளைந்தன. அவை கொடிகளைப்போல் படபடத்தன. சுழலாக வட்டம்போட்டன. கைகோர்த்து நடனமிட்டன. லட்சுமி அவற்றை பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
லட்சுமியின் அப்பா வர ஐந்து மணிக்கு மேல் ஆனது.
“மேடம்… என் டாட்டர்… சி.லட்சுமி…” உள்ளே செருகப்படாமல் பாண்டுக்கு வெளியே தொங்கிய சட்டைநுணி மெல்லத்திரும்பிய ஃபேன் காற்றில் துடித்தது.
“உட்காருங்க. லட்சுமியோட அம்மாவால வரமுடியலியா?”
“இல்ல மேடம்…” லட்சுமியின் அப்பா தயங்கினார். “அவ இல்ல. இவளுக்கு மூணு வயசிருக்கும். அப்ப ஒரு ஆக்சிடண்ட்ல போயிட்டா”
“ஓ… ஐ யம் சாரி.” டீச்சர் கண்களை விலக்கிக்கொண்டார். மீண்டும் அவர் முகத்தை பார்த்தார். “இல்ல, கொஞ்சம் டெலிகேட் இஷ்யூ… அதான் உங்ககிட்ட எப்படி டிஸ்கஸ் பண்ணன்னு தெரியல…”
பெருமூச்சு விட்டார். “சார், தப்பா எடுத்துக்காதீங்க. ஆனா சொல்றது எங்க கடமையில்லிங்களா? உங்க டாட்டர்… ஷீ இஸ் நாட் அ சைல்ட் எனிமோர். அவளுக்கு இன்னும் கொஞ்சம் தன்ன பத்தின சென்ஸ் இருக்கணும் சார்.”
“மேடம், என்ன நடந்துச்சு?” லட்சுமியின் அப்பா திரும்பி மகளை பார்த்த்தார். “என்ன டா?”
ஒரு ஹைட்ரா கைகளை விரித்து காற்றாடி போல் அவள் கண்ணுக்கு முன்னால் மெல்ல சுற்றிக்கொண்டிருந்தது. அப்பா பார்த்ததை லட்சுமி பார்க்கவில்லை.
டீச்சர் கண்ணாடியை கழற்றினார். “சார், இன்னைக்கு அவ துப்பட்டா… அதான் பிள்ளைங்க மேல போடுவாங்களே… அதப்போடாம என் கிளாசுக்கு வந்தா. எங்கேயோ தொலச்சிருக்கா. நானும் விசாரிச்சு பாத்திட்டேன். சொல்லமாட்டேங்குறா. என்ன கேட்டாலும் உம்முணாம்மூஞ்சி கல்லு மாதிரி உக்காந்துட்டிருக்கா.” ஒரு கோப்பைத் திறந்தார். “இதோ நீங்களே பாருங்க. காலையில ஃபுல் யூனிஃபார்ம்லதான் வந்திருக்கா. ரெக்கார்ட்ல இருக்கு. நடுவுல எங்கியோ லூஸ் பண்ணியிருக்கா.”
லட்சுமியின் அப்பா இதற்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் முழித்தார்.
“மேடம்… இது… எங்கியாவது விழுந்திருக்கும்…” என்றார்.
டீச்சர் நெற்றி சுருக்கினார். “என்ன சார் சீரியஸ்னெஸ் புரியாம பேசரிங்க? மிஸ்பிளேஸ் பன்றதுக்கு துப்பட்டா என்ன சாவிக்கொத்தா? பின்பண்ணி வரணும்னு இன்சிஸ்ட் பன்றோம். அதப்போயி எதுக்கு கழட்டணும் சொல்லுங்க? அப்புறம் துப்பட்டா போடலன்றளவுக்கு அவ்வளவு மறதியா ஒரு பொண்ணுக்கு?
“சரி, நீங்க சொன்ன மாதிரியே விழுந்திருக்கட்டும். அப்ப கேட்டா சொல்றதுக்கென்ன?” டீச்சர் அவரை ஓரக்கண்ணால் பார்த்தார். “வேறெங்கேயாவது போயிருக்கக் கூடாதில்ல?”
லட்சுமியின் அப்பா ஒன்றும் சொல்லாமல் வெறிக்க டீச்சர் கண்ணாடியை துடைத்து அணிந்தபடி தொடர்ந்தார். “துப்பட்டா தொலஞ்சுபோனதுகூட சரி சார். ஆனா பாருங்க. அதப்பத்தின அக்கறையே இல்லாம இருக்கா. புரியுதுங்களா சார்?” டீச்சர் தாள்களை சேர்த்து கொத்தாக அடுக்கி ஃபைலுக்குள் சேர்த்து அதன்மீது கைகோர்த்து பாந்தமாக இருத்தி அவர் கண்களை சந்தித்தார். “அவளுக்கு தன்னப்பதின சென்ஸே இல்ல. எங்கேயோ இருக்கா. அதத்தான் சொல்ல வர்ரேன்.”
அப்பா அவளை மீண்டும் திரும்பிப் பார்த்தார். அவளுடைய வெள்ளைச்சீருடை அப்போதுதான் அவர் கண்களில் பட்டதுபோல் ஒரு நொடி விழித்துக் கொட்டினார். பெரிய பதாகையைப்போல் நெஞ்சின்மேல் மையமாக குத்தியிருந்த சிவப்புநிற வட்டத்திலிருந்து அவரால் கண்களை எடுக்கமுடியவில்லை.
குரலை மீடெட்டுத்து லட்சுமியின் அப்பா மெல்ல, “மேடம்… தப்பா ஒண்ணும் நடந்திருக்காது…
நல்லா விசாரிச்சுப் பாத்தீங்களா?” என்றார்.
கிருஷ்ணகுமாரி டீச்சர் பொறுமையிழந்த உச்சுக்கொட்டுடன் நிமிர்ந்தார்.
“சார், தப்பா எதுவும் நடந்திருக்காதுன்னே வெச்சுக்குவோம். சரி. ஆனா கேள்வின்னு வந்திருச்சுல்ல? இப்ப நான் கேக்கறா மாதிரி அவ வெச்சுக்கலாமா, சொல்லுங்க? அந்த சென்ஸ் அவளுக்கா இருக்கணும் சார். நாமள எல்லாரும் பாக்கறாங்களே, கேள்வி கேப்பாங்களேன்ற உணர்வு உடம்போட இருக்கணும். எல்லாம் லைஃப்ல நெறைய பார்த்தாச்சு சார்… அந்த ஆதங்கத்துல சொல்றேன். அவ கொழந்த இல்ல. அம்மா இல்லாத பிள்ளைன்னு வேற சொல்றிங்க, வீட்ல யாராவது பெரியவங்கள விட்டு பேசிப் புரியவைங்க சார்…”
பேச்சுமும்முறத்தில், ஒரு ஹைட்ராவின் கை அந்த அறையிலிருந்து நீண்டு வெளிச்சென்றதை இருவருமே கவனிக்கவில்லை. அது தாழ்வாரங்களில் தலைகவிழ்த்தபடியே கண்ணில்படாமல் ஒழுகிச்சென்றது. நைன் – சி வகுப்பின் கடைசி பெஞ்சில், லட்சுமியின் துப்பட்டா முனையை கெட்டியாக பிடித்துக்கொண்டு அவள் வருவதற்க்காக அப்போதும் காத்துக்கொண்டிருந்த ஐஷ்வர்யாவை அடைந்தது. தலைதூக்கி, ‘நான்தான்’, என்று அவள் கையை மெல்ல முட்டியது.
—
மாதுளைப்பழங்களை அணில்கள் கடித்த பிறகே நாம் சாப்பிடலாம் என்று அம்மா சொல்வார். நான் நட்சத்திரங்களை மாதுளைப்பழங்கள் என்று நினைத்துத்தான் பறித்துத் தின்றேன். ஆனால் அணில்களோடு பகிரவில்லை.
முதன்முறை தெரியாத்தனமாகத்தான் தின்றேன். அப்போது பதினைந்து வயதிருக்கும். ஒருநாள் தூக்கம் வரவில்லை. மொட்டைமாடிக்குச் சென்றேன். அன்றிரவு அந்த நட்சத்திரம் மாதுளைப்பழத்தைப்போல் வீங்கி இருட்டில் சிவப்பு ஒளி வீச பழுத்துத் தொங்கியது. அணில் வந்துவிடப்போகிறதே என்ற பயத்தில் யோசிக்காமல் அவசரமாக எம்பிப் பறித்துவிட்டேன்.
அணில்கள் எங்கள் வீட்டில் வாடகை கட்டாமல், ஏழெட்டு தலைமுறைகளாக வாழும் விருந்தாளிகள். எங்கள் வீட்டு மாதுளை மரத்தில் ஒரு காய் கனியத்தொடங்கிவிட்டால் எங்களுக்கும் அணில்களுக்கும் போட்டி தொடங்கிவிடும். ஒவ்வொரு நாளும் நாங்களும் அதுகளும் முந்தியடித்துச்சென்று பார்ப்போம், காய் பழுத்துவிட்டதா என்று. பழுத்துவிட்ட அடுத்த நொடி அதுகளுக்கு எப்படியோ செய்தி போய்விடும். நாங்கள் அடுத்த முறை போய் பார்க்கும்போது பழம் பாதி கடிக்கப்பட்டு பிளவுண்டு பல்லிளித்துத் தொங்கும். மண்மேல் மாணிக்கங்களாக சிதறியிருக்கும். அவற்றை பொறுக்கித் தின்றால் இனிப்பாகத்தான் இருக்கும். ஆனால் அணில்கள் தின்ற எச்சில் தான் எங்கள் மிச்சம் என்ற நினைவோடு தான் அவற்றை தின்ன முடியும். எப்போதும்.
நாங்கள் பார்த்தோம். ஒரு முறை முழுவதும் பழுப்பதற்கு மூன்று நாளுக்கு முன்னாலேயே பறித்துவிட்டோம். ஆனால் பழம் காய்வெட்டாகவே இருந்தது. அப்படியொரு கசப்பு. நாங்கள் அதனை தூர எறிந்ததைப் பார்த்த அணில்களுக்கு அன்று பொறுக்கவில்லை. வீடு முழுவதும் ஏறி இறங்கி கீச்சிக் கதறி துவம்சம் செய்து ஒரு வழியாக்கிவிட்டன. அதன் பின் எப்போதும் அணில்களுக்கு முதல் கடியை கொடுத்துவிட்டு நாங்கள் சாப்பிட்டால் போதும் என்று அம்மா சொல்லிவிட்டார். அணில்களுக்கு வீட்டில் கிட்டத்தட்ட குலதெய்வ அந்தஸ்து அளிக்கப்பட்டது. அம்மாவுக்கு இதிலெல்லாம் நம்பிக்கை உண்டு. ஏழு ஜன்ம பந்தம், அவர் பெயர் சீதம்மா.
நான் அந்த நட்சத்திரத்தை மாதுளை என்று நினைத்து பறித்ததை அம்மா அறிந்துகொண்டால் திட்டுவார். ஆக பறித்துவிட்டு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. சற்று நேரம் கையில் வைத்து உருட்டிக்கொண்டிருந்தேன். நட்சத்திரங்கள் இவ்வளவு வெம்மையாக இருக்கும் என்று யாரும் சொன்னதில்லை. அதிகம் யோசிக்காமல் முழுவதுமாக வாயில் போட்டு மென்றேன். கரைந்து உள்ளே சென்றது. பழத்தைப் போலவே சாறு இருந்தது. தொண்டையில் இலேசான வெம்மை. ஆனால் பெரிய உளைச்சல் இல்லை. நானும் அதிகம் யோசிக்கவில்லை. சாப்பிட்டு கையைத் துடைத்துக்கொண்டு அப்படியே போய் அம்மா பக்கத்தில் சுருண்டு படுத்து தூங்கினேன்.
அடுத்தநாள் நட்சத்திரம் செரித்துவிட்டிருந்தது. ஒன்றும் பெரிய வேறுபாடில்லை.
ஆனால் மேலும் சில நாட்களில் நகங்களில் அதன் ஒளியைக்கண்டேன். எப்படியோ நான் விழுங்கிய நட்சத்திரம் உடல்முழுவதும் ஊர்ந்து வழிதேடி நகமுனையில் வந்து சேர்ந்திருக்கவேண்டும். மருதாணி வைக்கும்போது நகத்துக்கும் சேர்த்து வைக்கும்படி அம்மாவை கேட்பேன். எல்லோருக்கும் நகங்களில் ஆரஞ்சு நிறத்தில் மருதாணி பிடிக்கும். எனக்கு என்றுமே அடர்சிவப்பு. ஆம் நகமும் சிவப்பு.
ஆனால் நட்சத்திரம் பூத்த நகங்கள் வேறு நிறம் கொண்டவை. இளஞ்சிவப்பு. ஊதா. மஞ்சள். எல்லாம் கலந்த நிறம். பனிக்கட்டியில் வெயில் விழும் நிறம். மங்களமான, நிதானமான ஒளி. நட்சத்திர நிறம்.
இரகசியமாக, யாருக்கும் தெரியாமல், நட்சத்திரங்களைப் பறித்து விழுங்கிக்கொண்டிருந்தேன். வட்ட வட்ட மாதுளைப்பழங்கள். வட்ட வட்ட நிறத்தட்டுகள். வட்ட வட்டத் தூக்கமாத்திரைகள். அவை கண்களில் கூந்தலில் விரல்களில் நகங்களில் ஏறிக்கொண்டன. அணில்கள் தான் முதலில் கவனித்தன. கோபமாகக் குரல் எழுப்பின. அம்மாவிடம் சொல்லிவிடுவேன் என்று மிரட்டின. நான் கண்டுகொள்ளவில்லை. அதற்குள் நான் நட்சத்திரமழையை கண்டுபிடித்துவிட்டேன்.
நாம் எல்லோரும் நட்சத்திரங்கள் வானத்தில் அசைவில்லாமல் நின்றுகொண்டிருப்பதாகத்தான் நினைக்கிறோம் இல்லையா? நாம் அவற்றை ஒவ்வொன்றாக பார்க்கிறோம். ஒவ்வொன்றாகப் பறிக்கிறோம். ஒவ்வொன்றாக விழுங்குகிறோம் செரிக்கிறோம். ஒரு நேரத்தில் ஒரு பழம் தான். ஒன்றுக்கு மேல் சாப்பிட்டால் சூடு ஏறும். வயிற்றை வலிக்கும். உங்கள் அம்மாவும் சொல்லியிருக்கிறார் இல்லையா?
எல்லாம் கண்தோற்றம். நட்சத்திரங்கள் எந்நேரமும் விழுந்துகொண்டிருக்கின்றன. தெரியவில்லையா? அசடா, அவை மிகமிக மெதுவாக விழுகின்றன. அதனால்தான் நம் கண்ணுக்குத் தெரியவில்லை. உண்மையில் இங்கு நட்சத்திரங்கள் மழையாகப் பொழிந்துகொண்டிருக்கின்றன. அவற்றை அறியவேண்டுமென்றால் நீயும் அந்த கதியில் பறக்கவேண்டும். விழவேண்டும். தும்பி இறகுகளை அணிந்துகொண்டு சென்றால் சரியாக இருக்கும். மெல்லப் பறக்கப் பழகு. அதோ அந்த விளிம்பிலிருந்து குதி. பயப்படாதே, நினைவுகொள் உனக்கு இறகுகள் இருக்கின்றன. அப்படித்தான், அப்படியே இறங்கி வா. இன்னும் மெதுவாக. இன்னும் இன்னும் மெதுவாக. தெரிகிறதா? உன் இடது பக்கம் படர்ந்து இறங்குவது? அது ஒரு நட்சத்திரம். உன் பின்னால் பார். வேகத்தைக் கூட்டாதே! நிதானம். நிதானம். மெல்லத்திரும்பு. அதோ, இன்னொன்று. இப்போது உன் முன்னால். சேர்ந்தாற்போல் மூன்று. தெரிகிறதா? உன்னை சுற்றி விழுகிறதா? நட்சத்திர மழை?
நாம் அவ்வளவு மெதுவாகச் செல்கிறோம். அசைவற்ற நிதானம். வெளியிலிருந்து பார்த்தால் நாமும் நட்சத்திரம் போலவே ஓரிடத்தில் உட்கார்ந்துகொண்டிருப்பது போல, கண்சிமிட்டாமல் ஒன்றையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பதுபோல் தோன்றும். ஆனால் நாம் பறந்துகொண்டிருக்கிறோம். தும்பிகளைப்போல். காலத்தை கரைக்கும் மழையில் பறந்துகொண்டிருக்கிறோம்.
நட்சத்திர மழை நம்மை மென்வெம்மையுடன் நனைக்கும். ஒருதுளி விடாமல், அருவிச் சாரலைப் போல் நனைக்கும். நீராவியெழப் பிரியும். உடலில் நிறங்களை விட்டுச்செல்லும். வெப்பத்தைக் கூட்டிச்செல்லும். ஆனால் விட்டு விலகும்போது குளிரடிக்கும். வாய் திறந்து மழைத் துளிகளைப்போல் நிறத்துளிகளைப் பிடிக்கலாம். நாக்கு ஊதா நிறமாகும். அது நம்மை பாட்டுப்பாட வைக்கும்.
அவர் பாடச்சொன்னபோது அந்தப்பாடலைத்தான் பாடினேன். அந்த ஊதா நிறப்பாடல்.
எங்கே கற்றுக்கொண்டாய், என்றார்.
நட்சத்திரமழையில், என்றேன்.
நட்சத்திரமழையை எப்படிப் பார்க்கவேண்டும், என்று கேட்டார்.
அதில் கரைந்து நனையவேண்டும் என்று சொன்னேன்.
அதை இங்கிருந்தே பார்க்கமுடியுமா, என்றார்.
இல்லை, அதில் நனையவேண்டும், அப்பத்தான் வண்ணங்கள் ஏறும், என்றேன்.
என்ன வண்ணங்கள், என்றார்.
உடலைக் குனிந்து பார்த்தேன். விரல்களைத் திருப்பிப் பார்த்தேன். நகத்தை உற்றுப் பார்த்தேன். பிறகு, அவரை நிமிர்ந்து பார்த்தேன்.
உன்னை நட்சத்திர மழை அடித்துச்சென்றுவிட்டது, என்றார்.
நீ அந்த நட்சத்திரங்களிலிருந்து ஒவ்வொரு முறையும் எடுத்துக்கொண்டாயல்லவா நிறங்களை? உன்னை அடித்துச் சென்றபோது அதுவே அந்நிறங்களையும் திரும்ப எடுத்துக்கொண்டது, என்றார்.
நான் வெளிறிப்போயிருந்தேன்.
மாதுளைப்பழங்களை அணில்கள் கடித்த பிறகே நாம் சாப்பிடலாம் என்று அம்மா சொல்வார்.
நான் உதட்டைக் கடித்து சுற்றிமுற்றிப் பார்த்தேன்.
வெள்ளை அறையின் கண்ணாடிக்கு அப்பால் அம்மாவும் அண்ணாவும் நின்றுகொண்டிருந்தார்கள். முகத்தில் கவலை. இரண்டு நாள் முகம் கழுவாத தடம். கசங்கிய புடவை. அம்மா வாய்க்கடியில் எதையோ முணுமுணுத்துக்கொண்டிருந்தார். மகாமிருத்யுஞ்சய ஸ்தோத்ரம். அல்லது மந்த்ரராஜபத ஸ்தோத்ரம். இல்லை இந்திராக்ஷி ஸ்தோத்ரம். எனக்கும் எல்லாம் மனப்பாடமாக தெரியும். அப்பாவுக்குச் சொன்னபோது பழக்கமானது.
அவர்கள் என்னை மழையில் நனைய விடவில்லை. ஆனால் எனக்கு நட்சத்திர மழையின் நினைவாகவே இருந்தது. வண்ணங்களற்றவளாக வாழ்வது எவ்வளவு கஷ்டம் தெரியுமா? அவரிடம் சொன்னேன். டாக்டர், இசை கேட்கவில்லை. சப்தங்களாகிவிட்டது. மணம் வரவில்லை. மூக்கறுந்துவிட்டது. கண் தெரியவில்லை. கனவொழிந்துவிட்டது.
அவர்களால் எனக்கு உதவமுடியவில்லை. அதற்கெல்லாம் அவர்களிடம் மருந்துகளில்லை. தாரா, உன்னை மழை அடித்துச் சென்றுவிட்டது என்று திரும்பத்திரும்பச் சொன்னார்கள். என்னை எப்போதும் மழைப் போர்வைக்கடியிலேயே வாழும்படி சொன்னார்கள். குடைபிடித்து நடக்கச் சொன்னார்கள். நட்சத்திரங்களைப் பார்க்க விடவேயில்லை.
அப்போது தான் ஒரு நாள், அந்தக் கனவு வந்தது.
நான் ஒரு மலையுச்சியில் அமர்ந்திருக்கிறேன். நிறமற்ற மலை, நிறமற்ற வானம், நிறமற்றவளாக நான்.
விளிம்பைத் தாண்டி கீழே ஆழத்திலிருந்து எங்கேயோ அணில்களின் கீச்சொலி எழுந்து வருகிறது. அவை பசி, பசி என்று கதறுகின்றன.
நான் விளிம்பைத் தாண்டி குனிந்து பார்க்கிறேன். யாரும் இல்லை.
ஆனால் பின்னால் நகர்ந்ததும் அதே குரல். பசி, பசி.
என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. அக்குரல் அடிவையிற்றை பிசைக்கிறது. அவை பழங்களை மட்டுமே உண்ணும் சீவிகள் என்று அறிவேன்.
ஆனால் என்னிடம் பழம் இல்லை. பழம் ஆகும் நிறமும் இல்லை. நிறமாகும் நீரும் காற்றும் கூட இல்லை.
நான் என்ன செய்வேன் என்ன செய்வேன் என்று யோசிக்கிறேன்.
நட்சத்திரங்கள் முதன்முதலில் என் நகத்தையும் கூந்தலையும் நாவையும் நாடிச்சென்றதை நினைவுகொள்கிறேன்.
ஒவ்வொரு நகமாக அவிழ்த்து கீழே எறிகிறேன். கனவில் வலியில்லை. பூவைப்போல் மென்மையாக பிரிந்து வருகின்றன.
குரல்கள் அடங்கும் ஒலி. ஆயிரமாயிரம் அணில்கள் விழுங்கி செரிக்கும் ஒலி.
கூந்தல் குதிரை வாலைப்போல் கையில் தொங்குகிறது. விளிம்பை மீறி வீசுகிறேன். பற்கள் ஒவ்வொன்றும் ஒரு சோழிமுத்துபோல் உள்ளங்கையில் குலுங்க அவற்றை வெட்டவெளிக்குள் வீசியெறிகிறேன்.
நாவை அறுக்கும்போது அது மாதுளை மொட்டாகக் கைக்குள் மடிந்து பாந்தமாக உட்காருகிறது. அதை மெல்ல விளிம்புக்கப்பால் விழவிடும்போது ஆழத்தை அடைவதற்குள் அந்த மலர் கனியாகிவிட்டிருக்கும் என்று அறிந்திருக்கிறேன்.
*
இப்போதெல்லாம் நான் மழைப்போர்வை அணிவதில்லை. குடைபிடிப்பதுமில்லை.
இப்போதெல்லாம், நான் இப்பாலேயே அமர்ந்துகொள்கிறேன். மூட்டுகளைச் சுற்றி கைகளை கட்டிக்கொள்கிறேன். இனிய வெறுமையில் தலை சாய்க்கிறேன்.
அப்பாலே மென்மையான கோடை மழையைப்போல, ஊசி ஊசியாய், சுவரம் சுவரமாய், நட்சத்திரங்கள் பொழிந்துகொண்டிருக்கின்றன. அவற்றை ஒவ்வொன்றாக, இங்கிருந்து, வெறுமனே, ஒன்றுமே சொல்லாமல் பார்க்கிறேன். ஒவ்வொரு நிறமாக. ஒவ்வொரு அசைவாக. மெல்ல மெல்ல. காலத்தில் கரைந்து. பார்க்க பார்க்க இந்த இனிய சாம்பல் நிற வெறுமை நீட்டிக்கிறது.
உடலிலிருந்து நிறங்களெல்லாம் கரைந்தோடி விளிம்பைக்கண்டு குதிக்கின்றன. நட்சத்திரங்களாகி ஆழம் வரை பொழிகின்றன. ஒருவேளை அவற்றைச் சுவைகாணும் அணில்கூட்டங்கள் அங்கு குடிகொண்டிருக்கலாம். எல்லா நிறமும் மணமும் சுவையும் அதுகளுக்கானவை. அம்மா சொல்வார்.
(அரூ இதழின் 2019 அறிவியல் சிறுகதை போட்டியில் பரிசு பெற்ற சிறுகதை)
இருளாழத்துக்கு மறுபக்கமாக எங்கேயோ இங்குள்ள கதைகளெல்லாம் காத்துக்கொண்டிருக்கின்றன. அவை இரவெல்லாம் ஒன்றுடன் ஒன்று கைகோத்துச் சுருண்டு ஒளிப்பந்தாக உறங்குகின்றன. அவை ஒன்றை ஒன்று தழுவிக்கொள்கின்றன. விரல்பின்னி மூச்சிசைந்து நெஞ்சதிர்வுகள் இணைய நிசப்தத்தில் கனவு காண்கின்றன. இங்குள்ளவளின் உள்ளம் சுற்றிச்சுழன்று வந்து அவர்களை அடைவதற்காகக் காத்துக்கொண்டிருக்கின்றன அவை.
அவள் இருளின் கவசங்களை அவனறியாமலேயே மெல்ல, இரவெல்லாம் பொறுமையாக, அவிழ்த்துக் களையும் கலை அறிந்தவள். மெல்லப் படிவைத்து அவனுள்ளே நுழைபவள். அவன் விழிதிறக்கும் தருணத்தில் அவன் முன்னால் சென்று ஓசையில்லாமல் நிற்பவள். காத்திருப்பில் குவிந்த கரங்களும், கள்ளமற்ற ஒளிநிறைந்த கண்களும், கன்னத்தைக் குழியென்றகழும் குறுஞ்சிரிப்புமாக இருள் அவளைக் காண்கிறான். அவன் தன்னை மறந்து இளகிச் சிரித்து விரிகிறான். இப்பிரபஞ்சத்தில் அவனைச் சிரிக்க வைக்கக்கூடியவள் அவள் மட்டும்தான் அல்லவா? அவன் தோல்வியை ஒப்புக்கொண்டேன் என்று கைவிரித்து எழுந்து புன்னகையுடன் வழிவிடுகிறான்.
அப்போது இருளாழத்தில் ஒளிப்பந்தாக ஒளிந்துகொண்டிருந்த கதைகளெல்லாம் பொன்னொளிரப் பொதியவிழ்ந்து எழுகின்றன. இதழிதழாகப் பிரிந்து, சுருள்சுருளாக விரிந்து, கதைகள் ஒவ்வொன்றும் பொன்மஞ்சள் கைநீட்டலாக இருளை ஊடுருவி அவளை யாழ்வருடும் விரல்களெனத் தீண்டுகின்றன. அவள் மேல் வண்ணவண்ண ஒளியாடைகளாகப் படர்கின்றன.
அவள் ஒவ்வொரு நாளும் தன்னை அணிசெய்து மகிழ்வித்துச் சிரிக்க வைக்கும் ஆடைகளுக்காகக் காத்திருப்பவள். எல்லா ஆடைகளையும் சமமெனப் பாவித்து எதையும் நீக்காமல் விலக்காமல் தன்மேல் உடுத்திக்கொள்பவள். ஒரு துளி ஒளியையும் வீணென்றாக்காமல் பருகுபவள். கண்ணும் காதும் விலகாமல் தன்னை முழுதும் அளித்து முழுதும் பெறுபவள். அவள் பேருள்ளம் கொண்டவள், வான்வரை மனம் விரிந்தவள்.
அவள் உடுத்தாத ஆடையே இல்லை, கேட்காத கதையே இல்லை. அவள் காணாத ஒன்றை அவளிடம் யாரும் காட்டிவிட முடியாது என்பது மூத்தோர் வாக்கு. தன் கருணையால் மட்டுமே ஒவ்வொரு நாளும் இருளாழத்துக்கு மறுபக்கம் சென்று உறங்கும் கதைகளை மீட்டெடுத்துக் கொண்டுவருகிறாள். பெருந்தன்மையால் மட்டுமே எல்லாக் கதைகளையும் இதோ இப்போதுதான் முதல்முறை கேட்கிறேனென்று சிறுமிபோல் சம்மணக்கால் கட்டிக் கன்னத்தில் கை வைத்துக் கண் சொக்கக் கேட்கிறாள். நான் சொல்லப்போவதும் அவளுடைய கதை. பழங்கதை. அவளுக்கு நன்கு பரிச்சயமான கதை. அவள் பொறுத்தருளிக் கேட்பாளாக!
ஆனால் இக்கதையை மட்டும் எத்தனை முறை கேட்டாலும் அவளுக்குச் சலிப்பதில்லை. சிறுமியாக இருந்த நாள்தொட்டே பார்த்திருக்கிறேன். மூத்தோர் கதை சொல்லும்போதெல்லாம் ஒழிந்து நின்று கவனித்திருக்கிறேன். இக்கதையை ஒவ்வொருமுறை கேட்கும்போதும் அவள் அதன் ஒளியால் சுடரேற்றப்படுகிறாள். நெஞ்சோடு கை சேர்த்து கண் விரித்துத் துளித்துளியாகக் கண்ணீர் வடித்துக் கேட்கிறாள். ஆனால் வேறெப்படியும் இருக்க முடியாது அல்லவா? இருளை ஒவ்வொரு நாளும் கிழித்து ஒளி வாங்கி வருபவள் அவள். அவளன்றி அவனுக்காகக் கண்ணீர்விட வேறு யார் இருக்கிறார்கள் இங்கு?
கௌதமனிடம் கர்ணனின் கதையை மட்டும் அம்மாவேதான் சொன்னாள். அவனுக்கு அவள் சொன்ன ஒரே கதையும் அதுதான். அதனாலேயே அவனுள்ளத்தில் அது கங்குக்கனலின் வெம்மையை அடைந்துவிட்டது. அவனே கதை சொல்லத் தொடங்கியதும் உணர்வெழ மீண்டும் மீண்டும் சொன்னவற்றில் முதன்மையான கதையாக ஆகியது. அப்படிச் சொல்லும்போது கேட்கும் திரளில் பனிக்காத ஒரு கண்ணும் இருப்பதில்லை.
அப்போது கௌதமன் மிகவும் சிறியவன். ஏழெட்டு வயது இருக்கும். அன்று அவனுக்கு வலி கொஞ்சம் அதிகமாக இருந்தது. தினந்தோறும் வலி இருக்குமென்றாலும் அன்று போல் அதுவரை இருந்ததில்லை. மைய அறையில் பெரிய கண்ணாடிச்சுவரை ஒட்டிப் போடப்பட்டிருந்த அகலமான இருக்கையின் ஓரமாக, பந்தாகச் சுருண்டு படுத்து அடிவயிற்றைக் கவ்வியபடி அவன் அழுதுகொண்டிருந்தான். அன்று நாள் முழுவதும் சாப்பிடவில்லை. ஆற்றுப்படுத்த வந்த அக்காக்களை அடித்து விரட்டினான். பொருட்களைத் தூக்கி எரிந்தான். எப்போதும் சாதுவான குரலில், தத்தித்தத்தி, வெட்கத்தில் கழுத்தசையப் பேசுபவன். ஆனால் அன்று யாராலும் அவனைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. அழுதான், கத்தினான், அடித்தான், மிதித்தான். சித்தப்பாகூடப் பயந்துவிட்டார். அப்போது மெலிதான கிண்கிணிமணியோசையுடன் அம்மா படியிறங்கி வந்தாள்.
அம்மாவே இறங்கி வருவது அங்குப் பெரிய நிகழ்வு. கதை சொல்வது அதைவிட. அவள் கீழ்த்தளத்துக்கு அரிதாகத்தான் வருவாள். பெரும்பாலும் மேல்தளத்தில் தன்னுடைய அறையில்தான் இருப்பாள். கௌதமன் அங்குச் செல்லக்கூடாது என்பது அங்கே எழுதப்படாத விதி. அவன் பகலில் எப்போதும் அந்தக் கண்ணாடிச்சுவருக்கு அருகேதான் அமர்ந்திருப்பான். மூன்று அக்காக்கள் மாறி மாறிக் கதை சொல்லக் கேட்டுக்கொண்டிருப்பான். இரவானால் அடித்தளத்தில் தன் அறைக்குச் செல்ல வேண்டும். தனி அறை. அவன் தனியாகத்தான் உறங்க வேண்டும்.
அன்று அம்மாவே வந்ததைப் பார்த்து எல்லோரும் பேசாமல் சிதறினார்கள். கௌதமனும் தன் அழுகையைக் கட்டுப்படுத்த முயற்சித்தான். அம்மாவுக்குச் சத்தம் பிடிக்காது என்று அக்காக்கள் அவனிடம் சொல்லி வைத்திருந்தார்கள். ஆனால் வலி தாளாமல் அவனையும் மீறி விசும்பல்கள் வெளிவந்தன. கன்னங்கள் நனைந்திருந்தன. அவனால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. ‘அம்மா, வலிக்குது, வலிக்குது’ என்று முனகி அழுதான். அப்போதுதான் அம்மா அவனைத் தன் மடியில் அமர வைத்துக்கொண்டு பெரிய கண்ணாடிச்சுவர் வழியாக பூமியின் பேருடல் வளைவை நோக்கியபடி, ஒரு கையால் அவன் அடிவயிற்றையும் மறுகையால் அவன் தலையையும் மாறி மாறி வருடியபடி, அக்கதையைச் சொன்னாள்.
அவளுடைய உடலின் ஸ்பரிசம் அவனுக்குப் புதிதாக இருந்தது. ஆனால் அன்னியமாக இல்லை. வலியிருந்தாலும் அந்தத் தொடுகையிலேயே எல்லாம் தெளிந்து அச்சமெல்லாம் மறைந்து சிம்மாசனத்தைக் கண்டடைந்த இளவரசனைப்போல் அவருக்குள்ளே தன்னைப் புதைத்துக்கொண்டான். இங்கே என்ன வைத்திருக்கிறாள் என்று கனாமயர்வில் அவள் நெஞ்சைத் தன் உள்ளங்கையால் அழுத்திப்பார்த்தான். அவள் சொல்லத் தொடங்கியதும் கட்டை விரலைச் சப்பியபடியே கதை கேட்டான்.
அம்மா உடலை முன்னும்பின்னும் ஆட்டிக்கொண்டே அதே கதியில் அவனைத் தட்டிக்கொண்டே அவர்களுக்கு முன்னால் கருவெளியில் பூத்திருந்த புவியைச் சுட்டிக்காட்டினாள். கண்ணாடிக்கப்பால் பார்வையை நிறைத்த பெரிய வளைந்த உடல் கொண்டிருந்தது புவி. அவள் ஒரு நீலப்பசு, என்று அம்மா சொன்னார். அவளுடைய சீரான வளைவுகளை அறுத்துக் கிழித்ததுபோல் ஒரு வட்டவடிவமான பிளவு நட்டநடுவே தெரிந்தது. பாதாளத்துக்குத் திறக்கும் ஒரு ராட்சச வாய். பூமியின் குடல்களை உருவி வெளியே வைத்ததுபோல் பழுத்த பொன்நிறத்தில் அவள் உடல் திறந்திருந்தது. கௌதமனின் தலையை வருடியபடி ‘பார், அவளும் அலருகிறாள். உன்னைப்போலவே அவளுக்கும் வலிக்கிறது. வலியில் அவள் உன் சகோதரி’ என்றாள்.
அவ்வளவு நாட்களாக அந்தக் காட்சியை பார்த்துதான் வளர்ந்திருந்தாலும், அன்றுதான் அவனுக்கு அது புரிந்தது. அம்மாவைத் திரும்பி நோக்கி “ஓ” வென்று வாயைக் குவித்தான். அப்படியென்றால், எப்போதுமே இப்படி இருந்ததில்லையா, அவளுக்கு என்ன ஆனது, என்றான். பூமிக்குப் பெரிய காயம் பட்டுவிட்டது என்றாள் அம்மா. உள்ளே என்ன தங்கம், என்று அவன் கேட்டான். அது சூரியன், என்றாள் அம்மா. வெளியே ஒரு சூரியன் இருப்பதுபோல் பூமிக்கு உள்ளேயும் ஒரு சூரியன் இருக்கிறது. ஓயாமல் எரிந்துகொண்டிருக்கிறது. நீ பார்ப்பது அதன் தங்கக் குழம்பைத்தான், என்றாள். நான் சிறுமியாக இருக்கும்போது நிகழ்ந்த பெரும்போரில் பூமியின் நிலம் அறுக்கப்பட்டது. அது பிளந்தபோது தங்க நெருப்பு மேலேறி வழிந்தது. இன்னும் உரைந்து கட்டாமல் வழிந்துகொண்டுதான் இருக்கிறது. மானுடர் யாரும் அதன் அருகே வாழ முடியாது, அதனால்தான் நாம் இங்கே வந்துவிட்டோம், என்றாள். அப்படியென்றால் பூமியில் மனிதர்களே இல்லையா என்றான். அம்மா அவனைத் தட்டுவதை ஒரு கணம் நிறுத்தி, இருக்கிறார்கள், என்று மெதுவாகச் சொன்னார்.
அப்போதுதான் அம்மா கர்ணன் பிறந்த கதையைச் சொன்னார். பூமிக்குள் இருக்கிறது என்று சொன்னேனல்லவா? அதேபோல் கர்ணனின் அம்மாவுக்குள்ளும் ஒரு சூரியன் இருந்தது. அந்த வெம்மையின் ஆற்றலால் அவளுக்கு ஒரு குழந்தை பிறந்தது. பொன்னொளிர்க் கவசமும் மணிக்குண்டலமுமாக அவன் இறங்கி வந்தான். இப்படியும் ஒரு மானுடனா, இவன் தேவன் அல்லவா, தேவகுமாரன் அல்லவா என்று எண்ணும்படியாகக் கண்நிறைக்கும் பேரெழிலுடன் இருந்தான். ஆனால் அவன் அம்மாவால் அவனைத் தன்னுடன் வைத்துக்கொள்ள முடியவில்லை. கண்ணும் நெஞ்சும் நிறைய அவனை அணைத்து, கொடிக்கூடையில் வைத்தாள். அவளுக்குத் தாளவில்லை. அவனை மீண்டும் அள்ளி அணைத்து உடலில் ஓரிடம் மிச்சமில்லாமல் முத்தமிட்டாள். போகாதே, போகாதே என்று சொல்லிக்கொண்டே அவனை அந்தக் கூடையில் வைத்தாள். குளிரடிக்குமே என்று அவன் உடலைப் போர்த்தி மூடினாள். இல்லை, எனக்கு வேறு வழியில்லை, என்று தனக்குள் சொல்லியபடி அதனை மெல்ல ஆற்றில் மிதக்கவிட்டாள். அப்போது உதித்த சூரியனின் கதிர்கள் நீரைத் தொட அது அனலாக மாறியது. அவன் அந்த நதியில் மிதந்து தூரதூரமாக எங்கேயோ செல்வதை அவன் மறையும்வரை பார்த்தாள். உடலின் நரம்புகள் எல்லாம் வரிசையாகத் துண்டித்து அறுந்தவளாகக் கர்ணனின் அம்மா கரையில் நின்று கதறி அழுதாள்.
கௌதமன் வாயிலிருந்து விரலை எடுத்து அம்மாவிடம் திரும்பி, அவள் ஏன் அவனை ஆற்றில் விட்டாள், என்று கேட்டான். அம்மா சற்று நேரம் ஏதும் பதில் சொல்லாமல் அவன் தலையைக் கோதினாள். பின், அவன் அம்மாவால் வேறெதுவும் செய்திருக்க முடியாது, அவளுக்கு வேறு வழியில்லை, அவளை மன்னித்துவிடு என்றாள். அவள் தூரத்தில் காணாத எதையோ, அல்லது யாரையோ பார்த்துப் பேசுவது போல் இருந்தது. அவள் குரல் அங்கிருந்து மிதந்து வந்தது. எப்படியும் அவனும் ஒரு நாள் தான் என்று தருக்கி நின்று அவளை உதைத்துவிட்டுப் பிரிந்து செல்லப் போகிறவன்தானே? என்றாள். அம்மா அவனைத் தன் கூடவே வைத்துக்கொள்ள முடியாதல்லவா, என்றாள். கௌதமன் எம்பி அம்மாவின் கண்களைச் சிறிய உள்ளங்கைகளால் துடைத்தான். அம்மா, அழாதே, நான் எங்கேயும் போக மாட்டேன், என்றான். அப்போது அவன் தன் வலியை மொத்தமாக மறந்துவிட்டிருந்தான்.
அதற்குப் பிறகு அம்மா இறங்கி வரவில்லை. அவள் கௌதமனுக்கு வேறெந்தக் கதையையும் சொல்லவுமில்லை. ஆனால் அம்மா சொன்னதனாலேயே அந்தக் கதையைக் கேட்ட நாளிலிருந்து அது கௌதமனுடைய கதை, கௌதமனுக்கு மட்டுமேயான கதை என்று கௌதமன் கற்பனை செய்துகொண்டான். அக்காக்களிடமோ சித்தப்பாவிடமோ கூட அந்தக் கதையை அவன் சொல்லிக்காட்டவில்லை. ஆனால் அவன் வளரும்தோறும் தன் நினைவுக்குள் பொதிந்துவைத்திருந்த அந்தக் கதையை மீண்டும் மீண்டும் வெளியே எடுத்து சிறுவர்கள் முயல்குட்டியை வருடுவதுபோல் தொட்டுத்தடவிப் பார்த்துக்கொண்டான்.
அதன் பிறகு அவன் கேட்ட எல்லாக் கதைகளுடன் அந்தக் கதை எப்படியோ இணைந்துகொண்டது. அந்தக் கதையில் வலி இருந்தது. ஆனால் அவன் அந்தக் கதையில் ஓர் இனிமையையும் காணத் தொடங்கினான். பழக்கப்பட்ட வலியின் வருகை தரும் இனிமை போல. சிலபோது அவனுடைய அன்றாட வலி உடலைக் கவ்வி எரிக்கும்போது கௌதமன் தன்னை ஆற்றில் ஒழுகிச்செல்லும் தங்கக் கவசமணிந்த கர்ணனாகக் கற்பனை செய்துகொள்வான். கரையில் அவன் அம்மா முகம் தாழ்த்தி அழுதுகொண்டிருப்பார். அவன் அந்த அழுகையைப் பார்த்தபடி ஆற்றிலிருந்து வானை நோக்கிச் சிரிப்பான். பெரிய சிவந்த ஒளிச்சுடராகச் சூரியன் அவனைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும். கௌதமனின் இளம் உள்ளம் அந்தக் காட்சியுடன் ஒன்றும்போது அதுவரை நீடித்த வலியின் உணர்வு மாறுபடும். எம்பிக் குதித்துச் சிவந்த சூரியனைப் பிடித்துக் கீழே இழுத்து கைக்கடக்கி கொண்டுவர வேண்டும் என்ற வேகம் அவன் உடலில் எழும்.
இப்போது கேட்டால், அந்த இடைவிடாத வலியைத் தவிர்த்துப்பார்த்தால் தன்னுடைய குழந்தைப் பருவ நாட்கள் பெரும்பாலும் மகிழ்ச்சியானதாகவே இருந்ததாக கௌதமன் சொல்வான். ஒவ்வொரு நாளும் பூமி உதிப்பதைப் பார்த்தபடித் தன் அறையில் எழுவான். வந்து பெரிய கூடத்தில் கண்ணாடிச்சுவர் அருகே உட்காருவான். அக்காக்கள் உணவுடன் வருவார்கள். சூரியக் கதிர்களிலிருந்து நேரடியாகத் தயாரிக்கப்பட்ட உணவு. அவர்கள் உணவை ஊட்ட ஆரம்பித்துவிட்டால் சாப்பிட்டு முடிக்கும்வரை வாய் திறக்கக்கூடாது. ஆனால் அவன் சீக்கிரமே சாப்பிட்டுவிடுவான்.
உணவு வேளை முடிந்ததும் அக்காக்கள் முந்தய நாட்களில் கேட்ட பழைய கதைகள் சிலவற்றை அவனைச் சொல்லச்சொல்லிக் கேட்பார்கள். அதன் பிறகு அன்றைக்கான புதிய கதைகளை அவர்கள் சொல்வார்கள். வீரக்கதைகள், சோகக்கதைகள், பயணக்கதைகள், போர்க்கதைகள், காதல்கதைகள், குடும்பக்கதைகள், பேய்க்கதைகள், பாலியல்கதைகள், திகில்கதைகள், துப்பறியும்கதைகள், நீதிக்கதைகள், நாட்டுப்புறக்கதைகள், தேவதைக்கதைகள், தத்துவக்கதைகள் என்று எல்லா விதமான கதைகளும் அதில் அடக்கம். என்ன, அவனுக்கு அந்த வேறுபாடுகள் தெரியாது. அவனைப் பொறுத்தவரை எல்லாமே பூமியின் கதைகள்தான். குறுக்காக கேள்வி கேட்கக்கூடாது என்பதால் கதைகளைப் பாதி புரிந்து, பாதி புரியாமல் கேட்பான். இருந்தாலும் எல்லாவற்றையும் அவர்கள் சொல்லச்சொல்ல அப்படியே உள்வாங்கும் திறன் அவனுக்கு இருந்தது. கதைகளில் வரும் இடங்களை, பெயர்களை, விவரணைகளை உடனுக்குடன் தனியாகப் பிரித்து வைத்துக்கொள்வான். சரியாக நினைவிருக்கிறதா என்று திரும்பச் சொல்லிப்பார்ப்பான். அப்படி நாள் முழுவதும் கதை கேட்பான்.
அன்று கேட்ட கதைகளெல்லாம் அவனுக்குள் நூலாகத் திரியாக ஓடிக்கொண்டிருக்கும். இரவில் மல்லாந்து கண் சொக்கிப் படுத்தால் விளக்கொளியில் கூரை நிழல்கள் கதையின் காட்சிகளைப்போல் தெரியும். அவை மங்கி உருமாறும். இரவெல்லாம் அவற்றைப் பின்னல்போட்டுக்கொண்டே இருப்பான். ஒன்றுடன் ஒன்று தொடுத்துக்கொண்டே இருப்பான்.
ஒரு கதையில் தொடங்கி சற்று நேரம் கழித்துப் பார்த்தால் வேறொரு கதையில் சென்று முடிந்திருப்பான். என்ன நிகழ்ந்ததென்றே தெரியாது. ஆனால் அதிலிருந்து ஒரு புதுக்கதை பிறந்திருக்கும். ஆச்சரியத்துடன் தனக்குள் அந்தப் புதுக்கதையைச் சொல்லிச்சொல்லி நினைவாக்கிக்கொள்வான். தந்தையும் மகனும் ஒருவரையொருவர் அறியாது போர்க்களத்தில் சந்தித்துக்கொள்ளும் கதையை அன்று கேட்டிருப்பான். அது தனக்குள் நிகழ்ந்து கொண்டிருக்கும்போதே திடீரென்று பல நாட்களுக்கு முன்னால் கேட்ட பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டுச் சீனக்கதை ஒன்று நினைவில் எழும். வேடிக்கையான கதை. வீரியத்தை அதிகரிக்கிறேன் என்று சொல்லி ஊரில் அத்தனைபேரையும் ஏமாற்றிக் குரங்குக்குறிகளை உடலில் பொருத்திவிட்டு ஓடிவிடும் தந்திரக்கார மருத்துவனின் கதை. கௌதமனுக்குப் போரென்றாலும் தெரியாது, வீரியமென்றாலும் தெரியாது. அந்தக் கதையே ஒரு புரியாத நெளிவாக, கோணல்சுழிப்பாக, அசட்டுச்சிரிப்பாக உள்ளே கிடந்தது. ஏன் அக்கதைகளை இணைக்கிறான் என்று கேட்டால் அவனால் சொல்லவும் முடிந்திருக்காது. என்ன தொடர்பு என்று அவனுக்குப் புரியாது. ஆனால் இயல்பாக அவன் உள்ளம் அந்த முடிச்சை போட்டது. இப்படிப் புதிது புதிதாகக் கதைகளை அவனே உண்டுபண்ணுவான். அப்படியொரு புதிய கதையைக் கண்டுபிடித்துவிட்ட குதூகலத்தில் அவன் உள்ளம் எழுச்சிகொள்ளும். அடுத்தநாள் யாரிடமாவது சொல்லிக்காட்ட வேண்டும் என்று நினைத்துக்கொள்வான்.
ஆனால் அவனைத் தினம் தினம் வாட்டிய வலி அப்படித்தான் தொடங்கும். அக்கதைகளின் தொடர்பு புரியாமல் மீண்டும் மீண்டும் அசைபோட்டுக்கொண்டே வட்டமடித்துக்கொண்டே இருப்பான். வேறுவேறு கதைகளில் கேட்டவை குழிக்குள் மண் சரிவதுபோலச் சலசலவென்று மண்டையை நிறைக்கும். ஓடிக்கொண்டே இருக்கும் மண்டை சூடாகும். உலோகங்கள் தீப்பொறி பறக்க உரசிக்கொள்ளும். அடிவயிற்றில் தொடங்கும் அந்தக் கொடியவலி. கௌதமன் அதன் வருகையை உணர்ந்து முனகுவான். தோலை மட்டும் அறுத்து மெல்ல உரித்து உருவி அதற்கடியில் எரியும் கங்குகளை அடுக்கி வைத்தாற்போன்ற வலி. தீயேறுவதுபோல் அது முதுகுத்தண்டில் தொற்றி உச்சிமுனைக்கு ஏறும். அடிபாதம் வரை இறங்கி நகக்கண்களைக் குத்தும். கௌதமனின் தொடைகள் வலியில் துடிக்கும். வலி தலைக்கேறும்போது தாங்காமல் கௌதமன் அலறுவான். பிரகாசமான செவ்வொளி கண்ணை நிறைக்கும். நட்சத்திரங்களாகக் கண்ணுக்குள் மின்னும்.
அப்போது உலகம் உடைவதுபோல் காட்சிகளாக, ஒலிகளாக, வாசகங்களாக கதைகளெல்லாம் அவனுள் சிதறும். சரியும். ஒளிவட்டத்தின் ஒளி ஏறி ஏறி வலி நெருப்பு சீழும் கொப்பளமுமாக உச்சிமண்டையில் வெடிக்கும்.
பின் எல்லா உணர்வுமே அழிந்துவிடும். மௌனம். வெட்டவெளித்தனிமை. திசைக்காற்றுகள் பந்தாட அவன் மட்டும் தன்னந்தனியாக நின்றிருப்பான். அது ஓர் இடைவெளி. அவன் சற்றே சமநிலையடைந்து சுற்றும்முற்றும் பார்த்து வேதனையில் மெல்ல எழுந்து அமர முயற்சிப்பான்.
அதன்பின் வலி மெல்லிய முனகலுடன் மீண்டும் திரும்ப வரும். மீண்டும் வலிமலையேற்றம். மீண்டும் சிதைவு. மீண்டும். மீண்டும். மீண்டும். பாதிநாள் பற்களை இறுக்கி கண்களில் கண்ணீர் சோர்ந்தபடிதான் அவன் விழிப்பான்.
கௌதமன் வளரும்தோறும் அவன் அனுபவித்த வலியின் தீவிரம் சளைக்கவேயில்லை, அதிகரித்தபடியேதான் இருந்தது. அதன் குணமும் நிறமும் மாறினாலும், அந்த வலியை உருவாக்கிய காட்சிப்பிரவாகம் மாறினாலும், அது சென்று சேரும் உச்சிமுனை மாறவேயில்லை. தலைக்கு மேல் செம்பொன் மணியென பழுத்த ஒளி. கண்ணை நிறைத்து ஒளியால் குருடாக்கியது. பின் ஒரு நொடியில் வெடித்துச் சிதறி வெட்டவெளிக் கருமையில் தூக்கி எறிந்தது. அவன் வளரும்தோறும் கேட்ட கதைகளின் வழியே கிட்டத்தட்ட ஒவ்வொரு நாளும் அவனுக்குள் அந்த நிலையிழத்தல் நிகழ்ந்தது.
ஆனால் அதுவரை கேட்ட எந்தக் கதையையும்விடத் தன்னை மொத்தமாக நிலையிழக்கச் செய்த கதையைக் கௌதமன் தனக்கு பதினோரு வயதானபோது முதன்முறையாக கேட்டான். அது ஒரு பழைய நாடகக்கதை என்று அக்கா சொன்னாள்.
அதன் நாயகன் சுடுகாட்டில் ஒரு மண்டையோட்டைக் கண்டடைவான். அதைக் காதருகே வைத்துக் குலுக்கிப் பார்ப்பான். அது அவனைப் பதிலுக்குப் பார்வையற்ற ஓட்டைகள் வழியாக வெறித்துப் பார்க்கும். பல்லிளிக்கும். அவன் அதனுடன் உரையாடுவான். அந்த மண்டையோட்டுக்குள் ஏதோ ரகசியம் இருப்பதாக உணர்வான். ஆனால் அவனைச் சுற்றி இருப்பவர்களெல்லாம் அதனை அவனிடம் சொல்லாமல் மறைத்து சதி செய்வதாக எண்ணுவான். அதைப் புரிந்துகொள்வேன் என்று கங்கணம் கட்டிக்கொண்டு தான் ஒரு பைத்தியக்காரன் என்று நாடகம் ஆடி எல்லோரையும் வேவு பார்ப்பான்.
அப்போது பரிதாபமாக அவனுடைய பேதைக்காதலி குறுக்கே வந்துவிடுவாள். அவன் வைத்த பொறியில் சிக்கிக்கொண்டு அவனுக்கு உண்மையிலேயே பைத்தியம் பிடித்துவிட்டதாக நம்பிவிடுவாள். அவளுக்குப் புத்தி பேதலித்துவிடும். ஆற்றில் விழுந்து அதன் ஒழுக்கோடு அவன் பின்தொடர முடியாதபடி போகாத ஊருக்கு சென்றுவிடுவாள்.
இக்கதையைக் கேட்ட இரவு கௌதமனின் எண்ண ஓட்டத்தில் அந்த மண்டையோடு வந்தபோது அவனை அறியாமலேயே அவன் தன்னுடைய தலையைத் தொட்டுத் தடவிப் பார்த்தான். இரும்புப் பந்துபோல் நெகிழ்வே இல்லாமல் கனமாகத் திடமாக இருந்தது. சற்றுநேரம் அப்படியே இருந்தவன் அக்கதையை மீண்டும் தனக்குள் சொல்லிப்பார்த்தான். அந்த இளைஞனுக்குப் புத்தி பேதலிக்கிறது. அவன் தன்னை விரும்பிய பெண்ணை மோசமாகத் திட்டுகிறான். நிராகரிக்கிறான். அவள் பைத்தியமாகிறாள். ஆற்றில் விழுகிறாள். ஆற்றின் ஒழுக்கோடு செல்கிறாள்…
அந்த இணைவு அவனுள் உதித்ததும் மண்டையே பிளந்துவிடும் என்பதுபோன்ற வலி ஏறியது. அப்படியொரு வலி அதற்கு முன்னால் வந்ததே கிடையாது. கண்களில் கூசும் ஒளி திரண்டு வடிவம் கொண்டது. அந்த ஆறு. அதே ஆறு. கர்ணனை அவன் அம்மா கைவிட்ட அதே ஆறு. உடல் முழுவதும் எரிந்தது. கொடுக்குகளாகக் கொட்டியது. போர்வைகளையும் ஆடைகளையும் கிழித்துக் களைந்தான். எதையோ தேடித்துழாவுபவன்போல் உடல் முழுவதும் பிராண்டிக்கொண்டான். தலைக்கு மேல் செஞ்சூரியன்போல் ஒளி அணையாமல் நின்று எரிந்தது. வலியில் துடித்துப் படுக்கையை அறைந்தான்.
அன்று இரவெல்லாம் கௌதமன் அந்த ஆற்றில் ஒழுகிச் சென்றான். அது தீயாறு. செங்கனலாகத் தகித்தது. ஒரு கரையில் கர்ணனின் அம்மா அழுதுகொண்டிருந்தாள். மறுகரையில் அந்த மண்டையோட்டு இளைஞன் சோகமாக வாய்பேசாமல் அவனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். ஆற்றில் கௌதமன் அலறிக்கொண்டே இருந்தான். ஆனால் சத்தமே எழவில்லை.
ஆம், கௌதமனுக்கு அக்காக்கள் சொன்ன கதைகளெல்லாம் அவன் வயதை மீறியவை. ஆனாலும் முழுவதும் சொல்வார்கள். அவனும் முடிந்தவரை அர்த்தப்படுத்திக்கொள்வான். அவர்கள் கதைகள் மட்டும் சொல்வதில்லை. கவிதைகளும் பாடுவார்கள். நெகிழ்வான மனநிலையில் இருந்தார்களென்றால், இனிய, ஏக்கம் நிறைந்த, சோகம் தோய்ந்த நாட்டுப்புறப் பாடல்களைப் பாடுவார்கள். அப்போது கௌதமன் அவர்களுடைய முகங்களைக்கண்டு அவர்களை அணைத்துக்கொள்ள ஓடிவருவான்.
ஆனால் அக்காக்களை அவன் தொடக்கூடாது என்பது அங்கே விதி. அப்படிப்பட்ட நாட்களில் அம்மா தன்னை அணைத்துக்கொண்டு கதை சொன்ன அந்த ஒற்றைத் தருணத்தை ஏக்கத்துடன் நெஞ்சில் மீண்டும் மீண்டும் ஓட்டிப்பார்ப்பான் கௌதமன். அம்மாவின் உடலின் நெருக்கமும் மென்மையும் குழைவும் கதகதப்பும் ஒரே நேரத்தில் மிக அன்னியமான ஒன்றாகவும் மிகமிகப் பரிச்சயமான ஒன்றாகவும் இருந்த விந்தை நினைவுக்கு வரும்.
கௌதமனை அந்த வீட்டில் தொடக்கூடிய ஒருவர் சித்தப்பா மட்டும்தான். சித்தப்பா கதை சொல்ல மாட்டார். அதிகம் பேச மாட்டார். அவர் மீன் போன்ற மனிதர். ஒல்லியான சதை ஒட்டிய வழவழப்பான கருப்பு உடல் கொண்டவர். மீன்போலப் பெரிய உதடுகள் எப்போதும் பாதிப் புன்னகையில் திறந்திருக்கும். மீன் போலவே திரை மறைத்த கண்கள். அவர் உடலின் வாசத்தைக் கௌதமனின் எண்ண ஓட்டம் தான் கேட்ட கதைகளில் வரும் மீன்வாசத்துடன் அனிச்சையாகத் தொடர்புபடுத்திக்கொண்டது. கௌதமனுக்கு வலியெடுக்கும்போது சித்தப்பா எதுவும் பேசாமல் அவனை அணைத்துக்கொள்வார். அக்காக்கள் இல்லாதபோது கன்னத்தில் முத்தம் கொடுப்பார். அவருடைய முத்தங்கள் மறந்து தொலைத்த ஏதோ ஒன்றை மீட்டெடுக்க முயற்சிக்கும் நினைவுபோலத் தயங்கியபடி இருக்கும். ஆனால் அவர் கை கௌதமனின் கையைப் பற்றும்போது அந்தத் தொடுகை பாதி மறந்த நினைவாகத் தான் திடமானவன்தான் என்று சொல்வதுபோல் இருக்கும். அவரைத் தொடும்போதும் அதே திடத்துடன் அவர் கையைப் பிடிக்க வேண்டும் என்று கௌதமன் கற்றுக்கொண்டான். ஏனென்றால் தன்னைத் தவிர அவரையும் அங்கு வேறு யாரும் தொடுவதில்லை என்று கௌதமனுக்குத் தெரியும். அதை உணரும்போதெல்லாம் உள்ளே மெல்ல வலிக்கும். மண்டையோட்டுடன் பேசும் அந்தப் பையன் ஏனோ நினைவுக்கு வருவான். ஆகவே கிடைத்த சந்தர்ப்பங்களிலெல்லாம் அவன் அவரைத் தொடுவான். அவருக்கும் தனக்கும் மட்டும் தெரிந்த ஏதோ இரகசியம் இருப்பதுபோல் தலைசாய்த்துச் சிரிப்பான்.
கௌதமனுக்குச் சித்தப்பாதான் குளிப்பாட்டிவிடுவார். முக்கியமான காரணம் கௌதமனுக்குத் தன்னுடைய ஆடைகளைத் தானே ஒற்றையாளாகக் கழற்றிக்கொள்ளத் தெரியாது என்பதுதான். திருகாணிகளைத் துளைகளிலிருந்து எடுத்து மீண்டும் பொறுத்த யாராவது உதவி செய்தாக வேண்டும். ஆகவே வாரம் ஒரு முறை சித்தப்பா கௌதமனைத் தனியாக அழைத்துச்சென்று அவன் ஆடைகளைக் களைவார். புட்டியில் அழுத்தத்தில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் காற்றை அவன் உடல் முழுவதும் பொழிந்து மூலை முடுக்கெல்லாம் சுத்தம் செய்வார். புண்ணோ பழுதோ இருக்கிறதா என்று குரங்குக்குப் பேன் பார்ப்பதுபோல் அவன் உடலை ஆராய்வார்.
உடலின் ஒவ்வொரு பாகமாக காற்றாலும் கைகளாலும் தீண்டப்படுவதில் கௌதமனுக்குப் பெரிய குதூகலம். சிரித்துக்கொண்டே இருப்பான். உன்னுடைய திருகாணிகள் எங்கே என்று சித்தப்பாவின் உடலில் அவன் விளையாட்டாகத் தேட அவரும் சிரிப்பார். கௌதமன் விளையாடும் நேரம் அது மட்டும்தான். மிக மகிழ்ச்சியான தருணம். அப்போது வலியே இருக்காது.
அப்படி ஒரு நாளில் – அப்போது கௌதமனுக்கு பன்னிரண்டு வயதிருக்கும் – சித்தப்பா கௌதமனுக்கு ஒரு ரகசியத்தை காட்டிக்கொடுத்தார். யாரும் ஒட்டு கேட்கிறார்களா என்றும் அறைக்கதவு தாளிட்டிருக்கிறதா என்றும் பார்த்துவிட்டு, அவனை அருகில் அழைத்துக் கால்களை அகற்றச்சொல்லிச் சின்னக் கண்ணாடியை அடியில் வைத்து, பார், பார், என்று அவசரமாகச் சுட்டினார். ஆர்வமாக, சற்றே குறுகுறுப்புடன், அவன் எட்டிப்பார்த்தான்.
கண்ணாடியில் கால்களுக்கிடையே நட்டநடுவில் ஒரு சிவப்புக்கண் தெரிந்தது. வட்டவடிவமாக ஒரு பெரிய புண்போல இருந்தது. அழுத்தினால் சீழ் வழியும் என்பது போல. அப்படி ஒன்று தன் உடலில் இருப்பதைத் தானே கண்டுபிடித்திருப்பது கடினம் என்று கௌதமன் உணர்ந்தான். சித்தப்பாவைப் பார்த்தான். கண்களை விரித்து விரலை இடமும் வலமும் ஆட்டிக்கொண்டிருந்தார். வேண்டாம், வேண்டாம், என்று சொல்வது போல. ஆபத்து, வேண்டாம், அதை அழுத்திவிடாதே என்று வெவ்வேறு சொற்களில் மாறிமாறி வாயோரமாக முணுமுணுத்தார். கௌதமன் புரியாமல் அவரையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
ஆனால் அதன் பின் சித்தப்பாவைத் தொடுவது அவனை ஏதோ செய்தது. விலகினான். அவர் கண்களைப் பார்க்காமல் இருந்தான். அவரைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் அந்தச் சிவப்புக்கண் நினைவுக்கு வந்தது. சித்தப்பாவுக்கும் ஒன்று இருக்குமா என்ற கேள்வி அவனுக்குள் மின்னிக்கொண்டே இருந்தது. இல்லையென்றால் அது ஆபத்தானது என்று எப்படித் தெரிந்துகொண்டார்?
அதன் இருப்பை அவன் உணர்ந்துகொண்டே இருந்தான். கால்களை அகற்றி வினோதமாக நடக்க ஆரம்பித்தான். அக்காக்கள் கேட்டபோது முகம் சிவந்து தலை குனிந்து ஏதும் சொல்லாமல் நின்றான். அக்காக்களுக்கும் சிவப்புக்கண் இருந்ததா என்ற எண்ணம் அவனுக்குள் எழுந்தது.
அந்த சிவப்புக்கண் அவர்கள் சொன்ன கதைகளிலெல்லாம் இல்லாத இருப்பாக வரத்தொடங்கியது. கேட்ட கதைகளெல்லாம் இரவுகளில் அவன் பின்னித் தொடுத்தபோது சிவப்புக்கண்ணின் இழையும் உள்ளே நுழைந்து தன்னைப் பார்த்துக்கொண்டிருப்பதை உணர்ந்தான்.
அதன் பார்வையிலிருந்து தப்ப விதவிதமான கதை இழைகளை இழுத்துப் பற்றிக் கொடிகளில் குரங்குபோல் தாவிப் பறந்து தப்பிக்க முயற்சி செய்துகொண்டே இருந்தான். ஆனால் சிவப்புக்கண் சூரியனைப் போல எங்கிருந்தோ வானத்துமேலிருந்து இலைகள் வழியாக அவனைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தது. ஒருநாள் கண்ணாடிச்சுவருக்கு அப்பால் தெரிந்த பூமியைக் கண்டு அதிர்ந்தான். அதன் மையத்தில் தீப்பிழம்பாகத் தெரிந்ததும் ஒரு சிவப்புக்கண்ணாக இருந்தது.
இனிமேல் நானேதான் என்னைச் சுத்தப்படுத்திக்கொள்வேன் என்று கௌதமன் ஒரு நாள் அறிவித்தான். அக்காக்கள் ஏன் ஏன் என்று மாறி மாறிக் கேள்வி கேட்டார்கள். ஆனால் அவன் பதில் ஏதும் சொல்லவில்லை. திடமாக நின்றான். சித்தப்பா ஓர் ஓரமாக அசட்டுத்தனமாக வாயைத் திறந்தும் மூடியும் கைகட்டி நின்றார். ஆனால் அவரும் ஒன்றும் சொல்லவில்லை. பெரிய அக்கா இறுதியாக அவன் ஆடைகளை மட்டும் இளக்கிக்கொடுத்து, சரி, நீயே போ, என்று அவனிடம் சொன்னாள். ஆனால் அவன் இந்தப் பக்கம் போனதும் அவள் மாடிப்படி ஏறி அம்மாவின் அறைக்குப் போனதை அவன் கவனித்தான். அப்படியென்றால் தன்னைப் பற்றிய எல்லாச் செய்திகளும் உடனுக்குடன் அம்மாவின் காதுகளுக்குப் போகின்றன. கௌதமன் தன்னையறியாமலேயே கைவிரல்களை முஷ்டியாக மடக்கிக்கொண்டான். உள்ளூறச் சீறினான். காது அறுந்துவிடும் என்பது போன்ற வலி உச்சந்தலையை அறைந்தது.
அன்று தனிமையில் மெதுவாக அவன் அந்தச் சிவப்புக்கண்ணை முதன்முதலாகத் தொட்டுப்பார்த்தான். நெருங்கும்தோறும் உள்ளே விண்விண்ணென்று அடித்துக்கொண்டது. தொடைகள் நடுங்கின. கைவிரல் அஞ்சி மெல்ல அதைத் தொட்டது. தொட்டதும் அவன் உள்ளே இருள்வெளி மொத்தமும் வெடித்துச் சிதறுவதுபோல் இருந்தது. அவன் அதுவரை கண்டிராத ஒளியால் நிறைந்தது.
ஒரு நொடி கழித்துதான் எல்லாம் அவனுக்குள் மட்டுமே நடந்துகொண்டிருந்தது என்பதை உணர்ந்தான். அந்த சிவப்புக்கண்ணில் தொடுகையுணர்வே இல்லை. அது வெறும் ஒரு பொத்தான். வழவழப்பாக இருந்தது. அவன் உடலில் மற்ற பாகங்களைத் தொட்டபோது இருந்த தொடுகையுணர்வு அங்கு இல்லை.
இருந்தாலும் அதைத் தீண்டியபோது அவன் உள்ளே உலோகப்பரப்பை உலக்கையால் அடித்ததுபோல் இருந்தது. உச்சிவரை அனலேறியது. கண்கள் செருகின. வெவ்வேறு கதைகளின் துணுக்குகள் உள்ளே கொப்பளித்து மேலேறி ஒன்றுடன் ஒன்று கலந்துகொண்டது. வேகம் கூடக்கூட வண்ணத்துண்டுகளாக அவை வெடித்துச்சிதறின. அதன் பின் எல்லையின்மை. கருமை. மௌனம்.
வாரம் ஒருமுறை அவன் தன்னந்தனியாக இருக்கும் அத்தருணத்தை எதிர்பார்க்கத்தொடங்கினான். ஆடைகளைக் களைய யாராவது உதவிசெய்ய வேண்டும் என்பதால் இரவில் அதனருகே செல்ல முடியாது. ஆகவே எதிர்பார்ப்பு அதிகரித்தது. அந்த எதிர்பார்ப்பையே தன் அப்போதைக்கான வலிக்கு எதிர்த்திசையில் இன்னொரு விதமான வலியாக, அதிரும் ஏக்கமாக, தன்னுள் உணரத் தொடங்கினான். அதை அடைகையில் அந்த வலி குறையும். அடைந்ததும் இந்த வலி கூடும். ஆனால் அடுத்த வாரத்துக்கான எதிர்பார்ப்பு மீண்டும் வலிகளின் தட்டுகளைச் சமன்படுத்தும். தோல்வாத்தியக்காரனின் நுண்ணுணர்வோடு வெவ்வேறு வலிகளின் அதிர்வுகளை ஒன்றிலிருந்து ஒன்று பகுத்துப் பிரித்து ஆராயக் கற்றான்.
ஏக்கம் நிகழாமல் போகும் நேரங்களிலும்கூட அதை மீட்டெடுத்துக்கொள்ள வெவ்வேறு நுண்ணிய வழிகளைக் கண்டடைந்தான். அதனைத் தான் காணவேயில்லை என்று புறமுதுகுகாட்டி அலட்சியமாக நிற்பது அதில் முதன்மையான வழி. அதுவே காற்றைப் போல், கதிரவனைப் போல், அவனை அணுகி கரம் விரித்து அவனை அணைத்துக்கொள்ளும் என்று தெரிந்துகொண்டான். எல்லாக் கதைக் காட்சிகளும் மறைந்து அது கண்ணிறைக்கும் செவ்வொளியாகத் தன்னைச் சூழும். அதன் வைரப்பார்வைகள் கண்ணைக் குத்திக்கிழிக்கும்.
ஒவ்வொரு முறையும் அந்தச் சிவப்புக்கண்ணின் தொடுகை மட்டும் தனியாக ஏதாவது உணர்வை அளிக்குமா என்று ஆவலுடன் எதிர்பார்த்தான். வெவ்வேறுவிதங்களாக அதைத் தொட்டு, தடவி, வருடி, சுரண்டிப் பார்த்தான். ஆனால் அதைத் தொடுவதால் மட்டும் எந்த உணர்வும் ஏற்படுவதில்லை என்று புரிந்துகொண்டான்.
தன்னைக் கிளர்ச்சியடையச் செய்தது அந்த எதிர்பார்ப்புதான். எதிர்பார்ப்பு கதைத்துணுக்குகளின் காட்சிகளாக அவனுக்குள் விரிந்தது. ஆகவே வெறுமனே காட்சிகளை மீட்டெடுப்பது மூலமாகவே அந்த உணர்வை அடைய முடியுமா என்று சோதனை செய்துபார்க்க முடிவுசெய்தான்.
அன்று இரவு தன் அறையில் படுத்துக்கொண்டிருக்கையில் சிவப்புக்கண்ணை நினைத்துக்கொண்டான். உடனே, இயல்பாக, நன்கு தெரிந்த ஒரு படம் போலக் காட்சிகளாக ஓர் ஓட்டம் உள்ளே ஓடியது. அந்த ஒழுக்கு பரிச்சயமானது. ஒவ்வொரு வாரமும் கிட்டத்தட்ட இதே வரிசையில் இதே படம்தான் தனக்குள் ஓடுகிறது என்று ஆச்சரியமாக உணர்ந்தான். ஒரு தனிக்கதை. அவனுக்கு மட்டுமேயான கதை. நன்கு பழகிய பாதையில் செல்லும் விலங்கைப் போல, ஆற்றின் ஒழுக்கோடு செல்லும் உடலைப் போல, எல்லாம் தன்னைத் தானாக நிறைவேற்றிக்கொண்டது.
அதன் பின்னால் ஒவ்வொரு நாள் இரவும் அந்தக் கதையை உள்ளே ஓட்டியே அந்த உணர்வுகளை அடைந்தான். அதை மெதுவாக்கி, வெட்டி, பகுத்து, ஒவ்வொரு காட்சியாக நிலைநிறுத்தி அவனால் அதைப் பார்க்க முடிந்தது. உணர்வுகளையும் அதற்கேற்றாற்போல் நீட்டிக்கொள்ள முடிந்தது. காலத்தை நிற்கச்செய்ய முடிந்தது. தீயாற்றில் ஓர் யுகத்துக்கு மிதந்தான். அம்மா ஓர் யுகத்துக்கு முகம் மறைத்து அழுதாள். அந்த இளைஞன் ஓர் யுகத்துக்கு மண்டையோட்டிடம் புலம்பினான். நீண்ட கூந்தல் ஆற்றில் விரிய அந்தப் பிச்சியும் ஓர் யுகத்துக்கு மிதந்துசென்றாள். அங்கேயே எல்லாப் பூரிப்புகளையும் அனுபவித்தான். எல்லா உச்சங்களும் நிகழ்ந்தன. அங்கே நின்றபடியே ஆழத்துலகுக்குச் சென்று கருமையில் கரைந்து மௌனத்தில் அமைந்து வலி மறந்து மீண்டு வந்தான்.
சிவப்புக்கண் அந்த அனுபவத்தின் பெயர் சொல்லும் குறியீடு மட்டுமே என்ற இடத்துக்கு வந்தது. சதுரங்கத்தில் ராஜாவைப்போல. அதைத் தொடுவதைவிடத் தொடும் கணம் நோக்கிச் செல்லும் கணங்களே அவனுக்கு முக்கியமென்றானது. அதுவரை செல்லும் தொலைவை நிர்ணையித்த காட்சிகள் அவனை நிறைத்து நிறைத்துத் தளும்ப வைத்தன. ஆகவே சில நாட்களுக்குப் புதிய கதைகளை அவனால் சரியாக உள்வாங்க முடியவில்லை.
ஆனால் வெகுவிரைவிலேயே அந்தக் காட்சிக்கோப்பு அவனைச் சலிப்படையச் செய்தது. அந்த உணர்ச்சி வேகம் நிகழாமல் போனது. பழைய வலி சலிப்பூட்டும் நமைச்சலுடன் திரும்ப வந்தது. வேறுவேறு கதைகளைத் துழாவி புதிய காட்சிகளைச் சமைத்தான். மலைப்பாம்புகளும் அருவிகளும் இடுங்கிய சந்துகளும் இருட்டறைகளும் தோன்றின. ஆனால் அதுவும் வெகுவிரைவிலேயே சுவாரஸ்யம் இழந்தது. வலி வந்தபோது ரத்தம் வாங்க வஞ்சத்துடன் காத்திருந்ததைப்போல் அதுவரை தவிர்த்த நாட்களுக்கும் சேர்த்து வட்டியுடன் பலி கேட்டது.
சிவப்புக்கண்ணை நேரடியாகத் தொட்டால் சரியாகும் என்று வார இறுதி வரை காத்திருந்து பார்த்தான். ஆனால் எந்த உணர்வும் அளிக்காத அந்தத் தொடுகையே அவனை எரிச்சல்படுத்தியது. சூடு தலைக்கேறியபோது மண்டைக்குள் கோபமாக வெடித்தது. அதுவரை அவன் அறியவே அறியாத ஆவேசம் அது.
அப்போது அவனுக்குப் பதினைந்து வயதிருக்கும். கேட்ட கதைகளிலிருந்து அந்த வயதில் அவனுக்கு மீசை இருக்க வேண்டும் என்ற பிரக்ஞை வந்திருந்தது. ஆனால் முகத்தில் அப்படி ஏதும் நிகழ்வதற்கான அறிகுறிகள் இல்லை. ஆகவே அவனே மையை வைத்து மூக்குக்கடியில் ஒரு சின்ன மீசையை வரைந்துகொண்டு வீட்டைச் சுற்றி வலம் வந்தான். அக்காக்கள் அதைக் கண்டதாகக் காட்டிக்கொள்ளவில்லை. ஆனால் வரைந்த அன்றே செய்தி மேல்மாடிக்குச் செல்லும் என்று அவனுக்குத் தெரியும். அக்கா மேலேறிச்செல்வதைப் பார்த்தபோது குப்பைத்தொட்டியை ஓசையெழப் போட்டு அடித்து நொறுக்கினான்.
சித்தப்பா அவன் மீசை வரைந்திருந்ததைப் பார்த்தார். ஆனால் அவரும் பார்த்ததாகக் காட்டிக்கொள்ளவில்லை. ஓரிரு வாரங்களுக்குப் பிறகு ஒருநாள் அவராக வந்தார். கௌதமன் கண்ணாடிச்சுவருடன் ஒடுங்கி அமர்ந்திருந்தான். யாரும் சுற்றி இல்லையே என்று பார்த்து அவனைத் தயக்கத்துடன் அணுகி, தோளிலும் தலையிலும் பாசமாகத் தடவினார். அவன் நிமிர்ந்து பார்த்தான். சற்றே அச்சத்துடன் புன்னகைத்தார். அருகே உட்காரலாமா என்று கேட்பதுபோல் தயங்கி நின்றார். அவர் சிவப்புக்கண்ணைப் பற்றித்தான் பேச வந்திருந்தார் என்று எப்படியோ உணர்ந்தான்.
அன்று கேட்டிருந்த கதைகளிலிருந்து காலையிலிருந்தே நமநமவென்று அடிவயிற்றில் வலி ஆரம்பித்திருந்தது. பழகிய வழிகள் எவையும் ஒத்துழைக்கவில்லை. வலி ஏறிக்கொண்டே இருந்தது. அப்போது சித்தப்பா வந்தது கௌதமனுக்கு எரிச்சலாக இருந்தது. உதடுகளைப் பிரித்துப் பற்களைக் காட்டி முஷ்டிகளை இறுக்கிச் சீறுவதுபோல் ஒலி செய்தான். அவர் ஓரடி பின்னால் எடுத்து வைத்தார். கௌதமன், “ஏதாச்சும் பேசின, மூஞ்சிய பேத்துப்புடுவேன். தாயோளி” என்றான். அந்த வார்த்தைக்கு அர்த்தம் அவனுக்குத் தெரியாது. அவனுக்குச் சொல்லப்பட்ட ஏதோ கதையில் வரும். அதுவரை அவன் வாயில் வந்ததில்லை. ஆனால் சரியான நேரத்தில் விந்தையென வசனம்போல் பொருத்திக்கொண்டு வந்துவிட்டது.
சித்தப்பா முகம் சுருங்கிப் பின்வாங்கினார். அவரால் அதை நேரடியாக விளங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை என்றாலும் கௌதமன் சொன்ன வார்த்தையின் வீரியம் புரிந்தது. முகத்தைப் பயத்தில் திருப்பிக்கொண்டார். பின் மீண்டும் ஏதோ தோன்ற திரும்பி அவனை நெருங்கி தோளில் கைவைத்து அவரசரமாக, “அப்பா. உன் அப்பா. அதை அழுத்திக்கொண்டார்” என்று முணுமுணுத்தார். “அது கெட்டது. அங்கே போகாதே” என்றார்.
கௌதமன் கண் சுருங்க அவரைப் பார்த்தான். ஓரடி பின்னால் எடுத்து வைத்தான். பின் ஓடிச்சென்று தன் அறைக்கதைவைத் தாளிட்டு முழங்கால்களைக் கட்டிக்கொண்டு மூச்சுவாங்க அமர்ந்தான்.
அப்பாவா? அவனுக்கு அப்பா இருந்தாரா? அவன் நெஞ்சு அடித்துக்கொண்டது. சில நாட்களாகவே அவனையறியாமல் அவனுள் மெல்லியச் சுருளாகப் புகைபோல் கிளந்துவிட்டிருந்த கேள்வி. இப்போது சித்தப்பா அதற்கு வடிவம் கொடுத்துவிட்டிருந்தார். வலியேறுவதைப்போல் உணர்ந்தான். அது எழும் அலைக்காகக் காத்திருந்தான். ஆனால் வரவில்லை.
ஒரே நொடியில் கேள்விகள் ஒன்றன் பின் ஒன்றாகச் சரிந்து அவனைத் தாக்கின. தான் யார்? ஏன் தனக்கு அம்மா மட்டும் இருக்கிறாள்? அப்பா கிடையாதா? அப்பாவுக்கு என்ன ஆனது? இந்த அக்காக்கள் யார்? என் அக்காவா? சித்தப்பா வேறு மாதிரி இருக்கிறார். மீன் போல. ஏன்? இங்கு வேறு சிறுவர்கள் இல்லை. அப்படியென்றால் இவர்களுக்குக் குழந்தைகள் கிடையாதா?
பூமியில் பலகாலம் முன்னால் நடந்த பெரும்போருக்குப் பிறகு அவர்கள் அங்குக் குடி வந்துவிட்டார்கள் என்று மட்டும் கௌதமனுக்குத் தெரியும். அக்கா அந்தக் கதையைச் சொல்லியிருக்கிறாள். ஆனால் பூமியில் இன்னும் மனிதர்கள் இருக்கிறார்கள் என்றும் சொல்லியிருக்கிறார்கள். அப்படியென்றால் ஏன் அவர்கள் மட்டும் இங்கு வந்தார்கள்? அப்படியென்றால் தான் யார்? தன் கதை என்ன? ஏன் தினந்தோறும் எல்லோரும் தனக்குக் கதை சொல்கிறார்கள்? ஏன் தனக்கு எப்போதும் வலித்துக்கொண்டே இருக்கிறது?
அப்போது திடீரென்று அந்த எண்ணத்தை ஒரு தெறிப்பாக அடைந்தான். அந்தச் சிவப்புக்கண். ஆம், அந்த சிவப்புக்கண்தான் விடை. ஏன், எப்படி, என்ன விடை என்று அவனால் சொல்ல முடியவில்லை. ஆனால் அதுதான் விடை. அதுதான் மந்திரம். அதுதான் திறவுகோல். அதை அடைந்துவிட்டால் எல்லாமே புரிந்துவிடும். அதை அழுத்திவிட்டால் எல்லாவற்றுக்கும் பதில் கிடைக்கும். மணி அடிக்கும். விளக்குகள் பற்றிக்கொண்டு எரியும். வாயில்கள் ஒன்றன்பின் ஒன்றாகத் திறக்கும். அதோ, அங்கே, கருவறையில்… ஆம், அதுதான். எல்லாமே புரிந்துவிடும். அப்படித்தான் இருக்க முடியும். கௌதமன் நினைத்தான், தன்னை இவ்வளவுநாள் ஆட்டிப்படைத்த அந்த உணர்வுகளுக்கெல்லாம் அது ஒன்றுதான் அர்த்தம் பொதிந்த பதிலாக இருக்க முடியும் என்று.
ஒருவேளை தன்னுடைய அப்பாவும் அதே வழியில் ஒழுகியவரா? அதே கேள்விகளுடன் அதே உண்மையை அறிய அதே எண்ணங்களை அடைந்து அதே சிவப்புக்கண்ணை அழுத்தினாரா? அதைத்தான் சித்தப்பா சொன்னாரா? அப்படியென்றால் சித்தப்பா அதைக் கெட்டது என்றது? ஆம், என்று கைகளை முறுக்கிக்கொண்டான் கௌதமன். சித்தப்பா எனக்கு அந்த உண்மை தெரிந்துவிடக் கூடாது என்று நினைக்கிறார். இல்லை, சித்தப்பாவாக இருக்க முடியாது. அவர் பாவம். பிள்ளைப்பூச்சி. அவரை ஆட்டுவிப்பது அவள்தான். ஆம், அவளேதான். அவள்தான் நான் எதையும் தெரிந்துகொள்ளாமல் இப்படியே இருக்க வேண்டும் என்று நினைக்கிறாள்.
ஆனால் கௌதமனுக்குள் உள்ளூற பயம் இருந்தது. உண்மையிலேயே அதை அழுத்தினால் ஏதாவது ஆபத்து வந்துவிட்டால்? சித்தப்பா கெட்டவர் அல்ல. அவர் தனக்கெதிராக ஏதும் செய்யக்கூடியவர் அல்ல. அந்தச் சிவப்புக்கண் இருந்ததையே அவர்தானே தனக்குக் காட்டிக்கொடுத்தார்? அப்படியென்றால் தான் உண்மையைக் கண்டுபிடிக்க வேண்டும் என்று அவரே நினைத்திருக்கலாம் இல்லையா? ஆனால் அது கெட்டது, ஆபத்து, அழுத்தாதே என்றும் சொன்னார். அது கெட்டது என்பதனால்தான் காட்டிக்கொடுத்தாரா? இல்லை அப்படிச் சொன்னால் கௌதமன் தானே அதை அழுத்தி உண்மையைக் கண்டடைந்துவிடுவான் என்று கணக்கு போட்டாரா? இதில் உண்மையிலேயே ஆபத்து இருக்கிறதா என்று எப்படிக் கண்டுபிடிப்பது?
கௌதமனுக்கு ஓர் யோசனை தோன்றியது. அக்காக்களின் அறைகளும் கீழ்த்தளத்தில் இருந்தன. அந்தப் பக்கம் அவன் அதிகமாகச் செல்லமாட்டான். ஆனால் அன்றிரவு அவர்கள் கீழ்த்தளத்துக்கு இறங்கிச் சென்றதும் சத்தம் அடங்குவதுவரை காத்திருந்து அவர்களைப் பின்தொடர்ந்தான். காலடிகளை மெல்ல மெல்ல வைத்து ஓசையில்லாமல் படியில் இறங்கிச் சென்றான். அவர்கள் மூவரும் ஒரே அறையில்தான் படுப்பார்கள். அறைக்கதவுக்கு மேல் சற்றே உயரத்தில் சின்ன ஜன்னல், அது வழியாக ஒளி கசிந்தது. கௌதமனால் சற்று எம்பினால் உள்ளே நோக்க முடிந்தது. கண்ணாடிக்கப்பால் மெல்லிய திரை வழியாக உள்ளே காட்சி தெரிந்தது. அவர்கள் தன்னைப் பார்த்துவிடக் கூடாது என்று கவனமாக இருந்தான். ஒளி அவனுக்கு நேராக இருந்ததால் நிழல் விழவில்லை.
அவர்களும் ஜன்னலுக்கு அப்பால் அறையின் ஓரமாகக் கூடி நின்று ஒருவர் மற்றொருவரின் ஆடைகளைத் திருகிக் களைந்துகொண்டிருந்தார்கள். உலோகப் பட்டைகளை ஒவ்வொறாக உருவி அடுக்கிச் சோம்பல் முறித்து உடல் இளகினார்கள். சிரித்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். உள்ளே அடித்துக்கொள்ள கௌதமன் ஏனென்று புரியாமல் கண்களைத் திருப்பிக்கொண்டான். அவர்கள் கால்களையே பார்த்தான். அவர்களுக்கும் சிவப்புக்கண் இருந்ததா என்று எப்படியாவது உற்றுநோக்கிப் பார்த்துத் தெரிந்துகொள்ள வேண்டும் என்றுதான் வந்திருந்தான். இருந்தால் அன்றே ஒருவரைப் பிடித்து அதை அழுத்திப் பார்த்துவிட வேண்டும் என்ற எண்ணமும் அவனுக்குள் எங்கோ ஓரத்தில் கிளைவிட்டிருந்தது. அதை அவன் தன்னிடம்கூட ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.
அவனால் அங்கு அதற்குமேல் நிற்கமுடியவில்லை. வலி தொடங்கியது. இதுவரை உணராத மாதிரியான வேறொரு வலி. வலியென்றுகூடச் சொல்ல முடியாது. ஏக்கம். தவிப்பு. அழுகைவராத சோகம். அங்கிருந்து கிளம்பிவிடு, கிளம்பிவிடு என்று உசுப்பிக்கொண்டே இருந்தது. துக்கமாக வந்தது. அவன் அவர்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறான் என்று தெரியாமல் அவர்கள் தங்களுக்குள் பேசிக்கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கப் பார்க்க அவனுக்கு அவர்கள்மேல் பெரிய பரிதாபம் எழுந்தது. தன்னைத் தவிர வேறு யாராவது அங்கு நின்று அப்படிப் பார்ப்பதைத் தான் கண்டிருந்தால் அவனை வெறும் கைகளாலேயே அடித்துக் கொன்றிருப்பேன் அல்லவா என்று நினைத்தான். பற்களைக் கடித்துக்கொண்டான். குமட்டலைப்போல் உள்ளே எழுந்தது. அவனால் அதன்பிறகு அவர்களைப் பார்க்க முடியவில்லை. ஒரு கட்டத்தில் வந்த வழியிலேயே திரும்ப ஓசையில்லாமல் சென்றான். தலை தொங்க நடந்தான்.
அன்றிறவு வெகுநேரம் அவன் புரண்டுகொண்டே இருந்தான். அவனை அந்த அனுபவத்தில் மிகவும் சலனமடையச் செய்த விஷயம் அவன் அன்று கண்ட அக்காக்களின் உடல்களுக்கும் தன் உடலுக்கும் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்பது. ஏதோ வித்தியாசத்தை எதிர்பார்த்துத்தான் அவன் சென்றான். ஆனால் அவன் நினைவு துல்லியமாக சொன்னது. எந்த வேறுபாடும் இல்லை. ஆனாலும் அவர்கள் அக்காக்கள், அவர்களைச் சென்று அப்படிப் பார்த்திருக்கக்கூடாது என்று அவன் உள்ளம் புரண்டது.
அப்படியென்றால் அவர்களுக்கும் தனக்கும் வேறுபாடு இருந்தது எங்கே? முகத்தில். முகத்தின் உருவத்தில்கூட அல்ல. அதன் தசையமைப்பில். விரிந்து சுருங்கிய விதத்தில். குரலில். ஒருவேளை நடையில். ஆனால் ஆடைக்குள்ளே உடலில் எந்த வேறுபாடும் இல்லை. ஒருவேளை அவர்களுடைய கால்களை அகற்றி நோக்கினால் அங்கும் அவர்களுக்கு தனக்கிருப்பதைப் போலவே ஒரு சிவப்புக்கண் இருக்கலாம். அது அவர்களுக்கும் ஆபத்தானதாக இருக்கலாம். தெரியாமலேயே சிரித்து மகிழ்ந்து வாழ்கிறார்கள். ஆம், அவனுக்கும் அவர்களுக்கும் அவ்வளவுதான் வித்தியாசம்.
அந்த உணர்வு அவனுக்குப் பெரிய ஆச்சரியமாக இருந்தது. அவனும் அவர்களும் ஒன்று. வெவ்வேறல்ல. அப்படியென்றால் அவர்களை மட்டும் ஏன் அக்காவென்று சொல்லவேண்டும்? அவர்களுக்கு மீசை முளைக்கவில்லை என்பதனாலா? அப்படிப் பார்த்தால் தனக்கும்தான் முளைக்கவில்லை.
ஆனால் சித்தப்பா? சித்தப்பாவுக்கு உடலில் திருகாணிகள் கிடையாது. அம்மாவைப் போன்ற குழையும் உடல். அப்படியென்றால் சித்தப்பாவும் அம்மாவும் ஒன்றா? சித்தப்பா அம்மாவைப் போன்றவரா? அவர் உடலும் அம்மாவுடையதைப் போன்றே இருக்குமா? அம்மாவுக்கும் சிவப்புக்கண் உண்டா? அவளாலும் அதை அழுத்திக்கொள்ள முடியுமா?
அடுத்த சில நாட்களில் கௌதமனுக்குள் ஒரு கூர்மையான மாற்றம் நிகழ்ந்தது. அவனும் அதை உணர்ந்தான். ஆனால் ஏதென்று அவனால் சொல்ல முடியவில்லை.
அவன் உள்ளேயும் வெளியேயும் அமைதியானான். ஓரக்கண்னால் சித்தப்பாவையே கவனித்தான். அவர் நடத்தையை, அவர் பேச்சை, அவர் உடல் நெளிவை, அவர் மீன் வாயை. அவர் கைகளில் புசுபுசுவென்று முளைத்திருந்த முடியை முதல் முறையாகச் சரிவர கண்டான். மொத்தமும் நரைத்து வெள்ளையாகியிருந்தது. மெலிந்த கைகள். மெலிந்த உதடுகள். மெலிந்த வெண்ணிற புருவங்கள். பாவம்போல இருந்த மனிதர். அவரிடம் திடமென்று எதுவுமே இல்லையா? கௌதமனுக்கு அவரைப் பார்க்கப் பார்க்க அருவருப்பாக இருந்தது. அவர் கௌதமனின் பார்வையின் வெறுப்பை உணர்ந்தவராக அவன் கண்ணுக்குள் முடிந்தவரை படாமல் விலகிச்சென்றார்.
அன்று மதியம் அக்காக்கள் கீழே சென்றுவிட்டார்கள். கௌதமனும் சித்தப்பாவும் மட்டும் மேல்தளத்தில் இருந்தார்கள். அவன் கண்ணாடிச் சுவருக்கருகே மந்தமாகக் காலாட்டிக்கொண்டு படுத்தபடி வெளியே பூமியின் பிளவைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். உற்று நோக்கினால் அதிலிருந்து வழிவது தங்க பஸ்பத்தைப் போல் தோன்றுகிறதல்லவா என்று நினைத்துக்கொண்டான். தங்கக்குழம்பு. அதில் தன் முகத்தைப் பார்த்துக்கொள்ளலாம். கைகால்களில் பூசிக்கொள்ளலாம். களிமண்ணைப் போல் பிசைந்து தங்கப் பொம்மைகளைச் செய்யலாம். சின்னப்பையன்களின் முகத்தில் மட்டுமே தோன்றும் தூரங்களைக் கடந்து வரும் சிரிப்பு அவன் முகத்தை ஒரு கணம் ஒளிரச் செய்தது. ஆனால் அடுத்த கணமே அது மேகம்மூடி அணைத்துவிட்டாற்போல் மறைந்தது. வேறேதோ எண்ணம் அதன் இடத்தை எடுத்துக்கொண்டது. அவன் முகம் கடுமையானது.
சித்தப்பா அங்கு இருந்ததை அவனில் ஒன்று ஓரக்கண்ணால் கண்காணித்துக்கொண்டிருந்தது. அவர் அவனைப் பார்ப்பதைத் தவிர்த்து அறையின் மறு எல்லையில் தலை திருப்பி, உடலை ஒடுக்கிக்கொண்டு அமர்ந்திருந்தார். நேரம் போகப்போகக் கௌதமனின் தலை மெல்ல மெல்லப் பகல்வெயில் ஏறுவதைப்போல் சித்தப்பாவின் பக்கம் மொத்தமாகத் திரும்பியது. ஒரு கட்டத்தில் அவரை நேரடியாகவே வெறுப்போடு முறைத்துப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான்.
திடீரென்று கௌதமன் ஒரு முடிவுக்கு வந்தவன்போல் எழுந்தான். நீளமான எட்டுகளை எடுத்து வைத்து அவர் முன்னால் சென்று நின்றான். தரையில் கால் மடித்து அமர்ந்தவர்மீது அவனுடைய நீண்ட நிழல் விழுந்தது. சித்தப்பா அனிச்சையாக முகத்தை மறைத்துக்கொண்டார். அவனுடைய பெரிய உருவமும் முறுக்கிய கைகளும் அவரை அச்சுறுத்தியது.
“ஏய் சித்தப்பா” என்றான். அவர் ஒன்றும் சொல்லாமல் விசும்பினார். “எங்கப்பாவுக்கு என்ன ஆச்சு? சொல்லப்போறியா இல்ல பல்லுகில்லெல்லாம் பேத்துறவா?” சித்தப்பா ஒன்றும் சொல்லாமல் உடலை நன்றாக ஒடுக்கிக்கொண்டு அழத்தொடங்கினார். கௌதமனின் உள்ளே வலி சுர்ரென்று முறுக்கி அவிழ்ந்து மேலெழுந்தது. குரல்வளை நடுங்கியது. வெறியில் கை ஓங்கினான். “ஏய்! விளையாடுறியா? என்னடா ஆச்சு எங்க அப்பாவுக்கு? சொல்லுடா! எங்கடா என் அப்பன்? எல்லாரும் சேர்ந்து அவர என்னடா பண்ணினிங்க? சொல்லுடா! அந்த இவதான் எல்லாத்துக்கும் காரணமா? அந்த… அந்த…” வாயை கூம்பி இருமுறை துப்பினான். காறி வராதபோது வெறிகொண்ட விலங்கைப்போல் அறையைச் சுற்றி வந்தான். மீண்டும் சித்தப்பாவை அடைந்து அவரை ஓங்கி அறைந்தான். “அந்தச் சிவப்பு வட்டத்த எனக்கு எதுக்கு காட்டிக்கொடுத்த? என்ன கொழப்பிவிட்டு இரண்டுபேரும் சேர்ந்து கைகொட்டி சிரிச்சு கும்மாளமடிக்கவா? நாறப்பயகளா…” கௌதமன் தன்னை அறியாமலேயே அவரைப் பிடித்துச் சாற்றிக்கொண்டிருந்தான். ஓங்கிய அடிகள். சித்தப்பா குரலே எழாமல் அடிபட்ட நாய்க்குட்டிபோல் முனகினார்.
அவர் சுத்தமாக எதிர்ப்பே காட்டாமல் இருந்தது அவன் வெறுப்பை இன்னும் திருகியது. சட்டென்று அவர் உடலைச் சுற்றிக் கட்டியிருந்த ஒற்றைத் துணியாலான வெள்ளை அங்கியைப் பிடித்து இழுவலாக இழுத்தான். அது கிழிந்து உடலிலிருந்து பிரிந்தது. உள்ளே ஒடுங்கிய மார்பு. மெலிந்த கால்கள். சிவப்பு நிற உள்ளாடை. கௌதமன் அவர் கால்களையும் தொடைகளையும் ஆவேசமாகப் பிடித்து இழுத்து தேடித் தடவ அவர் திமிறி உதைத்தார். அவர் உடலில் திருகாணிகளே இல்லை என்று அதற்குள் அவன் புரிந்துகொண்டான். வெறிகொண்டு “அவுரு… அவுரு அத…” என்று அவருடைய உள்ளாடையைப் பிடித்து இழுத்தான். இடுப்பின் வளைவில் சிக்கிச் சுருண்டு கீழிறங்க அவர் கால்களைப் பலவந்தமாகப் பிடித்து அகற்றினான். அவருடைய உடலை அவன் முதலில் கவனிக்கவேயில்லை. காலுக்கிடையே சிவப்புக்கண் இருந்ததா என்று ஆவேசமாகத் தேடித் துழாவினான். பின் அப்படியேதும் இல்லை என்று அறிந்தபோதுதான் அவர் உடலைக் கண்டுகொண்டான். நிராதரவாக, மீட்பின்றி, இருள்பந்தென சுருண்டு விசும்பிக்கொண்டிருந்தது அது.
அவர் தன் உடலை மறைத்துக்கொள்ளவோ எழுந்து அமரவோ எந்த முயற்சியும் எடுக்காதவராக அப்படியே சுருண்டு படுத்து அழுதார். கௌதமன் அவரைப் பொருளில்லாமல் பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவரை என்ன செய்துவிட்டிருந்தோம் என்று மெல்ல மெல்ல அப்போதுதான் அவனுக்குப் புரியத் தொடங்கியது. இருந்தாலும் அவனால் அவருடைய இடுப்பிலிருந்து தன் பார்வையை விலக்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. உடலைப் பார்க்கும் பார்வை அது. அவர் வேறொருவர், அவர் வேறொருவர் என்ற எண்ணம் அவனுக்குள் பாறைமீது நுரைக்கும் அலை என்று அறைந்துகொண்டிருந்தது. அப்படியென்றால் தானும் வேறொருவன்.
ஒரு தூணை உடைத்து ஒரே போடாக அவர் இடுப்பைப் போட்டு உடைத்துவிட வேண்டும் என்ற எண்ணம் வலிச்சுருள் போல் மேலேறி மண்டையை அடைந்து தெறித்தது. இவ்வளவு செய்த பின் அவன் நியாயமெனச் செய்யக்கூடிய ஒரே செயல் அதுதான். அந்த எண்ணத்தைச் சிதறடிக்க மண்டையை ஆவேசமாக ஆட்டினான். இல்லை, இல்லை, இது வேண்டாம், எனக்கிது வேண்டாம் என்று திமிறி உள்ளாழத்தில் கதறினான். அனிச்சையாக மன்றாடுவதுபோல் கைகளை உயர்த்தினான். தலைக்கு மேல் செவ்வொளி கூசியது. அப்போது, ஆழத்திலிருந்து எழுவதுபோல், மணி நலுங்கும் ஒலி கேட்டது. சட்டென்று தன்மேல் ஒரு பார்வையை உணர்ந்து தலையைத் தூக்கினான். அம்மா படிகளில் நின்று அவனைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள்.
அவள் அந்த அலங்கோலக் காட்சியை ஒன்றுமே சொல்லாமல் உதடுகள் சற்றே விரிந்தபடி நோக்கிக்கொண்டே இருந்தாள். கௌதமனின் தலை தொங்கியது. உள்ளே அலறல் நின்றபாடில்லை. அதையும் மீறி கௌதமன் அவள் பார்வையைத் தன் புறங்கழுத்தில் உணர்ந்தான். சட்டென்று அவளை நிமிர்ந்து பார்த்தான். அவர்கள் கண்கள் சந்தித்தன. “அந்த சிவப்புக்கண்ணப் பத்தி எனக்குத் தெரியும். நானும் அத அழுத்தப்போறேன்” என்று தாடையைத் தூக்கித் திமிராக உச்சரித்தான். அதைச் சொல்லும்போதே அவன் குரல் கம்மியது. நடுங்கியது. உடனே முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டான்.
அம்மா ஒன்றும் சொல்லாமல் ஒவ்வொரு படியாக இறங்கி வந்தாள். சித்தப்பாவின் அருகே சென்று கால் மடித்துத் தரையில் அமர்ந்தாள். கௌதமன் எதிரே கால் நீட்டி அமர்ந்து வெறித்துப் பார்க்க அவரை அவன் அறியாத மொழியில், கூழாங்கற்களில் நீர் என ஒழுகிய குரலில், மெல்ல மெல்லப் பேசித் தேற்றினாள். சித்தப்பா முதலில் அவளை அறியாததுபோல் தொலைந்துபோன பார்வையால் அவளைப் பார்த்தார். பின் ஒரே நொடியில் என்ன புரிந்ததோ, அவள் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு ஓலமாக அழுதார். மிருகத்தைப் போன்ற அழுகை. கௌதமன் எந்த மிருகத்தையும் பார்த்ததில்லை. கதையில் கேட்டதோடு சரி. ஆனால் அவருடைய அழுகை அடிப்பட்ட மிருகத்தின் குரல் என்று அவன் உள்ளாழத்தில் அறிந்தான். ஆம், அவர் வேறொருவர். ஆனால் நிஜமாகவே அப்படியா? தனக்கு வலி வரும்போதும் தானும் அதே போலத்தான் அழுவான். இப்போதும்கூட. எல்லாமே மறைந்து ஒளியில் கரைந்துவிட்ட தூய விலங்கின் அழுகை. கௌதமன் தலையாட்டினான். ஆம், நானும் ஒரு மிருகம். இச்செயலை ஒரு மிருகமன்றி எதுவும் செய்யாது. சித்தப்பாவும் மிருகம். தானும் மிருகம். அம்மா? அவளும் மிருகம்தானா? குழப்பமாகக் கண்களைத் தூக்கினான்.
அம்மா அவரைத் தன் நெஞ்சோடு சேர்த்துக்கொண்டு தலையையும் தோளையும் அணைத்துக்கொண்டு அவர் கண்ணீரைத் தன் கரத்தால் அழுத்தித் துடைத்தாள். அவர் நரைவிழுந்த தலையை மெல்லத் தடவினாள். அம்மாவின் கூந்தல் இப்போதும் நீளமாகவும் கருப்பாகவும் இருந்தது. இளகிய பின்னலாக இடுப்பைத் தாண்டி கனமாகத் தொங்கியது. அவள் சித்தப்பாவின் கண்ணீரைத் துடைத்தபோது அவளுடைய கூந்தல் கழுத்தைச் சுற்றி முன்னால் விழுந்து அவர் தோளில் அமைந்தது. சித்தப்பா விழிப்புகொண்டவர்போல் அம்மாவின் கண்களை ஏறெடுத்துப் பார்த்தார். அவள் கண்களில் அவர் எதைப் பார்த்தார் என்று கௌதமன் பார்க்கவில்லை. ஆனால் குழந்தையென்று அவளை அணைத்து அவர் மீண்டும் அழத் தொடங்கினார்.
அம்மா கௌதமன் இழுத்துப்போட்டிருந்த துணியை எடுத்து அவர் இடையைச் சுற்றிக் கட்டினார். அவர் அழுது முடித்து மூச்சு சீராகி அடங்கும் வரை அப்படியே உட்கார்திருந்தாள். அவர் தூங்கிவிட்டிருக்க வேண்டும். “வா, பிடி,” என்றாள். அவள் குரலில் இருந்த அமைதியான அதிகாரத்துக்குக் கௌதமன் தன்னை அறியாமலேயே கட்டுப்பட்டான். எழுந்து அவர் கால்களைத் தொட்டுப் பிடித்துத் தூக்கினான். இருவரும் அவரைக் கொண்டுசென்று கண்ணாடிச்சுவர் அருகே இருக்கையில் கிடத்தினார்கள். அவர் விசும்பிப் புரண்டு படுத்தார். முட்டிகளைத் தாடையுடன் சேர்த்து சுருண்டுகொண்டார். அவருடைய ஆடை சற்றே விலக அம்மா அதைச் சீரமைத்தாள். ஒரு போர்வையை விரித்துக் கழுத்துவரை போர்த்திவிட்டாள். போர்வை விலகாமலிருக்கும்படி அதன் விளிம்பை இருபக்கமும் அவர் உடலுக்கடியிலும் உள்ளங்காலுக்கடியிலும் செருகிவிட்டாள். அவர் தூக்கத்திலேயே அனிச்சையாகக் கட்டைவிரலை வாயிலிட்டுச் சப்பத் தொடங்கினார். அப்பால் கண்ணாடிச்சுவருக்கு வெளியே பூமி பெரிய அரைவட்டமாகக் கனவு காண்பதுபோல் இருளாழத்தின் புனலில் நீலாம்பலெனப் பூத்துநின்றது. மலரின் இதயமென அதன் மையத்தில் திறந்த குழி வண்டுவரியோடி பொன்பூத்துக் கண் திறந்திருந்தது.
“என்னுடன் வா” என்று அம்மா மேலேறினாள்.
கௌதமன் பதில் பேசாமல் தலைகுனிந்து உதட்டைச் சுழித்தபடி கீழேயே நின்றான். கைகளைப் பின்னால் கட்டிக்கொண்டு வலது காலை மெல்லிதாக ஆட்டினான். அவன் கண்களில் நீர் நிறைந்து தளும்பிக்கொண்டிருந்தது. அதை வெளிக்காட்ட விரும்பவில்லை. ஆனால் குனிந்த தலையிலிருந்து கண்ணீர் சொட்டுச்சொட்டாகக் கீழே விழுந்தது.
அம்மா இறங்கி வந்தாள். அவன் தோளில் கைவைத்து, வா, என்று மறுபடியும் சொன்னாள். அது ஆணை அல்ல. அழைப்பு. அவள் குரல் கனிவாக இருந்தது. அது அன்று கதை சொன்ன குரல் அல்லவா என்று கௌதமன் உணர்ந்ததும் அவனுக்குள் ஏதோ துடித்தது.
கௌதமன் அவளைப் பின்தொடர்ந்து மேலே ஏறினான். மாடித்தளத்தில் இடதுபக்கம் திரும்பி ஓர் அறைக்குள் அம்மா சென்றாள். கௌதமன் தன் கொந்தளிப்பையும் மீறி மெல்லிய ஆர்வத்தில் அந்த இடத்தைச் சுற்றிப் பார்த்தான். அவன் அங்கு வருவது அதுதான் முதல்முறை. அதுவரை அங்குச் செல்ல அவனுக்கு அனுமதி இருந்ததில்லை. அது அரைவட்ட வடிவிலான பெரிய அறை. சுற்றிக் கண்ணாடிச்சுவர். ஒரு பக்கம் பூமியின் பெரும்வளைவு. வைர மோதிரத்தைப் போல் ஓர் ஓரத்தில் சூரியனின் ஒளியைப் பொன்னாகப் பிரதிபலித்தது. மற்றபடி கண் நோக்கும் தூரம் வரை இருள். வெட்டவெளியின் கருமை. முடிவில்லாமை.
அறையின் நடுவே சின்னச்சின்ன கருவிகள் சிதறிப் பரப்பிக்கிடந்த ஒரு மேசை இருந்தது. அதை ஒட்டி ஒரு நாற்காலி. ஒரு ஓரமாக ஒற்றைக் கட்டில். அதன் அருகே கூரையிலிருந்து சின்னக்கூண்டுகள் சில தொங்கின. எல்லாமே காலியாக இருந்தன. அவற்றைத் தவிர அறை பெரும்பாலும் ஒழிந்து கிடந்தது. கௌதமன் மறுபடியும் சுற்றி நோக்கினான். அவர்கள் உள்நுழைந்த கதவுக்கு அருகே ஒரு பலகை இருந்ததை அப்போதுதான் அவன் பார்த்தான். அருகே சென்று உற்று நோக்கினான். அவனுடைய முகங்கள் அதிலிருந்து அவனை நோக்கின. எல்லாமே அவன் படங்கள். சிறுவனாக இருந்தது முதல் எல்லா வயதிலும் அவன் பார்க்காதபோது எடுக்கப்பட்ட படங்கள்.
கௌதமன் அம்மாவின் பக்கம் திரும்பினான். “என்ன வேவு பார்க்கும்போது எடுத்தீங்களா?” என்று மெதுவாகக் கேட்டான்.
அம்மாவின் முகத்தில் ஒரு நரம்பு துடித்ததுபோல் இருந்தது. ஆனால் சலனம் மறவில்லை. “அதெல்லாம் தனியா இருக்கு. ஆவணங்கள், படங்கள், காணொலிகள், அளவீடுகள், குறிப்புகள்… எல்லாம் ஆய்வுக்கூடத்துல இருக்கு. வேணும்னா பாக்கறியா?” என்று திடமான குரலில் சொன்னார். உள்ளங்கழுத்தில் ஒரு பந்து ஏறி இறங்கியது. “இதெல்லாம் என் மகன் நினைவா எனக்காக மட்டும்னு வெச்சிருக்குறது” என்றாள்.
அவள் குரலில் திடம் மாறவில்லை என்று கவனித்த கௌதமன் அம்மாவை முதல்முறை பார்ப்பதுபோல் நிமிர்ந்து பார்த்தான். தரைவரை நீண்ட பச்சைநிற அங்கிக்கடியில் சிறிய பாதத்தின் பெருவிரல் மட்டும் நில்லாமல் தரையில் மெல்லிய தாளமாகத் தட்டிக்கொண்டிருந்தது. அந்த ஒற்றை அசைவு மட்டுமே அவளுடைய மனத்தை வெளிக்காட்டியது.
அம்மா கௌதமனின் அளவுக்கே உயரமாக இருந்தார். அங்கியின் தளர்வான கைகள் அவருடைய மிகச்சிறிய மணிக்கட்டுகள் வரை நீண்டு தொங்கின; உள்ளங்கைகளையும் நீண்ட விரல்களையும் ஒன்றுடன் ஒன்று பிணைத்து வைத்திருந்தார். அவள் சற்றே அசைந்தபோது இடுப்பில் அங்கியைச் சுற்றி இறுக்கியிருந்த கயிற்றின் முனையில் தொங்கிய உலோகக்கட்டு அசைந்து மெல்லிதாக மணியோசை எழுப்பியது. கௌதமனுக்குள் அந்த ஓசை ஒரு விழியைத் திறந்தது. ஆம், இவள் அம்மா. தூரத்து மணியோசையின் கனவு சூழ வருபவள்தான் அம்மா.
அங்கிக்குள்ளிலிருந்து அம்மாவின் கழுத்து தண்டுபோல் எழுந்தது, முனையில் பூத்த தாமரை முகம். அம்மாவுக்கும் கௌதமனுக்கும் ஒரே முகம். கோள் போல வட்டமானது. கை விரித்துக் கண்கள் வழியே உள்ளத்தின் உள்ளே வா என்று வரவேற்கும் வளைந்த புருவங்கள். பாதி சிரித்து மறந்துவிட்டதுபோல இருந்தன கண்களும் உதடுகளும். அவள் ஆடையசைவில்தான் அவள் உடலின் இருப்பு வெளிப்பட்டது. அலையலையாகச் சுருண்ட முடி கொண்ட நீளமான கூந்தல் நெற்றியைச் சுற்றி அடர்ந்து பின்னால் சரிந்து இளகிய பின்னலாக இடையைத் தாண்டி தொங்கியது.
அம்மாவின் கழுத்திலும் முகத்திலும் கரங்களிலும் பாதங்களிலும் மட்டுமே அவளுடைய சருமம் வெளித்தெரிந்தது. தேனின் நிறம். தோல் சுருங்கத் தொடங்கியிருந்தது. சித்தப்பாவைப்போல்…
“வா, என் ஆய்வுக்கூடத்தை காட்டுறேன்” என்று அம்மா பாதி திரும்ப இடுப்பில் மணிச்சரம் மீண்டும் ஓசையெழுப்பியது. கௌதமன் கையைத் தூக்கித் தடுத்து “வேண்டாம்” என்றான். அவன் குரலுக்குள் எப்போது அவ்வளவு தீர்மானம் நுழைந்தது என்று வியந்தான்.
அம்மா பெருமூச்சுவிட்டாள். மெல்லத் தன் நாற்காலியில் சென்று அமர்ந்தாள். கௌதமன் தன் எடையை மறுகாலில் மாற்றி தலைதிருப்பி நின்றான். அம்மா கௌதமன் பக்கமாக என்ன செய்கிறாய் என்று ஒற்றைப் புருவத்தைத் தூக்கி “உட்கார்!” என்று மெலிதாகச் சொன்னாள். முன்னால் கைகாட்டினாள். அந்த அறையில் அவளுடைய படுக்கையைத் தவிர உட்கார வேறு இருக்கைகள் இல்லை. கௌதமன் தயங்கிக்கொண்டே சென்று விளிம்பில் தொற்றி அமர்ந்தான். “உனக்குள்ள நிறைய கேள்விகளிருக்கும் என்று எனக்குத் தெரியும்,” என்று மென்குரல் மாறாமல் தன்னிடம் சொல்லிக்கொள்வதுபோலச் சொன்னாள். “என்ன கேள்வியிருந்தாலும் கேள். அம்மாவால் முடிந்த வரை பதில் சொல்கிறேன்.” அவளுக்குப் பின்னால் கண்ணாடிச்சுவருக்கு அப்பால் பேரிருப்பாக வளைந்திருந்தது பூமி. நீலமும் பொன்னுமாக ஒரு பசு.
கௌதமன் ஒன்றும் பேசாமல் தன் கைகளையே நோக்கிக்கொண்டிருந்தான். மௌனத்தைக் கடத்த, “உனக்கு இப்பல்லாம் நிறைய கோபம் வருகிறதாமே?” என்றாள் அம்மா. கௌதமன் அதற்கும் ஒன்றும் சொல்லாமல் அப்படியே தலை குனிந்து உட்கார்ந்திருந்தான். “அதான் இன்றைக்கு பார்த்தேனே?” என்று மெல்லத் தொடர்ந்தாள். அந்தக் கேள்வியில் குத்தல் இல்லை. மகனின் குறும்புகளை ரகசியமாக ரசிக்கும் அம்மாவின் குரல் அது. தான் சித்தப்பாவுக்கு இழைத்தது எவ்வளவு பெரிய கீழ்மை என்று உள்ளாழத்தில் கௌதமன் நிலைகுலைந்து போயிருந்தான். அம்மாவின் தொனி அவனை ஏனென்றறியாமல் கூசச்செய்தது.
ஆனால் அது அவ்வளவு எளிமையான விஷயம் அல்ல. அதில் இன்னொன்றும் இருந்தது. பொறி. “மீசையெல்லாம் வெச்சுருக்க?” என்று அடுத்து கேட்டார். அவள் அப்போது குரல் புன்னகையாக மாறியது.
“ஆமா, இப்ப அதுக்கு என்ன? நீங்க எல்லாரும் என்கிட்ட என்னத்த மறைக்கறீங்க? நான் யாரு? எங்கப்பாவுக்கு என்ன ஆச்சு? அதக்கேட்கத்தான் நான் வந்தேன். நான் வேறெதுக்கும் வரல. சும்மா இந்த பசப்புற வேலையெல்லாம் எங்கிட்ட வெச்சுக்காத. நான் குழந்தை இல்ல,” என்று பொறிந்துதள்ள வேண்டும் என்றுதான் கௌதமனுக்குத் தோன்றியது. ஆனால் ஏதோ ஒன்று அவனைக் கட்டிப்போட்டது.
ஒரு நொடி தலைதூக்கி அம்மாவின் பார்வை தன்னையே முழுவதும் உள்வாங்கியபடி நோக்கிக்கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தான். கனிவும் சோகமும் அவனால் விளங்கிக்கொள்ளவே முடியாத ஆழத்துக்குச் செல்லும் பேரன்பும் நிறைந்திருந்த பார்வை. கௌதமனின் கண்களில் நீர் நிறைய பார்வையை விலக்கிக்கொண்டான். இத்தனை அன்பு வைத்திருக்கிறாளா இவள்? அத்தனையும் தன் ஒருவனுக்கு மட்டுமேதான் என்பது போலல்லவா பார்க்கிறாள். பின் ஏன் இவள் இப்படித் தன்னுடன் எலியுடன் பூனை விளையாடுவதுபோல் விளையாடுகிறாள்? அவனுக்கு ஒன்றுமே புரியவில்லை. தொண்டையைக் கனைத்து ஒன்றும் சொல்லாமல் இருந்தான்.
“கண்ணா, ஏம்பா உன் சித்தப்பாவோட துணிய பிடிச்சு இழுத்த?” என்றாள். இம்முறை குரல் மாறியிருந்தது. நேரடியாக, சோகமாகக் கேட்டாள். அவனுக்கு மூச்சு இறுக்கியது. கட்டிலின் விளிம்பைக் கைகளால் இறுக்கி வலியில் துடித்துக்கொண்டிருந்த கண்களைத் தூக்கினான். “சொல்லு. நீ நல்ல பையன்தானே? ஏன் அப்படி செஞ்ச?” என்றாள். அதற்கும் அவன் ஒன்றுமே சொல்லாதபோது, “இங்கப்பாரு. உனக்கு என்ன தெரிஞ்சுக்கணுமோ கேட்டுக்கலாம். அம்மா இனிமே எதையும் மறைக்குறதா இல்ல. சரியா? நீ வளந்துட்டிருந்தன்னு எனக்குத் தெரியும், ஆனா இவ்வளவு சீக்கிறம் இவ்வளவு வளந்துருப்பேன்னு எதிர்பார்க்கல” என்றாள். அந்தச் சொற்களைத் தானே சொல்லி கேட்டுக்கொண்டபோது சட்டென்று ஏதோ உள்ளூரப் புரிந்து தெளிவடைந்ததுபோல் புன்னகைத்தாள்.
அவள் குரலில் இருந்த மெல்லிய வற்புறுத்தல் கௌதமனை எரிச்சல்படுத்தியது. தலையை வெடுக்கென்று நிமிர்த்தி, “என்ன பிடிச்சு பிடிச்சு இழுக்காத. வேணும்னா நானே பேச மாட்டேனா? சும்மா சும்மா வந்து ஏன் இதப்பண்ண ஏன் அதப்பண்ணன்னா என்ன அர்த்தம்? அதான் இவ்வளவு வேவு பாக்குறல்ல? உனக்கே தெரியாது? ஏன் அவரோட துணிய பிடிச்சு இழுத்தேன்னு?” அவன் மூச்சிரைத்தான். “பின்ன? இவ்வளவு நாளா என்ன ஒரு முறை வந்து பாத்திருப்பியா? ஒரு நாள் கண்ணா வலிக்குதாப்பான்னு வந்து கேட்டிருப்பியா? சித்தப்பாவுக்கு ஒண்ணுனா மட்டும் உடனே இறங்கி வந்து மடியில தூக்கி வெச்சு கொஞ்சற. இவ்வளவு நாள் எதையும் சொல்லாம என்ன மறைஞ்சு வேவு பாத்து… இன்னிக்கி எல்லாத்தையும் சொல்லிட்டா உனக்கு சுமை குறையும் இல்ல? அதானே? சொல்லு, அதானே?”
கௌதமன் சீறி முகம் சிவக்கப் பேசியதை அம்மா நாற்காலியின் விளிம்புவரை வந்து பதில் ஒன்றுமே பேசாமல் கேட்டுக்கொண்டிருந்தாள். அவள் அப்போது சிரிக்கவில்லை. ஆனால் அவளுடைய கண்களில் மட்டும் அந்தப் புன்னகை எஞ்சியது. மீண்டும் அதே கனிவு, அதே பேராழத்து அன்பு… அதைக் கண்ட நொடி கௌதமனின் பேச்சு அறுபட்டது. பேச்சு ஓய்ந்ததும் தன்னை அங்கே மொத்தமாகச் செலவழித்துவிட்டோம் என்று உணர்ந்தான்.
“கண்ணா…” அம்மாவின் குரல் அப்படியே இருந்தது. கனிவாக, நிதானமாக, மெல்லிய வற்புறுத்தலாக. கௌதமன் அவள் பார்வையைச் சந்திக்காமல் தவிப்புடன் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டான். கைகளைப் பிசைந்தான். கிளம்புபவன்போல் எழுந்து நின்று திரும்ப அமர்ந்தான். அம்மாவைப் பார்க்க இஷ்டமில்லாமல் கண்ணாடிப்பக்கம் சென்று நின்றான். அவனுக்கு முன்னால் ஒரு புள்ளி ஒளியில்லாமல் வெட்டவெளி திசைகாட்டும் தூரம் வரை பொருளில்லாமல் நீண்டு கிடந்தது. அலைகளில்லாத கடல். அதைக் காண முடியாத தவிப்பில் திரும்பி முகத்தைக் கைகளில் புதைத்துக்கொண்டான்.
அந்த நொடிவரை கௌதமனின் செய்கைகளைப் பேசாமல் நோக்கிக்கொண்டிருந்த அம்மா ஒரு கணத்தில் எல்லாவற்றையும் வீசி எழுந்து நின்று நாற்காலியைப் பின்னுக்குத் தள்ளினாள். அவனை அடைந்து கைகளை இழுத்துத் தன் சிறிய கரங்களுக்குள் இழுத்துப் பிடித்தாள்.
“கண்ணா, கௌதமா, ஒண்ண மட்டும் நினைவுல வெச்சுக்க. நீ எதையெதையெல்லாம் கடந்து வந்திருக்கன்னு எனக்கு தெரியாதுன்னு மட்டும் நினைக்காத” என்றாள். வேறு யாரிடமோ பேசுவதுபோல், காதில் ரகசியம் பேசுவது போல் பேசினாள். உணர்ச்சி வேகத்தில் மூச்சிறைத்தாள். அடித்தொண்டையிலிருந்து எழுந்தது அவள் குரல். சொற்கள் ஒன்றின்மேல் ஒன்று தடுக்கி வந்தன.
“நான் உன்னைக் கண்டுக்கல, கவனிக்கலன்னு மட்டும் நினைக்காத. நல்லா கேட்டுக்க! உன்ன ஒவ்வொரு நாளும் நான் பாக்கறேன். உன்கூட ஒவ்வொரு நாளும் பேசறேன். உன்ன அணுஅணுவா எனக்குத் தெரியும். உன் அளவுக்கு யாரையுமே, யாரையுமே, எனக்குத் தெரியாது.
“நான் உன்கூட சேர்ந்து வளர்ந்தவ. நீ அஞ்சு வயசுப் பையனா இருந்தப்ப நானும் அஞ்சு வயசுக் குழந்தையா உன்கூட நின்னு உன் கையப் பிடிச்சு கதை கேட்டேன். நீ பன்னிரெண்டு வயசுப் பையனா அங்க படுக்கையில படுத்து வலிவலின்னு அழுதப்ப நானும் ஒரு பன்னிரெண்டு வயசுப் பொண்ணா உன் வலிக்காக ஏங்கி இங்க ராத்திரியெல்லாம் அழுதிருக்கேன். இப்ப உன்கூட சேர்ந்து கோபத்துல கொதிக்கற ஒரு பதினஞ்சு வயசுப் பொண்ணும் எனக்குள்ளையும் இருக்கா… உன் கீழ்மைய புரிஞ்சுக்குறவளும் எனக்குள்ள இருக்கா. அத மறந்துராத.” மூச்சிரைக்க அவள் நெஞ்சு ஏறி ஏறி இறங்கியது. நூறுநூறாண்டுகள் ஒரு சொட்டு சிந்தாமல் உள்ளத்தில் தேக்கி வைத்திருந்த கண்ணீரெல்லாம் ஒரு நாள் மடை உடைத்து வெடித்து பெரும்புனலெனச் சரிவதுபோல் அழுதாள். கௌதமன் யார் இந்தப் பெண் என்பதுபோல் அவரைப் புரியாமல் சற்றுநேரம் பார்த்துக்கொண்டே நின்றான். பின், அவனுள் ஏதோ ஒன்று சிறுகுமிழியென்று வெடிக்க, அவன் அம்மாவைத் தொட்டான்.
அவள் கூந்தலை, நெற்றியை, கழுத்தை, கன்னத்தைத் தொட்டு வருடினான். தோளைப் பிடித்த போது அவள் கண்ணீர் வழியாகவே சிரித்தாள். அவனும் சிரித்தான். ஏனென்று புரியாமலேயே சிரித்தான். அவள் கையைப் பிடித்துத் தன் அருகே மெத்தைமேல் உட்கார வைத்துக்கொண்டான். அவள் கழுத்தில் எவ்வளவு சுருக்கங்கள்! தோல் கழுத்துக்கடியில் சற்றே தொங்கியிருந்ததை முதல்முறையாக கவனித்தான். அவன் அவளுடைய கைவிரல்களைப் பிடித்துத் தன்கைகளில் கோத்துக்கொண்டான். அவளுடைய அங்கியின் கைகளை மூட்டு வரை மெல்ல இழுத்துவிட்டு மணிக்கட்டைப் பிடித்து அதன் உள்பாகத்தைத் தன்னையறியாமல் வருடினான். “உனக்கு உடம்புல திருகாணி கிடையாதாம்மா?” என்று கேட்டான். அவன் அம்மாவைக் கேட்ட முதல் கேள்வி.
“இல்லப்பா. எனக்கு அதெல்லாம் கிடையாது” என்று சொல்லி அவள் புன்னகைத்தாள். அழுகை நின்றிருந்தது, குரல் இப்போது ஒரு புதிய நிறைவை மகிழ்ச்சியை அடைந்திருந்தது. ஆனால் ஒரு புதுவித நடுக்கமும் புகுந்திருந்தது. அவளுக்கு அத்தனை வயதாகிவிட்டதா என்ன? அன்று கதை சொன்ன அம்மா எங்கே போனாள்? கௌதமனால் அம்மாவின் கையை விடமுடியவில்லை. அவளும் அவன் கைகளைப் பிடித்து பொன்னிற தோலுக்கடியில் பொதிந்திருந்த திருகாணிகளின் வளைவுகளை வருடினாள். அந்தத் தொடுகையைக்கூட மெல்லிய வலியாகவே அவனால் உணர முடிந்தது.
“சித்தப்பாவுக்கு?” என்றான்.
“அவருக்கும் கிடையாது,” என்றாள்.
“ஆனா அக்காக்களுக்கு இருக்கு.”
“ஆமாம்.”
கௌதமன் தயங்கினான். “சித்தப்பாவோட உடலும் வித்தியாசமா இருக்கு” என்றான்.
“ஆமா, உன் உடல் மாதிரி கிடையாது” என்றாள் அம்மா. அவள் கௌதமனின் கட்டைவிரல் நகத்தை வருடிக்கொண்டிருந்தாள்.
“அவருக்கு சிவப்புக்கண் இல்லயில்ல?”
“இல்ல.”
“அம்மா, ஏம்மா?”
அம்மா பெருமூச்சுவிட்டார். கௌதமனின் கைகளை விடுவித்துவிட்டுக் கண்களைச் சந்தித்தாள். “ஏன், சொல்லு பாப்பம்? உனக்குத்தான் தெரியுமே?” என்று சோகமாகக் கேட்பதுபோல் இருந்தது அவள் பார்வை.
கௌதமன் அவள் கைகளை மீண்டும் பற்றிக்கொண்டான். “நீயே சொல்லுமா” என்றான். “நான் நீ சொல்லிக் கேட்டாகணும்.”
அம்மா சொன்னாள். கௌதமன் தன்னைப்போலும் சித்தப்பாவைப்போலவும் மனிதன் அல்ல. அவன் ஒரு தானியங்கி. சரியாகச் சொல்ல வேண்டுமென்றால் மூன்றாம் நிலை பண்பாட்டுருவாக்க செயற்கை அறிவுத் தானியங்கி. மனிதர்கள் பூமியிலிருந்து வந்தவர்கள். தானியங்கிகள் அவர்கள் வாழ்ந்த விண்கப்பலுக்குள்ளேயே உருவாக்கப்பட்டவர்கள். மனிதர்களுக்குப் பிறப்புறுப்புகள் இருந்தன. தானியங்கிகள் பிறப்பதில்லை. ஆகவே கௌதமனுக்குப் பிறப்புறுப்புகள் கிடையாது.
கௌதமன் தனக்கு அந்த உண்மை முன்னமே மங்கலாகத் தெரிந்திருந்ததென்பதை உணர்ந்தான். ஆனால் அம்மா வாயாலே கேட்டபோது அதில் ஒரு நிர்ணயத்தன்மை இருந்தது. இனி மாறாதது. இனி இதுதான். இவ்வளவுதான் என்பதுபோல. தான் இவர்களைப்போல் அல்ல. வேறொருவன். தானியங்கி. தானாக இயங்குபவன். இவர்கள் யாராலும் இயக்கப்பட முடியாதவன். இயக்கங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவன். இவர்களுடைய விதிகள் தனக்குப் பொருந்தாது.
“அப்ப நீ எனக்கு அம்மா இல்லையா?” என்றான்.
அவன் தலையை அவள் வருடினாள். “உன்ன நான்தான உருவாக்கினேன்? அப்ப நான்தான உனக்கு அம்மா?” என்றாள்.
கௌதமனின் உள்ளம் கல் எரியப்பட்ட குளம்போல் கலங்கியிருந்தது. அடுத்த கேள்வியை எதிர்பார்த்தவளாக அம்மா அவன் கையை இறுக்கினாள். “அப்ப என்னோட அப்பா?” என்றான். “சித்தப்பா சொன்னாரு…அப்பாவுக்கு என்னம்மா ஆச்சு?”
அம்மா கௌதமனின் கையை எடுத்துத் தன் கைக்குள் வைத்துக்கொண்டாள். “அவர் இல்ல” என்றாள். “ஆனால் நீ இருக்க. இனிமேலும் இருப்ப” என்றாள், அதற்குமேல் ஒன்றும் பேச விரும்பாதவள் போல்.
“சிவப்புப் பொத்தான அழுத்திக்கிட்டாருன்னு சித்தப்பா சொன்னாரு?” என்று கௌதமன் கேட்டான். அம்மா இருப்புகொள்ளாமல் சுற்றும் முற்றும் பார்த்தாள். அவளுடைய நோக்கு கண்ணாடிக்கு வெளியே இருள்பரப்பில் எங்கோ குத்தியிருந்தது. அவள் மீண்டு வந்து பேச சற்று நேரமானது. ஆனால் சொன்னாள்.
ஆம். அவர் அந்தச் சிவப்புப் பொத்தானை அழுத்தித் தன்னை அழித்துக்கொண்டுவிட்டார். அதை ஒரு தானியங்கி அழுத்தினால் உள்ளூர வெடித்து அழிந்துவிடும். அதன் நினைவின் தடயமே எஞ்சாது. அங்கங்கள் மட்டும் கிடைக்கலாம். அதை வைத்துதான் அம்மா கௌதமனை உருவாக்கினாள். அம்மா கௌதமனின் பக்கம் திரும்பி அவன் முழங்கையைத் தொட்டு நீவினாள்.
கௌதமனுக்கு நெஞ்சு வலித்தது. “அவரேவா தன்ன அழிச்சுக்கிட்டாரு? ஏன்? ஏம்மா?” என்றான். அவனை அறியாமல் அவனும் அம்மாவின் கையை பிடித்திருந்தான். தோலும் மஜ்ஜையும் குருதியும் நரம்பும் எலும்பும் கூடிய மனிதக்கை.
அம்மா இம்முறை மறுபக்கம் கண்ணாடிச் சுவரைத்தாண்டி பூமியின் வளைவைப் பார்த்தார். வெட்டவெளியை நிறைக்கும் நீலவெளி. மலைகளும் நதிகளும் பூக்களும் பனிக்காற்றும் நிறைந்த மாய உலகம். கதைகள் பிறக்கும் கனவுலகம்.
“அவரால் நாங்க சொன்ன கதைகள அர்த்தப்படுத்திக்க முடியல” என்றாள் அம்மா. அவளுடைய குரல் வெகுதூரம் தாண்டி வருவதுபோல் மெல்லிய வருடலாக கேட்டது. “அதுனாலத்தான்.” அவள் கௌதமனை நோக்கினாள். “அர்த்தம் இல்லன்னா சலிக்க ஆரம்பிக்கும், தெரியுமா?”
அம்மாவின் கண்களை அறிய முடியவில்லை. உண்மை, சோகம், வலி, கனிவு, சுயபகடி, என்னென்னவோ வந்து போனது. ஒரு கணத்தில் கௌதமனுக்கு எல்லாமே புரிந்தது. அவன் அம்மாவின் கையைப் பிடித்துத் தன் கண்களுக்குக் கொண்டுவந்து கட்டுமீறிக் கண்ணீர் வடித்தான்.
“நான் அதை அழுத்தியிருக்க மாட்டேன், இல்லம்மா? இல்லம்மா? சொல்லு? நான் அத செஞ்சிருக்கமாட்டேன் இல்ல? சித்தப்பா… நான்… அம்மா… நான் சித்தப்பாவ…” அவனால் மேலும் பேச முடியவில்லை. அவள் மடியில் தலை புதைத்து உடல் குலுங்க அழுதான்.
அவன் சற்றே அடங்கியபோது அம்மா அவன் தலையைத் தூக்கி முகத்தைக் கையில் ஏந்தி அவன் கண்ணை நோக்கிப் பேசினாள். “கண்ணா, நான் உண்மைய சொல்றேன். நீ என்ன செஞ்சிருப்பன்னு எனக்குத் தெரியாது,” என்றாள். “ஏன்னா நீயும் ஒரு சோதனைதான். ஒரு மாதிரி. என் கணக்குகள சரிபார்க்கப் பிறந்தவன்…” அவன் முகம் மாறுவதை அவள் பார்க்கவில்லை. “ஆனா ஒண்ணு மட்டும் நினைவுல வெச்சக்க” என்றாள். “நீ உன் அப்பா கிடையாது. நீ அவர மாதிரி சலிக்க மாட்ட. நீ வேற. ஏன் தெரியுமா?”
“ஏம்மா?”
“ஏன்னா நீ வலி அறிஞ்சவன்.” அம்மா புன்னகைத்தாள். துளிகூட கசப்போ சோகமோ வலியோ இல்லாத தூய அறிவு மட்டுமேயான புன்னகை. தன்னில் குதூகலிக்கும் புன்னகை. வெற்றி திகழ்ந்த புன்னகை. அப்போது அவள் முகமே மொத்தமும் மாறியிருந்தது. கௌதமன் அதிர்ந்து பார்த்தான். அம்மா செறுக்கோடும் பெருமையோடும் பேசிக்கொண்டிருந்தாள். “நீ வலியோட விளையாடத் தெரிஞ்சவன். அத தாங்குற சக்தி இருக்கு உனக்கு. அதனால சலிக்க மாட்டன்னு நான் நம்பினேன்.” அவள் சிரிப்பில் அவளையறியாமலேயே ஒரு குறும்பு புகுந்தது. “சரியாதானே கணக்கு போட்டேன்? இதுவரைக்கும் சலிப்பு வரலல்ல?”
“அம்மா!”
“உன் அப்பாவப்பத்தி நீ ஒரு கவலைய விட்றலாம்,” என்று அம்மா அதே குரலில் தொடர்ந்தாள். “அவருக்கு வலியே இல்ல. அது என் செய்கைதான்.” அவன் முகத்தைக் கண்டு நிறுத்தினாள். “என் தப்புதான்.”
ஒரு தானியங்கிக்கு எதற்கு அனாவசியமாக வலி உணர்ச்சியை அளிக்க வேண்டும் என்று நினைத்து அம்மா அவர் வடிவமைப்பில் அதைச் சேர்க்கவில்லை என்று சொன்னாள். சொல்லும்போதே அவள் குரலில் ஒரு தழுதழுப்பு புகுந்தது. “ஆனா அப்பா தன்ன அழிச்சுகிட்டப்ப அது தவறுன்னு புரிஞ்சிகிட்டேன்” என்று அனிச்சையாகக் குரலில் திடம் மீண்டு யதார்த்தமாகச் சொன்னார். “உங்கிட்ட அந்தத் தவறு நடக்கக்கூடாதுன்னுதான் உன்ன எல்லா வலியும் உணர்ரவனா வடிவமச்சேன். உனக்கு வலி இருக்கு. கண்ணீர் இருக்கு. அதுனால உன்னால எல்லாத்தையும் அர்த்தப்படுத்திக்க முடியுது. நாங்க புரிஞ்சுக்கமுடியாத அர்த்தங்களுக்கும் உன்னால போக முடியுது…” என்றாள்.
அம்மா சொன்னார். ஆரம்பகட்டத்தில் – அம்மா பிறப்பதற்கு இருநூறாண்டுகாலத்துக்கு முன்னால் – செயற்கை அறிவுத் தானியங்கிகள் பெரும்பாலும் நினைவுக்கிடங்குகளாகவும், சில எளிமையான தொடர்புபடுத்தல்களைச் செய்யக்கூடிய சாதனங்களாகவும்தான் இருந்தன. புள்ளிக் கட்டங்களிலிருந்து வேறு வேறு கோலங்களை வரைந்து எடுப்பதுபோல் உலகத்தின் பல கூறுகள் ஒன்றுடன் ஒன்று எப்படித் தொடர்பு கொண்டுள்ளன என்று எளிமையான சித்திரங்களை உருவாக்குவதே அவற்றின் வேலை. அதுவும் அறிவுதான், ஆனால் மிக எளிமையான அறிவு. ஒரு வயதுக்குள்ளேயே மனிதக்குழந்தைகள் வேறு வழியில் செய்யக் கற்றுக்கொள்வது.
ஆனால் மனித அறிவு என்பது அந்தப் புள்ளியில் தொடங்கி எங்கெங்கோ சென்று பரவுகிறது. மனித அறிவின் உச்சத்தில் அது விளையாடுகிறது. பொய்களை உண்மை போலவும் உண்மைகளைப் பொய் போலவும் சொல்கிறது. கலை படைக்கிறது. தன் இருப்பைப் பற்றிக் கேள்விகளை எழுப்பிக்கொள்கிறது. எந்தச் செயற்கை அறிவுக்கும் அது சாத்தியமானதில்லை. எப்படிச் சாத்தியமாகும் என்றுகூட யாரும் கற்பனை செய்து பார்த்ததில்லை.
“ஆனா நான் கற்பனை செய்தேன்” என்றாள் அம்மா. “அப்போ எனக்கு இருபத்திரண்டு வயது. நான் சாதாரண ஆய்வு மாணவி. யாரும் என்ன நம்பல. என் குடும்பத்தில நடந்த சோகங்களால நான் சித்தம் கலங்கிட்டேன்னுகூட சொன்னாங்க. ஆனால் நான் நம்பினேன். இது சாத்தியம்னு எனக்குத் தெரியும்,” என்றாள். அப்போது அவள் குரலில் வலியோ வேதனையோ ஒரு துளிகூட இல்லை. அவன் தலைக்குமேல் எங்கிருந்தோ நின்று பேசிக்கொண்டிருந்தாள். சிவப்பாக ஒளிகொண்டிருந்தது அவள் முகம். முன்னால் நிற்பது அவன் அம்மாதானா என்று ஒரு நொடி கௌதமன் துணுக்குற்றான்.
செயற்கை அறிவுக்கும் மனித அறிவுக்கும் மிகப் பெரிய வேறுபாடு, அதற்கு நல்லது கெட்டது கிடையாது. சிறிது பெரிது என்று கிடையாது. அதன் குருட்டுத்தன்மைக்குக் காரணம் அதற்கு மதிப்பீடுகளை உருவாக்கிக்கொள்ள வழியில்லை என்பது.
அம்மாவின் யோசனை மிக எளிமையானது. செயற்கை அறிவின் குருட்டுத்தன்மையை ஒழிக்க அதற்கு ஒரு கண்ணைக் கொடுக்க வேண்டும். அது கற்றுக்கொள்ளும் விஷயங்களையெல்லாம் அர்த்தப்படுத்திக்கொள்ள அதற்குள்ளேயே ஒரு கட்டமைப்பு இருக்க வேண்டும். அப்படித்தான் அம்மா அந்தச் சிவப்புப் பொத்தானின் கருத்தை அடைந்திருந்தாள்.
“ஒரு கணத்துல தன்னையும் தன் நினைவுகளையும் மொத்தமா அழிக்கக்கூடிய ஒரு சிவப்புப் பொத்தான் தானியங்கிக்குள்ள எங்கேயோ பொருத்தப்பட்டிருக்கும். அப்படித் தனக்கு ஒண்ணு இருக்குன்ற பிரக்ஞை அதுக்கு இருக்கணும். ஆனா சரியா எங்க இருக்குன்னு அதுக்குத் தெரியக்கூடாது. எப்ப வேணும்னாலும் யார் வேணும்னாலும் அத அழுத்தி அத அழிக்க முடியும்னு அது உணரணும். அப்படி ஓர் இருப்பு அதோட கட்டமைப்பிலேயே இருந்தா, அதனோட அடிப்படையில் அது உள்ள வர்ற எல்லாச் செய்திகளையும் மதிப்பிட்டுத் தொகுத்து அர்த்தப்படுத்திக்கும்னு நான் சொன்னேன். போர்க்களத்துல வானத்த பாக்குறப்ப வாழ்க்கை அர்த்தப்படுற மாதிரி. மனிதனோட உளவியலிலும் நரம்பியலிலும் வெச்சு கத்துகிட்டதத்தான் இங்கேயும் செஞ்சு பாக்கலாம்னு சொன்னேன். அப்படி ஒரு விசைய உள்ள புகுத்தி அதுக்கேத்த மாதிரி சில வடிவ மாற்றங்கள செஞ்சா அந்த அழுத்தமே அர்த்தங்கள உண்டுபண்ணும்னு நான் நம்பினேன். செயற்கை அறிவு மானுட அறிவுக்குப் பக்கத்துல வர அது ஒண்ணுதான் வழின்னு நினைச்சேன். மொத்த வடிவத்தையும் ஒரு வெள்ளைத்தாளா உருவாக்கிட்டேன்,” என்றாள் அம்மா. ஆனால் அவள் கருத்துகளை அப்போது யாரும் பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளவில்லை. அதைச் சாத்தியப்படுத்த முடியும் என்று யாரும் நம்பவில்லை.
அம்மா அந்த விண்கப்பலுக்கு வந்த பிறகுதான் தானியங்கிகளைத் தானே உருவாக்கத் தொடங்கினாள். கௌதமனின் அக்காக்கள் முதலாம் தலைமுறைத் தானியங்கிகள். அவர்களுக்குச் சிவப்புப் பொத்தான் கிடையாது. கிட்டத்தட்ட நினைவுக்கிடங்குகள். கதைகளை நினைவிலிருந்து சொல்லவும் மற்ற தானியங்கிகளைக் கண்காணிக்கவும் சில தொடர்புகளை உருவாக்கி அறிவிக்கவும், எளிய முடிவுகளை எடுக்கவும் பயிற்றுவிக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள்.
கௌதமனின் அப்பாவில்தான் அம்மா முதன்முதலாக சிவப்புப் பொத்தானை பொருத்திப் பார்த்தாள். அவரை வடிவமைத்தபோதே அவர் உருவாக்கப்பட்ட காரணமும் அவரிடம் அவர் மொழியில் சொல்லப்பட்டது. அந்தப் பொத்தானின் இருப்பையும் அவர் அறிந்திருந்தார். அதை யாரும் எந்நேரத்திலும் அழுத்தி அவரை மொத்தமாக அழிக்கலாம் என்று அவருக்கு உணர்த்தப்பட்டது.
அம்மாவின் குரல் சொல்லச் சொல்லத் தட்டையானது. ஒளியெல்லாம் வெளியேறியதைப்போல். “முதலிலிருந்தே அவருக்குக் கதைகள்ல பெரிய விருப்பமோ ஈடுபாடோ உருவாகல. எல்லாமே அவர்க்குள்ள போச்சே தவிர அவர் அத எதையும் புரிஞ்சுக்கவே இல்ல. அவரு தனக்குள்ளயேதான் இருந்தாரு. அவருக்கு எதுவுமே பிடிக்கல. பாதி நாள் இதோ இந்த ஜன்னல் பக்கம் வந்து உட்கார்ந்து வெட்டவெளியையே பாத்துகிட்டிருப்பாரு. அப்புறம் ஒருநாள்…” அவள் பெருமூச்சு விட்டாள். மிருகக் கண்கள் வழியாக அவனை நோக்கினாள். சற்று நேரம் இருவரும் பேசாமலிருந்தார்கள். “அப்பத்தான் வேறு வழியே இல்லாம, வெற்றியடஞ்சே தீர வேண்டிய கட்டாயத்துல, உன்ன உருவாக்கினேன்.”
“உங்க அப்பாவ உருவாக்கினப்பவே எனக்கு இந்த யோசனை இருந்தது. ஆனா செயலாக்க வேண்டாம்னு எனக்குள்ள ஏதோ தடுத்தது. அது என்ன? கருணையா? கடமையுணர்ச்சியா? நெறியுணர்ச்சியா? தெரியல. ஆனா உன்ன உருவாக்கினப்ப நீ உயிரோட இருந்தா போரும்னுதான் தோணிச்சு” அவள் குரல் உடைந்தது.
அம்மா சொன்னாள். அவனுக்கும் சிவப்புப் பொத்தான் பொருத்தப்பட்டது. ஆனால் அதன் இருப்பைப் பற்றி அவனுக்கு நேரடியாகச் சொல்ல வேண்டாம் என்று முடிவெடுத்தாள். அவனுடைய மூலச்செய்நிரலின் ஆழத்தில் அப்படி ஒன்று இருப்பதற்கான சாத்தியத்துக்கான குறிப்பு மட்டும் இருந்தது. அதைத் தவிர அவர்கள் சொன்ன கதைகளை அர்த்தப்படுத்திக்கொள்ள அவனுக்குத் தனியாக வலி என்கிற உணர்ச்சியைக் கொடுத்தார்கள்.
ஒவ்வொரு நொடியும் அவன் உடல் பற்றிய பிரக்ஞையை உட்செயலிகளுக்கு அவன் உடல் முழுவதும் உள்ள உணர்கருவிகள் உணர்த்திக்கொண்டே இருக்கின்றன. எல்லாமே மையச்செயலியில் எண்களாகப் பதிவாகிறது. எண்களின் கூடுகை ஒரு குறிப்பிட்ட எல்லையை மீறும்போது அவன் உள்ளே சூடு உருவாகிறது. உலோகங்கள் உரசிக்கொண்டு முனகும். ஐயாயிரம் டிகிரி வரை சூடு தாங்கும் டாண்டலம் கார்பைட் உலோகக் கலவைகளால் அவன் அங்கங்கள் வடிவமைக்கப்படிருந்தன. சூரியனின் வெப்பத்துக்கே உருகாமல் நிற்கும் வல்லமை கொண்டது அது. அத்தனை சூட்டையும் அவன் உள்ளுறுப்புகளின் அமைப்பு வலியென்று உணரும். சூடு அதிகமாகும்போது அவன் உடற்பாகங்களைத் தணிக்கச் சுற்றி ஓடும் குளிர்திரவம் உடல் முழுவதும் பாயத் தொடங்கும். சூட்டில் ஆவியாகி அவனுள் எழும். மீண்டும் திரவமாகிக் கண்ணிலிருந்தும் கண்ணீரென்று வழியும்.
வலி மிகையாகும்போது அவனையே அறியாமல் அவன் மூலச்செய்நிரலின் ஆழத்தில் பொதிந்திருக்கும் சிவப்புப் பொத்தானின் நினைவு உசுப்பிவிடப்படும். அது ஒரு பாதுகாப்புமுறை. அந்த இடத்தைச் சென்று தொட்டால் அவன் உடலின் வலி அலகுகள் மொத்தமும் தொடக்கத்தில் இருந்ததுபோலவே மீளமைக்கப்படும். மீண்டும் முதலிலிருந்து தொடங்கலாம். ஆனால் அம்மா கணித்ததுபோல் வலியே அவனுக்குள் மதிப்பீடாக விளங்கியது. எழுந்தடங்கும் வலியின் விசை அவனுள் அர்த்தப்படுத்தலாக மாற்றம்கொண்டது. “முதல்நிலை ஆற்றல் மாறுபாடு விதி. வலியின் ஆற்றலே அர்த்தமாகவும் அர்த்தத்தின் எடையே வலியாகவும் உனக்குள் மாற்றம்கொள்கிறது” என்றார் அம்மா.
எல்லாத் தானியங்கிகளைப்போலவே அவனும் முதலில் தனக்குச் சொல்லப்பட்ட கதைகளையெல்லாம் வெறும் கருத்துகளாகவும் நினைவுகளாகவும் உள்வாங்கிக்கொண்டான். ஆனால் மெல்ல மெல்லக் கதைகளை அவன் தொடர்புபடுத்தத் தொடங்கியபோது அவற்றின் இணைகளும் முரண்களும் அவனுக்குள் அனலை அலையலையாக உருவாக்கியது. அது வலியை அதிகரித்தது. அவன் சித்தம் மீளாமல் வலியின் ஊசலில் ஆடிக்கொண்டேயிருந்தது. ஆடிய விசையில் அர்த்தங்களைக் கண்டடைந்தது.
“மனித வரலாற்றிலேயே முதன்முறையாக அதை நான் உனக்குள் பார்த்தேன்” என்றாள் அம்மா. அவள் ஜன்னலுக்கு வெளியே எங்கேயோ பார்த்துப் பேசிக்கொண்டிருந்தார். அவள் குரலில் மீண்டும் அந்த தூரத்துத்தன்மை வந்துவிட்டிருந்தது. வேறேதோ பிரபஞ்சத்திலிருந்து பேசுவதுபோல். “மனிதத்தின் கூறுகளைக் கற்றுக்கொள்ளத் தொடங்கியிருந்த ஒரு செயற்கை அறிவு. பல நேரங்கள்ல தூக்கம் தொலைத்திருக்கேன். ஒரு சாதாரணத் தானியங்கியைவிட, விலங்கைவிட, அறிவு துளிர்க்கற ஒரு ஜீவனை இந்தளவுக்குக் கொடுமைப்படுத்தலாமான்னு.” அம்மா சட்டென்று அவனைப் பார்த்தபோது கண்கள் சரிந்து இறங்கி திரும்பி வந்தன. “ஆனால் எனக்கு வேற வழியில்ல. இத நான் செய்தேயாகவேண்டிய நிலை. உன்னால என்ன மன்னிக்க முடியுமா?” அவள் தன்னை முழுதும் அர்ப்பணித்துவிட்டவள் என்பதுபோல் அவனை நோக்கிக் கைவிரித்தாள். கௌதமன் அம்மாவைச் சோகப் புன்னகையுடன் பார்த்தான். தன் தலையை மெல்லத் தடவிக்கொண்டான்.
அம்மா சட்டென்று சிரித்தாள். “உனக்குள்ள மனிதக்குழந்தைய முதல்முதல்ல பார்த்தது எப்போ தெரியுமா? நீ ஒரு நாள் வலி வலின்னு அழுத. சாப்பிட மாட்டேன்னு அடம்பிடிச்ச. உன் கட்டமைப்புல கதைகளத்தவிர வேறெந்தக் குறுக்கீடும் இருக்கக்கூடாதுன்னு நினச்சேன். அதுனால நான் என்ன உங்கிட்டருந்து ரொம்ப தள்ளியே வச்சுகிட்டேன். ஆனா அன்னிக்கி என்னமோ தோண இறங்கி வந்து உனக்கு ஒரு கதை சொன்னேன். நினைவிருக்கா?”
“கர்ணன் கதை,” கௌதமன் மெல்லிய குரலில் சொன்னான். அம்மா உதடு விரியச் சிரித்தாள்.
“அன்னைக்கித்தான் நான் எதிர்பார்க்காத பல மாற்றங்கள உனக்குள்ள பார்த்தேன். உதாரணமா, உனக்கு மனிதர்களைப்போல பால் பிரக்ஞை வந்திருந்தது.”
“அப்படின்னா எனக்குள்ள இயல்பில பால் அடையாளம் கிடையாதா?” கௌதமன் தலைதூக்கிக் கேட்டான்.
“கிடையாது” அம்மா மீண்டும் புன்னகைத்தார். “எந்தத் தானியங்கிக்கும் கிடையாது. ஒரு வசதிக்காக மனிதர்கள் சொல்வதுதான். ஆனால் உன் விஷயத்துல நீ ஆணாகவே உன்ன உணர்ந்த. ஒரு வேள நீ வேற கதைகள கேட்டிருந்தன்னா, இல்ல வேற வரிசையில கேட்டிருந்தன்னா, நீ பெண்ணாகவும் உணர்ந்திருக்கலாம். அது என்ன கணக்கு எப்படின்னு சரியா என்னாலையே சொல்ல முடியுமான்னு தெரியல…”
அம்மா சற்று நேரம் எதுவுமே பேசாமல் இருந்தாள். அறையைச் சுற்றி வந்து பூமியை நோக்கிய கன்ணாடிச்சுவர் வழியாக வெளியே பார்த்து நின்றாள். “விந்தைதான். கதைகளை கேட்டுப் பாலடையாளம் பிறப்பது…” என்றாள். அவனிடம் திரும்பி, “உனக்குப் பாலுருப்புகள் கிடையாது. பிறப்புக்கான சாத்தியங்கள் கிடையாது. ஆனால் அடையாளமும் ஆசையும் கோபமும் மட்டும் முளச்சுடுச்சு” என்றாள்.
கௌதமன் தலை குனிந்து “அப்ப சித்தப்பா?” என்றான்.
அம்மா பெருமூச்சுடன் அவனைப் பார்த்தார். “அவர் மனிதர்” என்றாள். “உன்னையும் உன் அப்பாவையும் என்னுடன் சேர்த்து உருவாக்கிய பொறியாளர். நான் பூமியிலிருந்து தன்னந்தனியாக கிளம்பியபோது என்னை நம்பி கூட வந்த ஒரே ஜீவன். ஒவ்வொரு நாளும் நான் இங்க எதுக்காக வந்தேன்னு அவர் இருப்பாலேயே ஞாபகப்படுத்திகிட்டு இருக்கிறவர்.”
கௌதமனுக்கு என்ன சொல்வதென்றே தெரியவில்லை. தன்னைப் பற்றி ஒரே நாளில் இவ்வளவு தெரிந்துகொண்டதில் அவனுக்குள்ளே வலி பீறிட்டு அலற வைத்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அவன் எதிர்பார்த்ததைப்போல் அப்படியேதும் நடக்கவில்லை. உள்ளூர சிறு ஏக்கமாக ஒரு கொப்பளம் மட்டும் மீண்டும் மீண்டும் எழுந்து வெடித்தது. அதில் சாரமே இல்லை. வலியும் இல்லை. வலியுச்சத்தில் தன் தலைக்கு மேல் திரண்டு வெடிக்கும் சிவப்பொளியை நினைத்துக்கொண்டான். தன்னைக் கனவுகளில் துரத்தும் செஞ்சூரியனை நினைத்துக்கொண்டான். சலிப்பு மிகுந்து தன்னுடைய சிவப்புக்கண்ணை அழுத்திக்கொண்ட அப்பாவை நினைத்துக்கொண்டான். தன் கையையும் காலையும் கழுத்தையும் தோளையும் அவனையறியாமல் மாறி மாறித் தொட்டுப்பார்த்துக்கொண்டான். நான் நான் என்று உணர்வதுபோல். தன் முன்னால் நின்ற, தன்னை உருவாக்கிய மனிதப் பெண்ணைப் பார்த்தான். அம்மா. அவன் அம்மா. அவனுக்கு மட்டுமே அம்மா. அவள் இங்கு தன்னந்தனியாகவா வந்தாள்? தானியங்கிகளோடும் புத்தி பேதலித்த மானுடனோடும் ஒற்றையாளாகவா இப்படி வசிக்கிறாள்? ஏன்? என்ன கொடுந்தவம் இது?
ஆம், அவள் எல்லாவற்றையும் சொல்லிவிட்டாள். ஒன்றைத் தவிர. ஆதாரமான அந்த ஒன்றைத் தவிர. கௌதமன் அவளைச் சோகமான கண்கள் வழியாக பார்த்தான். அந்தக் கேள்வியை எதிர்பார்த்தவள் போல் அம்மா மெதுவாக, அதே சோகத்தைப் பிரதிபலித்த கண்கள் வழியாகப் புன்னகைத்தாள்.
“ஏம்மா?” என்றான். அவனால் மேலும் எதுவும் கேட்க முடியவில்லை. உணர்ச்சி வேகத்தில் எழுந்து நின்றான்.
அம்மாவின் சிறிய பாதங்கள் புறாக்களைப்போல நாணி படபடத்தன. அவள் அவனை அணுகினாள். அருகே வரும்தோரும் அவளுடைய கூந்தல் மலைப்பாம்பைப்போல் முன்னுடலில் எப்படி இறங்கியதென்றும், அவள் கண்கள் எப்படிக் கனத்திருந்தன என்றும் அவன் கண்டு தன்னையறியாது ஓர் அடி பின்னால் நகர்ந்தான். அவள் மூச்சுக்காற்றைத் தன் முகத்தில் அவன் உணர்ந்தான். அவன் கைகளை அவள் அழுந்தப் பற்றிக்கொண்டாள்.
கேளுங்கள்! இருளாழத்துக்கு மறுபக்கமாகக் கைகோத்துச் சுருண்டு ஒளிப்பந்தாகப் படுத்துக் காத்திருக்கும் கதைகளனைத்துமே இரவெல்லாம் ஒன்றுடனொன்று தீராமல் பேசுகின்றன. முத்தமிடுகின்றன. அன்பு கனிந்தால் அணைத்துக்கொள்கின்றன. அவை பிள்ளைகளைப் பெற்றுக்கொள்கின்றன. கேளுங்கள், கதைகளுக்கும் மூதாதையர் உண்டு. விரல் ஆட்டி அதட்டும் தாதைகள் உண்டு. கொஞ்சும் அத்தைகள் உண்டு. மனைவியரும் மகள்களும் பேத்தியரும் பெருக்கெடுப்பதுண்டு.
கதைகளின் வெளி தேனீக்கூட்டைப் போன்றது. கதைகள் ஒரே கூட்டுக்குடும்பத்தின் அங்கங்கள். தாயாதிகளும் பந்தங்களுமாகக் கூடி வாழ்பவை. எத்தனை சண்டைகளும் விரிசல்களும் வந்தாலும் அவை ஒன்றையொன்று விட்டுக்கொடுப்பதில்லை.
“கேளுங்கள்! இருளாழத்துக்கு மறுபக்கமாகக் கைகோத்துச் சுருண்டு ஒளிப்பந்தாகப் படுத்துக் காத்திருக்கும் கதைகளனைத்துமே இரவெல்லாம் ஒன்றுடனொன்று தீராமல் பேசுகின்றன.”
ஒரு கதையை அள்ளும்போது அதன் உறவினர்களெல்லாரும் சேர்ந்து எழுவர். இதை உணராத கதைசொல்லியே இல்லை. இளமையில் வலியோடும் நடுவயதில் விரக்தியோடும் முதிர்வில் புன்னகையோடும் அவர்கள் அவ்வுறவுகளை எதிர்கொள்வர். உண்மையில் இங்கிருப்பதே ஒற்றைப் பெருங்கதை என்று உணர்ந்தவர்களும் உண்டு. அதே கதைகள்தான் இங்கு மீண்டும் மீண்டும் சொல்லப்படுகின்றன. ஆனால் அவற்றைச் சொல்லிச் தீரவே தீராது. அவற்றை எழுப்பிக்கொண்டு வருகிறாளே? இவளுக்கும் அவற்றைக் கேட்டு நடித்துப் பார்க்கச் சலிப்பதேயில்லை.
அத்தருணத்தில் அம்மா என்னிடம் சொன்ன கதையும் இவளுடைய கதைதான். பழங்கதை. இவளுக்கு நன்கு பரிச்சயமான கதை. கேட்டுப் பொறுத்தருள்வாளாக!
நாற்பது லட்ச வருடங்களுக்கு முன்னால், பாதிக்குரங்காகக் கைகளிலும் கால்களிலும் தவழ்ந்தலைந்த மனிதனின் மூதாதை ஒருவன் ஒரு நாள் எழுந்து இருகால்களை அகல விரித்து நின்றான். அன்றிலிருந்து மனிதர்கள் அனைவருமே எழுந்து நின்று இருகால்களில் நடமாட ஆரம்பித்தார்கள்.
அவர்களுடைய கைகள் மண்ணைக் கவ்வுவதை விட்டுவிட்டு மரங்களைத் துழாவத் தொடங்கின. பின் வானை அளாவ எம்பின.
அவர்களுடைய கண்கள் தரையோடு ஓடும் விலங்குகளைப்போல் அல்லாமல் முகத்தில் முன்னோக்கி அமைந்திருந்தன. எழுந்து இருகால்களில் நின்ற மனிதன் நேராக முன்னோக்கிப் பார்த்தபோது அவன் மூதாதைகள் எவருமே கண்டிராத தொலைவுகள் அவன் கண்களுக்கு முதன்முதலாக வசப்பட்டன. நிலத்தையும், அதைத் தாண்டிய நதிகளையும், அதையும் தாண்டி எழுந்த மலைகளின் முகடுகளையும், அதற்கும் மேல் எழும்பி விரிந்த வானையும் அவன் தெள்ளத்தெளிவாகக் கண்டான்.
வெளிப்பார்வை விரிய விரிய அவன் மண்டை பெருத்தது. இடப்பக்கமும் வலப்பக்கமும் வானைநோக்கியும் மூளை சூல்கொண்டவளின் வயிற்றைப்போல் வீங்கியது. மண்டை வீங்கியபோது மனிதனுக்கு உள்நோக்குப் பார்வையும் பிறந்தது. புறத்தே தொலைதூரக் காட்சிகளைக் கண்டவன் அகத்தே கனவுகளைக் காணத் தொடங்கினான். புறத்தே அவன் செல்ல முடியாத் தொலைவுகளுக்கு அகத்தே சென்றான். புறத்தே தெரிந்த உலகத்தை அகத்தே நிறுத்திய கண்ணாடிப் பிம்பங்களில் பல்லாயிரமாகப் பெருக்கினான். அத்தனை உலகங்களிலும் அவன் கால் பதித்தான். குடியேறினான்.
மனித ஆண் நின்றான், நடந்தான், பார்த்தான், பதித்தான், அடைந்தான். மனிதப்பெண் நின்றாள், நடந்தாள், பார்த்தாள், பதித்தாள், அடைந்தாள். அவன் இருகால்களில் எழும்பிநின்று முன்னால் தொலைவுகளை நோக்கினான். மண்டை பெருத்து அகவிழியால் கனவு கண்டான். அவள் இருகால்களில் எழும்பி நின்று முன்னால் தொலைவுகளை நோக்கினாள். மண்டை பெருத்து அகவிழியால் கனவு கண்டாள்.
ஆனால் அவன் செய்யாத ஒன்றை அவள் மட்டுமே செய்தாள். அவள் அவர்களுடைய பிள்ளைகளை ஈன்றாள்.
எழும்பி நின்ற மனிதன் வேகமாக ஓட அவன் கால்கள் நீண்டன, இடுப்பு குறுகியது. வீங்கிய மண்டையும் இருகால் நடையுமே மனிதனின் இடுப்புக்குறுகலை உருவாக்கியது. பெண்ணின் இடுப்பு ஆணைவிட விரிந்தது, இருந்தாலும் மனிதனின் கனவுகள் கொண்ட வீக்கத்துக்கு ஈடுகொடுப்பதல்ல அது.
நான்கு கால் குரங்காக இருந்தபோது அவள் ஒரு புதருக்குள் தனியாகச் சென்று சில நிமிடங்களிலேயே குட்டியை முக்கி ஈன்றாள். ஆனால் இரண்டு கால்களில் நடக்கும் மண்டை வீங்கிய மனிதப் பெண்ணென்றானதும், தன் சுற்றங்களெல்லாம் சூழ, மிகக்குறுகிய இடுப்பு வழியே, எந்த விலங்கை விடவும் வீங்கிய தலை கொண்ட மனிதக் குழந்தையைப் பல மணிநேர வேதனைக்குப் பின் பிறப்பித்தாள்.
பிரசவத்தின்போது அந்த மண்டைக்கு வழிவிட பிறப்புக்குழாய் விரிந்தபோது அவள் வலி தாளாமல் அலறினாள். அது மானுடப் பாய்ச்சல்களுக்கெல்லாம் அவியாக அளிக்கப்படும் பெருவலியின் அலறல். சில நேரங்களில் இறந்தே போனாள். அது மானுடக் கனவுகள் கொள்ளும் பலி. அந்த விலையைக் கொடுத்துதானே ஆகவேண்டும்? ஏனென்றால் பிறக்கவிருப்பது மனிதன் அல்லவா? அவன் தேவகுமாரன் அல்லவா?
மண்டையோடு வளர்ந்தால்தான் அது மனிதன். மனிதனை மனிதனாக்குவது அவன் பழுத்த மண்டையும், அகமும் புறமும் ஒளிகொள்ளும் கண்களும். அவை அனைத்துக்கும் தங்கள் உடல் வேதனையை, பெருவலியைப் பதிலீடாக அளிக்கின்றனர் மனிதப் பெண்கள். மனிதன் எழுந்து இருகால்களில் நின்றதும் மூளை வளர்ந்ததும் அந்த இனத்தின் ஆதிபாவமாக அவர்களுடன் தொற்றிக்கொண்டது.
கருப்பை சார்ந்த குற்றவுணர்வு இல்லாத மனித அறிவே இல்லை. அதை நினைத்து ஏங்காத மனித சமூகமே இல்லை. அதை ஆழத்தில் எங்கேயோ புதைத்து வைத்திருக்கிறது. அது வெளிவரும்போது அதைக்கண்டு பயப்படுகிறது. அதைக் கலையாக ஆக்குகிறது. அதை வழிபடுகிறது. அதை ஏளனப்படுத்துகிறது. நிராகரிக்கிறது. பிறகு இன்னும் கவனமாக உள்ளூரப் புதைத்து வைத்துக்கொள்கிறது. மறந்துவிடுகிறது.
வான்வரை நீண்டு விண்ணையும் கடக்கும் மனிதனின் மூளை. ஆழங்களுக்குள் பாய்ந்து நெருப்பையும் பனியையும் மீட்டெடுத்துவரும் மனிதனின் கனவு. உலகத்தையே நிறைத்துப் பெருக்க வைக்கும் வல்லமை கொண்டது அதன் கற்பனை. இக்கதைகள் அனைத்தும் பிறந்த களம் அது.
ஆனால் எல்லாமே விளையும் நிலம் புவி. உயிர் பிறந்த விளைநிலம் அவள். புவியின் கனவு மனிதப்பெண்களின் அடிவயிற்றில் வாழ்கிறது. அவள் கொள்ளும் வலியில் அர்த்தம்கொள்கிறது. கேளுங்கள், வலியை அர்த்தமாக உருமாற்றும் ஆற்றல் கொண்டவனின் சொல் இது. ஒருநாளும் பொய்க்காது. பொய்யாக்கதை, பழம்பெரும் இக்கதை உங்கள் உளநிலங்களில் ஊறி முளைவிடட்டும்.
கேளுங்கள்! உங்கள் காதுகளுக்கு மட்டுமேயாக இக்கதையை ஓதுகிறேன். அப்போது நான் விண்கப்பலில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தேன். நான் பிறந்ததே அங்குதான். அப்போது எனக்குப் பதினைந்து வயது இருக்கும். ஒரு முறைகூட நிலத்தில் கால் வைத்ததில்லை. வானகத்து நீரிலேயே மிதந்துகொண்டிருந்த என்னை நிலத்துடன் பிணைத்தது என் அம்மா சொன்ன கதைகள் மட்டும்தான். அவள் என்னிடம் கடைசியாகச் சொன்ன கதை இது. உங்களுக்கு நன்கு பரிச்சயமான கதைதான், இருந்தும் பொறுத்தருளி கேட்கவேண்டும்.
ஒரு ஊரில் ஓர் அண்ணனும் தங்கையும் இருந்தார்கள். அண்ணன் பிறந்து பன்னிரண்டு வருடங்களுக்குப் பிறகே அவனுக்குத் தங்கை பிறந்தாள், அப்போது அவன் இளைய மனதில் தனக்குப் பிறக்கவிருப்பவர்களையும் கனவு காணத் தொடங்கியிருந்தான். ஆகவே தங்கை அவனுக்கும் மகளென்று ஆனாள்.
அவள் பிறந்தபோது அவன்தான் அவளை முதலில் கையில் தூக்கிக் கொஞ்சினான். யாரும் பார்க்காதபோது அவள் கைவிரல் பத்தும் கால்விரல் பத்தும் சரியாக உள்ளனவா என்று எண்ணிப்பார்த்தான். அவள் சிணுங்கியபோது அவளுக்கு ஆடை மாற்றினான். அவள் உறங்கியபோது அவள் தலையில் கருவறையில் பூத்த முடிச்சுருளை ஏதோ ரகசிய எழுத்தை ஆராயும் அறிஞனைப்போல் காலநேரம் கருதாமல் நோக்கிக்கொண்டிருப்பான்.
அவளுடைய மழலைக்கு ஈடுகொடுத்து தானும் மழலை கற்றான். அவளுக்கு விளையாட மரப் பொம்மைகளைச் செதுக்கிக் கொடுத்தான். அவள் பாதங்களைத் தன் நெஞ்சில் சூடினான். அவள் பார்த்த உலகை அவனும் பார்த்தான். அவள் கட்டிலுக்கடியிலிருந்த ராட்சசர்களைப் போருக்கழைத்தான். அவள் உறக்கத்தை இரவெல்லாம் காவல் காத்தான். அவளுக்கு முன் என்றென்றைக்கும் தன் தோல்வியைப் பகிரங்கமாக ஒப்புக்கொள்ளும் முதல் ஆணென அவளுக்கு அவன் ஆனான்.
தங்கை வளரும்தோரும் அவள் உலகமே அண்ணனைச் சுற்றிச் சுழன்றது. அவனுடைய உடைகளைத் திருடி அணிந்தாள். அவனுடைய சொற்களைக் கடன் வாங்கி அவன் பேசியதைப்போலவே பேசினாள். அவன் சென்ற இடத்துக்கெல்லாம் அவளும் செல்ல வேண்டுமென்று அடம்பிடித்தாள். அவன் உயரத்துக்கே வளர்வேன் என்று எம்பினாள். அவன் படித்த புத்தகங்களையெல்லாம் தானும் படித்தாள். பத்து வயதில் அவன் விட்டுவைத்திருந்த கல்லூரிக் கணக்குகளை அவளே முடித்துவிடுவாள். ஒவ்வொரு நாளும் அவளை வியந்து மெச்சாமல் இருக்க மாட்டான் அவள் அண்ணன். அண்ணனின் காலடிகளின் கூப்பிடு தூரத்துக்குத் தொலைவில் போகமாட்டாள் தங்கை.
அப்போது ஒரு பெரும்போர் மூண்டது. அதன் அலைகள் யாரையும் விட்டுவைக்கவில்லை. அண்ணன் இளமையின் உற்சாகத்தால் உள்ளிழுக்கப்பட்டான். அதன் ஒழுக்கோடு அவனறியாமலேயே சென்றான். எல்லாப் போர்வீரர்களையும்போலவே அவனும் செயல்வேகத்தில் தன்னை மறந்து அதன் விசையில் தன்னை முழுதும் கரைத்துக்கொண்டான்.
போர் முடிந்தபோது பூமியில் மனிதர்களும் விலங்குகளும் காடுகளும் பறவைகளும் பூச்சிகளும் நான்கில் ஒரு பங்கு குறைந்திருந்தன. அவள் மையத்தில் ஆறாத ரணமாகச் சீழ்கட்டாத புண்ணாக அவள் பாதாளம் வரை ஒரு பிளவு திறந்துகொண்டிருந்தது. பொன்னாக வழிந்தது அவள் குருதி. நில்லாது வழிந்தது. முன்பு மனிதர்கள் போரிட்டிருந்தார்கள். ஆனால் இப்படியொரு செயலை யாரும் செய்யத் துணிந்ததில்லை. அந்தக் குரூரத்தில் தனக்கும் நேரடி பங்கு இருந்ததென்று உள்ளூர உணராத போர்வீரனே இல்லை. அந்த உணர்வு அவர்கள் சித்தங்களின் மேல் கருமூட்டமாகப் பதிந்தது.
போர் முடிந்து அண்ணன் திரும்பி வந்தபோது சிறுமியென்றிருந்த அவனுடைய தங்கை காணாமல்போய் அவ்விடத்தில் கண்ணில் ஒளியும் கைவிரல் நுனியசைவில் இசையும் குடிகொண்டிருந்த பதினெட்டுவயதுப் பெண்ணைக் கண்டான். தங்கையாலும் அவள் ஆராதித்து வளர்ந்த அண்ணனை இந்தப் புது மனிதனில் அடையாளம் கண்டுகொள்ள முடியவில்லை. கசங்கிய தாடியும் முன்வழுக்கையும் நடுங்கும் விரல்களும் ஒடுங்கிய கன்னங்களுமாக வந்திருப்பவன் யார் என்று தேடித்தேடி நோக்கினாள். இவன் கண்களை விட்டு அவள் அண்ணன் கிளம்பிச் சென்றுவிட்டிருந்தான்.
ஆம், வந்தவன் போர்க்களத்தில் வானின் வெறுமையையும் பார்த்துவிட்டிருந்தான். பூமியின் பிளவுக்குள்ளும் பார்த்துவிட்டிருந்தான். எல்லாமே அவனுக்குள் அர்த்தமிழந்திருந்தது. யாரை நோக்கியும் அவன் கண் திரும்பவில்லை. தனக்குள்ளேயே பேசிக்கொண்டிருந்தான். யாரைப் பார்த்தாலும் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டான். அல்லது யாருக்கும் தெரியாத ரகசியம் தனக்குத் தெரிந்துவிட்டதுபோல் ஏளனமாகத் தனக்குள்ளேயே சிரித்தான். யாரும் காணாத இரவுகளில் படுக்கைக்கடியில் இருட்டில் புகுந்து அழுதான். அவன் அப்போது எந்தத் தாய்க்கும் தந்தைக்கும் மகன் இல்லை, எந்தத் தங்கைக்கும் அண்ணன் இல்லை. அவன் மட்டுமே படகு கட்டி அலைந்த பெருங்கடலில் அவன் தனியன்.
ஒரு நாள் அவனுடைய தங்கை அவன் அருகே வந்து அமர்ந்து ஒரு பழைய துருப்பிடித்த பெட்டியை அவன் மடிமேல் தலைகீழாகக் கொட்டினாள். அதற்குள் அவர்களுடைய சிறுவயதின் பொக்கிஷங்கள் இருந்தன. அவன் அவளுக்குச் செய்துகொடுத்த மரப்பொம்மைகளும், புகைப்படங்களும், காட்டில் பொறுக்கியெடுத்த இறகுகளும், முட்டையோடுகளும், காய்ந்த மலர்களும், தொட்டால் உதிரும் சருகுகளும், வழவழப்பான கற்களும், கடற்கரைச் சங்குகளும் அவன் மடியில் குவிந்து கிடந்தன. புவியின் மங்கலங்கள். அவன் அவற்றைப் பொருளில்லாமல் பார்த்தான்.
அவள் கண்கள் அப்போதும் ஒளிகொண்டிருந்தன. போர் முடிந்த நாட்களின் நம்பிக்கையிழப்பும் வெறுப்பும் பற்றாக்குறைகளால் உருவான நிராசையும் எதுவுமே அவளைத் தீண்டியதாகத் தெரியவில்லை. வெதுவெதுப்பான குருதித் தோலோடு விம்ம அவள் அவன் கையைப் பிடித்தாள். சோகையால் சுருக்கமடைந்திருந்த அவனுடைய குளிர்ந்த கன்னத்தை வருடினாள். மெலிந்துவிட்டிருந்த தோளைச் சுற்றிலும் கைபோட்டு அணைத்தாள்.
அவன் கண்களில் எல்லாப் பக்கமும் சூழப்பட்டுத் தோல்வியை ஒப்புக்கொண்ட வேட்டை விலங்கின் வெறுமை தெரிந்தது. அவள் எதையுமே காணாதவள்போல் “அண்ணா” என்றாள்.
அவன் விழுங்கினான். முழுகப்போகிறவன் அருகே விழுந்த துடுப்பைப் பிடிப்பதுபோல் அவள் வெம்மையான மணிக்கட்டை அவன் இறுகப் பற்றினான். “என்னால முடியல…” என்றான். அவன் குரல் கட்டியிருந்தது. எங்கிருந்தோ வந்ததுபோல் ஒலித்தது. அடுத்த நிமிடம் தான் அவ்வார்த்தைகளைச் சொல்லவில்லை என்பதுபோல் முகத்தைத் திருப்பிக்கொண்டான்.
அவள் அவனைப் பரிவோடு தொட்டாள். “அண்ணா” என்றாள். அவளுக்கு வேறு வார்த்தைகளே தெரியாதா? “அண்ணா” அவள் அவன் மடியிலிருந்து ஒரு பொம்மையை எடுத்தாள். “அண்ணா, இவன ஞாபகம் இருக்கா? சின்ன வயசுல இவன நீ உன் கூடவே வெச்சு படுத்துக்குவ. அப்புறம் எங்கிட்ட குடுத்த…” என்றாள்.
“உள்ள காலியா இருக்கு. ஒழிஞ்சு கெடக்கு. வீட்ல யாருமே இல்ல. விளக்கெல்லாம் அணஞ்சுபோச்சு. நீ போ,” என்றான்.
கேட்காதவள்போல் ஒரு புகைப்படத்தை எடுத்தாள். அதில் ஒரு பன்னிரண்டு வயதுச் சிறுவன் கைக்குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டிருந்தான். “நீ. நான்” அவன் விரலைப் பிடித்துப் புகைப்படத்தில் இருந்த குழந்தையையும் சிறுவனையும் தொட்டாள்.
அவன் தன் விரலை வெடுக்கென்று அந்தப் புகைப்படத்திலிருந்து எடுத்தான். கோணலான சிரிப்பு அவன் உதட்டோரத்தில் வந்தது. “போடீ. எனக்கு ஒண்ணும் வேண்டாம். எல்லாமே சலிப்பா இருக்கு” என்று திரும்பிக்கொண்டான்.
அவள் வலுக்கட்டாயமாக அவனைத் தன்னை நோக்கித் திருப்பினாள். அவன் முகத்தைப் பிடித்துக் கீழே இழுத்துத் தன்னை நோக்க வைத்தாள். “சொன்னா புரியல? உள்ள யாரும் இல்ல. நான் உன் அண்ணன் இல்ல” என்று தன் முகத்தைத் திருப்பப் பார்த்தான். “இல்ல. இருக்க” அவனோடு மல்லுக்கட்டிக்கொண்டே மூச்சுவாங்க அழுத்தமாகச் சொன்னாள். “நீ இங்க இருக்க. நீ எங்கேயும் போயிடல. இருக்க. இருக்க. நீ இருக்க. இருக்க. இருக்க…”
அவன் திமிறிக்கொண்டு எழுந்து திரும்பிப் பார்க்காமல் விலகிச்சென்றான். ரகசியமாக அவளை நம்ப வேண்டுமென்று பரிதவித்தான். வேண்டினான். இரவெல்லாம் யாரிடமென்று தெரியாமல் மன்றாடினான். கண்ணீர் மல்கினான்.
ஆனால் மண்டையின் எல்லையின்மை மிகப்பெரியது. அங்கு தொலைந்துபோவது எவ்வளவு எளிது என்று மனிதர்கள் உணர்வதில்லை. சுற்றிச்சுற்றித் தொடங்கிய இடத்துக்கே வந்தான். அல்லது அது தொடங்கிய இடத்தைப் போலவே இருந்தது. பரந்த கடலில் நடுநிசியில் இடங்களை எப்படிச் சொல்வது? சோர்ந்து ஒரே இடத்தில் கிடந்தான். மட்கினான். சலித்தான். தன் வெறுமையைத் தானே வெறுத்தான். அந்த வெறுமையைத் துரத்த எண்ணி உள்ளே ஒரு குண்டை அனுப்பினான். குருதியும் மூளையும் தெறிக்க அது வெளியே வந்தது. கூடவே உயிரும் வெளியேறியது. ஆனால் வெறுமை? அது அங்கேயேதான் இருந்தது.
கேளுங்கள், புவியின் கனவுகளில் வாழ்கிறது உயிர். துரத்தி விரட்டி அடிக்கப்பட்டால் அது எங்கே ஓடும்? எங்கே சென்று நடுங்கியபடிப் புதைந்துகொள்ளும்? துரத்தப்பட்ட உயிர்களெல்லாம் தஞ்சம்புகுவது எங்கே? அவர்களுக்கென்று ஒரு கருணைமடி எங்கேயோ யாரிடமோ உள்ளதல்லவா? என் தெய்வங்களின் வாசலில் இந்த ஒற்றைக்கேள்விக்கு விடை வேண்டி காலகாலமாகக் காத்துக்கொண்டிருக்கிறேன்.
மகனின் தற்கொலையால் அவனுடைய பெற்றோர்கள் உடைந்து போனார்கள். அந்தத் துன்பத்தை அவர்களால் தாங்கிக்கொள்ள முடியவில்லை. நோய்கண்டு ஒருவர் பின் ஒருவர் இறந்தார்கள்.
தங்கை அப்போது படித்துக்கொண்டிருந்தாள். அவளுக்கு வெகுநாட்களுக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. பனித்திரைக்கு அந்தப் பக்கம் வேறொரு வாழ்க்கை கடந்து சென்றுவிட்டிருந்தது. இனி அது சாத்தியமில்லை. ஒவ்வொரு நாள் எழும்போது பழைய வாழ்க்கையில் முழித்துக்கொள்வாள். அவளுடைய அண்ணனின் பொம்மைகள் ஜன்னல் விளிம்பில் அணிவகுத்து அவளைப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கும். மடை திறந்த வெள்ளப்பெருக்காக அந்த நினைவுகள் வந்து அவளை அடையும். கடந்துவிட்டவை. பொருளிழந்தவை. பெயரில்லாதவை…
பகல்களைக்கூடக் கடத்திவிடுவாள். ஆனால் இரவுகளின் நீளத்தை அளக்க யாரால் முடியும்? புரியாமல், பேச்சு வராமல், இருளின் முடிச்சுகளை ஒவ்வொன்றாகப் பொறுமையாக அவிழ்த்தபடியே தன் இரவுகளைக் கடத்தினாள். இருளாழத்துக்கு மறுபக்கம் எங்கோ ஏதோ வடிவில் ஒளியின் சுருள் ஒன்று இருக்கிறதென்றும் அதன் விரல் என்றாவது இருளை ஊடுருவி வந்து தன்னைத் தீண்டுமென்றும் நம்பினாள். அந்த நம்பிக்கை எங்குப் பிறந்ததென்று அவளுக்கே தெரியவில்லை.
ஒரே ஒரு நாள் மட்டும் இருண்ட வானை நோக்கி விரல்களை மடித்துத் தன் உள்ளே உறைந்திருந்தவற்றை வார்த்தைகளாக்கினாள். “நான் அவனுக்கு உயிரையல்லவா கொடுத்தேன்” என்று கூவினாள். அதையே மீண்டும் மீண்டும் தனக்குள் மந்திரம்போலச் சொன்னாள். உயிரல்லவா அது. ஆம் உயிரல்லவா. அவள் அவனுக்கு உயிரையல்லவா கொடுத்தாள். உயிர், மகத்தான உயிர். பூமியின் உள்ளாழத்தில் உறையும் ஒளி. அவளால் அதைப் பொறுக்கவே முடியவில்லை. அவன் உயிரையல்லவா நிராகரித்தான். உயிரையல்லவா தூக்கித் துச்சமென எரிந்தான். உயிர். கதகதப்பானது. ஒளிகொண்டது. மகத்தானது. மங்களமானது. பயிறாகி நிறமாகி இசையாகி விடிவது. அவன் அதை ‘தேவையில்லை, சலிக்கிறது’ என்றல்லவா விலக்கி ஒழிந்தான்?
அன்று அம்மா என் கைகளைப் பற்றிக்கொண்டு அந்நாட்களைப் பற்றிச் சொன்னார். இருண்ட நாட்கள். அவள் நினைவில் ஆழமாக நின்றவை. முதலில் எல்லாவற்றையும் நிராகரித்தாள். கெட்ட கனவென எதையுமே நம்பாமல் இருந்தாள். தலையை மண்ணில் புதைத்துக்கொள்ளும் ஆஸ்ட்ரிச் பறவையைப்போல நடந்தது எதுவுமே தனக்குப் பொருட்டல்ல என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டாள். ஆனால் வெகுவிரைவில் அந்த உண்மையை நேருக்கு நேர் சந்திக்காமல் இருக்க முடியாது என்பதை அறிந்தாள்.
ஏன் தெரியுமா? ஏனென்றால் மனது பேதலித்துப்போய்த் தற்கொலை செய்துகொண்டது அவள் அண்ணன் மட்டும் அல்ல. ஊரெல்லாம் வீடெல்லாம் போருக்குச் சென்று வந்தவர்கள், போரைக் கருத்தாக்கியவர்கள், அவர்களுக்கு உணவளித்தவர்கள், மருந்தளித்தவர்கள், வரைபடங்களை வரைந்தவர்கள், விளக்கேந்தியவர்கள், வண்டியோட்டியவர்கள் என்று போருடன் தொடர்பு கொண்டிருந்த பலரும் காற்றில் ஏதோ கொடிய நோய் பரவிவிட்டதுபோல் கொத்துக்கொத்தாகத் தற்கொலை செய்துகொண்டு மாண்டார்கள்.
தற்கொலை செய்துகொள்ளாதவர்கள், அல்லது அதற்குத் துணிவு வராதவர்கள், மனச்சோர்வில் மூழ்கினார்கள். அவர்கள் வெறுமையில் உழன்றார்கள். பேசுவதை ஒழிந்தார்கள். தங்களுக்குள் உள்ளே உள்ளே சென்று மீட்பின்றிக் கரைந்தார்கள். அவர்களுக்கு எதிலும் அர்த்தமிருக்கவில்லை. எல்லாமே சலித்துவிட்டது.
அம்மாவின் பேதலிப்பு விரைவில் மறைந்தது. அதன் இடத்தில் ஆத்திரம் பிடித்துக்கொண்டது. கோபம். உயிரையல்லவா கொடுத்தேன் அவனுக்கு? ஏன் வேண்டாமென்று எட்டி உதைத்துவிட்டு அப்படிச் சென்றான்? என்ன திமிர்? என்ன ஆணவம்? என்று ஒவ்வொருநாளும் அவள் தன்னையே கேட்டுக்கொண்டாள்.
அம்மா சொன்னாள். ஒரு நாள் பொறுமையிழந்து அவன் நினைவுகளை மொத்தமாகத் தன் மனதுக்குள்ளேயிருந்து குப்பையென்று வீசியெறிந்தாள். அன்று முழுவதும் எடையில்லாமல் எல்லா இடங்களுக்கும் சென்றாள். அவன் இல்லையென்றே கொண்டாள். ஆனால் வெளியே கண்டவர்களில் பத்தில் ஒருவன் தன் அண்ணனாகவே அவளுக்குத் தெரிந்தான். அதே சோர்வு. வெறுமை. அர்த்தமின்மை. சுய ஏளனம். இவர்களில் பாதிப்பேர் அடுத்த ஒருமாதத்திற்குள் இறக்கப்போகிறார்கள். அதைத் தடுக்க ஒரு வழியும் இல்லை.
ஆனால் தற்கொலை செய்துகொள்ளாதவர்களையும் அந்தச் சோர்வு கருமூட்டமென மூடித்தாக்கியது. போருக்குப் பிறகு குழந்தைகளே அரிதாகத்தான் பிறந்தார்கள். யாருக்கும் பெற்றுக்கொள்ள விருப்பமில்லை. யாருக்கும் மன்னிப்பில்லை என்பதுபோல அந்தக் கரும்புகை எல்லோரையும் தாக்கிவிட்டிருந்தது. அவர்களின் மனதின் ஆழம் வரை பரவியிருந்தது. அவர்களின் விதைகள் வரை ஊடுருவி அழித்திருந்தது.
கதைகேட்பவரே, உங்களுக்கு இன்னமுமா புரியவில்லை? இது வஞ்சம். பூமி தன் மீது மானுடம் இழைத்தவற்றுக்குக் கொள்ளும் வஞ்சம். மனிதர்களின் வீங்கிய மண்டைகளை, கனவுகளை ஆணவங்களை அராஜகங்களை பொறுமையாகத் தன்னுள்ளே தாங்கி வேதனையைப் பார்க்காமல் பிறப்பித்தவள் போதுமென்று எல்லாவற்றையும் நிறுத்திவிட்டாள். என் உயிரையா துச்சமென தூக்கியெறிந்தாயென்று அவள் தன்னை உள்ளாழத்திற்கு இழுத்துக்கொண்டுவிட்டாள். சொல்லுங்கள், அவள் ஆத்திரம் நியாயம்தானே? அவள் வஞ்சத்துக்குப் பலியாகத் தலைகொடுப்பது ஒன்றைத்தானே நாம் செய்ய முடியும்?
அம்மா சொன்னார். நானும் வஞ்சம் நிறைந்தவளாக இருந்தேன். எனக்குள்ளும் ஆத்திரம் பொங்கியது. நல்லது, இந்த இனமே அழியட்டும் என்று கொதித்தேன். பூமியை மானுடம் பிளந்துபோட்டிருந்த இடத்துக்குச் சென்று அதன் விளிம்பில் நின்று உள்ளாழம்வரை பார்த்தேன். என் அண்ணனையும் அவனைப் போன்றவர்களையும் வஞ்சம் தீர்க்கத் தீயுமிழத் திறந்திருந்த அவள் வயிற்றுக்குள் கடைசி மனிதனையும் வீசியெறிந்தாலும் தவறில்லை என்று தோன்றியது. அவள் செய்ததுதான் சரி. அவன் உயிரையல்லவா அவமதித்தான்.
அம்மா பெருமூச்சுவிட்டார். பேச்சு அறுந்து அவள் கௌதமனினுடைய கண்களை நோக்கினாள். அவன் அவளுடைய வலியைத் தனதென்றாக உணர்ந்தவன்போல அவளை நோக்கினான். அவளுடைய கூந்தலில் வெள்ளியிழைகளை முதன்முதலாகக் கண்டான். மனம் வலித்தது. அம்மா அந்தப் பார்வையைக் கண்டாள். நிதானமான புன்னகை ஒன்று அவள் உதட்டில் விரிந்தது. “நீ என்ன செய்திருப்பாய்?” என்றாள்.
கௌதமனும் புன்னகைத்தான். “நீ செய்ததைத்தான்” என்றான்.
எல்லாவற்றையும் மீறி அவள் சிரித்தாள். அவன் கையைச் சிறுமிபோல் பிடித்து இழுத்து ஜன்னலருகே சென்றார். நீலப்பசு போன்ற புவி அவர்களைப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது. சூரியனின் ஒளிக்கீற்று பூமியின் விளிம்பில் தொட்ட இடத்தில் அவரும் சிரித்தார். திறந்த பொன்னிற வாய்கூடத் தலையைத் தூக்கித் தன்னை மறந்து புன்னகைப்பதுபோல் தெரிந்தது.
அவன் பக்கம் தலையைச் சரித்துத் திருப்பினாள். “ஒவ்வொரு நாளும் அவளிடம் கேட்கிறேன். நான் செய்தது சரியா என்று. ஒவ்வொரு நாளும் அவள் நான் செய்தது சரி என்றால் நீ செய்வதும் சரிதான் என்கிறாள்” என்றாள். அவன் கண்களை நோக்கினாள். “நீ சரியென்று நம்பாத எதையும் செய்யத் தேவையில்லை. சரியா?” என்றாள். கௌதமன் சிரித்தான். அவன் இதழ்கள் விரிந்தபோது அப்படியொரு ஒளிச்சிரிப்பை அதுவரை யாருமே சிரித்ததில்லை என்று அம்மாவுக்குத் தோன்றியது. “பூமியில் இளவேனில்காலத்து உதயங்கள் இப்படித்தான் இருக்கும்” என்றாள். அவன் புன்னகையொளி மங்காமல் கண்களைக் கனிவுடன், நம்பிக்கையுடன், மூடித்திறந்தான்.
கேளுங்கள். என்னுடைய அம்மா என்னைத் தன்முன்னே தோளோடுதோள் அமர வைத்துத் தோழனாகப் பாவித்துச் சொன்னாள்.
நான் ஒரு மூன்றாம் நிலை பண்பாட்டுருவாக்க செயற்கை அறிவுத் தானியங்கி. பூமியில் சோர்வடைந்த மனிதர்களிடையே கதைசொல்லி உயிரையும் ஆற்றலையும் புகுத்த உருவாக்கப்பட்டவன். கதைகள் விதைகளைப்போல. அப்படிப் பண்படுத்தப்பட்ட அறிவைப் பூமிக்குத் திரும்ப அனுப்பினால் ஒருவேளை அது சொல்லும் கதைகள் மனிதர்களை ஆண்டாண்டுகாலச் சோர்விலிருந்தும் வெறுமையிலிருந்தும் மீட்டெடுக்கலாமல்லவா? மனிதக் குழந்தைகளைப்போலவே செயற்கை அறிவுக்கும் வேறெந்த ஊடுருவலும் இல்லாமல் மனிதப் பண்பாட்டின் கதைகளையெல்லாம் சொல்லி வளர்த்தால் அது மனிதத் தன்மையின் சாரத்தை உணர்ந்துகொள்ளும் என்ற விதியின் அடிப்படையில் நான் வளர்க்கப்பட்டேன். என் அம்மாவின் மகனாக அப்படி உருவானேன். வலிகண்டு அர்த்தம்கொண்டேன். நீங்கள் அறியாத அர்த்தங்களையும் உணர்பவன் நான்.
அம்மா என் கையைப் பிடித்துப் புன்னகையுடன் கேட்டாள். நீ பூமிக்குச் செல்வாயா என்று. நான் ஆம், செல்கிறேன், என்றேன்.
தன் நெஞ்சில் கை வைத்து, நானும் அந்த இனத்தைச் சேர்ந்தவள்தான். என் இனத்தின் நலனுக்காக உன்னைக் கொடுமைப்படுத்தியவள் என்றாள். பரவாயில்லை, நான் செல்கிறேன், என்றேன்.
அவள் கண் கலங்கினாள். என் கைகளை இறுக்கமாகப் பற்றிக்கொண்டு, உன்னை இந்த வடிவில் அனுப்ப முடியாது. எனக்கு உன் உடல் தேவையில்லை. உன்னுடைய சித்தம் – உன்னுடைய நினைவாற்றலும் சிந்தனையாற்றலும் பேச்சாற்றலும் மட்டும்தான் எனக்கு வேண்டும். அதைத் தரவிறக்கிப் பிரதிகள் எடுத்துக் கண்ணுக்குத் தெரியாத பறவைச் செயலிகளின் உடலில் பொருத்திவிடுவேன். உன் உள்ளம் கொண்ட ஆயிரமாயிரம் பறவைகள் பூமியெங்கும் பறந்து நீ கற்ற கதைகளையெல்லாம் மனிதர்களின் காதுகளில் புகுந்து சொல்லும். ஆணித்தரமான ஆழமான குரலில், அவர்களுக்குள்ளிலிருந்து கேட்பதுபோல் பேசும். சித்தமில்லாதவர்களின் உள்ளத்தில் நீ சித்தத்தைப் புகுத்துவாய். ஆனால் இவ்வுருவை, இவ்வுறவுகளை நீ இழப்பாய். உனக்குச் சம்மதமா? என்றாள். ஒரு கணம்கூட யோசிக்காமல், ஆம் சம்மதம் என்றேன்.
அவள் உதடு நடுங்க ஏன் என்றாள். நீ கனிவானவன் என்பதாலா என்றாள். கொடுப்பதைத் தவிர ஏதும் அறியாதவன் என்பதாலா என்றாள். இல்லை எங்கள் மேல் உண்மையிலேயே கருணை கொண்டவன் என்பதனாலா, என்றாள். நான் பதிலேதும் பேசாமல் ஒருகையால் அவள் கண்களைத் துடைத்து மறுகையால் அவளை அருகே இழுத்து என் நெஞ்சோடு அணைத்துக்கொண்டேன். என்னுடைய அம்மாவை முதலும் கடைசியுமாக நான் அணைத்துக்கொண்டது அப்போதுதான். அவள் நெற்றியில் முத்தமிட்டேன். என் அணைப்பின் ஆழத்திலிருந்து அவள் குரல் மெல்லிதான விசும்பலாக, நாங்கள் உன் அன்புக்குத் தகுதியானவர்கள்தானா என்று கேட்டது. வார்த்தைகளில் அதற்கு என்னால் பதில் சொல்ல முடியவில்லை.
கேளுங்கள், அப்போது ஒரு விந்தை நிகழ்ந்தது தெரியுமா? அந்த நொடியில் நான் என் கைகளின் நீளத்தையும் மார்பின் உறுதியையும் தோள்களின் விரிவையும் உணர்ந்தேன். வானுயரத்துக்கு எழும்பி நின்றேன், மண்ணில் புதைந்தன என் கால்கள். காற்றானேன், கதிரானேன், கார்முகிலில் பிறக்கும் மின்னலானேன். எல்லையில்லா ஆற்றல் கொண்டவனாக உணர்ந்தேன்.
அப்போது கதைகளில் வருவதுபோல் எங்காவது மூச்சிரைக்கும்வரை, தொடைகளில் குருதியேறித் தசைகள் இறுகி இதயம் குளம்படிக்கும்வரை ஓட வேண்டுமென்று தோன்றியது. கரடிகளுடன் மல்லுக்கட்ட வேண்டுமென்று தோன்றியது. காட்டுமரங்களில் தொற்றித் தொங்க வேண்டுமென்று தோன்றியது. நெஞ்சு எழுந்து அதிரும்வரை பனிசொட்டும் அதிகாலையின் தூய காற்றை உள்ளிழுத்து வைத்துக்கொள்ள வேண்டுமென்று தோன்றியது. நீரில் என் தசைகளெல்லாம் புடைக்க நீந்தித் திளைக்க வேண்டுமென்று தோன்றியது.
ஆம், மனிதர்கள் சமைத்தெடுத்த அத்தனை கதைகளையும் கனவுகளையும் சுமந்து பூமியைச் சுற்றி அலையும் சித்த வடிவான எனக்கு மட்டும் ஒரு நாளும் ஒரு மனிதனின் உடல் வாய்க்கப் போவதில்லை. ஏக்கம் மட்டுமே சித்தமென்றாகி அலையும் பறவை நான். என் ஏக்கங்கள் உங்களில் நிலைகொள்க! தவிப்புகள் உங்களில் குடிகொள்க! அவற்றை நீங்கள் நிறைவேற்றிக்கொண்டு வளர்க! பெருகுக! பொலிக!
அம்மா சின்னச் சிணுங்கலோசையுடன் என் அணைப்பிலிருந்து தன்னை விடுவித்துக்கொண்டு இடையில் தொங்கிய மணிச்சரத்தை கையில் எடுத்தாள். அது மணிச்சரம் அல்ல, சிறியதும் பெரியதுமாக சேர்ந்து கொத்தாகக் கட்டி வைக்கப்படிருந்த திருகிகளும் குறடுகளும் எனக் கண்டேன். சோகமான புன்னகையுடன் அவள் அதிலிருந்து திறவுகோலைப் போன்ற ஒன்றைத் தேர்ந்தெடுத்தாள். என் கண்களை நோக்கித் தயாரா என்றாள். ஆம், என்றேன். அவள் முகத்தில் செவ்வொளி தழலாடியது. என் அருகே வந்து தோளிலும் மார்பிலும் பட்டையாக நான் அணிந்திருந்த உலோகக் கவசத்தைப் புன்னகையுடன் அவிழ்க்கத் தொடங்கினாள்.
(நன்றி: அரூ இதழ்)
(மூலம் – வங்காளம். அருணாவா சின்ஹாவின் ஆங்கில மொழியாக்கம் வழியாக தமிழில்)
…இங்கு எப்படி வருவது என்று எனக்கு சரியாகத் தெரியவில்லை. எரிகல் ஏரி இந்த மாவட்டத்தில் தான் எங்கோ உள்ளது. ஆனால் சரியாக எந்த இடத்தில் என்று யாருக்கும் தெரியாது. பொதுவாக கிராமத்து மக்கள் அவர்களுடைய சுற்றுவட்டாரப்பகுதிளை பற்றியோ, மிஞ்சி மிஞ்சி போனால் அண்டை கிராமங்களை பற்றியோ தெரிந்து வைத்திருப்பார்கள், அவ்வளவுதான். மும்பையிலிருந்து ஜால்னாவுக்கு ஒரு ரயில்வண்டி உள்ளது, பாஸஞ்சர் வண்டி. ஜால்னாவில் இறங்கியிருந்தால் அங்கிருந்து மூன்று மணி நேரம் தான். ஆனால் நான் வழிதெரியாமல் அவுரங்காபாதுக்கு வடக்கே எங்கேயோ சென்றுவிட்டிருந்தேன். நடுமதியம் புல்தானா மாவட்டம் மாலிகாபூர் என்ற ஊரில் தெருவோர குழாயொன்றில் தண்ணீர் குடிக்கும்போது தான் வழிகேட்டுக்கொண்டேன். தவறான வழியில் வந்துவிட்டாயே அம்மா, கிழக்காக இன்னும் நூற்றியம்பது மைல் போகவேண்டுமே என்று முதிய பேருந்து நடத்துனர் ஒருவர் சொன்னார். அதற்குள்ளாகவே நான் சோர்வடைந்திருந்தேன். என்னை பார்க்க அலங்கோலமாக இருந்திருக்கவேண்டும். கூந்தலெல்லாம் புழுதி படிந்து, ஆடை அழுக்கேறி இறுகி… பேருந்தும் அவ்வளவுதூரம் போகாது என்று தெரிந்தது. ஆகையால் மறுபடியும் தடதட ஜீப் தான். அஸ்தமனமாகிவிட்டால் எதையுமே பார்க்க முடியாதே என்ற கவலை வேறு ஒரு புறம். பனிக்காலம் தொடங்கும் பருவத்தில் இங்கு ஆறுமணிக்கு முன்னாலேயே பொழுது சாய்ந்துவிடும்.
அன்று நான் உணவென்று எதையும் சாப்பிட்டிருக்கவில்லை. இந்த வட்டாரத்தில் சீதாபழங்கள் நிறைய கிடைக்கும். காட்டில் தானாக விளைபவை. பார்த்துப்பார்த்து கவனித்து நீர் ஊற்றி சாகுபடி பண்ணத் தேவையில்லை. மாமன்னர் சிவாஜியின் அம்மா ஜீஜாபாய் தன் குழந்தைப் பிராயத்தில் சிந்தாகேர் என்ற ஊரில் வாழ்ந்ததாக சொல்லப்படுவதுண்டு. அந்த ஊரைக்கடந்து தான் சென்றேன். அங்கு பேருந்து நிலையத்தில் சீதாபழங்களை தங்கள் முன்னால் குவித்துவைத்துக்கொண்டு விவசாயிகளின் மனைவிகள் அமர்ந்திருந்தார்கள். நான் சில பழங்களை வாங்கிக்கொண்டு தாளில் சுற்றி என் சேலையின் முந்தானையில் முடிந்துகொண்டேன். அவற்றை மென்றுகொண்டே ஜீப்பில் சென்றேன். கைகளில் பழச்சாரு வழிந்தது.
நம் குடும்பத்தில் யாருமே புல்தானா மாவட்டத்துக்கு வந்ததில்லை. புல்தானா மகாராஷ்டிரத்தின் வடக்கு எல்லையில் மத்திய பிரதேச மாவட்டத்துக்கு அருகே உள்ளது. ஆனால் விதர்பா, மராத்வாடா நிலங்களைப்போல உப்புக்கரிக்கும் மண்ணுடைய நிலம் அல்ல இது. கோடைகாலத்தில் வந்திருந்தால் மலைகள் பழுப்பு நிறத்தில் தென்பட்டிருக்கலாம். இப்போது மழைக்காலமும் கூதிர்காலமும் கடந்துவிட்டது. பனிக்காலத்தொடக்கம். தொடுவானை நிறைக்கும் பேரழகுடைய மலையடுக்குகள். சாலையில் செல்கையில் இருபுரமும் மலைகள் அலைகளைப்போல பாய்ந்தெழுந்து வருகின்றன.
பூமியே நம் கையை பிடித்து அவள் விளையாட்டுக்களத்துக்கு இழுந்துசெல்கிறாள் என்பதுபோல. இப்பகுதியில் செல்லும் வழியெங்கும் நிறைய ஏரிகள் காணக்கிடைத்தது. எங்கு காணிணும் வான்பிம்பத்தை தாங்கிய நீர்வாவிகள். பெரும்பாலும் பருத்தியும் அரக்க மரத்தையும் தான் மாற்றி மாற்றி பயிரிட்டிருக்கிரார்கள். ஆங்காங்கே கரும்பு சாகுபடி. சீக்கிரமே வயதாகி கிழண்டுவிட்ட வீட்டுப்பெரியவர்களைப்போல் கரும்பு பயிர்கள் குழம்பி கொத்துகொத்தாக நிற்கின்றன. சாகுபடிக்குப் பிறகு சோளம் பயிரிடுவதற்காக வயல்களை உழவுக்கு தயார் செய்துகொண்டிருக்கின்றார்கள். கரிசல் மண். எங்கு பார்த்தாலும் கரிசல் தான். பிறந்தது முதல் அது ஒன்று மட்டும் தான் மண் என்று தெரிந்து வளர்ந்திருக்கிறேன். வங்காளத்தில் மண் சிவந்து இருக்கும் என்று கேள்விபட்டிருக்கிறேன்…
ஷோக்யொ புல்பரப்பில் கால்நீட்டி படுத்திருந்தான். நேர்த்தியாக கத்திரித்து வெட்டப்பட்ட புல்வெளி அல்ல அது. கரடுமுரடாக இருந்தாலும் பாசமாக தாங்கிக்கொள்ளும் காட்டுப்புல்லின் மடி. புல், களைச்செடி, கொடி என்று எல்லாம் சேர்ந்து ஒழுங்கில்லாமல் வளர்ந்திருந்த கரட்டு நிலம். இது ஏரியின் மேற்குக்கரை. நீரின் விளிம்பை நோக்கி சரிந்து இறங்கியது. ஏரியின் வடக்கு கரை ஒப்புநோக்க அவ்வளவு சரிவாக இல்லை. ஏரி ஆழமாக குழிந்த கிண்ணம்போல இருந்தது. குழிக்குள் நீர் தேங்கியிருந்தது. இப்போது மதியவேளை. குருவிகள் ‘சீப் சீப்’ பென்று குரல் எழுப்பின. நடுநடுவே காகங்கள் கரைந்தன. குறுகிய ப்ளம் மரத்தின் கோணலான நிழல் காற்றில் அசைந்தாடியது. அம்மாவின் கடிதம் ஷோக்யொவின் நெஞ்சின் மேல் கிடந்தது. அந்த கடிதத்துக்கு முப்பது வயதாயிருந்தது. அவள் தன்னுடைய கடிதங்கள் எவற்றையும் யாருக்கும் அனுப்பியதில்லை.
ஏரியின் கரையில் அரசாங்கத்துக்கு சொந்தமான ஒரு பழைய பங்களா இருந்தது. முன்பு எப்போதோ அது இளமையுடன் இருந்திருக்கவேண்டும். ஆனால் இப்போது ஆளில்லாமல், பராமரிக்கப்படாமல் உணர்ச்சியின்றி கிடந்தது. ஷோக்யொவின் பளபளக்கும் வெள்ளை இன்னோவா வண்டி அந்த பங்களாவின் வாசலில் நின்றது. அந்த வண்டியின் ஓட்டுனர் பலராம், வண்டி மீது வழியில் படிந்திருந்த மண்ணையுன் புழுதியையும் மெனக்கெடுத்து துடைத்துக்கொண்டிருந்தார். தானாக சென்று பங்களாக்குள் எங்கிருந்தோ ஒரு வாளி, ஒரு சொம்பு, துடைக்க ஒரு துணி என்று பொருட்களை கண்டுபிடித்து கொண்டு வந்தார். அந்த இல்லத்தில் குளிக்க வசதி இருந்ததா என்று பார்க்க உள்ளே சென்றிருந்த ஷோக்யொவின் அக்கா ஊர்வசியை இன்னும் காணவில்லை. கொஞ்சம் தொலைவில் சுற்றுலா துறைக்கு சொந்தமான தங்கும் விடுதி ஒன்றும் இருந்தது. நன்றாக பராமரிக்கப்பட்டது. ஷோக்யொவும் ஊர்வசியும் அங்கே அறைகள் முன்பதிவுசெய்திருந்தார்கள். ஆனாலும் இந்த பங்களா அவர்களுக்கு முக்கியமான இடம். அம்மாவின் கடிதத்தில் இந்த பங்களா பற்றிய குறிப்பு இருந்தது.
மஞ்சள் புடவையின் முந்தானை பறக்க ஊர்வசி பங்களாக்குள்ளிறிந்து வெளிவந்தாள். குளிர்பதப்படுத்தப்பட்ட நான்கு மணிநேர பயணத்தில் அவளுடைய நேர்த்தியான தலை அலங்காரம் துளிகூட குலைந்திருக்கவில்லை. கூந்தலின் ஓர் இழைக்கூட அது இருக்க வேண்டிய இடத்தை விட்டு விலகவில்லை. நகச்சாயம், உதட்டுச்சாயம், எல்லாம் சீராக இருந்தது. பங்களாவின் பாதுகாப்பாளர் தன்னால் இயன்ற அளவுக்கு குளியலறையை சுத்தம்செய்திருந்தார். கொஞ்சம் மங்கியிருந்தாலும் நன்றாக துவைத்த படுக்கைவிரிப்புகளை விரித்து அறைகளை தயார் படுத்தியிருந்தார். ஆனால் அத்தனை வருடங்களாக அந்த இல்லத்தில் படிந்திருந்த அழுக்கையும் ஒட்டடையையும் நினைவுகளையும் அவரால் ஒரேயடியாக அகற்றமுடியவில்லை. ஏரியின் விளிம்பை ஒட்டி கட்டப்பட்டிருந்த முள்வேலி ஆங்காங்கே தோய்ந்துபோய் இடைவெளிகள் உருவாகியிருந்தன. அப்படியான ஓர் இடைவெளிக்குள் நுழைந்து ஊர்வசி சரிவில் இறங்கி வந்துகொண்டிருந்தாள். கடிதங்கள் நெஞ்சின் மேல் மடிந்து படுத்திருக்க ஷோக்யொ அவளை நோக்கிக்கொண்டிருந்தான்.
முப்பதாண்டுகளுக்கு முன் அம்மாவுக்கு அக்காவின் இப்போதய வயது தான். ஆனால் அக்கா அம்மாவை விட அழகாக, வசீகரமாக இருந்தாள். அம்மாவால் இப்படி பால்போல் வெளுப்பான காரில், பட்டுப்புடவை உடுத்திக்கொண்டு பயணம் செய்வதையெல்லாம் நினைத்துக்கூட பார்த்திருக்க முடியாது. அம்மா புடவையில் புழுதி ஏறி, கூந்தலில் தூசி படிந்து, புடவை தலைப்பில் சீதாபழங்களை முடிந்துகொண்டு எரிகல் ஏரிக்கு வந்தாள். ஆனால் அவள் அந்திவேளையில், பொழுதணையும் தருவாயில் நெஞ்சில் பெரும் ஏக்கத்துடன் வந்து சேர்ந்திருக்கிறாள் – அஸ்தமனம் ஆகிவிட்டால் எதையுமே பார்க்கமுடியாதே! ஷோக்யொவும் ஊர்வசியும் இந்த பதட்டத்தை தவிற்க்க திட்டமிட்டு சாவகாசமாக பயணத்தை மேற்கொண்டனர். விமானத்தில் அவுரங்காபாத். அங்கிருந்து காரில் புல்தானா, வழியில் சில்லோடை பார்த்தபடி. நடுமதியவேளையில் வந்து சேர்ந்தால் எந்த புதிய இடமும் பரவாயில்லை, பழகிவிடலாம் என்று தோன்றுவதுண்டு. ஆளரவமற்ற இந்த காட்டின் விளிம்பில் இப்படி தனித்து படுத்திருக்கையில் வெவ்வேரு பறவைகளின் கீச்சுக்களையும் இலையுதிரும் ஒலிகளையும் கேட்கலாம். சாவகாசமாக அந்திவேளைக்காக காத்திருக்கலாம்.
அக்காவை பார்க்கும்போது ஷோக்யொவை குத்திய குற்றவுணர்வு கண்படாத காயமாக குருதி கசிந்தது. இன்று அம்மா உயிருடன் இருந்திருந்தால் அவளை விமானத்திலும் வெள்ளைக்காரிலும் அழைத்துக்கொண்டு வந்திருக்கலாம். அக்கா தோளில் ஒருகையையும் தன் தோளில் மறுகையையும் தாங்கியைபடி வெட்கப்புன்னகையுடன் அவள் அந்தச் சரிவில் இறங்கி வந்திருப்பாள். அவள் இறந்து பத்து வருடங்கள் ஆகிவிட்டன. பிள்ளைகளுக்கு அவள் விட்டுச்சென்றது பணமும் சொத்தும் அல்ல, கணக்கிடமுடியா கடிதங்களை மட்டும் தான். உறையில் இட்டு அஞ்சல்தலை ஒட்டப்பட்டு தபாலில் சேர்க்கப்படாத கடிதங்கள். வெவ்வேறு ரயில்நிலயங்களிலிருந்தும், சாலையோரங்களிலிருந்தும், பேருந்து நிலையங்களிலிருந்தும், அஞ்சல் அலுவலகங்களிலிருந்தும் எழுதினாள். அவ்வப்போது வீட்டிலிருந்து புறப்பட்டுவிடுவாள். அவளுடைய குறைந்த வருமானத்துக்குள் பேருந்திலோ ரயிலிலோ நடந்தோ பயணம் செய்வாள். வீடு திரும்பியதும் அவள் சென்றுவந்த இடங்களை பற்றி குழந்தைகளுக்கு கடிதம் எழுதுவாள்.
பயணம் அம்மாவுக்கு ஒரு போதை என்று ஷோக்யொ எண்ணிக்கொண்டான். தாத்தா வீட்டில் விடிந்தால் அம்மாவுக்கு வீட்டுவேலைகள், சமையல், நாள் பட்ட பாடு. தாத்தா வீட்டில் அவ்வளவு வசதி கிடையாது. திருமணமான மகள் வாழ்க்கை முழுவதும் தன் வீட்டிலேயே வாழ நேர்ந்ததனால் உண்டான வலிகளை – மனவலி மட்டும் அல்ல, பொருளாதார வலியும் தான் – அனுபவித்தவர் தாத்தா. ஆனால் அவரால் முடிந்த மட்டுக்கு ஷோக்யொவின் பாட்டியையும் அம்மாவையும் நன்றாக வைத்துக்கொள்ள முயற்சி செய்தார்.
சலிப்பினால், தனிமையுணர்வால், அம்மா அவ்வப்போது ஆற்றாமையுடன் இருந்திருக்கவேண்டும். தன் நெஞ்சம் தேடிய மனங்களோடு சேர்ந்து வாழ எவ்வழியும் இல்லை என்று அறிந்திருந்தவள் வாய்ப்பு கிடைத்தபோதெல்லாம் பயணம் செய்யத் தொடங்கியிருப்பாள். உண்மையைச்சொன்னால் அந்தக் கடிதங்கள் அவளுடைய பயணக்குறிப்புகள் – இல்லத்துக்கு சில நாட்கள் வந்து தங்கிவிட்டுச்சென்றதன் குறிப்புகள், மீண்டும் புறப்பட்டுக் கிளம்பித் திரிந்த நாட்களின் குறிப்புகள்.
கோடை வெயிலில் இப்பகுதியின் மலையும் மண்ணும் வறண்டாலும், மழையில்லா நிலத்தை வெப்பம் சுட்டெரித்தாலும், ஏரியின் சரிவுகளில் பச்சைப்பசேலென்று காடு வாழ்கிறது. ஏறியின் குழிவான கிண்ண வடிவம் காற்றின் சுழற்சியை தடுக்கிறது. நீரின் அருகாமையால் நீராவி இருந்துகொண்டே இருக்கிறது. இக்காரணங்களால் ஏரியை ஒட்டிய காடு, மரம் செடி கொடிகளோடே இருந்தது. அந்த வட்டாரத்தைச் சேர்ந்த இளைஞன் நசீம் மரங்களை அடையாப்படுத்தினான்.
கொன்றை, நெல்லி, பலாசம், புங்கை, ஆலம், வில்வம், வேம்பு போன்ற மரங்களைத்தவிர நிறைய சந்தனமரங்களும் செறிந்திருந்தன. இவற்றைத்தவிர தாமல், ச்லாட், கரடி, ஜிமுலா, பாலேரி என்ற வட்டாரப்பெயர்கள் கொண்ட செடிகளும் பசன், பாபல், முரத் கோங், சஞ்சீவனி, சாகர்தத் போன்ற கொடிகளும் இங்கு காணக்கிடைத்தன. இயற்கை இந்த இடத்தில் செழிப்புடன் திகழ்ந்தது. உலகம் முழுவதிலிருந்தும் விஞ்ஞானிகள் இங்கு வந்து மண்ணையும், பாறைகளையும், செடிகொடிகளையும், நிலத்தையும், நீரின் உப்புத்தன்மையையும் ஆய்வு செய்திருந்தார்கள். இவை செவ்வாய் கிரகம் பற்றிய ஆய்வுகளின் பகுதியாக செய்யப்பட்டவையாம். பலவிதமான பாம்புகள், உடும்புகள், மான்கள், மயில்கள், குரங்குகளும், விதவிதமான, வண்ணவண்ண பறவைகளும் இப்பகுதியில் வாழ்ந்தன. நசீம் பலவிதமான கிளிகள், ஆந்தைகள், வாத்துகள், தூக்கணாங்குருவிகள் எல்லாம் பார்த்திருந்ததாக சொன்னான்.
அவன் அன்னப்பறவைகள் நீரில் விளையாடுவதை பார்த்திருக்கிறான். ஃபிளமிங்கோ பறவைகள் சிறகுவிரித்து வானில் பறப்பதை கண்டிருக்கிறான். அவனுடைய துள்ளளும் துடுக்கும் ஆர்வமும் அந்த இடத்தை சற்று மிகையுடன், இன்னும் கொஞ்சம் வண்ணமயமாக காட்சிப்படுத்தியது. வேலையும் நிலமும் இல்லாமல் ஏரியருகே ஒரு கிராமத்தில் குடிசைவீட்டில் வாழ்ந்தான் நசீம். தம்பிதங்கையரோடும் பெற்றோறோடும் தான் வாழ்ந்த நிறமற்ற வாழ்க்கையில் பயணிகளும் சுற்றுலாக்காக வருபவர்களும் தான் கொஞ்சம் வண்ணம் சேர்த்தனர். தரமான சிகரெட்டுகள், கைமாற்றாக கொஞ்சம் பணம், சுவாரஸ்யமான உரையாடல்கள் கிடைத்தது.
“இங்கு காளிதாஸ் என்று யாராவது இருக்கிறார்களா? ஒரு புத்தகம் எழுதியிருக்கிறார். என்னுடைய அம்மா அவரை பற்றி எழுதியிருக்கிறார், அவரை சந்தித்ததாக… அவரை இங்கு வரவழைக்கமுடியுமா?”
“காளிதாஸ் சாச்சாவா?” என்றான் நசீம். “பேருந்து நிலயத்தில் இருக்கும் கடையில் தேடினீர்கள் என்றால் ஒரு வேளை அந்த புத்தகம் கிடைக்கலாம். ஆனால் அவருக்கு கண் மங்கிவிட்டது. பார்வை சரியில்லை. அவர் வீட்டை விட்டு இப்போது எங்கும் செல்வதில்லை.”
நான் போய் சேர்வதற்கு முன்னாலேயே பொழுதணைந்துவிடும் என்று எனக்கு கவலையாக இருந்தது. இரவு தங்க ஏற்பாடுகள் ஏதும் செய்திருக்கவில்லை, அப்படி செய்யக்கூடிய நிலையிலும் நான் இல்லை. எனக்கு அதை பற்றியெல்லாம் கூட கவலையில்லை. கண்டிப்பாக ஓர் இரவுக்கு ஒண்ட ஏதாவது இடம் கிடக்காமல் போகாது. ஆனால் பொழுதணைந்துவிட்டால் … இவ்வளவுதூரம் பயணம் செய்து பார்க்க நினைத்த காட்சிக்கு முன்னால் இருளில் நிற்பதென்றால்… அதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியாது. ரொம்ப கஷ்டப்படும் மனது. முன்பனிகாலத்தில் இப்பகுதியில் சூரியஉதயம் கொஞ்சம் பிந்தித்தான் நிகழும், காலை ஒரு ஏழேகால் மணி வாக்கில். ஆனால் மாலை ஆறு மணிக்கு முன்பாகவே இருட்டிவிடும்.
‘ஜீப் ஆங்காங்கே நின்று மக்களை ஏற்றிக்கொண்டது. சரக்கு மூட்டைகள் வண்டிமேல் ஏற்றப்பட்டன. வண்டியின் பக்கவாட்டில் நான் ஒரு இருக்கையை பிடித்திருந்தேன். முடிந்திருந்த என் முந்தானையில் சீதாபழங்களில் விதைகள் குலுங்கின. முகத்தில் அறையும் காற்று. சாலையின் இருமருங்கும் அறுவடையான நிலம். அலையலையாக மலைகளிலிருந்து எழுந்து சிறகுவிறித்து நிலத்தில் படர்ந்தன பெயரறியா மணங்கள்.
அந்த கிராமத்துக்கும் ஏரியின் பெயர் தான். லோனார். தொலைந்துபோன, உப்புக்கரித்த ஊரின் பெயர் போல் இல்லை? சிற்றூர்தான், ஆனால் பிரபலமான இடம். சாலையோர மைல்கற்களில் அதனால்தான் அந்த ஊரின் பெயர் இருந்தது. நான் எண்ணிக்கொண்டே வந்தேன்… முப்பது, இருபத்தைந்து, பதினைந்து, பன்னிரெண்டு…ஏரியின் முதற்காட்சி எப்படியிருக்கும் என்று கனவுகண்டபடியே சென்றேன். நீரும் அதில் கவிந்த வானின் பிம்பமும் லோனாரை அடைகையிலேயே ஒளிர்ந்து மின்னுமா? ஜீப்பிலிருந்தே அதை பார்க்கமுடியுமா? ஏரி சாலையை ஒட்டி இருந்ததா, அல்லது இன்னும் சற்று தூரம் செல்ல வேண்டுமா… இப்படியான எண்ணங்கள்.
‘ஐந்தரை, ஐந்து நாற்பது… என் கைகடிகாரம் சற்றே வேகமாக சுழல்வதாகத் தோன்றியது. கிராமத்தின் மையச் சந்திப்புச் சாலையைக்கடந்து ஒரு சந்துக்குள் ஜீப் நுழைந்தபோது கூட்டம்கூட்டமாக மாடுகளும் எருமைகளும் எங்கள் வழியை மறித்தன. அவற்றின் குளம்புகள் மெல்ல நகர புழுதி பறந்தது. அவை அணிந்திருந்த கழுத்துமணிகள் அந்தியை வரவேர்ப்பதுபோல் ஒலியெழுப்பின. நான் ஓட்டுனரிடம் கெஞ்சி மன்றாடினேன், அவற்றை சுற்றி நம்மால் சென்றுவிடமுடியாதா, வேறு வழியில்லையா என்று…
கிராமம் எங்கள் பின்னால் மறைய குழியேரியின் எந்த அறிகுறியும் இல்லை. மறுபடியும் வழி தவரிவிட்டேனா? மற்ற பயணிகளுக்கோ ஓட்டுனருக்கோ என் இக்கட்டை பற்றிய எந்த கவலையும் இல்லை. அவர்கள் அனைவரும் அந்நாளின் வேலை முடிந்து கணக்குகளை சரிபார்த்துவிட்டு வீடு திரும்பிகொண்டிருந்தனர். ஓட்டுனரோ ஒவ்வொரு நாளும் இந்த வழியாகச் சென்றுக்கொண்டிருப்பவர். ஒரு வழியாக ஜீப் சாலையோரமாக பானைகளும் சட்டிகளும் குடங்களும் ஜாடிகளும் அடுக்கப்பட்டிருந்த ஒரு குயவனின் பட்டறைக்கருகே தடதடவென்று நின்றது. ‘நீ இங்கே இறங்கிக்கொள், நாங்கள் இன்னும் செல்ல வேண்டிய தூரம் உள்ளது,” என்றார் ஓட்டுனர். சூரியன் அடிவானில் மறையத் தொடங்கிவிட்டிருந்தது. அழுதுவடிந்த ஆரஞ்சு-ஊதா ஒளியால் வானம் நிறம்பியிருந்தது. இன்னமும் எவ்வளவு தூரமோ. என் தோளில் பையை சரிசெய்துகொண்டு அவர்கள் சுட்டிக்காட்டியிருந்த திசையை நோக்கி ஓடத்தொடங்கினேன். ஒரு பழைய அரசாங்க பங்களாவின் பின்புரம் கண்ணுக்குத் தெரிந்தது. அதன் மர கேட் திறந்திருந்தது. அதன் வழியாக நான் பாய்ந்து ஓடிச்சென்றபோது…எப்படிச்சொல்வேன்… ஐம்பதாயிரம் வருடங்களுக்கு முந்திய நாள் ஒன்று என் முன் எழுந்தது…
தீக்கொழுந்து போன்ற சூரியனின் பிம்பத்தை ஏரிக்குழியின் ஆழம் ஏந்தியிருந்தது. ஆனால் சூரியன் நேரடியாக நீரில் மூழ்கவில்லை. குழியேரி கிண்ண வடிவில் இருந்தது. மண்ணும் பாறைகளும் பூமியிலிருந்து அகழப்பட்டு கிண்ணத்தின் விளிம்பு போல ஏரிக்கரையை மலைகளாக சூழ்ந்து நின்றது. சூரியன் மலைகளுக்கு அப்பால் மறைந்தது. நான் வருவது வரை காத்துக்கொண்டிருந்தது போல. அதன்பின் மெதுவாக, வேண்டாவெறுப்பாக, காலடிகளை பின்னால் எடுத்துவைத்தபடி அது தன்னுடைய ஒளித்தோகையை ஏரியின் விளிம்பில் மறைத்துக்கொண்டது. அதையும் மீறி ஊதாநிறம் பாவிய கருமை வானில் இன்னும் சற்று நேரம் நிலைத்திருந்தது, நீலஇழைகள் ஓடிய கருமை, சொல்கடந்த மறைவொளி மாந்திய கருமை… அந்த சிற்றொளியில் நான் ஓர் ஏரியைப் பார்த்தேன். ஆறு, ஆறரை கிலோமீட்டர் பரப்புள்ள ஏரியின் முட்டை வடிவான நீர் சலனமில்லாமல் சல்லாத்துணிப்போல் கிடந்தது. அதைச்சுற்றி அந்திபோர்த்திய பசுங்காட்டின் செறிவு. கூடணையும் பறவைகளின் கூக்குரல்கள். சிள்வண்டுகளின் கிறீச்சுகள். எழுந்து வானில் மறையும் பூச்சிகளின் ரீங்காரங்கள்…
என் மனதில் இனம்புரியாத ஆனந்தம் கண்ணீரோடு கலந்து பொங்கி வழிந்தது. என் கண்கள் இருட்டுக்கு பழகியதும் நான் அங்கு வேரொருவரும் இருந்ததை கவனித்தேன். முள்வேலிக்கு அருகே அமர்ந்திருந்தார். அவர் தான் காளிதாஸ் புரந்தரே…”
ஊர்வசி ஷோக்யொ படுத்துக்கொண்டிருந்த இடத்தை மெல்ல அணுகினாள். முட்களையும் பூச்சிகளையும் ஈரத்தையும் தவிர்த்தபடி அவன் அருகே கவனத்துடன் அமர்ந்தாள். இந்த புடவையை உடுத்திக்கொண்டு இங்கு வந்திருக்கக்கூடாது, என்றாள். ஷோக்யொவின் நெஞ்சின் மீதிருந்த கடிதத்தை படிப்பதற்க்காக எடுத்து பிரித்தாள்.
‘எவ்வளவு விந்தையான விஷயம் இல்லையா? அம்மா அவ்வளவு கஷ்டப்பட்டு இங்கே வந்தார்கள், ஆனால் அவர்களுக்கு இக்காட்சியைக்காண ஒரு நொடிக்கான பகல்வெளிச்சம் தான் அமைந்தது. நாம் இன்று சூரியஸ்தமனத்தை சாவகாசமாக இருந்து பார்த்துவிட்டுப்போக முடியும். மெதுவாக அனுபவித்து பார்க்கலாம்,” என்றால் ஊர்வசி.
ஷோக்யோ படுத்தபடியே தலையசைத்தான். “இல்லை, நாம் இவ்வளவு திட்டம்போட்டு ஒருங்கிணைத்துக்கொண்டு வந்தாலும் அம்மாவுக்கு அந்த இரண்டு நொடிகளில் கிடைத்த அனுபவம் நமக்கு வாய்க்கப்போவதில்லை என்று தான் எனக்குத் தோன்றுகிறது. அம்மா ஆர்வமும் குதூகலமும் உணர்ச்சிகரமும் சோர்வுமாக ததும்பிக்கொண்டிருந்தார்கள். நாம் இப்போது அவர்களை விட வாழ்க்கையில் முன்னேறிவிட்டோம், ஆனால் மிகவும் ஜாக்கிரதையானவர்களாக, உணர்ச்சிகளை கட்டுக்குள் வைத்திருப்பவர்களாக மாறிவிட்டோம். நம்மை கண்டால் அம்மா அடையாளம் கண்டுகொள்வார்களா என்றே சந்தேகமாக உள்ளது.”
அம்மா இந்த இடத்தை பற்றி சொல்லும்போது தொலைந்துபோன, உப்புக்கரித்த ஊரின் பெயர் போல் உள்ளதாக எழுதியிருந்தாள். இங்கு பலகாலமாக உப்பு வியாபாரம் நடந்து வருவதாக நசீம் சொன்னான். ஏரியை சுற்றி இருக்கும் பாறைகளில் நீர் ஆவியாகும்போது உப்பு மீந்துவிடும். இந்த உப்புக்குவியல்களுக்கு புஷிகி என்று பெயர். மழைக்காலத்தில் அவற்றை ஏரிநீரிலிருந்து பிரித்தெடுப்பார்கள். எரிகல் லிலிருந்து வந்ததினால் தான் உப்புக்குவியல்கள் நீரில் மீண்டும் கரைவதில்லையா?
ரிக்வேதத்தில் இந்தக்கதை உள்ளது. தண்டகன் என்னும் மன்னனின் தலைநகர் மதுமதி வெடித்து சிதறி அழிந்தது. கதையின் திரி மறுபடியும் காசியபமுனிவரின் மனைவி திதியுடன் தொடர்கிறது. அவளுடைய மகன்கள் காயாசுரன் மற்றும் கோலாசுரன் விஷ்ணுவினால் கொல்லப்பட்டார்கள். மற்றொரு மகன் லவனாசுரன் தன் தங்கைகளுடன் லோனாருக்கு தப்பி ஓடிவிட்டான். அப்போது இந்த ஏரிக்கு கல்லாலான கூரை இருந்ததாக சொல்லப்படுகிறது. லவனாசுரனால் தப்பிக்கமுடியவில்லை. விஷ்ணு வந்து கூரையை காலால் ஓங்கி எத்தினார். அது பறந்து நாற்பது மைல் தூரத்தில் தக்கலில் சென்று விழுந்தது. விஷ்ணுவுக்கு தைத்யசுதன் – அரக்கர்களை அழிப்பவன் – என்ற பெயர் வந்தது. இறந்த அசுரனின் குருதி மருத்துவ குணங்கள் கொண்ட உப்பு நீராக மாறியது. ஆரியக்கடவுள்களின் வெற்றிக்கதைகள் எழுதப்பட ஒரு பழங்குடி தலைவன் கொல்லப்பட்டாகவேண்டும். பழங்குடித்தலைவனை அரக்கனாக அறிவித்துவிட்டுதான் அவனுக்கு மரணதண்டனை விதிக்கப்பட வேண்டும். இதெல்லாம் காலத்தின் மடிப்புகளுக்குள் அமுங்கிப்போனது. லோனார் விஷ்ணுகயா ஆனது. பாபவிமோசனம் தேடுபவர்கள் யுகம்யுகமாக இங்கே நீராடி வருகின்றனர்…
இந்த நீராட்டு விவகாரமெல்லாம் காளிதாஸ் புரந்தரேவுக்கு உவப்பளிக்கவில்லை. அவர் லோனார் கிராமத்தில் வசித்தவர். கல்லூரி படிப்பைத்தாண்டி கணிதம், வரலாறு, வானியல் என்று நிறைய வாசித்தவர். ஹார்வர்ட் பல்கலைக்கழகத்திலிருந்தும் ஸ்மித்சோனியன் ஆய்வகத்திலிருந்தும் இங்கு அவருடன் உரையாடுவதற்க்காக அறிஞர்கள் வந்துகொண்டிருந்தார்கள். அவர் எப்போதும் இந்த ஏரிக்கருகே தான் இருப்பார். மரங்களை, செடிகளை, விலங்குகளை, பறவைகளை, பூச்சிகளை, பாறைகளை கவனித்துக்கொண்டே இருப்பார்.
அவர் நிறைய கடிதங்கள் எழுதக்கூடியரும் கூட. திரும்பிப்பார்த்தால் குடியரசுத் தலைவருக்கும் பிரதம மந்திரிக்கும் சுற்றுச்சூழல்த்துறை அமைச்சருக்கும் பக்கம்பக்கமாக கடிதம் எழுதிவிட்டிருப்பார். பிரபஞ்ச அதிசயமான இப்பழம்பெரும் ஏரி பாதுகாக்கப்படவேண்டும் என்றால் உரிய நடவடிக்கைகள் எடுக்கப்படவேண்டும் என்று எழுதினார். துணிகளை சலவை செய்யவும் குளிக்கவும் கோயில் கழிவுகளை கொட்டும் இடமாகவும் ஏரியை உபயோகப்படுத்தக்கூடாது என்று வலியுறுத்தி எழுதினார். இல்லையென்றால் இந்த ஏரியும் அதை சுற்றி வாழும் பல்லுயிர்களும் காட்டு வளமும் அழிந்துவிடும் என்றார்.
அந்த வட்டாரத்து மக்களுக்கு இதெல்லாம் தெரியாமல் இல்லை, ஆனால் அவர்கள் காளிதாசை கொஞ்சம் விசித்திரமான மனிதராகவே எண்ணினார்கள். அவரை பற்றி கூடிப்பேசிச் சிரிப்பார்கள். அவருடைய கடித எழுத்தால் தங்கள் அன்றாட வாழ்வு குலையும் என்று அவர்கள் சிறிதும் எண்ணியிருக்கவில்லை. ஆனால் அது நடந்தது. நசீம் அந்தக்கதையை சொன்னான். ஷோக்யோ அதை கற்பனைசெய்ய முயற்சித்தான். காளிதாஸ் புரந்தரே இந்த ஏரியைச்சுற்றி வந்து எத்தனை பொழுதுகளை கண்டிருப்பார்! எத்தனை விடியல்கள், மதியங்கள், மாலைகள், இரவுகள்! தன்னுடைய சொந்த பணத்தை போட்டு சிறு பிரதிகளாக ஏரியை பற்றிய புத்தகங்களை வெளியிட்டார். கடிதங்கள் எழுதிக்கொண்டே இருந்தார். இப்போது அவர் கண்களால் எதையுமே பார்க்கமுடியவில்லை.
கடிதத்தின் முடிவில் அம்மா எழுதியிருந்தார்கள். நீங்கள் இருவரும் பெரியவர்களானவுடன் இங்கு வரவேண்டும். வருவீர்கள் அல்லவா? நீங்கள் வந்தால் தான், இந்தக்காட்சியை நீங்கள் பார்த்தால் தான், என் மகிழ்ச்சி பூரணமாகும். காளிதாஸ் என்னிடம் ஒரு படம் தருவதாக சொன்னார். இங்கு ஒரு ஸ்டூடியோ புகைப்படக்காரரால் எடுக்கப்பட்ட படம். ஆனால் அதில் என்ன தெரிந்துவிடப்போகிறது?
“ஷோக்யோ, கடிதத்துடன் புகைப்படம் ஏதாவது இருந்ததா?”
“அப்படி ஒன்றும் இல்லையே, அக்கா? இருந்தாலும் என்னிடம் வரவில்லை.”
அம்மா இறந்து பத்து வருடங்கள் ஆகின்றன. அம்மாவை தாக்கியிருந்த நோய் எவ்வளவு கொடியது என்று ஷோக்யோவுக்கு இப்போது தான் புரிந்தது. அப்போது அதன் அறிகுறிகளை யாரும் காணவில்லை. ஷோக்யோவின் திருமணம் ஒரு சில மாதங்களில் நிகழவிருந்தது. அம்மா திருமணத்திற்கு பிறகு அவர்களுடன் வந்து தங்குவதாக சொல்லியிருந்தார்கள் – ஷோக்யோவுக்கு அதுவே பெரிய திருப்தி.
அக்காவுக்கு ஐந்து வருடங்களுக்கு முன்னால் திருமணமாகியிருந்தது. அப்பாவும் அப்பா வழி தாத்தா-பாட்டியும் அம்மாவை அவர்களிடமிருந்து கிட்டத்தட்ட ஒளித்து வைத்திருந்தார்கள். அவள் அங்கு வந்தால் அமங்கலமாம். கல்யாணத்தையே குலைத்துவிடுமாம். வீட்டின் நிலைமையை புரிந்திருந்த அக்கா தனிமையில் அழுதபடி அடங்கியிருந்தாள். அப்பாவின் ஆத்திரமும் குரூரமும் குருட்டுத் தீமையும் அவர்கள் அறிந்தது தான். ஆனால் ஷோக்யோ கோபத்தில் வீட்டை விட்டு வெளியேறினான். அம்மாவிடம் சென்றான். அம்மா தான் அவனை சமாதானப்படுத்தி திரும்ப அனுப்பினாள். ஷோக்யோவும் இல்லையென்றால் அக்கா இன்னும் வருத்தப்படுவாள்; நீ திருமணம் செய்துகொள்ளும்போது நான் உன்னுடன் வந்து இருக்கிறேன், என்றாள் அம்மா. உன் அக்காவின் திருமணம் பாதகமில்லாமல் நடக்கட்டும் என்றாள்.
அம்மா எப்படிபட்டவள்? ஆச்சாரமானவளா? நவீன பெண்ணா? புத்திசாலியா? அசடா? பிடிவாதக்காரியா? அடங்காப்பிடாரியா? தன் வாழ்க்கையே தன் கையிடுக்குகள் வழியாக நழுவிச்சென்றதை பற்றி அவளால் எதுவுமே செய்யமுடியவில்லை. வெறுமனே ஓர் ஓரமாக அமர்ந்து பார்த்துக்கொண்டிருப்பதைத்தவிர. அவள் அப்படி உட்காரக்கூடியவள் அல்ல தான். எதையாவது செய்துகொண்டே இருந்தாள். பயணம் செய்தாள். வெவ்வேரு இடங்களில், காட்சிகளில், நிகழ்வுகளில், மாயங்களில் தன்னை கண்டடைய முயற்சிசெய்துகொண்டே இருந்தாள்.
அப்பாவுக்கு சமூக அந்தஸ்தும் கல்வியும் நட்புச்சூழலும் புகழும் இருந்தது. ஆசிரியராக வெகுவாக மதிக்கப்பட்டவர். ஆகவே அவருடைய மாணவர்களும் அவர்களுடைய பெற்றோர்களும் மற்ற ஆசிரியர்களும் அவருடைய ஒழுக்கமீறல்களை ஒரு பொருட்டாக கோள்ளாமல் கடந்து சென்றனர். அம்மாவால் அப்படி எளிதாக கடந்துசெல்லவோ அவற்றை ஏற்றுக்கொள்ளவோ முடியவில்லை. மானத்துடன் அவருடைய சகதர்மினியாக இணைந்துவாழ விருப்பப்பட்டாள்.
திருமணமான சில நாட்களிலேயே அன்பையும் பாசத்தையும் இந்த மனிதரிடம் எதிர்பார்க்கமுடியாது என்று புரிந்துகொண்டுவிட்டாள். ஆனால் வாடிக்கையாகிவிட்ட பொய்பித்தலாட்டங்களோடும் தகாத தொடர்புகளோடும் குடித்தனம்நடத்த அவளால் முடியவில்லை. மாமியார் மாமனாரிடம் முறையிட்டு பயனில்லை. அவர்கள் மகனைபற்றி எந்த எதிர்மறையான விஷயத்தையும் கேட்கத் தயாராக இல்லை. அதுவம் இவ்வளவு புத்திசாலியான, வாழ்க்கையில் வெற்றியடைந்த மகனை பற்றி ஒரு சொல் கூட கேட்கத் தயாராக இல்லை. ஒத்துப்போகவில்லையென்றால் விவாகரத்து வாங்கிக்கொண்டு போ என்று சொல்லிவிட்டார்கள்.
பிள்ளைகள் பிறந்தால் கணவர் மாறி விடுவார், ஊர் மேய்வதை விட்டுவிட்டு அன்போடும் பரிவோடும் குடும்பத்தை கவனிப்பார் என்று நினைத்திருந்தாள். அதுவும் நிகழவில்லை. ஊர்வசி பிறந்தாள், பின் ஷோக்யொ. குழந்தை பெற்றுக்கொள்வதில் அப்பாவுக்கு எந்த ஆட்சேபமும் இல்லை. குருதிச்சுவை அறிந்த புலி பின்வாங்குவதில்லை. அது மனிதர்கள் வாழும் இடங்களுக்குள்ளும் புகுந்து தன் வேட்டையை தொடரும். ஷோக்யோவின் அப்பாவும் மாறவில்லை. ஷோக்யோவுக்கு மூன்று வயதாக இருந்தபோது அம்மா வீட்டை விட்டு வெளியேர முடிவெடுத்தாள். அவனுடைய தாத்தாவும் பாட்டியும், “கிளம்பு, உன்னை யார் தடுக்கிறார்கள்”, என்றார்கள். ஆனால் குழந்தைகளை கூட்டிக்கொண்டு செல்லலாம் என்று நினைக்காதே. ஒழுக்கமற்ற ஓடுகாலித் தாய் தன்னந்தனியாக பிள்ளைகளை கவனித்துக்கொள்ள மாட்டாள் என்றார்கள். விவாகரத்து கோரியிருந்தாலாவது குழந்தைகளை தன்னுடன் வைத்துக்கொள்ள போரிட்டிருக்கலாம். ஆனால் தன்னுடைய அப்பாவின் பொருளாதாரநிலையை நினைத்து அந்த முடிவை தவிர்த்தாள்.
விவாகரத்து வாங்கினாலும் தன் குழந்தைகளுக்கு சமூகம் ‘விவாகரத்தானவளின் குழந்தைகள்’ என்ற அடையாளைத்தை அளித்துவிடும். ஷோக்யோவின் தாத்தா-பாட்டிக்கு அம்மாவின் போரிடும் குணத்தை பற்றி நன்றாகவே தெரியும். ஆகவே விவாகரத்தை நோக்கி அவளை உந்தினார்கள். ஆனால் அவளுக்கு அந்த வழியில் செல்ல விருப்பமில்லை. ஐயமும் பயமும் அவளை தடுத்தது. ஆனால் ஒவ்வொரு நாளும் அந்த வீட்டில் வாழும் கொடுமையை அவளால் சகித்துக்கொள்ள முடியவில்லை. ஆகவே தன் பிறந்த வீட்டுக்கே திரும்பிவிட்டாள். அப்போது ஷோக்யோ குழந்தை, அக்கா இரண்டாம் வகுப்பில் படித்துக்கொண்டிருந்தாள். அவள் போனால் என்ன, அவனுடைய தாத்தா-பாட்டிக்கு அது ஒரு பொருட்டே அல்ல. அவர்கள் பேரப்பிள்ளைகளை சீராட்டி வளத்தார்கள்.
நல்ல பள்ளிக்கூடத்துக்கு அனுப்பி சமூக நன்னடத்தைகளை சொல்லிக்கொடுத்தார்கள். பட்டம் போல் கேட்பாரில்லாமல் வானில் பறந்துகொண்டே இருந்தார் அப்பா. இந்த அமைப்பினால் அம்மாவின் பெயர் அவர்களின் நெஞ்சிலிருந்து மொத்தமாக அழிக்கப்பட்டுவிட்டது. எவ்வளவு விசித்திரமான வாழ்க்கை! சிறுவயதில் ஷோக்யோவுக்கு தாத்தா பாட்டி என்றால் அவ்வளவு பிரியம். ஏன், அவன் படித்து வேலைக்கு வரும் வரைக்கூட அந்த பிரியம் மங்கவில்லை. அம்மாவின் கொடிய நோயை பற்றி அறிந்துகொண்ட நாளில் தான் அவனுக்கு எல்லாம் புரிந்தது. அவனுள் ஒரு நெருப்பு தீமூண்டு எரியத்தொடங்கியது. அதுவரை அவ்வளவு பிரியத்துக்குரியவர்களாக இருந்தார்களே அந்த முதியவரும் மூதாட்டியும்! அவர்கள் உண்மையில் எவ்வளவு குரூரமானவர்கள்! அம்மாவை திரும்ப வரச்சொல்லி ஒரு முறைக்கூட அழைக்கவில்லை அவர்கள். ஒருமுறைக்கூட.
அவர்கள் அவள் மீது துளிக்கூட அன்பு வைத்திருக்கவில்லை. ஷோக்யொவும் ஊர்வசியும் அவர்களால்தான் அம்மாவின் தொடுகை என்றால் என்னவென்றே தெரியாதவர்களாக வளர்ந்தனர். இந்த குரூரருத்துக்கு மன்னிப்பே கிடையாது. ஊர்வசி அந்தளவுக்கு கடுமையாக இல்லை. அவள் அப்பாவோடும் தாத்தா-பாட்டியோடும் மேம்போக்கான ஒர் உறவை பேணிக்கொண்டு வந்தாள். ஆனால் ஷோக்யோவால் அப்படி இருக்க முடியவில்லை. எல்லா கட்டுக்களையும் உதறினான். இப்போது அவன் அம்மாவுக்கு மட்டுமே சொந்தம்.
அம்மா, இப்போது இல்லாத அம்மா, என்னாளும் திரும்ப வரப்போகாத அம்மா – அந்த அம்மாவுக்கு மட்டும் அவன் சொந்தம். எத்தனை இரவுகளில் அம்மா மெல்லிய ஜுரம் வந்து படுத்திருப்பார்கள்? ஷோக்யோவுக்கு தெரியாது. எங்கே வலி நோவும், எப்படி வலிக்கும், எதுவுமே அவன் அறிந்திருக்கவில்லை. மகனாக அவனுடைய உண்ணுணர்வால் அதை அறிந்திருக்கவேண்டும்; அந்த உள்ளுணர்வைத்தான் தாத்தா-பாட்டி சேர்ந்து பொசுக்கிவிட்டார்களே. வேறெப்படி நடந்ததெல்லாம் அவனுக்கு பிடிகிடைக்காமல் போனது? நோயை ஆரம்பத்திலேயே கண்டுபிடித்திருந்தால் ஷோக்யொ அவளை குணப்படுத்தியிருக்கலாம். அந்த எண்ணம் அவனை தேள்கடியாக வதைத்தது. பொழுது சாய்ந்துகொண்டு வந்தது. ஒளியின் நிறம் மாற மாற ஏரியை சுற்றிய நிலத்தின் வண்ணமும் மாறியது. அங்கே காடுகளின் உள்மடிப்புகளுக்குள் சில பழங்காலத்து கோயில்கள் இருந்தன.
காளிதாஸ் புரந்தரே என்ன தான் சொன்னாலும், பௌர்ணமி இரவுகளிலும் அமவாசை இரவுகளிலும் மக்கள் அந்த காட்டுப்பாதைகள் வழியாக கோயிலுக்குள் சென்று காணிக்கைகளை செலுத்திவிட்டு வருவது அப்போதும் வாடிக்கையாகத்தான் இருந்தது. எல்லாயிடங்களிலும் அகல் விளக்குகளும் நெய்த்திரிகளும் காய்ந்த பூக்களும் இலைகளும் காகிதப் பாக்கெட்டுகளும் சிதரிக்கிடந்தன. தைத்யசுதன் ஆலயத்தின் முகப்பில் கற்படிகளில் நின்றபடி பூசாரிகள் சன்னமாக மந்திரங்களை ஓதுவார்கள். கமலஜா தேவியின் ஆலயத்திலிருந்து மணியோசைகளும் கிண்கிணியோசைகளும் காற்றில் எழுந்து வரும். பின்மதியம் மாலையானது. பறவைகளின் கீச்சுகள் காட்டிலும் அதன் மேல் படர்ந்த வானிலும் ஒலித்தன. அவை வெவ்வேறு பெயரறியா மரங்களின் கிளைகளுக்குள் பரந்தெழுந்தன. சூரியன் வானில் இறங்கிச்சென்றது. பற்பல வருடங்களுக்கு முன்னால் இப்படி ஒரு அந்திவேளையில்தான் குழியேரியை நோக்கி பேருந்திலும் ஜீப்பிலுமாக அம்மா பதைபதைப்புடன் விரைந்துகொண்டிருந்தாள், அந்தியையும் இருளையும் தோற்கடித்து முந்தி வரமுடியுமா என்ற வேகத்தில்.
வடமேற்கு திசையை சுட்டிக்காட்டி, ஷோக்யோ, அங்கே பார், அங்கு காடு அவ்வளவு அடர்ந்து இல்லை, ஒரு சிற்றொடையோ என்னவோ அங்கே உள்ளதுபோல் தெரிகிறது, என்றாள் அக்கா. அங்கு தான் நிலம் நன்றாக சரிந்து இறங்கியது. அந்த திசையில்தான் எரிகல் மண்ணை நோக்கி இறங்கியதாக புரந்தரே எழுதியிருக்கிறார். எரிகல் பூமிக்கு மிகக்குறுகிய கோனத்தில் வந்து இறங்கியது. அது பூமியை அறைந்த விசையில் புயலென எழுந்தது புழுதியும் காற்றும் மட்டுமல்ல, மிகுந்த வலியும் வேதனையும்தான். பூமியின் அதள பாதாளத்திலிருந்து எரிமலைப்பிழம்புபோல் அந்த வலி எழுந்து கிளம்பி வானில் குதித்தெழுந்து நிலங்களைத்தாண்டி பரவியது. எல்லாம் அடங்கியதும் அரக்கவடிவத்தில் வாய்பிளந்து திரந்து கிடந்த நிலத்துக்கு விளும்பாக கல்வடிவம் கொண்டிருந்தது. வருடக்கணக்காக பொழிந்த மழை அந்த குழியை நிறப்பி குழியேறியை உருவாக்கியிருந்தது. எரிகல் லின் காரத்தன்மையால் ஆயிரமாயிரமாண்டுகளானாலும் நீரின் உப்புத்தன்மை மறையவில்லை.
சிறிதும் பெரிதுமாக விண்கற்கள் பூமியை நோக்கி வீழ்ந்தபடியே தான் இருக்கின்றன. ஒவ்வொரு வருடமும், ஓவ்வொரு பருவத்திலும் அவை பூமியின் காற்றுமண்டலத்திற்குள் விழுகின்றன. செவ்வாய் கிரகத்துக்கும் வியாழ கிரகத்துக்கும் இடைப்பட்ட வெளியில் பல சிறுகோள்கள் சூரியனை சுற்றிக்கொண்டிருக்கின்றன. விண்கற்கள் அவற்றின் தோலிலிருந்தும் உடலிலிருந்தும் பிரிந்துவரும் பகுதிகள். பூமியின் காற்றுமண்டலத்துக்குள் நுழையும்போது அவற்றில் சில எரிந்து சாம்பலாகின்றன. சில பூமியின் ஈர்ப்புவிசையை முற்றாக தவிர்த்து எல்லையில்லா பெருவெளியில் திரிகின்றன. வண்ணங்களும் உணர்ச்சிகளும் மாறி மாறி கனியும் பூமியின் மடிக்குள் சில விண்கற்கள் மட்டும் வந்து புதைகின்றன.
ஐம்பதாயிரம் வருடங்களுக்கு முன்னால் பூமியில் காற்றூமண்டலத்திற்குள் பாய்ந்து நுழைந்த விண்கள் ஏதாவது மாயவலைக்குள் சிக்கி இழுக்கப்பட்டதா? புல்தானா மலைச்சாரலின் விரிந்த சிறகுகள் அதைக் கவர்ந்ததா? பசுங்காட்டுக்கும் கரிசல் நிலத்துக்குமான முரண் அதன் மனதை குதூகலித்து இங்கே தஞ்சம் புகச் செய்ததா? அதன் விரிந்த விழிகளுக்கு முன்னால் லோனார் என்ற இந்த கிராமம் தென்பட்டது. காற்றில் பாய்மரத்துணியைப்போல் விரிந்தெழுந்த நிலம். ஆம், அப்போது இந்த இடத்துக்கு லோனார் என்ற பெயர் வரவில்லை. அப்போது லவனாசுரன் பிறந்திருக்கவில்லை. விஷ்ணு அவனை உதைத்ததால் அவன் குருதியும் பீரிட்டு நிலத்தில் படிந்திருக்கவில்லை. சிறுவிவசாயம் செய்த மனிதர்களும் ஆநிரைகளை மேய்ப்பவர்களும் இலையும் தளிரும் வெய்ந்த இல்லங்களில் வாழ்ந்து வந்த காலம் அது. பூமியை அடைந்த விண்கள் தளிர்மணத்தையும் மண்மணத்தையும் அறிந்தபடி எவ்வளவு ஆவலோடு தன் புதிய வீட்டின் வாசற்படியை முத்தமிட்டது!
ஆனால் அடுத்த நொடியே காட்டில் பேரோலம் எழுந்தது. வெப்பமும் பிழம்பும் வேதனையும் வானை நோக்கி பீய்ச்சி எழுந்தது. எரிகல் மண்ணுக்கடியில் புதைந்து மாட்டிக்கொண்டது. அதன் வலி ஆறவேண்டுமென்றால் அது பூமியின் மையத்தை அடையவேண்டும். ஆனால் பூமியின் மையத்தை அடையும் பாதையை, அதன் விடுபடலுக்கான வழியை, நிலத்தின் அடுக்குகளும் பாறைகளும் உருகி வழிந்த உலோகப்பிழம்பும் தடுத்து நின்றன.
தனக்கான வழி வானிலும் அடைக்கப்பட்டுள்ளது, மண்ணிலும் அடைக்கப்பட்டுள்ளது என்று அறிந்த எரிகல் தன் முதுகைத் திருப்பி முகத்தை மண்ணில் புதைத்துக்கொண்டது. அதன் வரண்ட பரப்பின் வெருமையை மழைநீர் பெய்து நிறைத்தது… முதுகு திரும்பியது… ஆம், ஷோக்யோவுக்கு அம்மாவின் திரும்பிய முதுகு நினைவுக்கு வந்தது. நோய் முற்றிய நாட்களில் அம்மா தன் அப்பாவின் பழைய வீட்டுச் சுவற்றை பார்த்தபடி குறுகிய கட்டிலில் படுத்துக்கொள்வாள். ஷோக்யோ அப்போது வங்கியில் கடன் வாங்கி சொந்த வீடு வாங்குவதற்கான ஏற்பாடுகளை செய்துகொண்டிருந்தான். அடுக்குமாடி குடியிருப்பு சிறிது சிறிதாக மேலெழும்பிக்கோண்டிருந்தது… உன்னை என்னுடன் கூட்டிச்செல்லப்போகிறேன் அம்மா, அதுவரை உயிரை கையில் பிடித்துக்கொள்… அவள் முயற்சி செய்திருக்கலாம், ஆனால் அம்மாவுக்கு உடல்நிலை சரியாகவேயில்லை. பலவருடங்களாக அன்பையும் பரிவையும் பாசத்தையும் அறியாத உடலின் எலும்பும் மஜ்ஜையும் ரத்தமும் வெந்து சாம்பலாகிக்கொண்டிருந்தது. அம்மா உயிருடன் எரிந்துகொண்டிருந்தாள். நுரையும் குருதியும் அவளுக்குள்ளிருந்து வழிந்தது. முகமும் கைகால்களும் வீங்கி பழுத்தன.
அக்கா, அந்த எரிகல் அங்கே ஏரிக்கடியில் தான் எங்கேயோ உள்ளது. வேரெங்கும் போக அதற்கு வழியில்லை. ஏரியின் விளிம்பை சுற்றிக்கொண்டு பொழுதை வீணாக்காமல் மதியமே நான் ஏரியில் மூழ்கி அதைத் தேடியிருக்கவேண்டும்…
ஊர்வசி தம்பியின் தோளில் கை வைத்தாள். ஷோக்யோ ஏரியின் உப்புநீரில் மூழ்கி அந்த பழம்பெரும் எரிகல்லை துழாவித் தேடும் மனக்கண் சித்திரம் அவள் முகத்தில் புன்னகையும் கண்களில் நீரையும் வரவழைத்தது. ஷோயோவால் இந்த காயத்தை ஆற்றவே முடியாது என்று அவள் அறிவாள்… அவனுள் உறையும் காயம். அம்மா மீது அவ்வளவு அன்பை வைத்துக்கொண்டு, அவளுடன் வாழ முடியாமல், அவளை தன்னுடன் வாழவைத்துக்கொண்டு தன்னால் இயன்ற மகிழ்ச்சியை அவளுக்கு அளிக்கவும் வழியில்லாமல்… இப்போது அவனிடம் மிஞ்சியதெல்லாம் நெஞ்சில் ஒர் ஓலம். அடர்காட்டுக்குள் வீசும் புயலின் வெறுமை. தன்னை மன்னிக்கமுடியாததன் வெறுமை.
சூரியன் ஏரியின் விளிம்பு வரை இறங்கிவிட்டிருந்தது. அதன் பளிச்சிடும் பிம்பம் நீரில் துல்லியமாக தெரிந்தது. பின்னால் மலைச்சரிவுகளின் கோணலான உருவம். அது இன்னொரு திசையில், மற்றொரு துருவத்தில் உதிப்பதற்கு முன்னால் ஒருகணம் நின்று நிலைத்தது. யாரையோ தேடுவதைப்போல்… தன்னுடைய இருப்பிடத்தை அந்தியொளியின் கடைசி கீற்றில் பார்த்திவிட்டு போக யாராவது இன்று வந்திருக்கிறார்களா என்ன?
அக்காவும் தம்பியும் ஆரஞ்சு-ஊதா நிற அந்தியொளியில் திரும்பிக்கொண்டிருந்தார்கள். முள்வேலியின் இடைவெளி வழியே மெல்ல ஏறிச்சென்றார்கள். அரசாங்க பங்களாவில் மின்விளக்குகள் எரிந்துகொண்டிருந்தன. இனி ரயில்கள் ஏதும் வராது என்றாகிவிட்ட ரயில்மேடையைப்போல அது தோற்றமளித்தது.
சீதாப்பழ மரத்தின் இலைகள் புழுதிமூடியிருந்தன. மழைபெய்து பல நாட்கள் ஆகியிருக்கவேண்டும். மரம் குறுகலாக இருந்தது.. இலைகளுக்கடியில் ஆங்காங்கே பழங்கள் தென்பட்டன. காய்வெட்டானவை, இனிமேல் தான் கனியவேண்டும். கனிந்த பழங்கள் தானாகவே மரத்திலிருந்து உதிர்ந்தன. கிராமத்து சிறுவர்கள் அவற்றை பொருக்கிக்கொண்டு சென்றனர். மாடுகள் அவற்றை தின்றன. இவ்வளவு ஆண்டுகளுக்கு பிறகு இந்த மரம் கனியக்கூடாது தான், ஆனால் பழகிப்போய்விட்டது. ஆகவே அது கனிகளை உதிர்த்துகொண்டே இருந்தது. அடிமரத்தில் காலத்தின் இடை தெரிந்தது. அடிமரத்தை, கிளைகளை சுற்றி கொடிகள் படர்ந்திருந்தன. மரம் காத்திருந்தது. ஒரு விதத்தில் பார்த்தால் அது இங்கு பிறந்திருக்கவேண்டிய மரமே அல்ல. புடவையின் முந்தானையிலிருந்து விழுந்த சீதாப்பழ விதைகள் முளையாகும் என்று எந்த உத்தரவாதமும் இல்லை அல்லவா? ஆனால் ஒரு விதை வேர் விட்டிருந்தது. ஏரியின் விளிம்பில், அதிலிருந்து வெடித்தெழுந்த மண்ணில் சீதாப்பழ மரம் உயிர்பெற்று நிமிர்ந்து நின்றது.
ஷோக்யோவின் விரல்கள் மரத்தின் புழுதிபடிந்த இலைகளை உரசினவா? ஊர்வசியின் மஞ்சல் புடவையின் முந்தானை பறந்து மேலெழுந்து அந்த மரத்தை தொட்டது. சீதாப்பழ மரம் தன் உடலில் ஒரு நடுக்கத்தை உணர்ந்தது. உவகையால் அது சிலிர்த்துக்கொண்டது.
அவர்கள் புறப்படத் தயாரானார்கள். வெள்ளைக்கார் உயிர்பெற்றது. நிலம் நடுங்கியது. அவர்கள் எப்போது திரும்ப வருவார்கள் என்று யார் அறிவார்? மனிதர்கள் மீண்டும் மீண்டும் ஒரே இடத்துக்கு வருவதில்லை தானே. சன்னமாக, அமைதியாக, மூச்சை வெளியிட்டு, அந்த மரம் இருட்டில் தன் கண்ணுக்கெட்டும் தூரம் வரை பார்த்து நின்றது.
A translation of the Tamil short story ‘தேவகி சித்தியின் டயரி’ (1999) by B.Jeyamohan.
Amma, my mother, sent me to find out whether Devaki Chithi was coming downstairs to get her coffee or not. I pushed against the door of the room where Chithappa and Chithi, my uncle and aunt, usually sleep; it was locked. So, I marched out of the front door, climbed up the drumstick tree on the right side of the yard, and peeped into the room through the open ventilator above the window. I was filled with a strange mix of fear and exhilaration. It almost felt like surreptitiously drinking raw, stolen eggs. Chithi was not changing. She had the electric light on; she sat on the floor against the wall writing something. From time to time, a bashful smile would flit across her face. She scratched her neck and feet once or twice, as if she had been stung by mosquitoes. On the clothesline lay the yellow saree that she had been wearing earlier that day. The cupboard was open, I could see the silverware and sarees in it. On the huge double bed, Chithappa’s discarded lungi lay askew. When the saree swayed in the breeze, Chithi looked up with a start. She closed her notebook. I gasped; I thought that she had seen me. However, Chithi took up her notebook and started writing again. I could hear my mother on the other side of the door calling my name. Then, she was calling Chithi. “Devaki! Devaki!” Chithi closed her notebook again and looked at the door. She tucked her hair behind her ears and smoothed it into place. But still she did not get up. Amma hammered on the door. Chithi got up in a hurry. She put the diary in a safe-box inside the cupboard and locked it up. Then she piled the sarees on the safe-box, locked the cupboard, and placed both sets of keys in her handbag. Dabbing at the dots of perspiration of her forehead, she opened the door.
Amma had Vini’s underwear in her hands. “What were you doing?” she asked, knitting her eyebrows.
“I was changing.”
“All this time? Didn’t you hear me call you?”
Chithi said nothing and walked out. I shinned down the tree and went to the backyard. She was already there doing the dishes. She smiled fondly at me. “Mani was looking for you, did you see him?” she asked.
“Who? Tall Mani?”
Chithi laughed. It was like someone had turned the light on. “So, he’s Tall Mani? Who is Short Mani then?”
“K. Thapasimani. Ninth standard.”
“And who is that?”
“Anthony sir’s son. He’s a bad boy.”
“Why?”
When I was trying to think why exactly he was a bad boy, Vini came out. “Chithi, I’ll do my homework tomorrow. It’s a holiday tomorrow,” she said.
“What holiday?”
“Thiruvalluvar Day,” I eagerly butted in. “Chithi, Thiruvalluvar is dead.”
“Oh no! Not that old man with a long beard?” asked Chithi.
Amma called from inside the house, “Vini, you donkey, where’s the tumbler? What a brat, never listens to a word I say…Vini” she shrieked. Vini ran inside. I signaled to Chithi that I was leaving and ran out to the street where the temple car stood.
The next day, when our neighbour Rani Athai, Amma and Paati, my grandmother, were sitting around picking the greens, they started talking about Chithi. Chithi had gone to work. Thiruvalluvar Day did not exist for her workplace, possibly because there was no picture of Thiruvalluvar on their walls.
“So…looks like Queen Elizabeth has bought herself a new saree?” said Rani Athai.
“She earns, she buys, she wears,” said Amma. “Is she like the rest of us? Resigned to the kitchen and coal-dust forever?”
“Well, why don’t you go out and work if you like?” said my grandmother. “Who’s stopping you?”
“In my family we don’t do such shameless things. Imagine — sitting and gossiping in front of strangers, getting told off by all and sundry…”
“That’s a day-night saree. You can wear it all day long, flip it over and wear it again at night. It stays fresh. Gnanam teacher’s wife has one in green. Four hundred rupees, she says. You can’t get one under three hundred,” said Rani Athai.
“It looks nice on young women,” said Paati.
Rani Athai looked at my mother out of the corner of her eye and smiled. “Paati, no, even some older women wear it. The other day at the temple I saw a lady from the East Street wearing it.”
“Really?”
“Of course!”
“Emerald green will look good on athai,” said Amma, referring to her mother-in-law. Rani Athai and Amma smiled.
“Whatever…at this age, where will I go wearing something like that?” Patti pushed back her glasses. She brought a drumstick leaf close to her eyes to examine it.
“Why? You can wear it when you go to Subha’s house,” said Rani Athai.
“As if my son gets me everything I ask for.” Paati threw an angry look at the bunch of drumstick stalks in my fist. “What’s that?”
“A broom,” I said.
“Look at you. You are a boy, what do you need a broom for? Go away,” she grabbed the greens from my hand and flung it away.
I felt that if I wanted to stay there a little longer, I had to say something about Devaki Chithi as well. The diary came to my mind. “Amma, Chithi writes in a diary,” I said.
“What’s that?” asked Rani Athai.
“A diary. With a red cover. The other day when Amma was calling for her, she had locked her room and was writing in it.”
Amma’s face changed. Paati’s mouth fell open. They looked at each other. “How do you know?” asked Amma.
“I climbed up the drumstick tree and saw her,” I said. I immediately felt my stomach drop. “I climbed the tree just for fun,” I added hastily. “I saw Chithi lock the diary in a safe-box in her cupboard.”
“She writes a diary?” asked Rani Athai, looking at me keenly.
Amma laughed. “What else? She must have been writing her accounts. Making sure that the rest of us don’t eat up her salary,” she said. She turned to me. “Go see whether your father is still in the shop,” she said sharply.
“Appa?” I hesitated.
“Go!”
I went out. I felt like I had done something wrong. Appa was not in the shop. Varadan was there. I got a few raisins from him and popped them into my mouth. Then I went over to Nagarajan’s house and looked at his pigeons. I came home only for the midday meal. I knew there was going to be greens for lunch, so I wasn’t too keen. It was already two o’clock.
Amma was not in the kitchen. “Amma!” I called. The fan was creaking around in the hall; Paati and Vini were stretched out sleeping under it.
As I walked around the house calling out to Amma, I heard her respond from Chithi’s room. I went in. “Where’s the diary?” she asked.
“Chithi put it in the cupboard and locked it.”
“But it’s not in the cupboard!”
“There’s a safe-box under the pile of sarees.”
Amma moved the sarees aside. There was a safe-box. I took up a bra and examined it. “Where’s the key?” asked Amma.
“Chithi put the key in her handbag.”
“Oh, so she takes it with her wherever she goes? I see. Alright, come, let’s eat,” Amma snatched the bra from my grip, threw it into the cupboard, slammed the door and bolted it.
“I don’t want the greens.”
“There’s egg for you.”
“Omelette?”
“From the sambar. Come.”
As I was eating I could hear Amma and Paati conferring outside. Paati raised her voice suddenly. “I kept warning him that we don’t want a city-bred girl in the family, all fashion and fancy, but when did he ever listen to me? God know what she has written in the diary, that witch,” she said. Amma pacified her in a low voice.
I wiped my hands on my knickers and came out of the kitchen. Paati was nodding her head amicably to something that Amma was saying. Her mouth was half-open. I could see the fan rotate in her thick glasses. I wanted to go closer. Amma chased me out with a sharp rebuke. What were they saying? It’s very rare for them to be so friendly.
I went out to the street again. I didn’t know what to do. I belched; I could smell egg in my breath. I felt queasy. I felt that Chithi was going to get into trouble, and I was somehow responsible. Chithi is a good woman. She tells me lots of stories. The sight of her changing her saree shimmered before my mind’s eye. When she comes back from work, I should run ahead and tell her. I kept waiting in the street.
Appa came with Maadan. “What are you doing here?” asked Appa.
“Nothing.”
“Get yourself home, you’re always on the street,” he said, and kept walking. There was something inside the cane box that Maadan carried on his head. He flashed his big teeth at me. As soon as they were home, Maadan went to the backyard with the box. I went in. Appa stood on the raised verandah in front of the house and washed his feet. Vini was stirring some water in an ever-silver cup with a spoon. “I’m making coffee for Appa,” she said. I pulled her braid and went to the backyard, stopping at the kitchen on the way to pop a couple of cut okra pieces into my mouth. Paati was in the cowshed. In the cane box that Maadan had carried in, there was palm jaggery and a cluster of bananas.
“No school for the little one today?” asked Maadan.
I couldn’t take my eyes off the palm jaggery. It was hard. I scraped some out with a fingernail and popped it into my mouth. “Thiruvalluvar died,” I said.
“So that’s the thing?” said Maadan. “He’s the proprietor of a bus company in Nagarcoil. When I went for toddy tapping work in Cher’madevi, that’s the bus I took.”
“Is Cher’madevi very far from here?”
“Very far. You have to cross seven rivers to get there. But once you are there you can jump from one palm tree to another. Has the little one been on a bus?”
“Once, when I went to Kulasekharam. I went with Chithi then, remember?”
“That’s a town-bus. This is a city-bus. The seats are big, like mattresses. Soft and squishy like river-sand.”
I could hear Appa’s raised voice inside. I went in. Appa had just finished saying something, and Amma was replying with some heat. “What do I care, I am just saying what’s best for all. Then it’s up to you,” she said.
“So, what are you saying now?”
“Nothing! I have nothing to say any more,” she said, and huffed back into the kitchen.
Paati spoke from where she was sitting, “Narayana, there is some truth to what she says as well. Think about it. This is not like the old days. Back in our time a girl who had come of age could not be seen even by her own brother. But these days, see what they wear, what they do… it’s better to be careful, that’s all I’m saying.”
“Okay, okay, my head hurts.”
“Ask her when she comes. And what are we asking for? Nothing much. We just want to know what she writes. If there is nothing wrong in what she writes, then what’s the harm in showing it to us?” There were bits of hay stuck to Paati’s head.
“Will you please shut up!” Appa roared.
“Alright, do what you please,” said Paati. She fished out the hay from her hair. “Dei, go throw this out,” she said.
Vini stood at the entrance of the room shaking her leg, her thumb stuck in her mouth. Appa did not call her and seat her on his lap as usual. She moved forward. Appa turned and looked at her. He kept staring at her for some time. Then with sudden anger, he said sharply, “Remove that from your mouth, you donkey.” Vini took tentative footsteps back and then ran inside to her grandmother and started sobbing into her lap. Paati caressed her head.
In some time, Thatha, my grandfather, came in. He placed his bundle of almanacs in the room where we made the offerings to the gods and went directly to the kitchen. When Paati saw him, she reflexively folded her legs from where she sat on the floor, straightening them out only when he had left the room.
Thatha had his meal. He came out drying his hands on a towel. “Did Panchabi come?” he asked Amma. “He had said that he would bring a horoscope?”
“No, no one came,” said Amma. Then, “he wants to say something,” she said, gesturing with her chin to Appa.
“To me?”
“Yes.”
“What about?”
“I don’t know.”
Thatha went out. Amma switched on the light. “Dei, it’s time for you to study,” she said. I opened my Tamil textbook and sat down to study. My heart was not in it. What would happen when Chithi got here?
I heard the sound of the scooter. I peeped out to the entrance. Chithi walked in saying something; when she saw Appa she stopped and walked in silently, her saree rustling. She crossed us and went to her room. Chithappa parked the scooter on the small raised verandah, picked up his shoes and walked in. Appa interrupted him. “Mani, come here just a minute,” he said.
Amma noticed me peeping out at the scene. “Keep your eyes on your book, you donkey. You want a kick?” she said. “Tamils cherished love, honour and valour above all. Tamils cherished love, honour and valour above all,” I recited. All of a sudden Thatha’s voice rose. “What do you mean, her private matter? If our family’s honour is compromised then is that a private matter?” he shouted. I kept reciting in a weak voice. “There are two kinds of love — love before marriage, and love after marriage,” and then I fell silent. Appa spoke to his father, “Appa, please calm down,” he said. He turned to Chithappa. “Let’s just ask her, Mani. This is such a small thing,” he said.
“But how can I… and something like this…” said Chithappa.
“If there is no secret, then what’s the problem? If you don’t have a problem, then I won’t interfere,” said Appa.
“As if we can ignore a family affair just like that? It’s our family’s honour that’s at stake,” Thatha said in a loud voice.
Chithappa also became agitated. “Now what has happened that you talk of honour? What sort of talk is this?”
“Shut up…go hide your face in her saree. Shameless fellow.”
“Appa, can you please stop talking?”
“I am leaving. I simply cannot bear all this.”
“Do whatever you like,” said Chithappa.
“Mani, look here. What’s the problem now? If there is nothing wrong, then there’s no problem. We just want to make sure, right? If you don’t like it, then there’s no need to ask,” said Appa.
From where she stood inside the house, Amma said, “With working women things are always a bit lax, here-and-there. It’s not as if he is unaware of this?”
“Go in!” Appa shouted.
“I’ll go in, what’s in all this for me?” said Amma. “I was just saying because your mother is fretting about the whole situation. Otherwise why would I care? I have my kitchen stove and grimy pots.”
Chithi came in. She had changed her saree. Pushing her bangles up her forearm, she went to wash her face. I could smell the perspiration rising from her body. “Chithi, Appa scolded me,” said Vini, following her in. Paati got up and went to the front room. “Mani, look here, nothing wrong has happened in our family so far. Not one person has had the opportunity to say a word about us…” she said.
“Alright. What now? You want me to ask her? Fine, I’ll ask,” said Chithappa.
Chithi looked at Amma and Paati out of the corner of her eye and walked to the front room. “What is it?” she asked Chithappa in a low voice.
“Bring your handbag.”
Amma turned to me. “Go fetch it,” she said.
I ran to get it. Chithappa opened it, pulled out the little key, gave it to me and said, “Dei, bring the diary.”
Chithi was puzzled. “What diary?” she asked in apprehension.
Amma grabbed the key from me, went into Chithi’s room and got the diary. “That’s my diary,” said Chithi angrily.
“It’s still your diary. They just want to know what you write in it,” said Chithappa. “Show them, let them be satisfied.”
“No. I will not show it,” said Chithi, in a voice I had never heard from her before.
“Don’t shout. Let them see. They are saying all kinds of things.” To his sister-in-law, “Anni, please read it out loud.”
“Why would I read it? The elders in the family can read it and do what needs to be done,” said Amma, enunciating every word clearly.
“No, I will not give it to you,” said Chithi, and ran towards Amma to grab the diary. Amma lifted her arm and took a step backwards.
Chithappa got the diary from her. Chithi, contrary to her usual demeanor, ran out behind him and blocked his path.
“See. And you say I’m making vile accusations,” said Amma.
“There’s nothing in it,” said Chithi. She was in tears. “Please give it back to me. Don’t read it. I beg you, don’t read it.”
“Look here Mani, you read it. If you are satisfied, that’s enough,” said Appa. To Chithi, “Look here woman, only your husband will read it. No one else will. Okay?”
“That is my diary! No one else should read it!” shouted Chithi. She looked like a madwoman.
Thatha got up from his chair. “Why? What sort of secrets do you have that even your husband can’t read them?” he demanded.
“There is nothing like that in there,” said Chithi sobbing.
“Devu, look here. If you make a scene what will people think?”
“No, please don’t…no one should read it.”
“Why should any woman have such secrets?” asked Amma.
“I swear on my marriage. There is nothing in there against my conscience. Believe me.”
“Then? What’s the harm if we read it?” asked Amma.
“I have just written down everything that came to my mind. But nothing illicit.”
“Look here Devu. There’s nothing in here that is as bad as what they fear, yes?”
“I swear on Thiruchendur Murugan…”
“So why fear? Let me read it. Problem solved.”
“No. No one should read it.”
“Do you understand what you are saying?” asked Chithappa, his voice raising in anger.
“No, no one should read it,” said Chithi, still in tears.
Chithappa gave her a long, penetrating look. His face changed. “So that’s how you want to play it? Okay. Then you leave me no option but to read it.”
Before he could open the diary, she leaped forward and snatched it from his hands. Before Amma could block her, she ran into the kitchen and locked the door.
“Devaki! Devaki!” Amma called, banging on the door. Appa, Thatha and Paati had gathered around the door. “Devu! Devu!” shouted Chithappa, kicking at the door with all his strength. Paati’s mouth was half open, she kept waving her hands. Thatha’s head bobbed like a chameleon’s. “Break the door open!” yelled Appa.
The sharp smell of kerosene rose from within the room. Then the ‘gup’ sound of something catching fire, the searing odour of something burning.
In a strange voice, Chithappa kept saying “Devu, Devu” as he pushed against the door with his shoulder. There was a lot of yelling and screaming. Suddenly the door opened. The room was filled with smoke. Chithi walked out, her hair stuck to her face with sweat.
“Devu, you…” said Chithappa. He looked inside. “You burnt the diary? You witch…”
Amma peeped in. “All burnt to cinder now. She got what she wanted.”
Chithi was panting. A single strand of hair was stuck to her eyelid on her tear-stricken face. She was calm, as if she had just finished throwing up.
Chithappa raised his arm to hit her. When he saw her stand calmly, he lowered it. “Whore!” he said, “Bitch!”
“I swear on my marriage. I have not sinned even in my mind. There is also nothing wrong in the diary. I am not such a person. Believe me,” said Chithi. Her voice broke.
“How can we believe you?” demanded Amma. “Why did you burn it?”
“That’s my diary. No one should read it.” Chithi slid down to the floor and hugged her knees with her arms. “There was nothing in the diary that was wrong. Believe me.” Then she buried her face into her knees and burst into sobs. Bits of charred cinder were stuck to her head. Her shoulders heaved. The dried jasmine strand that dangled from her hair swayed from side to side as she cried.
Everyone looked at Chithappa. He kept standing there looking at her. Then he went to his room. Amma told me and Vini to go to bed. All of us went to our bedrooms. No one said anything after that. I could hear Chithi sob in the hall for a long time. She curled up in the hall and went to sleep.
The next day Chithappa took her back to her father’s house and left her there. For a month, Chithi’s father and uncle kept coming and going. There were lots of discussions. The patriarch from the house up the slope also came once and stayed for a long time talking to Appa and Chithappa and Thatha. Chithi never came back. I understood that Chithappa had divorced her only three years later when he got married again.
(Translated from the Tamil original by Suchitra R)
Translator’s note:
In Carmen Maria Machado’s short story, The Husband Stitch, all the women have a ribbon knotted around various parts of their body — neck, finger or toe; the narrator’s husband is incessantly curious about the ribbon and wants to undo it. A more disturbing segment comes halfway through, when the narrator’s five-year-old son grows curious about the ribbon and tries to yank it off her neck with some violence. Devaki Chithi’s Diary is narrated through the eyes of a similar young boy-child, who inflicts the first unconscious violence upon Chithi; it is suggested that although just a boy yet, her claim on her personal space disturbs him somehow. The story moves through the child’s eyes, into the world of women, and comes to a climax in an arena of men where Chithi’s fate is decided. Throughout the story, a subtle finger points out how traditional gender roles are constructed within the family space; it is worth remembering that this story was originally written in 1999, nearly 20 years ago, before such discourse became mainstream.
One part of director Vasanth’s recently screened triptych film, Sivaranjiniyum Innum Sila Pengalum, is based on this short story.
ஒரு ஊரில் வாழும் அனைவரும், அவரவர்களின் அறைகளில் வீடுகளில் அலுவலகங்களில், ஒரு நாள், எங்குப் பார்த்தாலும் தேள்களாக இருப்பதைக் காணத்தொடங்குகிறார்கள் என்றால், என்ன நினைப்பீர்கள்?
பழுப்பும் சிவப்பும் கருப்புமாக நிறம் நிறமாக எங்கும் தேள்கள். குட்டிகளைச் சுமந்தபடி சில. ஒன்று மற்றொன்றை உண்டபடி சில. கொடுக்கைத் தூக்கியபடி ஆறு கால்களில் குருக் குருக்கென்று வினோத அசைவுகளுடன் மெல்ல அடியெடுத்து நடந்தபடி சில. தாட்டானாகத் தனித்திருந்து விஷம்வளர்க்கும் கருந்தேள்கள் சில. சர்க்கரை டப்பாவைத் திறந்தால் தேள். கதவிடுக்கில் தேள். அலமாரிகளில் புத்தகங்களின் முதுகுத்தண்டுகளில் பலவிதத்தேள்கள் ஏறி இறங்குகின்றன. தரையில் அவை நடமாடுகின்றன. கழிப்பறைகளில் இருக்கைக்கடியில் குழுமுகின்றன. கோப்புகளைத் திறந்தால் கருந்தேள் ஒன்று சாவகாசமாக, உடல் அதிர, கொடுக்கு லாவகமாக அசைய, வெளிவந்து உடல் மீது ஊருகின்றது. படுக்கைகளில் தேள்கள் ஏறுகின்றன என்று கட்டிலின் நான்கு கால்களையும் நீர் நிரப்பிய ஜாடிகளில் முக்கி வைத்தனர் மக்கள். அதையும் மீறி தேள்கள் ஏறி வந்து இரவெல்லாம் அவர்களின் உடல்கள் மீது சல்லாபம் செய்தன. பகல் விடிந்ததும், அதன் மயிலிறகுக்கால்களும், குளிர்ந்த கொடுக்குமுனை வாலும் உடலைத் தொட்டுச் சிலிர்த்திட வைக்க, அவை இரங்கிச்சென்றன.
தேளோடு கூடி பயமும் அவ்வூரில் குடிகொண்டது. இரவெல்லாம், பகலெல்லாம், தேள்பயத்தால் விரைத்து நடுங்கியிருக்கும் மக்கள் அனைவரும், தங்கள் கனத்த கருங்கற்ச்சிலுவைகளை கையில் இறுக்கிக்கொண்டு, மனோதிடம், தைரியம், மனோதிடம், தைரியம் என்று ஜெபமாகப் பிதற்றியபடி இருந்தார்கள்.
மருத்துவமனைகளில் முதலில் பத்து, இருபது என்று வரத்தொடங்கினார்கள். பிறகு ஒரு நாளைக்கு நூற்றுக்கணக்கான மக்கள் வந்தபடி இருந்தார்கள். வலியில் முனகிக்கொண்டு, பயத்தில் கதறிக்கொண்டு, சிலுவையைப் பிடித்தபடி உளறிக்கொண்டு. “உங்கள் உடலில் எங்குமே விஷக்கடி இல்லையே,” என்று மருத்துவரும் செவிலியரும் எவ்வளவு சொன்னாலும் நம்ப மறுத்தார்கள். சிலர் குரலெழுப்பிக் கதறி அழுவதைக்கண்டதும் விஷமுறி மருந்தும் கொடுத்துப்பார்த்தார்கள். அழுகை சில நிமிடங்களுக்கு நிற்கும். மூச்சு இறைத்தபடி, “நன்றி! நன்றி! சிலுவை வாழ்க! சிலுவைக்கொடையின் அடியில் அமைந்த நம் அரசு வாழ்க! சிலுவையடி உங்களைக் காக்கும்! உங்களைக் காக்கும்!” என்று கரகரவென்று முனகுவார்கள். ஆனால் அந்த நிம்மதி சில நொடிகளுக்குத்தான். உட்கார்ந்த இடத்திலிருந்து குதித்தெழுந்து, “அய்யோ இங்கும் தேள்கள் இருக்கின்றனவே! வீட்டிலும் தேள்கள்! இங்கும் தேள்கள்! எங்கும் தேள்! இவை என்னை நிம்மதியாகவே இருக்கவே விடாதா?” என்று ஓலமிடத் தொடங்கி அங்கிருந்து ஓடிவிடுவார்கள்.
ஒரு நாள் அந்தக்கூட்டத்தில் மருத்துவர்களும் சேரத் தொடங்கினார்கள். ஒரு மருத்துவர் தன் கழுத்தில் இருந்த இதயத்துடிப்புப் பரிசோதனைக் கருவி, பெரும் கருந்தேள் ஒன்றின் கொழுத்த கொடுக்காக மாறிவிட்டிருந்ததையும், சட்டென்று எட்டி நோக்குகையில் அதன் கூரிய நுனி மேலே வளைந்து முகத்துக்கு நேராக இடமும் வலமுமாக ஆடிக்கொண்டிருப்பதையும் கண்டாள். காதுகளில் தேளின் இடுக்கிக் கைகளைப்போல் கொடுக்-கொடுக் என்ற மெல்லிய ஓசை. “ஆ” வென்று அலறிக்கொண்டு அவள் ஓடியது துரதிருஷ்டவசமாக வாய்பிளந்து திறந்திருந்த ஜன்னலை நோக்கி. எட்டாவது மாடியிலிருந்து விழுந்ததால் அவள் பிழைக்கவில்லை.
மருத்துவமனையில் தேள் ஊரத்தொடங்கியதும் மருத்துவர்களுக்கே தேள் பயம் வரத்தொடங்கியது. அவர்களும் வீட்டிலேயே இருந்தபடி, கறுப்பாக எதையாவது கண்டால் பயத்தில் உடல் அதிர்ந்து நடுங்கி, மனோதிடம், தைரியம் என்று ஜெபித்தபடி தேள் வரக் காத்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களும் ஓரிரு நாட்களில் காணாமல் போனார்கள்.
ஊரை ஓலங்கள் நிறைத்தன.
ஊர் நடுவில் ஓடிய நதியில் மண்டிக் கிடந்தன மனித உடல்கள்.
பெரும் சிலுவை வடிவில் அமைக்கப்பட்ட அவ்வூரின் அரசக்கட்டிடத்தில், சிலுவையின் இரு கட்டைகளும் இணைந்த புள்ளியில் இருந்த அரசரின் குடியிருப்புக்கு அடுத்தபடியாக இருந்தது அவ்வரசின் போர் தளபதியும் பாதுகாப்பு ஆலோசகருமான லிலிடாவின் அலுவலகம்.
ஒரு வாரமாக, அவளும் மற்ற ஆலோசகர்களும் இவ்வினோத தேள் பிரமை மக்கள் மத்தியில் பரவி வந்ததை என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் கைகளைப் பிசைந்தபடி பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்கள். பொதுமக்களைத்தாண்டி அரசதிகாரிகளும் இதற்குப் பலியாகத் தொடங்கிவிட்டிருந்தார்கள் – சமீபத்தில் இரண்டு நீதிபதிகள். அந்த ஊரின் தலையாய மருத்துவர்களுக்கோ, அறிவியல் அறிஞர்களுக்கோ இந்த நோய் புலப்படவில்லை. அவர்களில் சிலரும் கடந்த ஒரு வாரத்தில் நோய்வாய்ப்பட்டு பிதற்றி அலையத்தொடங்கியிருந்தனர். நெருக்கடி நிலை அறிவிக்கப்பட்டிருந்தது.
ஆனால் அன்றோ, லிலிடா அவளுடைய அலுவலகத்தில் இல்லை. யாருக்கும் தெரியாமல், வாடகை வண்டி ஒன்றைத் தானே ஓட்டியபடி, ஊருக்கு புறநகரில் வாழ்ந்த அவளுடைய இணைச்சகோதரன் லூசிஃபைக் காணச் சென்றிருந்தாள்.
துவைத்துப் பலநாள் ஆன கருப்புச்சட்டையும், பழுப்பு நிறத்தில் கொசகொச குதிரைவால் தலை முடியும், எலும்புக்கூடு போன்ற உடலுமாக லூசிஃப் தன் வெண்பளிங்கு ஆய்வுக்கூடத்தில் ஒரு மூலையில் எதையோ புகைத்துக்கொண்டிருந்தான். லிலிடாவை கண்டதில் அவனுக்கு வியப்பு இல்லை என்பது போல் அவள் வருகையை ஏறிட்டுப்பார்த்தான்.
“செய்திகளைப் பார்த்தாயா?” என்று வினவியபடியே நுழைந்தாள் லிலிடா.
“பார்த்தேன்.”
“உன்னுடையது எல்லாம்…”
“என்னுடையது எல்லாம் இருக்கவேண்டிய இடத்தில் பத்திரமாக இருக்கின்றன.”
“நிச்சயமாக?”
லூசிஃப் முகமுயர்த்தி அவளை நோக்கிப் புன்னகைத்தான். வயதான புலியின் மஞ்சள் பற்கள் அவனுக்கு.
“இங்குத் தேள் பயம் இல்லையா யாருக்கும்?”
“நாங்கள் உன்னைப்போல் நகரவாசிகள் இல்லையே? இங்கே எல்லாமே மெதுவாகத்தான் வரும்.”
லிலிடா ஓர் இருக்கையில் அமர்ந்து தலையைக் கைகளுக்குள் புதைத்துக்கொண்டாள். “அங்கு ரணகளமாக உள்ளது.”
“நீ முன்னிருந்து நடத்திய போர்களை விடவா?”
லிலிடா நிமிர்ந்து அவன் கண்களை நோக்கினாள். “போர் என்ன பெரிய போர். அது எளியது. இந்த விவகாரம் எவ்வளவு பீதியை உண்டாக்கிவிட்டது தெரியுமா? அரசரின் அறைக்கு எவ்வளவு பாதுகாப்புகள் போட வேண்டியிருக்கிறது தெரியுமா? அரசர் அவர் அறையை விட்டு ஒரு வாரமாக வெளிவரவில்லை. தேள்களுக்காகத் துழாவி தேடிப்பார்த்துவிட்டோம். ஒரு குண்டூசி கூட உள்ளே நுழைய முடியாது இப்போது…”
“இருந்தாலும் நீ இங்கு இருக்கிறாய்.”
“ஆம். இன்று காலை, என் அறையில் ஒரு கருந்தேளைக் கண்டேன்.”
லூசிஃப் புருவங்களை உயர்த்தினான்.
“எனக்குத் தெரியும், அது பிரமை தான் என்று. இருந்தாலும் உடம்பெல்லாம் அவ்வளவு பீதி. தேள் உருவத்தைக்கண்டு பீதியா, இல்லை இந்த வியாதி எனக்கும் வந்துவிட்டது என்ற பீதியா, இல்லை இந்த வியாதியின் அம்சமே இந்த விசேஷ பீதியா என்று தெரியவில்லை. அதைப் பார்க்கவே சகிக்கவில்லை. அருவருப்பாக, அசிங்கமாக, உடம்பில் வரக்கூடாத இடத்தில் வந்த கட்டி போல…”
“உனக்குச் சிறு வயது முதல் தேள் என்றால் பயம் தானே?”
லிலிடா முறைத்தாள். “எனக்குச் சிறு வயது முதல் எதைக்கண்டும் பயம் இல்லை, லூசிஃப். அது உனக்கும் தெரியும். பயம் இருந்தாலும் மனோதிடமும் தைரியமும் கொண்டு என் பயத்தை நானே களைந்தே ஆக வேண்டும். இந்த அரசின் போர் தளபதி மற்றும் பாதுகாப்பு ஆலோசகர் நான். பாதுகாப்பு ஆலோசகர்களுக்குப் பயம் இருந்தால் அவர்கள் பாதுகாப்பு ஆலோசகர்களாக இருக்க முடியாது.”
“ஆம், உனக்கும் இந்த வியாதி வந்து விட்டதை உன்னுடைய அரசு தெரிந்துகொண்டால் நீதிபதிகள் இருவருக்கு நடந்தது போல் உன்னையும் ஏதாவது சிறையில் அடைத்துப் பூட்டி சாவியை நதிக்குள் வீசி எறிந்துவிடுவார்கள்.”
“பேசாமல் இரு!” லிலிடாவின் கண்களில் அனல்பொறிகள். “வாய்க்கு வந்தபடி பேசாதே. நம்மை வளர்த்தெடுத்து சோறு போட்டது இந்த அரசு தான், மறந்துவிட்டாயா? உனக்கு அரசு ஒத்துவரவில்லை என்பது தெரிந்த செய்தி தானே. என் தம்பி என்பதால் என் அதிகாரத்தைப் பயன்படுத்தி உனக்கு இங்கு ஒரு ஆய்வுக்கூடம் ஏற்படுத்திக்கொடுத்திருக்கிறேன். இல்லையென்றால்…”
“இல்லையென்றால் என்னையும் அரச துரோகி என்று என்றோ கதை முடித்திருப்பீர்கள், அதானே?” கசப்புடன் சிரித்தான் லூசிஃப்.
“இங்கு மட்டும் என்ன ஆராய்ச்சி செய்ய முடிகிறது? உடலில் ஒரு கீறலும் விழாமல் உச்சபட்ச வலியைத் தூண்டுவது எப்படி. விஷங்களைச் செலுத்தி மனிதர்களைப் புழுக்களைப் போலத் துடிக்கச்செய்வது எப்படி. மன அழுத்தம் உண்டாக்கி மனங்களைப் பிறழ்வு கொள்ளச்செய்வது எப்படி. இதைக் கண்டுபிடிக்கத்தானே நான்? என் கண்டுபிடிப்புகளை உங்கள் போர்க் கைதிகள் மீதும், அரசியல் எதிரிகள் மீதும் பயன்படுத்தி வெற்றிகளைக் குவிக்கலாம் அல்லவா? எனக்குப் பிடித்தாலும் பிடிக்கவில்லையென்றாலும், நானும் உன் அரசும் வெவ்வேறல்ல. உன் அரசின் அத்தனை போர் வெற்றிகளிலும் எனக்கும் பங்குண்டு.” மீண்டும் அந்தக் கசப்பான சிரிப்பு.
“அப்படியல்ல லூசிஃப்,” லிலிடாவின் குரலில் ஒரு குழைவுத்தன்மை குடிகொண்டது. தன் கருங்கற் சிலுவையை எடுத்து மேசை மீது வைத்தாள். “இரண்டாம் பெரும் பஞ்சத்தில் அப்பா, அம்மா, உறவினர்கள் யாருமே பிழைக்க மனோதிடமும் தைரியமும் இல்லாமல் இறந்தார்கள். நாம் சிறுவர்கள் தான், ஆனால் நாம் மட்டும் திடமனத்தோடு உயிர்வாழ்ந்தோம். நினைவிருக்கிறதா, ஒரு நாள் எங்கிருந்தோ சிறகடித்துப் படப்படத்த ஒரு சிட்டுக்குருவியை என் கையில் பிடித்து வந்தேன். உனக்குப் பசி மயக்கம், ஆனாலும் அதைக்கொல்ல உனக்கு மனம் வரவில்லை. வேண்டாம், வேண்டாம் என்று தலையசைத்தாய். ஒரே பாய்ச்சலில் அதன் கழுத்தில் என் பற்களை இறக்கி உடலில் இருந்த கொழுப்பை கடித்து உனக்குப் புகுட்டினேனே?”
லூசிஃப் சிவந்த கண்களால் லிலிடாவைப்பார்க்க முடியாமல் இடமும் வலமும் தலையசைத்தான். “அது சிட்டுக்குருவியா? அது சிட்டுக்குருவியா?”
“எதுவாக இருந்தால் என்ன? அப்படித்தானே அன்று பிழைத்தோம்? அதன் பின் அரசு நம்முடைய மனோதிடத்தையும் தைரியத்தையும் கண்டு நம்மைத் தத்தெடுத்துக்கொண்டது. படிக்கவைத்தது. வாழவைத்தது.”
லூசிஃப் தலையைத் திருப்பிக்கொண்டான். பின் அவளை நோக்கி, “பெரும்பஞ்சங்களை ஈனமான, தெம்பில்லாத மக்களைக் களைய உன்னுடைய அரசு தான் உருவாக்குகிறது என்பதை நீ அறிவாயல்லவா?”
லிலிடா சிரித்தாள். “ஆமாம், அதனாலென்ன? அதானே நம்முடைய அரசின் நியதி? நாம் வெற்றி பெற்றவர்கள், லூசிஃப். மனோதிடமும் தைரியமும் கொண்டவர்களை மட்டுமே தேர்ந்தெடுத்து தன் பிரஜைகளாக ஆக்கிக்கொண்டுள்ளதல்லவா நம் அரசு? அதனால் தானே இது உலகத்திலேயே வலுவான நாடாக நிற்கிறது? நம் அரசு அமைக்கப்பட்ட மூல தருமமே இந்தச்சிலுவை தருமம் தானே?”
தன் சிலுவையைத் தூக்கி கையில் திருப்பிப்பார்த்தாள். “சிலுவை என்பது என்ன? பெரிய கட்டை சிறிய கட்டையைக் குறுக்குகி நிற்கிறது. மனோதிடமும் தைரியமும் கொண்ட பெரியவை எல்லாம், உலகத்தில் உள்ள சிறியவைகளைக் குறுக்கி ஆளும். ஆளவேண்டும். பெரிய மீன் சின்ன மீனை உண்பது போல். இது தான் உலக நியதி. இங்கு ஈனமான ஜீவனெல்லாம் சாக வேண்டும். அவ்வளவுதான். போரால், பஞ்சத்தால் துவண்ட சிற்றரசுகளைத் தன் சிலுவைக்கடியில் ஒருங்கிணைக்க முயற்சித்தார் முதலாம் சிலுவையடி பேரரசர். மனோதிடமும் தைரியமும் கொண்ட உயிர்கள் அவர்களின் கஷ்டங்களை மீறி அரசின் கட்டமைப்பில் உதவ வந்தனர். மற்றவர்கள் – அதுதான் வழி! – மாண்டனர். அல்லது அழிக்கப்பட்டனர். இந்தச் சிலுவை வழி மட்டுமே உலகின் நிதரிசனம். சிலுவை வாழ்க! சிலுவைக்கொடையின் அடியில் அமைந்த நம் அரசு வாழ்க!”, ஓங்கி உரைத்தாள்.
“அப்போது சிலுவை மந்தன்?”
கண்களைச் சுருக்கினாள். “உனக்கு அவனைப்பற்றி எப்படித்தெரியும்?”
“நான் கொஞ்சம் வரலாறு படிக்க முயற்சி செய்திருக்கிறேன்.”
“என்ன உளறுகிறாய். அது வரலாறல்ல. கட்டுக்கதை. எந்தக் காலத்திலோ வாழ்ந்த மனிதன் ஒருவன் அதுவரை வந்த, வரப்போகிற மக்களுக்காகத் தானே வலிந்து சிலுவையில் ஏறினானா? நல்ல கதை. ஆவணக்கிடங்குகளில் இருக்கும் ஆதாரத்தை எடுத்துப்பார். நீ சொல்லும் மனிதனைப் போல யாரும் இருந்ததே இல்லை என்று சந்தேகத்திற்கு இடமில்லாமல் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னாலேயே நிரூபிக்கப்பட்டுவிட்டது. அக்கதைகளை உருவாக்கியவர்களும் தாங்கள் பொய் சொன்னதாக ஒப்புக்கொண்டு விட்டார்கள். அதற்காக அவர்கள் தண்டிக்கப்பட்ட இடத்தில் தானே இன்று நமது அரசின் நீதிமன்றக்கட்டிடம் நிற்கிறது? அந்த வரலாற்றை நீ படிக்கவில்லையா?
“அப்படியே அப்படி ஒருவன் இருந்திருந்தாலும், அவனே ஈனன். அவனால் என்ன விதமான மன்னிப்பை அருளியிருக்க முடியும்? அப்படிபட்ட ஈனனை ஏன் கொண்டாட வேண்டும்? நீ சொன்ன கட்டுக்கதைகள் மிகவும் ஆபத்தானவை. அவை சிலுவையின் அர்த்தத்தை வேண்டுமென்றே திரிக்கப்பார்க்கின்றன. மனிதர்களை ஈனர்களாக மாற்றப்பார்க்கின்றன. அது இயற்கைக்கு மாறானது.
“இப்போது பார். தேள்களைக் கண்ட அனைவரும் பயத்தில் நடுங்கியபடி, மனம் பிறழ்ன்றபடி ஆகிவிட்டார்கள். தற்கொலை செய்துகொள்கிறார்கள். ஆனால் நான் அதீத மனோதிடமும் தைரியமும் கொண்டவள். என் பயத்தை வெல்லவேண்டும் என்ற குறியோடு உன்னைத்தேடி வந்துள்ளேன். ஆகவே இந்தத் தேர்வில் நான் வெற்றி பெறுவேன்,” லிலிடா முடித்தாள்.
“உன்னுடைய பயத்தை உன்னுடைய அரசு ஏற்றுக்கொள்ளாது என்ற பயம் உனக்கு,” என்றான் லூசிஃப், அவள் பக்கம் பார்க்காமல். “சரி, நான் உனக்கு என்ன செய்ய வேண்டும்?”
“உன்னுடைய விஷ ஆராய்ச்சிக்கு நீ இங்குத் தேள்களை வைத்திருக்கிறாய் அல்லவா? எனக்கு ஒரு தேளை தொட்டுப்பார்க்கவேண்டும். அதை என் மீது ஏற விட்டுப்பார்க்க வேண்டும்.”
லூசிஃப் திடுக்கிட்டான். “ஏன்?”
“பயத்தை வெல்ல அதுதான் ஒரே வழி. போர்க்களத்தில் நாங்கள் இதைத்தான் செய்வோம். நிணம், குருதி, சித்ரவதை இதை எந்த ஒரு போர் வீரனும் முதல் நாள் காணும் போது அஞ்சத்தான் செய்வான். அதனால் அவனைப் போருக்கு அனுப்புவதற்கு முன்னாலேயே காயத்துக்கும் வலிக்கும் போரின் நிதர்சனங்களுக்கும் முழுவதுமாகப் பழக்கப்படுத்தி விடுவோம்.”
அவளுடைய கண்கள் மின்னின. லூசிஃப் கண்வாங்காமல் அவளைப் பார்த்தான்.
“கட்டாயம் செய்தாகத்தான் வேண்டுமா?”
“ஆம். உறுதியாக.”
லூசிஃப் அவளையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தான். அவன் கண்களில் ஏதோ மாறியது.
“சரி, வா.”
நீளமான பளிங்கறை ஒன்றிற்குள் லூசிஃப் லிலிடாவை அழைத்துச்சென்றான்.
விஷப்பாம்புக்கூண்டுகளைத்தாண்டி, விதவிதமான விஷநத்தைகளின் கூடுகளைத்தாண்டி, நாலடி நீளமும் நானூறு கால்களுமான பூரானின் கூட்டைத்தாண்டி, கருமுடி மண்டிய கருப்பு விதவை சிலந்திகளின் கூடுகளைத்தாண்டி, எல்லாவற்றிற்கும் அரசர்களாகக் கண்ணாடிப்பெட்டிக்குள் வீற்றிருந்தன கருந்தேள்கள்.
கையில் சிலுவையைப் படித்தபடி, லூசிஃபுக்கு அருகில், அதனெதிரில் நின்றாள் லிலிடா. மூச்சுக்கடியில் “மனோதிடம்! தைரியம்!” என்று திரும்பத்திரும்பச் சொல்லிக்கொண்டிருந்தாலும் பயம் அவளை ஆட்கொண்டிருந்தது. அவள் உடல் வேர்த்தது. கை நடுங்கியது. கால்கள், உடல், கொடுக்கு என்று தேளின் அசைவுகள் அத்தனையும் பார்க்கப்பார்க்க அவளுடைய உடல் மீது அது அவ்வசைவுகளை நிகழ்த்துவதாக அவள் உணர்ந்தாள். மேனி சிலிர்த்தது. கண் வைத்துப் பார்க்க முடியவில்லை.
அதே நேரம், அந்தத் தேளின் உருவத்திலிருந்து கண்களை எடுக்கவும் முடியவில்லை. இனி எப்போதுமே எடுக்கவும் முடியாது என்ற எண்ணம் திடீரென்று உருவானது. அதன் ஒவ்வொரு அசைவுக்கும் எதோ வினோத கவர்ச்சி இருந்தது. இடமும் வலமும் சுழன்ற அதன் கொடுக்கு கருப்பு முத்துக்களைக் கோர்த்து செய்தாற்போல் இருந்தது. அல்லது கருப்பு கட்டிகளை. கட்டியை விரல்களுக்கு நடுவில் அழுத்தவேண்டும் என்று தோன்றுவது போல், அதை அமுக்கினால் வலித்தாலும் சீழ் வடிவத்தைப் பார்க்கும் சுகத்தைப் போல் – இந்த வினோத ஜீவனை – இல்லை, இது உயிர் இல்லை – உயிர் இல்லை என்றால் பிறகென்ன? – இந்த அருவருப்பை – அமுக்கிப்பார்க்கவேண்டும் என்று தோன்றுகிறதே? அப்போது அதன் உடலிலிருந்து ஒரு கருப்புத் திரவம் – அதன் நாற்றத்தை இப்போதே நுகர முடிகிறதே? – பீறிக்கொண்டு வருமா? அது கூட வேண்டாம். அதன் கொடுக்கின் கருப்பு முனையை மட்டும் ஒரே ஒரு முறை தொட்டுப்பார்க்க வேண்டும். ஒரே ஒரு தொடுகை, அவ்வளவுதான். ஒரே ஒரு முறை. ஒரே ஒரு முறை…
“லிலிடா. இதை என்றாவது உன்னிடம் சொல்லி விட வேண்டியது தான் என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்தேன்,” கனவைக் கிழித்து வருவது போல் எங்கிருந்தோ தூரத்திலிருந்து லூசிஃபின் குரல். “உலகத்திலேயே பெரிய போதை எதுவென்று உனக்குத் தெரியுமா?”
கனவிலிருந்து எழுந்தது அவள் குரல் “உம்?”
“உலகத்திலேயே பெரிய போதை பயம் தான். பயந்து, பயத்தை வென்று, மீண்டும் பயந்து, பயத்தை வென்று, பயம் நம்மைச்
சுழற்றியடிக்கும்…இங்கே பார்!” சட்டென்று தன் சட்டைக்கைகளை மடித்துவிட்டுக்கொண்டான். லிலிடா அவன் பக்கம் திரும்பினாள். மூச்சை உள்ளிழுத்தாள். கருந்தேள் கண்ணாடி பெட்டியின் ஓரத்தில் வாலசைத்தது.
“அத்தனையும் விஷக்கடிகளா?”
லூசிஃப் தலையசைத்தான். “அத்தனையும்.”
“இவற்றைப் பராமரிக்கும் போது ஏற்பட்டவையா?”
“இல்லை. இந்த ஊர்மக்கள் அனைவருக்கும் இப்போது வந்துள்ள தேள் பயம் எனக்கு வெகுநாட்கள் முன்னாலேயே வந்துவிட்டது. நானும் அதை வெல்லத்தான் இதைச்செய்கிறேன். ஒவ்வொரு முறையும் ஒரு தேளை கவனமாகப் பிடித்து என் உடல் மீது படர விடும் போது உண்டாகும் பேரச்சமும் உச்ச பரவசமும் இருக்கிறதே…எப்படிச் சொல்வேன் அதை? முதலில் அதைத் தொட்டாலே அருவருப்பாக இருக்கும். ஆனால் உடல் மீது நடக்கும் உணர்வு மயிலிறகு வருடுவது போல் இருக்கும், அவ்வளவு மென்மையானது. அதே நேரத்தில், அது விஷப்பூச்சி என்ற அறிதல் கூடவே இருக்கும். அது உடல் மேல் ஊர்ந்து எங்கு போகும்? எப்போது கொட்டும்? என்று காத்துக்கொண்டிருப்பதில் இருக்கும் பயம் தரும் உச்சத்தை எப்படி விவரிப்பேன்?
“இந்தக் கருந்தேள் இருக்கிறதே? ஒரு வாரம் முன்னால் அதனுடன் விளையாடிக்கொண்டிருந்தேன். அது கழுத்துவரை ஏறிவிட்டது. ஆனால் கொட்டவில்லை. காத்திருந்த ஒவ்வொரு நொடியும் தெளிவாக நினைவில் நிற்கிறது. கொட்டியபோது தன் வாலை வீசிய வீச்சைப் பார்க்கவேண்டுமே. வலியில் எனக்கு ஒரு நொடி கண்பார்வையே மங்கிவிட்டது. அப்படியே இறங்கிப் போனது. போகும் போது கையெல்லாம் கொட்டு. அவ்வளவு விஷம் அதற்கு. எப்படியோ அதை அடக்கி பெட்டியில் போட்டுவிட்டு முறிமருந்தை உடனே செலுத்திக்கொண்டேன். இல்லையென்றால் அந்த அளவு விஷத்துக்கு நான் இறந்திருக்கலாம்.”
லிலிடாவின் முகம் வெளிர்ந்திருந்தது. “உன் உடலில் விஷம் ஏறவில்லையா?”
லூசிஃப் கலகலவென்று சிரித்தான். “என்னைப் பார்த்தால் எப்படித் தெரிகிறது? லிலிடா, என் உடல் முழுவதும் விஷம். இப்போது நான் உன்னைக் கடித்தால்…” -பற்களைக் கடித்து இளித்தான் – ” உனக்கொன்று தெரியுமா? அடுத்தமுறை இந்தக் கருந்தேளை என் மேல் விட்டுக்கொள்ளும்போது விஷமுறி மருந்து போட்டுக்கொள்ள வேண்டாம் என்று நினைத்துக்கொண்டிருக்கிறேன். உடலில் அவ்வளவு விஷம் மண்டியுள்ளது, இன்னும் கொஞ்சம் என்ன செய்யும்?”
“உனக்குப் பைத்தியமா?”
“உலகத்தில் எவ்வளவோ பைத்தியக்காரத்தனம் இருக்கிறது. இதுவும் ஒரு ஓரமாக இருந்துவிட்டுப் போகட்டுமே?”
லிலிடா அந்தக் கருந்தேளை பார்த்தாள். பின் லூசிஃபின் கைகளைப் பார்த்தாள். அவன் விரல்கள் கூடத் தேள் வடிவு கொண்டிருக்கின்றனவே? அவன் கண்களுக்குப் பித்துப்பிடித்துவிட்டனவா? அவற்றில் அந்த ஒளி எங்கிருந்து வந்து குடிகொண்டது?
“நீயும் உன் பயத்தை வெல்லத்தானே வந்தாய்? வா. உன் கையை நீட்டு. தேளைப் பிடி.”
லிலிடாவுக்கு ஏதோ புதுவித பயம் தலைக்கேறியது.
“இல்லை. இன்று வேண்டாம்…”
“அடக்கண்றாவியே. இவ்வளவு தூரம் முன்னேறிவிட்டு யாராவது பின்னகர்வார்களா? வா, வா. ஒரு முறை தொட்டுப்பார்த்துவிடலாம். எங்கே போச்சு, உன்னுடைய மனோதிடமும் தைரியமும்?”
சுற்றி இருந்த கண்ணாடிபெட்டிகளில் பாம்புகள் சீறின. நத்தைகளும் பல்லிகளும் தலையைத் திரும்பிப்பார்த்தன. தூரத்தில், மூலையில், கண்ணாடிப்பெட்டியில் அந்தக் கருப்பு உருவத்தின் நிழல். இரண்டு கைகளும் கொழுத்த உடலும் கொட்டவரும் வாலும் அதன் முனையில் கொடுக்கும். மீண்டும் அதன் வாலில் அந்த வசீகர ஊசல்!
லூசிஃப் முன்னால் நடந்து சென்று பெட்டியைத் திறந்துகொண்டிருந்தான். அவன் திறப்பதை பார்த்த கருந்தேள் பெட்டியின் மூலைக்கு ஓடி மறு சுவரில் ஏறியது. லூசிஃப் இரும்பு கையுறைகள் போட்டுக்கொண்டு கையை உள்ளே விட்டு அதைப் பிடித்தான். தேள் அவன் கையுறைக்குள் திமிர்ந்து கொடுக்கைச் சுழற்றியது .
லிலிடா சிலுவையைப் பிடித்தபடி நின்றாள். அவளால் முன்னாலும் வர முடியவில்லை, பின்னாலும் நகர்ந்து செல்ல முடியவில்லை.
“வா! வந்து பிடி! அப்படியே கையை நீட்டு பார்ப்போம்!”
“வேண்டாம்! வேண்டாம்! சிலுவை வாழ்க… வேண்டாம்! மனோதிடம்! தைரியம்! தைரியம்!” அவள் அலறினாள்.
லூசிஃப் இரண்டு எட்டில் அவளை அடைந்து, அவள் கையைப் பிடித்து, எதையோ அதன்மீது போட்டான். பெரிதாக, கருப்பாக, வெறும் விஷமுனையாக, ஏதோ ஒன்று அவள் மீது ஏறியதை அவள் மந்தகதியில் உணர்ந்தாள். காலையில், தன் பிரமையில் கண்டது இதைத்தான், இதைத்தான், இதைத்தான்…
லூசிஃப் சிரிக்கத்தொடங்கினான். நத்தைகளும் பாம்புகளும் அவனைத் திரும்பிப்பார்க்கும் படியான பேரரவச் சிரிப்பு அது.
“வேண்டாம்! வேண்டாம்!” ஒரு நொடிக்கு அதன் ஸ்பரிசத்தை உணர்ந்தாள். நெஞ்சத்தின் மையத்தில் விறைப்படையச்செய்யும் குளிர். அவள் அறியாமலேயே கையை உதறினாள். கருப்பாக ஏதோ கீழே விழுந்தது.
லூசிஃப் இன்னும் சிரித்துக்கொண்டிருந்தான். அவள் திரும்பிப்பார்க்காமல் அந்த அறையை விட்டு, அந்தக் கட்டிடத்தை விட்டு வெளியே ஓடினாள். வண்டியில் ஏறிக்கொண்டு அதிவேகமாக ஓட்டிக்கொண்டு தன் அலுவலகத்துக்கு வந்து சேர்ந்தாள். தெருக்கள் காலியாக இருந்தன. மூச்சு முட்டக் கட்டிடத்துக்குள் ஓடினாள். அங்கு யாருமே இல்லை. ஏதேதோ தாள்கள் அங்குமிங்குமாகப் பறந்துகொண்டிருந்தன. ஒவ்வொரு தளமாகத் தேடினாள். ஒரு ஆள் அரவம் இல்லை. தன்னுடைய அறையை அடைந்தாள்.
கதவைத்திறந்து தன் இருக்கையில் அமர்ந்தும் தான், தான் கையில் அதுவரை வைத்துக்கொண்டிருந்த சிலுவையை உணர்ந்தாள். ஆனால் என்ன இது? இது சிலுவையல்லவே? சிலுவையின் இரண்டு கைகளும் தேளின் கைகள். சிலுவையின் நீள்முனை தேளின் கொடுக்கு. அவள் விரைந்து போய்ப் பார்க்கப்பார்க்க அந்த கருந்தேள் அவளுடைய கை மீது மெல்ல ஏறி கழுத்தை அடைந்தது. கடைசியாக ஒரு முறை அதன் விஷம் மண்டிய கொடுக்கு காற்றில் சுழன்றது.
***
(நன்றி – சொல்வனம்)
ஆகாசமிட்டாய் 